அத்தியாயம் - 20 :
துள்ளிக் குதித்த குறையாக தன் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்த தேவ்வை பார்த்த அங்கிருந்த ஊழியர்கள் அனைவரும் ஆச்சர்யத்தில் வாயைப் பிளந்தனர்.
கடந்த மூன்றரை ஆண்டுகளாக சிரிப்பு என்பதையே மறந்து விட்டு உணர்ச்சியற்ற முகத்துடன் இருந்தவனின் முகத்தில் இருந்த புன்னகையை பார்த்த ஊழியர்கள் அனைவரும் தாங்கள் காண்பது கனவோ என்று கூட நினைத்தனர்.
தேவ் அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்த ஊழியர்கள் மட்டுமல்ல… அவனின் இந்த மாற்றத்தை பார்த்து மகாதேவன் கூட ஆச்சரியம் அடைந்தார்.
தேவ் தன்னுடைய அறைக்குச் சென்றதும் அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்ற மகாதேவன் அவன் அனுமதி பெற்றுக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார்.
தன் டேபிளின் மீதிருந்த கண்ணாடி உருண்டையை உருட்டியபடி எதையோ நினைத்து சிரித்துக் கொண்டிருந்த தேவ்வை பார்த்தவர் வேண்டுமென்றே இரண்டு முறை இருமினார்.
அதில் தன் நிலைக்கு திரும்பிய தேவ், “மகாதேவன் சைகாட்ரிஸ்ட் யார்கிட்டயாவது ஒரு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்குங்க” என்றான்.
அவன் சொன்னதை கேட்டதும் அதிர்ச்சியில் தன் கண்களை அகல விரித்த மகாதேவன், “என்னாச்சு சார்… உங்களுக்கு ஏதாவது ப்ராப்ளமா?” என்று பதற்றத்துடன் கேட்டார்.
“சே... சே... எனக்கு ஒன்னும் இல்ல மகாதேவன்… ஒரு சின்ன சஜஷன் கேட்கணும் அதுக்காக தான்”
“ஆனா சார் நீங்க யாருக்காக சஜஷன் கேக்க போறீங்க?”
“மிதுவுக்காக”
“என்னது மிருதுளா மேடத்துக்காகவா ஆனா” என்றவர் அதற்கு மேல் எதுவும் சொல்லாமல் தன் பேச்சை நிறுத்தினார்.
“நீங்க என்ன சொல்ல வந்தீங்கன்னு எனக்கு புரியுது மகாதேவன்… மிருதுளா தான் என் கூட இல்லையே… அப்புறம் அவளுக்காக நான் ஏன் சஜஷன் கேட்கணும்னு தானே நினைக்கிறீங்க? நான் சென்னை வரும் போது மிருதுளாவையும் தான் என் கூட கூட்டிட்டு வந்திருக்கேன்”
“சார் நிஜமாவா சொல்றீங்க?”
“ஆமா… அவ இப்போ டிப்ரஷன்ல இருக்கா… அதுக்காக மாத்திரையும் எடுத்துக் கிட்டிருக்கா… அமருக்கும் உடம்பு சரியில்ல… ரெண்டு பேருக்குமே இப்போ ஒருத்தரோட அருகாமை இன்னொருத்தருக்கு தேவைப்படற நேரம்… அவங்க ரெண்டு பேரையும் பிரிச்சி அவங்க உடம்ப கெடுக்க வேணாம்னு தான் நான் மிதுவை என்னோட கூட்டிட்டு வந்துட்டன்”
“ஆனா அவங்க எப்படி சார் உங்களோட வர ஒத்துக்கிட்டாங்க?” என்று அவர் தயக்கத்துடன் கேட்டார்.
அந்தக் கேள்வியை கேட்ட பிறகுதான் தான் அது பற்றி தேவ்விடம் கேட்டிருக்கக் கூடாது என்று அவருக்கு தோன்றியது. ஆனால் தேவ் அந்தக் கேள்வியை தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
“எப்பவும்போல மிரட்டி தான்… சரி அதை விடுங்க… முதல்ல ஒரு சைகாட்ரிஸ்ட் கிட்ட அப்பாயின்மென்ட் வாங்குங்க… எப்படியாவது அவளை சீக்கிரம் குணப்படுத்தணும்… எனக்கு என்னவோ இந்த நோய்க்கு மாத்திரை மட்டுமே மருந்தா இருக்கும்னு தோணல” என்று அவன் யோசனையுடன் சொன்னான்.
“நான் ஒன்னு கேட்டா நீங்க தப்பா நினைச்சிக்க மாட்டீங்களே?”
“கேளுங்க மகாதேவன்”
“நீங்க மிருதுளா மேடத்தை இன்னும் காதலிக்கிறீர்களா?”
“நானா? அவளையா சே… சே… அதுக்கெல்லாம் வாய்ப்பே இல்ல மகாதேவன்… உங்களுக்கே தெரியும் மூணு வருஷத்திற்கு முன்னவே நான் அவளை உண்மையா காதலிக்கல… அவ அப்பாவ பழிவாங்குவதற்காக தான் அவள காதலிக்கிற மாதிரி நடிச்சன்னு… அப்படி இருக்கும் போது இப்போ மட்டும் எப்படி அவள காதலிப்பேன்னு நினைக்கிறீங்க? என்னால தான் அவ இந்த நிலைமையில இருக்கான்னு எனக்கு குற்ற உணர்ச்சியா இருக்கு… அதுக்காக தான் நான் அவள குணமாக்கணும்னு நினைக்கிறேனே தவிர மற்றபடி அவ மேல எனக்கு காதலும் இல்ல… ஒரு மண்ணும் இல்ல”
“சார் நான் சொல்றேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க… எனக்கென்னவோ நீங்க அவங்கள காதலிக்கிறீங்கன்னு தான் தோணுது…”
“சும்மா வாய்க்கு வந்ததை உளறாதீங்க மகாதேவன்”
“ஒருவேளை நீங்க அவங்கள காதலிக்கலனா எதுக்காக அவங்கள மறுபடி கூட்டிட்டு வர போறீங்க? இப்போ சைகாட்ரிஸ்ட் கிட்ட சஜஷன் கேக்க போறீங்க…. காதல் இல்லாம இதெல்லாம் சாத்தியம் இல்லை சார்”
“இல்ல மகாதேவன்… அவ தனசேகரனோட பொண்ணு… அம்முவை கொன்னவனோட பொண்ணை நான் காதலிக்கறதுக்கெல்லாம் வாய்ப்பே இல்ல”
“இல்ல சார்… அப்படி எல்லாம் நினைச்சு உங்களை நீங்களே ஏமாத்திக்க பாக்கறீங்க? ஒருவேளை நீங்க மிருதுளா மேடத்தை காதலிக்காம இருந்திருந்தா இவ்வளவு நாளா ஏன் சார் யாரையும் கல்யாணம் பண்ணிக்கல… உங்க பாட்டி தான் சாகறதுக்குள்ள உங்க கல்யாணத்த பாக்கணும்னு உங்ககிட்ட கல்யாணம் பண்ணிக்க சொல்லி அவ்வளவு கெஞ்சினாங்களே… அப்போ கூட நீங்க மனசு இறங்கி யாரையும் கல்யாணம் பண்ணிக்கல… அதுல இருந்தே உங்க மனசுல மிருதுளா மேடம் மட்டும் தான் இருக்காங்கன்னு உங்களுக்கு புரியலையா… அது மட்டும் இல்ல அவங்களை பிரிஞ்சிருந்த இந்த மூன்றரை வருஷமா நீங்க எப்படி இருந்தீங்கன்னு எனக்கு தெரியும்… அவங்க திரும்பி வந்த பிறகு இன்னைக்கு எப்படி இருக்கீங்கனு தெரியும்… இவ்வளவு நாள் இருண்டு கிடந்த உங்க முகம் இன்னைக்குதான் சார் பளிச்சுன்னு இருக்கு… இதுல இருந்தே தெரியலையா நீங்க அவங்கள எவ்வளவு லவ் பண்றீங்கன்னு”
“மகாதேவன் தேவையில்லாம திரும்பத் திரும்ப இதையே பேசி என்ன குழப்ப பாக்காதீங்க… நான் ரொம்ப தெளிவா இருக்கன்… என்னால என்னைக்குமே தனசேகரனோட பொண்ண காதலிக்கவும் முடியாது… அவகூட வாழவும் முடியாது”
“எவ்வளவு நாள் சார் உண்மையை மறைக்க முடியும்னு நினைக்கிறீங்க… நீங்க உண்மைய எவ்வளவு ஆழத்தில் புதைத்தாலும் அது ஒருநாள் வெளிவந்தே தீரும்… மூன்றரை வருஷத்துக்கு முன்னாடி தனசேகரனுக்கு தண்டனை கொடுக்கறதா நினைச்சு நீங்க பண்ண காரியம் உண்மையில உங்களுக்கு தான் சார் தண்டனையா அமைஞ்சிடுச்சி”
“என்ன சொல்றீங்க மகாதேவன்?”
“ஆமா சார் நான் உண்மையத்தான் சொல்றன்… மிருதுளா மேடத்தை காதலிக்கிற மாதிரி நடிக்க ஆரம்பிச்சி கடைசியில நீங்க உண்மையாவே காதலிச்சீடீங்க… அதனாலதான் உங்களால வேறே எந்தப் பொண்ணையும் மனசால கூட நினைக்க முடியல… இன்னைக்கு அவங்களுக்கு ஒன்னுன்னதும் இவ்வளவு துடிக்கிறீங்க… இதையெல்லாம் நான் அவங்களுக்காக பேசறதா நினைச்சுக்காதீங்க… நான் உங்களுக்காக தான் பேசறன்… நீங்க அந்த தனசேகரனை பழி வாங்கறதா நினைத்து உங்க வாழ்க்கையை வீணாகிக்காதீங்க… மிருதுளா மேடம் நல்லவங்க… அவங்க அப்பா மாதிரி கிடையாது… அதனால நீங்க அவங்க கூட வாழ்றதுல தப்பு இல்ல”
“இல்ல மகாதேவன்… என்னால அது முடியும்னு தோணல… அப்புறம் என் அம்முவோட ஆத்மா என்னை மன்னிக்காது”
“இல்ல சார் நீங்க நினைக்கிறது தப்பு… அம்முவோட இறப்புக்காக பழிதீர்க்க நீங்க பண்ண காரியம் உங்க வாழ்க்கையையே பாழாக்கறத அம்மு விரும்பமாட்டா… அது மட்டும் இல்ல… இப்போ உங்க ரெண்டு பேருக்கும் குழந்தையும் இருக்குன்னு தெரிய வந்துடுச்சு… இனியாவது நீங்க எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு அவங்களோட சந்தோஷமா வாழற வழிய பாருங்க சார்… நான் இப்பவே போயி சைகாடிரிஸ்ட் கிட்ட அப்பாயின்மென்ட் வாங்கிடறன்” என்று சொன்ன மகாதேவன் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
மகாதேவன் அறையை விட்டு வெளியேறியதும் தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்த தேவ் தன் அறையில் இருந்த ஜன்னலை நோக்கி சென்றவன் ஜன்னல் கதவுகளை திறந்து விட்டான்.
‘மிருதுளா மேடத்தை நீங்க காதலிக்கிறீங்க சார்’ என்று மகாதேவன் சொன்ன வார்த்தைகளே திரும்பத் திரும்ப அவன் மனதில் வலம் வந்தன.
“மகாதேவன் சொல்ற மாதிரி உண்மையாவே நான் மிதுவ காதலிக்கிறேனா? ஒருவேளை இது உண்மையா இருந்தால உன்ன கொன்னவனோட பொண்ணு கூட இந்த அண்ணன் வாழறதுல உனக்கு எதுவும் கோபம் இல்லையேடா அம்மு” என்று தனக்கு தானே முணுமுணுத்தவன் சிறிது நேரம் ஜன்னல் வழியாக வேடிக்கை பார்த்தான்.
இப்போதைக்கு இதைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டாம் என்று முடிவெடுத்தவன் பின்னர் தன் வேலையில் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கினான்.
மகாதேவன் மாலை 4 மணிக்கு சைகாட்ரிஸ்ட்டிடம் அப்பாயின்மென்ட் வாங்கி இருந்தார்.
அதனால் மூணரை மணிக்கெல்லாம் தன்னுடைய அலுவலகத்தில் இருந்து கிளம்பியவன் சரியாக 4 மணிக்கு சைகாட்ரிஸ்ட் அறையின் முன்பு நின்றிருந்தான்.
“மே ஐ கம் இன் டாக்டர்” என்று அவன் கதவைத் தட்டி அனுமதி கேட்டதும்
“எஸ் கம்மின்” என்று உள்ளே இருந்து டாக்டர் குரல் கொடுத்தார்.
கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்த தேவ் டாக்டரின் மேஜைக்கு முன்பிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்.
“காலைல மகாதேவன் கால் பண்ணி இருந்தார்… ஏதோ என்கிட்ட சஜஷன் கேட்கணும்னு சொன்னீங்களாமே… என்ன விஷயம் தேவ்” என்று டாக்டர் கேட்டதும் அவன் மிருதுளாவிற்கு உள்ள பிரச்சனையை பற்றி சொன்னான்.
“இந்தப் பிரச்சனை அவங்களுக்கு எதனால ஏற்பட்டதுன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கலாமா?” என்று அவர் மீண்டும் கேட்டார்.
எந்தவித ஒளிவு மறைவுமின்றி தான் அவளை காதலிப்பது போல நடித்து அவள் வயிற்றில் குழந்தையை கொடுத்தது… பின்னர் குழந்தையை கலைக்க சொன்னதுடன் அவளைப் பிரிந்தது… ஆனால் அவள் தன்னிடம் உண்மையை மறைத்து குழந்தையை பெற்றெடுத்தது என்று தேவ் அனைத்தையும் சொன்னான்.
“ஓ அப்போ நீங்க ஏமாத்தினதாலதான் அவங்களுக்கு இந்த நோய் ஸ்டார்ட் ஆகி இருக்கு இல்லையா?”
“ஆமா டாக்டர்”
“அவங்க அதுக்காக மெடிசன் ஏதாவது எடுக்கறாங்களா?
“என்னை பிரிந்து சமயத்திலேயே அவ டாக்டரை கன்சல்ட் பண்ணி மெடிசன் எடுத்துருக்கா… அதுக்கப்புறம் மெடிசன் எடுக்கறத நிறுத்திட்டிருக்கா… இப்போ சமீப நாட்களா திரும்பவும் மெடிசன் எடுக்க ஆரம்பிச்சிருக்கா”
“அவங்களுக்கு குணமாகி இருந்திருந்தா டாக்டரே மெடிசன் எடுக்கறதை நிறுத்த சொல்லி இருப்பாங்க... அதனால அவங்க மெடிசினை ஸ்டாப் பண்ணி இருக்கலாம்… ஆனா திரும்பவும் எதுக்கு மெடிசன் எடுக்க ஆரம்பிச்சிருக்காங்க” என்று டாக்டர் யோசனையுடன் கேட்டார்.
தன்னை ஏமாற்றி குழந்தையை பெற்றெடுத்ததை அறிந்ததும் தான் கோபப்பட்டு அவளிடம் இருந்து அமரை பிரித்ததை பற்றி சொன்ன தேவ் “அமரை பிரிஞ்ச வேதனையை தாங்கமுடியாம தான் அவளுக்கு திரும்பவும் டிப்ரஷன் வந்து இருக்குன்னு நினைக்கிறேன் டாக்டர்” என்றான்.
“இப்பவும் அவங்க ரெண்டுபேரும் பிரிஞ்சு தான் இருக்காங்களா?”
“இல்ல டாக்டர் அவளுக்கு இந்த நோய் இருக்கிறது தெரிஞ்சதுமே நான் அமரும் அவளும் ஒன்னா இருக்க மாதிரி பண்ணிட்டன்”
“அதுதான் நீங்களே எல்லாம் பண்ணிட்டீங்களே… அப்புறம் எதுக்காக என்கிட்ட சஜஷன் கேட்டு வந்திருக்கீங்க”
“இல்ல டாக்டர் அவ இப்பவும் மெடிசன் எடுத்துக்கிட்டு தான் இருக்கா… மெடிசன் தவிர்த்து வேற எதை எல்லாம் பண்ணா அவளுடைய நோய் சீக்கிரம் குணமாகும்னு நான் தெரிஞ்சிக்க விரும்பறன்”
“மெடிசன் தவிர்த்து அவங்கள குணமாக்கற மருந்துன்னா அது நீங்களும் உங்க பையன் அமரும் தான்… மிஸ்டர் தேவ் உங்களை அவங்க உயிருக்குயிரா நேசிச்சதால தான் நீங்க ஏமாத்தினத தாங்கமுடியாம டிப்ரஷன் ஸ்டேஜ்க்கு போயிருக்காங்க… அதே சமயம் நீங்க அவங்க கைவிட்ட நிலையில தன் வயித்துல பொறந்த அமரை அவங்க தன்னோட உலகமா நினைச்சி வாழ்ந்துருக்காங்க… அந்த உலகத்தை நீங்க அவங்க கிட்ட இருந்து பறிச்சதும் திரும்பவும் அவங்க டிப்ரஷன் ஸ்டேஜ்க்கு போயிட்டாங்க… நீங்க ரெண்டு பேரும் அவங்க கூட இருந்தாலே அவங்க சீக்கிரம் குணமாகிடுவாங்க’
“வேற எதுவும் பண்ண வேண்டாமா டாக்டர்”
“முடிஞ்சா அவங்க பழசை நினைக்காத மாதிரி பாத்துக்கோங்க… ஏன்னா பழசை நினைக்க நினைக்க தான் அவங்களுக்கு டிப்ரஷன் அதிகமாகிக்கிட்டே போகும்… அப்புறம் அவங்கள எப்பவும் தனியா விட்டுடாதீங்க… தனியா இருந்தா மனசு கண்டதையும் யோசிக்கும்… இதையெல்லாம் பண்ணினாலே உங்களுக்கு நல்ல ரிசல்ட் கிடைக்கும்”
“தேங்க்யூ டாக்டர்” என்ற தேவ் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.
அத்தியாயம் - 21 :
மாலை ஐந்து மணி…
தேவ் வந்த போது வீட்டில் மயான அமைதி நிலவியது.
“என்னடா இது… வீடு இவ்வளவு சைலன்ட்டா இருக்கு… அம்மாவும் பையனும் தூங்குறாங்களா என்ன?” என்று அவன் நினைத்த போது தோட்டத்தில் இருந்து அமரின் குரல் கேட்டது.
“அம்மா நல்லா எக்கி எடும்மா”
“இருடா… அதான் எடுக்கறன்ல… கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இரு… அப்போதான் அம்மாவால எடுக்க முடியும்” என்று மிருதுளா அமருக்கு பதிலளித்தாள்.
‘என்ன பண்ணிட்டு இருக்காங்க இவங்க ரெண்டு பேரும்?’ என்று நினைத்தவன் வரண்டாவில் இருந்த ஜன்னலிடம் சென்று அவர்களைப் பார்த்தான்.
தோட்டத்தில் இருந்த மரத்தில் ஒரு பட்டம் சிக்கிக் கொண்டிருந்தது. மிருதுளா அதை எடுக்க முயன்று கொண்டிருந்தாள். அமர் தன் அம்மாவை ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
“ஓ பட்டம் எடுக்க தான் ரெண்டு பேரும் இவ்வளவு அலப்பறை பண்ணிக்கிட்டிருக்காங்களா?” என்று முணுமுணுத்தவனின் பார்வையில் அவளின் கொடியிடை விழுந்தது.
“ஒரு பிள்ளை பெத்துட்டாலே இடுப்பு அடுப்பு மாதிரி மாறிடும்ன்னு சொல்வாங்க… ஆனா இவ என்னனா இப்பவும் இப்படி சிக்குன்னு இருக்கா? இவ இவ்வளவு அழகா இருந்தா நான் எப்படி என்னை கண்ட்ரோல் பண்ணிக்க முடியும்?” என்று புலம்பியவன் பூனை போல மெதுவாக அவர்களை நோக்கி சென்றான்.
தேவ்வைப் பார்த்த அமர் அப்பா என்று அழைப்பதற்காக வாயெடுத்தான்.
தேவ் தன் வாயில் விரல் வைத்து பேசாதே என்று சைகை செய்ததும் அமரும் உற்சாகத்துடன் தலையசைத்தான்.
மெல்ல மெல்ல அடியெடுத்து வைத்து சென்றவன் தூரத்தில் இருந்து தன்னை சுண்டி இழுத்த இடுப்பில் கை போட்டு மிருதுளாவை தூக்கினான்.
திடீரென்று யாரோ தன்னை தூக்கியதும் மிருதுளா பயத்தில் ஆவென்று அலறி விட்டாள்.
“ஐய் அம்மா பயந்துட்டியா... பயந்துட்டியா…” என்று கைதட்டி சிரித்த அமர், “கண்ணை திறந்து பாரும்மா அப்பாதான்” என்றான்.
தன் ஒற்றைக் கண்ணை திறந்து கீழே பார்த்த மிருதுளா தன்னை தூக்கியது தேவ் என்பதை கண்டு கொண்டதும் நிம்மதிப் பெருமூச்சை வெளியேற்றினாள்.
அமரின் முன்பு தேவ்விடம் சண்டை போட விரும்பாதவள் “என்னை கீழ இறக்கி விடு” என்று பல்லை கடித்தபடி சொன்னாள்.
“என்ன மிது இப்படி சொல்லிட்ட… நீ அந்தப் பட்டத்தை எடுக்க கஷ்டப்பட்டியேன்னு தான் நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றன்… முதல்ல நீ அந்த பட்டத்தை எடு… அதுக்கு பிறகு நான் உன்னை கீழ இறக்கி விடறன்”
“ஆணியே புடுங்க வேண்டாம்… நான் என் பையனுக்கு வேறொரு பட்டத்தை வாங்கி தந்துக்கறன்… நீ முதல்ல என்ன கீழ இருக்கு”
“அமர்குட்டி அம்மா என்னடா இப்படி சொல்றா… பட்டத்தை எடுக்க மாட்டாளாமே பரவாயில்லையா?” என்று அவன் அமரிடம் கேட்டான்.
“அம்மா எனக்கு இந்த பட்டம் தான் வேணும்… எடுத்து தா” என்ற அமர் அழுகைக்கு தயாராவது போல உதட்டை பிதுக்கினான்.
“மிது அங்க பாரு… அமர் அழறதுக்கு ரெடி ஆயிட்டான்… ஏற்கனவே அவனுக்கு உடம்பு சரியில்ல… எதுக்காக இப்படி அவனை அழ வைக்கிற… பட்டத்தை எடுத்துக் கொடு” என்று தேவ் சொன்னதும்
"பிள்ளையையும் கிள்ளி விட்டுட்டு தொட்டிலையும் ஆட்டி விடறியா" என்ற மிருதுளா வேறுவழியில்லாமல் மரத்தில் சிக்கியிருந்த பட்டத்தை முயன்று கிழியாமல் எடுத்தாள்.
அவள் பட்டத்தை கீழே போட்டதும் அமர் அதை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்குள் ஓடி விட்டான். அதன் பிறகும் தேவ் அவளைக் கீழே இறக்கி விடவில்லை.
அப்போது பலமாக வீசிய காற்றில் மிருதுளாவின் முந்தானை விலகி அவளின் செழுமைகளின் தரிசனமும் தேவ்விற்கு கிடைத்தது. அதற்குமேல் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியாமல் அவன் பச்சக்கென்று அவளின் தொப்புளில் மீது ஒரு முத்தத்தை பதித்தான்.
தேவ்விடம் இருந்து இப்படி ஒரு செய்கையை எதிர்பார்க்காத மிருதுளா ஒரு நொடி திகைத்து நின்றாள்.
அடுத்த நொடி தன்னிலைக்கு திரும்பியவள் அவன் பிடியில் இருந்து விடுபட போராடினாள். அவளின் திமிறலில் தன்னிலைக்கு திரும்பியவன் அவளை மெல்ல மெல்ல கீழே இறக்கி விட்டான்.
“இங்க பாரு நீ பண்றதெல்லாம் கொஞ்சம் கூட சரி இல்ல… இனிமேல் இந்த மாதிரி எல்லாம் என்கிட்ட நடந்துகிட்ட அப்புறம் நான் என்ன பண்ணுவேன்னு எனக்கே தெரியாது” என்று தேவ்வின் முன்பு தன் விரலை ஆட்டி மிருதுளா மிரட்டலாக சொன்னாள்.
“ஏய் என் முன்னாடியே கை நீட்டி பேசற அளவுக்கு உனக்கு தைரியம் வந்துருச்சா? என்று சொன்னபடி தன் கைகளால் அவளின் விரலைப் பற்றிக் கீழே இறக்கிய தேவ், “ஆமா நான் என்ன பண்ணிட்டேன்னு இந்த குதி குதிக்கிற?” என்று அலட்சியமாக கேட்டான்.
“பண்ண உனக்கு அது என்னன்னு தெரியாதா?”
“தெரியாம தான கேக்கறன்… நான் என்ன பண்ணண்னு முதல்ல சொல்லிட்டு அப்புறம் பேசு” என்றவன் நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்தான்.
“நீ இப்போ என்ன கிஸ் பண்ணல?”
“நானா? உன்னையா? கிஸ் பண்ணனா? எப்ப பண்ணன்? எங்க பண்ணன்?”
“பொய் சொல்லாத தேவ்… ஒழுங்கா உண்மையை ஒத்துக்கோ”
“ஏய் என்ன விளையாடறியா? நான் எதுக்காக உன்னை கிஸ் பண்ண போறன்? பாவம் பாத்து உனக்கு ஹெல்ப் பண்ண வந்தா தேவையில்லாம என் மேல பழி போட்டு சண்டை போடறியா? காலையில நடந்ததை பத்தியே நீ நெனச்சிக்கிட்டு இருக்கறதால தான் உனக்கு இப்பயெல்லாம் தோணுதுன்னு நான் நினைக்கிறன்”
“அப்படியெல்லாம் எதுவும் இல்ல… நீ இப்போ என் தொப்புள்ல கிஸ் பண்ணல?”
“இல்லையே”
“பொய் சொல்லாத”
“நான் எதுக்கு பொய் சொல்ல போறன்… உன் சேலை முந்தி என் உதட்டு மேலே பட்டுச்சு… அது ஒரு மாதிரி இருந்ததால நான் என் முகத்தை இப்படியும் அப்படியும் திருப்பினன்… ஒருவேளை அதுல தெரியாம என் உதடு தொப்புள்ல பட்டிருக்குமா இருக்கும்… மத்தபடி நானெல்லாம் உன்னை கிஸ் பண்ணல… போய் வேலை ஏதாவது இருந்தா பாரு” என்று அவன் சொன்னதும் மிருதுளா குழம்பி விட்டாள்.
‘ஒருவேளை அப்படித்தான் இருக்குமோ? இதுக்கு மேல இதை பத்தி பேசினா இவன் மொத்த பழியையும் நம்ம மேலேயே திருப்பி போட்டாலும் போட்டுடுவான்... ஒருபடி மேல போய் உனக்கு கிஸ் வேணும்னா நேரடியா கேக்க வேண்டியது தானேன்னு கூட சொல்லுவான்… பேசாம இத இப்படியே விட்டுடலாம்’ என்று நினைத்தவள் அவனை முறைத்து விட்டு வீட்டிற்குள் செல்வதற்காக திரும்பினாள்.
அவளின் கையை பிடித்து தடுத்து நிறுத்திய தேவ் கையை திருப்பி உள்ளங்கையை பார்த்தவன் “மிது ரத்தம் வருது… என்னாச்சு?” என்று பதறினான்.
மிருதுளா அப்போதுதான் தன் நடுவிரலில் இருந்து லேசாக ரத்தம் வருவதை கவனித்தாள்.
“பட்டம் எடுக்கும் போது ஏதாவது குச்சி லேசாக கீறி இருக்கும்” என்று அவள் அசால்டாக சொன்னாள்.
“ஏண்டி கைல இருந்து இரத்தம் வருது… இவ்வளவு அலட்சியமா சொல்ற” என்று அவளை கடிந்து கொண்டவன் அவளைத் தரதரவென்று இழுத்துக் வந்து சோபாவில் அமர வைத்தவன் அலமாரியில் இருந்த முதலுதவிப் பெட்டியை எடுத்து வந்து அங்கிருந்த டேபிளின் மீது வைத்து விட்டு அவள் அருகில் அமர்ந்தான்.
“கைய காட்ட மிது?”
“எதுக்காக இப்போ இவ்ளோ சீன் போடற… இது சின்ன காயம் தான்”
“கைய காட்டுன்னு சொன்னன்” என்றவன் அவளின் கையை பிடித்து இழுத்து காயத்தை சுத்தம் செய்து மருந்திட்டு பேண்டேஜ் போட்டான்.
அவன் காயத்தை சுத்தம் செய்து மருந்திட்டு கொண்டிருந்த போது மிருதுளா அவனையே தான் வைத்த கண் மாறாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
‘என்னால உன்ன புரிஞ்சிக்கவே முடியல… ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்ன இதே மாதிரி தான் என்ன அவ்வளவு நல்லா பாத்துகிட்ட… திடீர்னு ஒருநாள் நான் உன்னை பழிவாங்க தான் இவ்வளவு நாளும் அப்படியெல்லாம் நடிச்சன்னு சொன்ன… நானும் விலகி போயிட்டன்… திரும்ப இத்தனை வருஷம் கழிச்சு புயல் மாதிரி என் வாழ்க்கையில நுழைஞ்சி என் பையன என்கிட்ட இருந்து பிரிச்சி என்ன கஷ்டபடுத்தின.. அப்புறம் என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலை திடீர்னு என்கிட்ட ரொம்ப நல்லா நடந்துக்கற… எது உண்மை எது பொய்னு சத்தியமா எனக்கு தெரியல… ஒரு நேரம் நெருப்பா சுடற நீ அடுத்த நேரம் தென்றல் காற்றா என் மனசு வருடற…’
பேண்டேஜ் போட்டு முடித்துவிட்டு நிமிர்ந்த தேவ், "ஒய் என்னடி வச்ச கண்ணு வாங்காம்ம பாக்கற..." என்றான்.
"ஒண்ணுமில்லயே" என்று சொன்ன மிருதுளாவிற்கு தன் தலையில் அடித்து கொள்ளலாம் போல இருந்தது.
தேவ் எதையோ சொல்ல வாயெடுத்தான்.
அதற்குள் அங்கு வந்த அமர், "அம்மா பசிக்குது..." என்றான்.
அமரை தூக்கி தன் மடியில் அமர வைத்துக்கொண்ட மிருதுளா, "என் செல்லத்துக்கு பசிக்குதா... கொஞ்ச நேரம் வெயிட் பண்ணு... அம்மா அமருக்கு பிடிச்ச பால்கொழுக்கட்டை செஞ்சி தரன்" என்றாள்.
"ஏய் மிது கைல அடிபட்டிருக்குல்ல... அப்புறம் எப்படி சமைப்ப? நீ ரெஸ்ட் எடு... நான் ஏதாவது பண்ணி தரன்" என்று தேவ் சொன்னான்.
"மனசுல விழுந்த அடியோட இத்தனை வருஷம் வாழ்ந்த எனக்கு கைல பட்ட அடியோட சமைக்கறது ஒரு விஷயமே இல்ல" என்று சொன்னவள் அமரை தூக்கி கொண்டு கிச்சனுக்கு சென்றுவிட்டாள்.