நெஞ்சுக்குள் உந்தன் சந்தம் கதை திரி

[Janani Naveen]

நெஞ்சுக்குள் உந்தன் சந்தம் கதை திரி

 

[MANO MEENA]

வணக்கம் மக்களே

நான் மீனாட்சி மனோதீதன். (மனோ மீனா) "நெஞ்சுக்குள் உந்தன் சந்தம்" என்கிற எனது கதையானது என்னுடைய புதிய தொடக்கமாகும்.

நீண்ட காலமாக இந்தக் கதையின் கரு எனக்குள் கற்பனை வடிவம் பெற்றிருந்ததே தவிர எழுத்து வடிவம் பெறவில்லை. இன்று அந்தக் கற்பனை வடிவத்திற்கு எழுத்தின் மூலம் ஒரு விடியலை கொடுக்க எண்ணி இந்தக் கதையை வாசக பெரு மக்களாகிய தங்களின் முன் கொண்டு வந்து சேர்த்துள்ளேன்.

January 7-ஆம் தேதியில் இருந்து கதை தொடங்கும். புதன் மற்றும் வெள்ளி கிழமை என வாரம் இரண்டு பதிவுகள் நிச்சயம் வரும். படித்து தங்களின் ஆதரவை தாருங்கள்.

Now it's teaser time!

நெஞ்சுக்குள் உந்தன் சந்தம்
டீஸர் - 1

ஜடம் போல் குழந்தையை பற்றிக் கொண்டு அமர்ந்திருப்பவளின் முன்னே நின்று "மகா....." என்று கத்த, அவன் கத்திய கத்தலில் மகாவின் கருவிழிகள் அசைந்தது. தன் எதிரே நின்றவனை விழி உயர்த்தி பார்த்தாள்.

முகத்தில் இருந்த கோபத்திற்கு சற்றே குறையாத கோபக் குரலில், "என்ன இப்படியே உக்காந்து இருக்கிறதா வேண்டுதலா? கிளம்பு! நீ இங்க இருந்தா எல்லாம் மாறிடுமா? குழந்தைய கூட்டிட்டு போ இங்க இருந்து. உன்னை பாக்க பாக்க அன்புவோட இந்த நிலைக்கு நீ தான் காரணம்னு கோபமா வருது. இப்ப தான் கொஞ்ச வருஷமா அவன் நிம்மதியா இருக்கான். அது உனக்கு பொறுக்கல போல! மறுபடியும் அவன் கண்ணுல பட்டு... இதோ இப்படி ஒரு நிலமைல இருக்கான். தயவு செஞ்சு போய்டு" என்று அவன் கத்த, மகாவின் பார்வை முன்பிருந்த கலக்கமோ பயமோ அச்சமோ ஏன் கவலையோ கூட இல்லை.

மாறாக ஒரு வித அழுத்தம்!! அதிதீவிரமான அழுத்தம்!! அவனின் வார்த்தைகள் கொடுத்த அழுத்தம்!! குழந்தையை மடியில் இருந்து ரேவதியின் கைகளில் மாற்றியவள் தன் முன்னே கோபமாக நின்றிருந்தவனை பார்த்து எழுந்தாள். அவளின் பார்வையின் மாற்றம் கார்த்தியின் கோபத்தை பின்னே தள்ளியது மட்டுமின்றி சிறு அச்சத்தையும் தந்தது!

இவ்வளவு நேரம் அசைவில்லாத ஜடம் போல் அமர்ந்திருந்தவள் இப்பொழுது இப்படி தீர்க்கமாக அவனை பார்க்கவும் அந்தப் பார்வையின் வெப்பத்தில் அவனது கோபம் தணிந்து தான் போனது.


"உங்க கோபம் நியாயமானது. ஏன் சரியானதும் கூட! ஆனா, என்னை இங்க இருந்து உங்களால விரட்ட முடியாது மிஸ்டர். கார்த்திக்! உங்களாலன்னு இல்ல.. யாரு சொன்னாலும் இந்த இடத்தில இருந்து ஒரு அடி எடுத்து வைக்க மாட்டேன். டாக்டர் வந்து அ.. அன்... அவருக்கு எதுவும் இல்ல. அவரு நல்லா இருக்காருன்னு சொல்ற வரை இங்க இருந்து நகர மாட்டேன். உங்களால என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணுங்க மிஸ்டர். கார்த்திக். கத்த முடியுமா கத்துங்க. அடிக்க முடியுமா அடிங்க. ஆனா, நகர மாட்டேன். இங்க இருந்து போக மாட்டேன். போகவே மாட்டேன்" என்று பிடிவாதமாய் சொன்னவள் மீண்டும் வந்து அதே இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

கார்த்தி மட்டுமல்ல ரேவதியுமே ஸ்தம்பித்து போனாள்!!!! மகாவின் வார்த்தைகளில் இருந்த தீட்சண்யமும் தீவிரமும் அவர்கள் இருவரையுமே பனிக்கட்டியென உறைய வைத்தது. அதுவும் 'உங்களால என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணுங்க...' என்ற வார்த்தைகளில் தெரிந்த அழுத்தமும் அலட்சியமும் கார்த்தியை உலுக்கியது. கூடவே, அவள் அண்ணா என்றே அழைக்கக் கேட்டிருந்தவனுக்கு இன்று மிஸ்டர். என்று அவள் தன்னை அழைத்தது சற்றே அன்னியத்தன்மையை மனதில் கிளப்பியது.

அவன் அதிர்ந்து போய் அவளையே பார்த்திருக்க, "நீங்க கேக்கலாம் மிஸ்டர். கார்த்திக். 'நீ அவனுக்கு யாரு? எந்த உரிமைல இங்க அவன் கண் முழிக்கறதுக்காக காத்த்திட்டு இருக்க?'ன்னு. நீங்க எப்படி வேணும்னாலும் நினைச்சுக்கலாம். நான் அவரோட முன்னால் காதலின்னும் நினைச்சுக்கலாம்! இல்ல, இந்நாள்ல அவரோட உயிர் பிழைக்கணும்னு வேண்டிக்கிற ஒரு சாதாரண சக மனுஷியா நினைச்சுக்கலாம்! ஏன்னா அவரு பிழைக்கிறதை தெரிஞ்சுக்கிற உரிமையும் இருக்கு. கூடவே அக்கறையும் இருக்கு. என்னோட குழந்தைய காப்பத்தினவர் அவர். அந்த நன்றிக்கடன் கூட இருக்கு. சோ, இங்க இருந்து என்னை விரட்டுற எண்ணம் இனி உங்களுக்கு வேண்டாம்" என்றாள் அத்தனை தெளிவாக நிமிர்வாக.

கார்த்திக்கு அடுத்து என்ன பேசுவது என்றே புரியவில்லை. அவனறிந்த மகாலக்ஷ்மி இல்லை இவள்! அவன் அறிந்தவை எல்லாம் தன் நண்பன் காதலித்த மென்மையான குணமான சாதுவான பெண்ணை தான்! ஆனால், அவன் இங்கே காண்பது ஓர் இரும்பின் மரு உருவத்தை! இத்தனை திடமான, அழுத்தமான, நிமிர்வான, ஏன் இறுக்கமான பேச்சை அவன் மகாவிடம் கல்லூரி காலங்களில் கண்டதில்லை.

ஏன் இப்போதும் கூட, தன் நண்பனுக்கு விபத்து ஏற்பட்ட போது அழுது கரைந்து துடித்தாளே... இப்படி ஒரு பரிமாணத்தை முதல் முறையாக காண்கிறான் அவளிடம். அவனுக்குத் தெரியாதல்லவா? இந்த மகா... வாழ்கையின் கடினமான பக்கங்களை சந்தித்து எழுந்து வந்திருக்கிறாள் என்று!!!

அவளின் அழுத்தத்தின் முன்னே அவனின் கோபமும், ஆத்திரமும் தரை மட்டமாகிப் போக, பேச்சின்றி அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டான்.

- மனோ மீனா

 

[MANO MEENA]

டீஸர் - 2

அன்று விழிப்பு தட்டியதும் முதன் முதலாக தன்னைக் கண்ட போது அவன் மகாவைப் பற்றி கேட்பான் என்று கிஞ்சித்தும் எண்ணி இருக்கவில்லை கார்த்தி.

அவன் கேட்டதும் ஒரு நொடி ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டான். என்ன பதில் சொல்வது என்றும் தெரியவில்லை. இல்லை என்று சொன்னால் எப்படி எடுத்துக் கொள்வான் என்றும் தெரியவில்லை. பொய்யாக இல்லாதவளை இங்கே தான் இருக்கிறாள் என்று கூறினாலும் வரச்சொல் என்று கூறி விட்டால்??

எங்கே சென்று அவளை அழைத்து வருவான்? என்ன தெரியும் அவளைப் பற்றி?

முழுதாய் ஐந்து ஆண்டுகள்.... நீண்ட நெடிய ஐந்து ஆண்டுகள் முடிந்து போய் இருந்தது அவர்களின் காதல் முற்றுப் பெற்று!

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் டி- நகரில் அவளையும் அவளின் குழந்தையையும் இப்படி ஒரு சூழ்நிலையில் சந்திப்போம் என்று அவன் கணித்திருந்தானா என்ன?

அன்பு சட்டென்று அவர்கள் இருக்கும் திசை நோக்கி ஓடப் போய் தானே இவனும் அவளை கண்டான். இருந்தாலும் அவள் மேல் இரக்கமோ, ஒரு வித தயவோ தோன்றவில்லை கார்த்திக்கு.

என்றைக்கு அவள் நண்பன் மேல் கொண்ட காதலை மறந்து வேறு ஒருவனோடு திருமணம் செய்து கொள்ள ஒப்புக் கொண்டாளோ அப்போதே அவள் மேல் இருந்த நல்லெண்ணமும் நல்லதொரு அபிமானமும் அடியோடு அழிந்து போய் இருந்தது.

அவள் மறந்து போனால் என்ற எண்ணம் இவனுக்குள் எப்படி வந்தது? ஒரு முறை காதலில் விழுந்து எழுந்தான் என்றால் அவனுக்கும் மகாவின் நிலை புரிந்து இருக்குமோ என்னவோ?

இப்போது கண் விழித்து அவளைப் பற்றி கேட்கும் நண்பனின் மேல் அளவு கடந்த அதிருப்தி உண்டாயிற்று!

முகத்தில் ஒன்றையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் என்ன சொல்வது என்று அவன் தடுமாறிக் கொண்டிருக்கையிலேயே அவனை மேலும் சோதிக்காமல் அன்பு மயக்கத்திற்கு சென்றிருந்தான்.



"அந்த பொண்ணு... அந்த பொண்ணு இப்ப இன்னொருத்தன் மனைவி அன்பு. அவளோட குழந்தையை தான் நீ அன்னைக்கு காப்பாத்தி இருக்க" என்று என்னவோ அவனுக்கு வலியுறுத்த முயல, தந்தையை ஆழ்ந்த புன்னகையுடன் கண்டவன்,

"அப்பா.... உங்க பார்வைல நான் இன்னொருத்தன் மனைவிய நான் நினைச்சிட்டு இப்படி தவிக்கிறது தப்புன்னு சொல்றீங்க. ஆனா, நான் தவிச்சது என்னோட நிறைவேறாத காதலுக்காக! என் கை சேராத காதலுக்காக! என்னால மறக்க முடியாத காதலிக்காக! நம்ம வாழ்க்கைல முதல் முறையா நடக்குற விஷயங்களை நாம எப்பவுமே மறக்க மாட்டோம் அப்பா. நீங்களே யோசிச்சு பாருங்க. நம்ம அம்மாவ நீங்க பாத்த முதல் தருணம் உங்களுக்கு இப்ப வரை நல்லா நியாகம் இருக்கும். என்னை முதன் முதலா கையில ஏந்துன தருணம் நியாபகம் இருக்கும். நம்ம உத்ரா மித்ரா பிறந்தப்ப அவுங்கள தொட்டில்குள்ள பாத்து நான் நாலு வயசு பையனா குதிச்ச குதி எனக்கு இன்னும் நியாபகம் இருக்கு. ஏன்னா இது எல்லாமே நம்ம வாழ்க்கைல நமக்கு முதல் முறையா கிடைச்ச ஒரு புது உறவு! அந்தப் புது உறவுனால வந்த அளவில்லாத சந்தோஷம்! அதே மாதிரி தான் அப்பா எனக்கு மகாவும்! எனக்கு அவ முதல் முதலா காதலை உணர்த்தின ஒரு பொண்ணு. நான் முதல் முதலா என்னோட அன்பை காதலா பகிர்ந்து கிட்ட பொண்ணு. அவளை என்னால எப்படிப் அப்பா மறக்க முடியும்? ஊருக்காக நான் வேஷம் போடலாம். ஆனா, எனக்குள்ள நான் வேஷம் போட முடியாது அப்பா. அப்படிப் போட்டேன்னா என் மனசாட்சிக்கே நான் செய்யுற பெரிய பாவம் அது. இப்ப அவ என்னோட கடந்த காலமா இருந்தாலும், ஒரு காலத்துல என்னோட நிகழ் காலத்துல நிஜமா இருந்தவ அவ! அவளை நான் மறக்குறதும் என்னை அவ மறக்குறதும் சூரியன் வடக்குல உதிக்கிற மாதிரியான விஷயம் தான்!" என்று ஆழமான அர்த்தம் கொண்டு பேசியவனை கலங்கிப் போய் பார்த்தார் ராமநாதன்.



அவனின் வெண்ணிற சட்டை!

அவனின் உள்ளம் போலவே இருந்த வெள்ளைச் சட்டையில் அவனின் உதிரக் கரை!

மகள் எடுத்த சட்டையை கண்டதும் சாரதா பதறிப் போனவராய், "இது..!" என்று முழுதாய் சொல்லாமல் கலக்கத்துடன் அவளின் முகத்தை பார்த்தபடி நிற்க, ரேவதி அனைத்தையும் அன்னையிடம் சொல்லி விட்டாள் என்று அறிந்ததால் "அவரோட ஷர்ட் தான்மா. ஹாஸ்பிட்டல்ல என்கிட்ட கொடுத்தாங்க" என்றவள் வேறு எந்த விளக்கங்களும் இன்றி தனது துப்பட்டாவையும் சேர்த்து எடுத்துக் கொண்டு குளியலறைக்குள் நுழைந்தாள்.

அவனுடைய சட்டையுடன் தனது உடைகளையும் பக்கெட்டில் சேர்த்து அதில் நீரை நிறைத்தவள் ஷவரை திறந்து அதன் அடியில் நின்றாள். நீருடன் சேர்ந்து அவளின் கண்ணீரும் கரைந்தது.

கண்களை இறுக மூடி மௌனமாய் கதறியவளின் விழிகளுக்குள் இரத்தம் வழிந்திருந்த அவனின் முகமே வளம் வர, "மன்னிச்சிடுங்க அன்பு" என்று அவனிடம் மானசீகமாக மன்னிப்பை வேண்டியது அவளின் உள்ளம்.

மனக்கிடங்குகள் சற்றே மட்டுப்படும் வரை நீரின் அடியில் நின்றவள் நன்றாக உடலைக் கழுவி சுத்தம் செய்து முடித்து அந்த உடைகளையும் கழுவினாள்.

தண்ணீருடன் தண்ணீராக கலந்து செல்லும் உதிரத்தை கண்டவளுக்கு மீண்டும் கண்ணீர்! இவை எல்லாம்... அவனின் உதிரம் அல்லவா? அவள் உயிராய்... உயிருக்கு உயிராய்... விரும்பிய அன்புவின் உதிரம் அல்லவா?

தன்னால் தானே அவனுக்கு இப்படி என்று எண்ணி எண்ணி மாய்ந்து போனவள் மீண்டும் ஒரு உள்ளப் போராட்டத்தை தற்காலிகமாக அடக்கி விட்டு அனைத்தையும் சுத்தப் படுத்தி துவைத்து உடையை மாற்றிக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.

அவளின் அழுது சிவந்த முகமே அவள் உள்ளுக்குள் எவ்வளவு துக்கத்தை அனுபவித்துக் கொண்டு இருக்கிறாள் என்று புரிய, சுபத்ராவிற்கு காரணமற்ற கண்ணீர் கண்களை நிறைத்தது.

மொட்டை மாடிக்கு சென்று உடைகளை எல்லாம் காயப் போட, அதை சிறு புருவச் சுழிப்புடன் பார்த்தார் எதிர் வீட்டு பெண்மணி கிரிஜா.

"மகா வீட்ல ஆம்பள துணியா? அதுவும் அவளே வந்து காயப் போட்டுப் போறா? யாரோடதா இருக்கும்?" என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டவர், "அப்புறமேல் சாரதா அக்கா கிட்ட கேட்போம்" என்று கூறிக் கொண்டு தான் வெயிலில் காய வைக்க வந்த மிளகாயில் கவனத்தை செலுத்தினார்.



- மனோ மீனா

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 1

நிகழ்கால நிகழ்வுகள்....

சென்னை மாநகரம்!

டி- நகர் பகுதி!

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் வீடுகளில் இருந்து விடுதலை பெற்றுக் கொண்டு தங்கள் குடும்பத்தாருடனும், நண்பர்களுடனும், குழந்தைகளுடனும் கடை வீதிக்கு வந்திருந்தனர் மக்கள் கூட்டம்.

எங்கு பார்த்தாலும் மக்கள் திரள்! எள் போட்டால் எடுக்க முடியாது எனுமளவிற்கு மக்கள் தொகை அதிகமாக இருந்தது!

கடை வீதிகளில் அனைவரும் தங்களுக்கு பிடித்தமான பொருட்களையும் துணிகளையும் வாங்கிக் கொண்டிருக்க, சிலர் அங்கிருக்கும் விதவிதமான உணவுக் கடைகளில் தங்களுக்கு விருப்பமான உணவை வாங்கி உண்டு கொண்டிருக்க, சிலர் சாலையில் கை கொள்ளா பைகளுடன் நடந்து சென்று கொண்டிருக்க, சிலர் வாகனங்களில் ஹாரன் ஒலியின் உதவியுடன் கூட்டத்தை விலக்கி விட்டு சாலையில் பரபரப்பாக சென்று கொண்டிருக்க, அந்த டி-நகர் பகுதியே ஜேஜேவென இருந்தது.

அந்த கூட்டத்திற்குள் நீச்சலடித்து மக்கள் வெள்ளத்தில் இருந்து தப்பித்து கரை வந்து சேர்ந்தது போல, தாங்கள் வந்து சேர வேண்டிய கடைக்குள் நுழைந்தார்கள் மகாவும் அவளின் மகனும்.

கடைக்குள் வந்த பிறகு தான் சற்றே ஆசுவாசமாக உணர்ந்தாள் மகாலக்ஷ்மி. தன் கையை கெட்டியாக பற்றி இருந்த மகன் தன்னை பிடித்து உலுக்கி "அம்மா என்கு தாகமா இதுக்குமா. தண்ணி குது" என்று களைப்புடன் தன் மழலை குரலில் கேட்தும்,

"இதோ கண்ணா..." என்று கைப்பையில் அடங்கி இருக்கும் அவனின் வாட்டர் பாட்டிலின் மூடியை திறந்து அவன் கைகளில் கொடுத்தாள் மகாலக்ஷ்மி. அதை வாங்கி வேகமாக குடித்தான் அவளின் மகன்.

அவன் தலையை பரிவாக வருடிக் கொடுத்தவள் "ரொம்ப டயர்டாகிட்டயா கண்ணா?" என்று கேட்க, வாட்டர் பாட்டிலை தாயின் கைகளில் கொடுத்துவிட்டு "இல்ல மா. வாங்க நம்ம போய் தெஸ்(ட்ரெஸ்) எதுக்கலாம். அப்போ தான் என் பெத்டே அன்னிக்கு நான் புது தெஸ் போத்துக்க முடியும்" என்று குதூகலமாக கூறினான் அவளின் செல்ல மகன்.

அவனின் ஆர்வத்தை கண்டு அவன் தலையை செல்லமாக கலைத்து விட்ட மகாலக்ஷ்மி "சரி வாங்க. போய் என் செல்ல கண்ணனுக்கு ட்ரெஸ் எடுக்கலாம்" என்றபடி மகனை தன் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டாள்.

சிறுவர்கள் பிரிவிற்கு சென்றவர்கள் முதலில் அவனுக்கு தேவையான சாதாரண சட்டையும், ட்ரவுசர்சும் எடுக்க மகனின் பார்வை அங்கே ஒரு குட்டி பொம்மைக்கு மாட்டப் பட்டிருக்கும், ஷர்வாணியில் இருக்க அதைக் கண்ட மகாலக்ஷ்மியும் மகனின் எண்ணம் புரிந்தவளாய் அவனிடம் குனிந்து "இந்த முறை பிறந்தநாளுக்கு ஷர்வாணி போட்டுக்குறையா கண்ணா?" என்று கேட்க, தாயை ஆர்வத்துடன் பார்த்தவன் வேகமாக தலையாட்டினான்.

அவனின் பட்டுக் கன்னத்தை ஆசையாய் வருடியவள் அங்கு இருக்கும் சேல்ஸ் கர்ல்லிடம் அந்த பொம்மைக்கு போடப் பட்டிருக்கும் ஷர்வாணியை எடுத்து காட்டச் சொன்னாள்.

அந்த உடை மகனுக்கு கச்சிதமாக பொருந்தியும் இருக்கவே அதையே அவன் பிறந்தநாள் உடையாய் தேர்வு செய்து பில் போட கொடுத்தாள்.

தாய் தன் பார்வையை வைத்தே தனக்கு இது பிடித்திருக்கிறது என்று உணர்ந்து கொண்டாள் என்பதை உணர்ந்த மகன் அவளிடம் கைகளை தூக்கி தன்னை தூக்கும் படி சொல்ல , சிரிப்புடன் அவனை தன் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டாள் மஹாலக்ஷ்மி.

தாயின் கன்னத்தில் தன் குட்டி இதழ் குவித்து முத்தம் வைத்தவன் "தேன்ஸ்ஸ் மா.." என்று சந்தோஷத்துடன் சொன்னான். அவன் மகிழ்ச்சியில் தானும் மகிழ்ந்தவள், மேலும் ஒரு சில உடைகளை அவனுக்காக எடுத்துக்கொண்டு பில் செக்ஷன் நோக்கி கிளம்பினாள்.

"அம்மா உன்கு, மது சித்திக்கு... பாத்திக்கு தெஸ் (டிரஸ்) எதுக்கலயா...?" தங்களுக்கு உடை எடுக்காததை கவனித்து கேட்ட மகனின் அறிவை உள்ளுக்குள் மெச்சிக் கொண்டே மகன் கேட்ட கேள்விக்கு சிறு சிரிப்புடன் பதில் கூறலானாள் மகாலக்ஷ்மி.

"எனக்கு, சித்திக்கு, பாட்டிக்கு எல்லாம் பெர்த்டே இல்லையே. என் சின்ன கண்ணனுக்கு தான பெர்த்டே! அதனால எங்களுக்கு பர்த்டே வரப்ப நாங்க நியூ டிரஸ் வாங்கிக்கிறோம்? ஓகேயா?"

" ஓ.. ஓகே மா!" என்று தாயின் கூற்றை ஆமோதித்துக் கொண்டவன் அவளின் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு சுற்றி வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தான். அனைத்து ஆடைகளுக்கும் பில் போட்டு வாங்கிக் கொண்டவள் ஒரு கையில் இரண்டு பைகளையும் மறு கையில் மகனையும் பிடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.

மாலை நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்க கூட்டம் கூடியதே தவிர குறையவில்லை. வேகமாக சென்றால் ஏழு மணிக்குள் வீட்டை அடைந்து விடலாம் என்று எண்ணியவள் கூட்டத்தில் மகனை நடக்க விடாது அவனை தன் கைகளில் ஏந்திய படியே நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

வழியில் ஒரு பலூன் கடை இருக்க "அம்மா என்கு ஒது குத்தி பலூன் வாங்கித் ததியா?" என்று ஆசையாய் கேட்டான் . பொதுவாக அவளின் மகன் எதையும் அளவுக்கு அதிகமாக கேட்க மாட்டான். அவனுக்குப் பிடித்த ஒரு சில விஷயங்களை மட்டுமே கேட்பான்.

அதை தாய் வாங்கித் தரவில்லை என்றால் அதற்காக அடம் பிடிக்கும் ரகமும் இல்லை. அவனுக்கு பலூன் என்றால் கொள்ளை பிரியம்.

மகன் ஆசையாய் கேட்டதும் அவனுக்கு பிடித்த நீல நிறத்தில் ஒரு பெரிய பலூனை வாங்கித் தந்தாள் மகாலக்ஷ்மி. அதைக் கையில் வாங்கியவன் "ஹை.... என்கு பிடிச்ச ப்ளு பலூன்.." என்று கையில் வைத்து ஆட்டியவாறே உற்சாகத்துடன் கூறினான்.

"அம்மா.. எதக்கி விடும்மா நான் நந்தே வதேன்.." என்கவும் அவனை கீழே இறக்கி விட்டவள் "அம்மா கைய விட்டுடக் கூடாது கண்ணா! கெட்டியா புடிச்சுக்கிட்டு நடக்கணும்" என்று மகனிடம் எச்சரிக்கையாக கூறியவள் அந்த கூட்டத்தில் மக்களோடு மக்களாக நீந்தத் துவங்கினாள்.

கூட்டம் அலை மோதிக் கொண்டிருந்தது. அக்கூட்டத்தில் இருந்து வெளியே வருவதற்குள் மகா ஒரு வழியாகிப் போனாள். அதுவும் அவளின் மகன் கையில் பலூனை வைத்துக் கொண்டு ஆட்டிக் கொண்டும் குதித்துக் கொண்டும் வர, அவனின் மீது அதீத கவனத்தை வைத்து அவனின் கைகளை கெட்டியாக பற்றிக் கொண்டு டி- நகர் கடை வீதி கூட்டத்தில் இருந்து வெளியே வந்தாள்.

பிரதான சாலையை கடந்து அந்தப் பக்கம இருக்கும் பஸ் ஸ்டாப்பிற்கு செல்ல வேண்டும். சாலையை கவனமாக கடக்க வேண்டும் என்று இவள் சாலையின் இடமும் வலமும் பார்த்துக் கொண்டு நிற்க, வாகனங்கள் சாலையில் நிற்காமல் சென்று கொண்டே இருந்தன.

அதே சமயம் இளைஞர் பட்டாளங்கள் "ஹே....." என்று கூச்சலிட்டவாறு தங்களின் KTM 125 CC பைக்கில் ஹாரணை அதிர விட்டு அந்த சாலையில் வந்து கொண்டிருந்தனர்.

இவர்களின் அட்டூழியத்தை கண்ட சில ஆட்கள் எரிச்சல் கொண்டபடி,


"என்ன பசங்களோ...? இப்படி வேகமா வண்டி ஓட்டிட்டு இருக்குறாங்க..",

"இந்த காலத்து பசங்களுக்கு பொறுப்பே கிடையாது..",

"எப்படி கத்திட்டு போகுதுங்க?? இதுங்கெல்லாம் எங்க திருந்த போகுதுங்க??"

இப்படி வெவ்வேறு நபர்கள் அந்த இளைஞர்கள் சாலையில் வேகமாக செல்வதை கண்டு தங்கள் எண்ணத்தை வார்த்தையில் வடித்து அவர்களை நிந்தித்துக் கொண்டிருக்க, அதே சமயம் தன் தாயின் கைகளை பற்றியபடி பலூனை ஆட்டிக்கொண்டு வந்தவனின் கைகளில் இருந்து பலூன் பறந்து விட்டிருந்தது.

தனக்கு பிடித்த ஒன்று தன் கையை விட்டு போனதும் , அதை பிடிக்கும் முயற்சியில் மகாவின் கைகளை உதறிய சின்னவன்,

"ம்மா... பலூன் பதக்குது!!" என்று கத்தியவாறே அதை பிடிக்க சாலையின் நடுவில் ஓட ஆரம்பித்தான். அதுவும் அன்னையின் எச்சரிக்கை குரலையும் மீறி!

"கண்ணா.. இரு ஓடாதே " என்ற மகாவின் குரல் காற்றில் கரைந்து போனது!

அதே சமயம் அந்த இளைஞர் பட்டாளம் பைக்கில் ஆக்ஸிலேட்டரை முறுக்கியபடி, ஹாரணை அதிர விட்டு வேகத்துடன் அந்த சாலையில் வந்து கொண்டிருந்தனர்!!!!!!

**********************

அதே டி - நகர் பகுதியில் இரு வாலிபர்கள் கூட்டத்தில் இருந்து வெளியேறி பிரதான சாலையை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தனர்.

"செல்வா... இன்னைக்கு என்னடா ஒருத்தனும் வீடு தங்கல போல! என்னா கூட்டம்!!! இந்நேரத்தில நாமளும் வந்திருக்க வேண்டாம் போலடா! நாளைக்கு கூட வந்திருக்கலாம்" என்று டி-நகர் கூட்டத்தை பார்த்து மலைத்தவாறே தன் நண்பனிடம் சொன்னான் கார்த்தி.

"என்ன பண்றது கார்த்தி? அம்மா அப்பாக்கு நாளைக்கு கல்யாண நாள். அவுங்களுக்கு கிஃப்ட் பண்ண நகை வாங்கிட்டேன் தான். இருந்தாலும் புது டிரஸும் சேர்த்து கொடுக்கலாம்னு தோணுச்சு! அதான் ஆர்.எம்.கே.விக்கு வர வேண்டியதா போச்சு. இந்த ஒரு வாரம் அதிக வேலை வேற. நீயும் பாத்த தான ஆஃபிஸ் விட்டு நம்மளால நகரவே முடியல. அதான் இன்னைக்கு சண்டே ஃப்ரீயா இருப்போம்ன்னு வர வேண்டியதா போச்சு" என்றான் அவன்.

"ஹ்ம்ம். இந்த ஒன் வீக் கொஞ்சம் ஒர்க் லோட் அதிகம் தான் செல்வா. என்ன பண்றது? சரி வா! போய் ஒரு ஜுஸ் குடிப்போம். கூட்டத்துல நம்மல பிலிஞ்சி ஜுஸ் போட்டானுங்க!" என்று கார்த்தி வியர்த்த தன் நெற்றியை துடைத்தவாறே கூற, நண்பனின் கூற்றில் சிரித்தபடி இருவரும் பழச்சாறு கடைக்கு சென்றனர்.

தங்களுக்கு வேண்டிய பழச்சாறை பெற்றுக்கொண்டு நண்பர்கள் இருவரும் அதை பருகியபடி தங்களின் தொழில் விஷயத்தை அலசிக் கொண்டிருந்த அச்சமயம்....

நடு சாலையில் ஒரு சிறுவன் அவனை விட சற்றே உயரமாக பறக்கும் நீல நிற பலூனை பிடிக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருப்பதை கண்டவன் சற்றே புருவம் சுருக்க, அப்போது தான் பைக்கில் "ஹே..." என்றவாறு இளமையின் உற்சாகத்தில் கத்தியபடி தங்களின் இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்த இளைஞர்களை கவனித்தான்.

சாலையின் நடுவே பலூனை பிடிக்க முயற்சிக்கும் அந்த சிறுவனை பொருட்படுத்தாமல் அந்த இளைஞர் கூட்டம் தங்களின் பைக்கில் முன்னேறி வேகமாக வருவதை கண்டவனுக்கு அடுத்த நொடியில் நிகழப்போகும் விபரீதம் புரிந்துவிட, கையில் இருந்த பழச்சாறை கீழே போட்டு விட்டு அந்த சிறுவனை நோக்கி ஓடினான்!

நண்பன் திடீரென்று பதறி ஓடுவதை கண்ட கார்த்தி, "டேய் செல்வா... எங்கடா ஓடுற?" என்று பதறி தானும் அவன் பின்னால் ஓடினான்!

*************************

மகன் தன் கைகளை உதறி விட்டு ஓடியதும் பதறிய மகாலக்ஷ்மி கையில் இருக்கும் பைகளை உதறி விட்டு, "கண்ணா நில்லு. ஓடாத...!" என்று கத்திக் கொண்டே அவன் பின்னால் செல்ல அப்போது தான் அங்கே பைக்கில் வேகமாக வரும் அந்த இளைஞர் கூட்டத்தை கண்டாள்! ஒரு நிமிடம் இதயம் உறைந்து போனது!

நடக்கப் போகும் அசம்பாவிதம் புரிந்து வேகமாக மகன் அருகே ஓடி வருவதற்குள் அந்த பைக் மகனை நெருங்கி விட்டதை கண்டவளுக்கு முகத்தில் இரத்தப் பசையே இல்லை!

மகனை நெருங்கி அவனை கைகளில் ஏந்துவதற்குள்..... இடையில் புகுந்து குறுக்கிட்டு ஓடி வந்த ஒருவன், தனது மகனை மறைத்து இடைபுகுவதை கண்டதும் கண்கள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தது!

பயத்தில் உறைந்த மஹாலக்ஷ்மி "அன்பு......... " என்று அலறியவாறே குழந்தையை நெருங்க அதற்குள் குழந்தையை இவளின் புறம் தள்ளி விட்டிருந்தான் குறுக்கே வந்தவன்!!

அவள் தள்ளி விட்டதில் தடுமாறி கீழே விழுந்த மகனை அள்ளி அணைத்துக் கொண்டவள், மகனை காப்பாற்ற வந்தவனையும் தன் புறம் நோக்கி இழுக்கும் முன்னர்,

அந்த பைக்கில் வந்த இளைஞர்களுள் ஒருவன் சாலையின் ஊடே வந்தவனை எதிர் பாராதவனாக பிரேக்கை அழுத்தினான். ஆனால், அந்த ஹை ஸ்பீட் மோட்டார் வண்டி தன் வேகத்தை குறைக்கவியலாது வண்டியின் கட்டுப்பாட்டை இழந்தது.

கட்டுப்பாட்டை இழந்ததும் ஹேண்டில் பார் உலட்டியதில் அந்த பைக்கை ஓட்டிக் கொண்டு வந்த இளைஞன், குறுக்கே வந்தவன் மீது சடாரென்று மோதியிருந்தான்.

மோதிய வேகத்தில் அந்த சாலையின் இடையே போடப் பட்டிருக்கும் டிவைடர் (Divider) மீது அவனின் தலை மோதி இருந்தது. டிவைடருடன் சேர்த்து இவனும் தடுமாறி சாலையில் விழ, ரத்தம் கொட்டும் நிலையில் அந்த இடத்திலேயே மயங்கி இருந்தான் மகாவின் மகனை காப்பாற்ற வந்தவன்!

அவன்...... அன்புச்செல்வன்!

நிகழ்கால நிகழ்வுகள் தொடரும்...

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 2

கல்லூரிகால நினைவுகள்...

வானத்தில் இரவெல்லாம் தன் பணியை செவ்வனவே செய்து முடித்த சந்திரன் தன் இடத்தை செங்கதிர் செல்வனுக்கு விட்டுக் கொடுத்துவிட்டு, ஓய்வெடுக்க வேண்டி மேக மூட்டத்திற்குள் தன்னை மறைத்துக் கொண்டான்.

குயில்களின் கூவலை கேட்டு செங்கதிரோன் இப்புவியை தன் ஒளிக் கரங்களால் அரவணைத்துக் கொள்ள, அந்த ரம்மியமான காலைப் பொழுதினில் மகாவின் தாயார் சாரதா பூஜை அறையில் இருந்து பூஜையை முடித்து வெளியே வந்தார்.

அவர் கையில் இருந்த தீபாராதனையை தழுவி கண்களில் ஒற்றிக் கொண்ட மகாலக்ஷ்மிக்கு தன் கல்லூரி வாழ்க்கை நன்றாக அமைய வேண்டும் என்கிற வேண்டுதலை தவிற மனதில் வேறெதுவும் இல்லை!

அவள் அருகில் கண் மூடி நின்றிருந்த அவளின் தந்தை தயாளனுக்கும் அதே வேண்டுதல் தான்! கண்களை திறந்து மகளை பார்த்து புன்னகைத்தவர், தானும் ஜோதியை கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டார்.

"எல்லாம் எடுத்து வாச்சாச்சு தான மஹா. ஏதும் மறந்து போகலையே?" என்று வினவ, "எல்லாம் எடுத்து வைச்சிட்டேன் ப்பா. எல்லாம் சரியா இருக்கு" என்றாள் மகள்.

"அப்பா , நான் தான் அக்காக்கு எல்லா திங்ஸும் பேக் பண்ண ஹெல்ப் பண்ணேன். அதான் அவ எல்லாத்தையும் சீக்கிரம் பேக் பண்ணா" என்று தந்தையிடம் தான் உதவிக் கரம் நீட்டிய விஷயத்தை பெருமையாக கூறினாள் அந்த வீட்டின் கடைக்குட்டி மகாவின் செல்ல தங்கை மதுமிதா! ஒன்பதாம் வகுப்புப் படிக்கும் இளம் குருத்து!

அவள் தலையை செல்லமாக ஆட்டிய மகா, "எதாவது பெருமை அடிக்கலேன்னா உனக்கு தூக்கம் வராது! நீ தான் இடுப்பு ஒடியிற அளவுக்கு நேத்து நைட் கண் முழிச்சு எனக்கு எல்லா வேலையும் பாத்து கொடுத்த மாதிரி பில்டப் விடுற!"

"நான் அப்படித் தான் பில்டப் விடுவேன்!நீ என்னடி பண்ணுவ..?" என்று சண்டைக்கு தயாரானாள் இளையவள்.

"டி...சொல்லாதன்னு எத்தனை முறை சொல்லி இருக்கேன்" என்று மல்லுக்கு நின்றாள் மூத்தவள்.

"அப்படி தான்டி உன்னை 'டி டி'ன்னு கூப்பிடுவேன்டி. என்னடி பண்ணுவடி மகாஆஆடி.........!!" வார்த்தைக்கு வார்த்தை 'டி' போட்டு அழைத்து வம்பிழுக்க முடிவு செய்து விட்டாள் மதுமிதா!

"அம்மா...பாருங்கமா இவளை!!! என்னை டி போட்டு கூப்பிடுறா...! இவளை விட நான் மூணு வருஷம் மூத்தவ! இப்போ காலேஜ் போக போறேன். இப்போ கூட என்னை டி போட்டு தான் கூப்பிடனுமா?" என தாயிடம் புகார் பத்திரம் வாசித்தாள் மகாலக்ஷ்மி.

"மது.. இந்த வாய கட்டினா என்ன? அவ தான் இன்னைல இருந்து காலேஜ் போக போறால்ல! இப்போவாச்சும் வாய அடக்குறயா....?" தாய் தன்னை திட்டியதும் மூஞ்சியை சுருக்கிய மது, "இன்னைக்கு மட்டும் தான் உன் ராஜ்யம். நீ ஹாஸ்டல் போனதுக்கு அப்புறம் வீட்டுல என் ராஜ்யம் தான். அப்போ என்ன பண்ணுவ? என்ன பண்ணுவ" என்று ஆட்காட்டி விரலை மடக்கி கொக்கானி காட்ட,

"எனக்கு ஒரு அழகான குட்டி பாப்பாவ உங்கள பெத்து தர சொன்னேன். எங்க அம்மா எனக்கு ஒரு அழகான குட்டி சைத்தான எனக்கு தங்கச்சியா பெத்து கொடுத்திட்டாங்க..." என்று மகா முணுமுணுக்க, அது துல்லியமாக மதுவின் செவியில் விழுந்தது.

"அப்பாஆஆஆ.... நான் இவளுக்கு சைத்தானா....." மதுமிதா பல்லைக் கடிக்க, "ஹையோ........ ராமா.... விடிஞ்சதும் விடியாததுமா அக்காளும், தங்கச்சியும் ஏன் இந்த அலுச்சாட்டியம் பண்றீங்க. ஒழுங்கா கிளம்புங்க நேரமாகுது! இப்ப கிளம்பினா தான் சாயங்காலத்துக்குள்ள மகா காலேஜுக்கு போக முடியும்" என்று அவர்களை விரட்டினார் சாரதா!

அதன் பிறகு அனைவரும் மடமடவென்று கிளம்பி லக்கேஜ்களை காரில் ஏற்றிக் கொண்டு புறப்பட்டனர்!

நாளை தான் மகாலக்ஷ்மி கல்லூரியில் முதல் முறையாக தனது கால்தடத்தை பதிக்கப் போகிறாள். பள்ளிச் சீருடையை பறக்க விட்டு, வண்ண வண்ண சுடிதார் அணிந்து கொண்டு கல்லூரியில் சிறகடித்து பறக்கப் போகும் பதின் வயது பருவப் பெண்!

இன்று அவளை கல்லூரி விடுதியில் விட்டு விட்டு வர தான் அனைவரும் கிளம்பி இருந்தனர். காரினுள் மகாவும் மதுவும் போட்ட சண்டைகளை சமாளிப்பதற்குள் சாரதா தான் ஒரு வழியாகிப் போனார்!

கல்லூரியை வந்தடைந்ததும் தான் அவர்களின் வாய்க்கால் சண்டை முடிந்தது. கார் கல்லூரியை தொட்டதும், மகா ஆர்வமாக எட்டிப் பார்த்தாள். தான் படிக்கப் போகும் கல்லூரி! நினைக்கவே இனித்தது அவளுக்கு!

கல்லூரி நுழைவாயிலில் 'ரெயின்போ' வடிவிலான பெரிய ஆர்ச் ஒன்று கல்லூரியின் பெயரை தாங்கி இருக்க, கண் எட்டும் தூரம் வரை நீண்டு சென்ற பாதையின் இரு மருங்கிலும் அழகான மரங்கள் வரிசையாய் அணிவகுத்து நின்றது.

'உஸ்' என்று காற்றின் மூலம் உற்சாகமாய் ஒலி எழுப்பி தங்களின் கிளைகளை அசைத்து அனைத்து புது மாணவ மணிகளையும் மகிழ்ச்சியுடன் தலை அசைத்து வரவேற்றது அப்பசுமை நிறைந்த மரங்கள்!

"ரொம்ப அழகா இருக்குங்க", சாரதா கண்ணிற்கு குளிர்ச்சியை அளித்த அந்த மரங்களை சிலாகித்தபடி தன் கணவரிடம் சொல்ல, "ஆமா, சாரதா. நல்ல என்விரான்மெண்ட் உள்ள காலேஜ்!" என்று தானும் அதை ஆமோதித்தார் தயாளன்.

"அப்பா.. இந்த காலேஜ் சூப்பரா இருக்கு. நானும் இதே காலேஜில் தான் படிப்பேன்.ஓகே வா?" என்று மது உற்சாகமாக கூற, "ஓ..! அப்பா உன்னை படிக்க வைக்கிறேன் மது!" என்று மகளின் ஆசைக்கு சம்மதித்தார் தயாளன்.

தன் குடும்பம் பேசுவதை எல்லாம் கவனிக்காது, கண்களை அந்த இயற்கை அழகிற்கு கொடுத்து விட்டு அதில் லயித்து இருந்தாள் மஹா!

"என்ன மஹா? காலேஜ் பிடிச்சிருக்கா!" என்று தயாளன் கேட்டதும் கண்களை அந்த இயற்கை அழகில் உறவாட விட்டபடி "ரொம்ப ரொம்ப பிடிச்சிருக்குப்பா" என்று மகிழ்ச்சியாக கூறினாள்.

"உனக்கு எப்போவுமே தி பெஸ்ட் தான் அப்பா கொடுப்பேன்" என்றார் கர்வம் நிறைந்த குரலில்!

"அப்போ எனக்கு..." என்று இளையவள் வேக வேகமாக கேட்க, "உனக்கும் தான் மது! ரெண்டு பேருக்கும் அப்பா பெஸ்ட் தான் கொடுப்பேன். எப்பவும்!" என்றார் கர்வம் விலகாத குரலில்.

பெண்கள் தங்கி இருக்கும் விடுதியின் முன்பு ஓட்டுனரை வண்டியை நிறுத்த சொல்லி விட்டு, இவர்கள் லக்கேஜ்களை எடுத்துக் கொண்டு அங்கே பணி புரியும் வார்டனிடம் விசாரித்து, நோட்டீஸ் போர்டினில் மகாவின் அறை எண்ணை அறிந்து கொண்டு அவளது அறைக்கு சென்றனர்.

அறைக்குள் ஏற்கனவே இரண்டு மாணவிகள் வந்து தங்களின் பொருட்களை அடுக்கி வைத்துக் கொண்டிருக்க, அவர்களுடன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாள் மகாலக்ஷ்மி.

"ஹாய். நான் மகாலக்ஷ்மி. இது என்னோட அம்மா,அப்பா. அப்புறம் இது என்னோட சிஸ்டர்!" என்று புன்னகையுடன் தன் குடும்பத்தை அறிமுகம் செய்ய, அவர்களும் தங்களையும் தங்களின் குடும்பத்தையும் அறிமுகம் செய்து வைத்தனர்.

பரஸ்பர அறிமுகத்திற்கு பின்னர், அனைவரும் சகஜமாக பேச, அங்கே புதிய நட்பூக்கள் பூக்கத் தொடங்கின. சற்று நேரம் பொருட்கள் அனைத்தையும் ரூமில் அடுக்க மகாவிற்கு உதவி விட்டு அவளோடு இருக்க, அதன் பின்னர் பெற்றோர்கள் கிளம்ப வேண்டிய நேரம் வந்து விடவே கிளம்பினார்கள் மகாவின் குடும்பத்தினர். மகளுக்கு அறிவுரை சொல்லிச் செல்லவும் தவறவில்லை.

"பத்திரமா இருக்கணும் மகாமா. ஒழுங்கா படிக்கணும். நல்ல பெர்செண்டேஜ் எடுக்கணும். நல்ல சிவில் என்ஜியனாரா வரணும்!" என்று தயாளன் மகளிடம் சொல்ல,

"கண்டிப்பா அப்பா" என்று அவருக்கு நம்பிக்கையூட்டும் அளவில் பதில் கூறி தன் தங்கையிடம் மீண்டும் ஒரு செல்லச் சண்டை போட்டு , தாயை அணைத்து அவர்களுக்கு விடை கொடுத்தாள் மகாலக்ஷ்மி.

பொதுவாக பெண்கள் கட்டுமானப் பணிகள் சார்ந்த படிப்பை எடுப்பது அரிது தான். சிலர் ஆர்வமாக எடுத்து படிப்பதும் உண்டு! மகாவும் அந்த வகை தான். மகாவிற்கு கட்டிடப் பொறியியல் மேல் அதிக ஆர்வம். ஆகையால் தான் விரும்பியே B.E. civil engineering படிப்பை தேர்ந்தெடுத்தாள்.

இந்த விருப்பத்திற்கு காரணம் அவளின் தந்தையும் அவர் செய்யும் தொழிலும் தான்.

தயாளன் தானாக முன்னேறிய சுயம்பு!

முதலில் கட்டுமானப் பணியில் வேலை செய்து கொண்டு இருந்தவர் பிறகு படிப்படியாக முன்னேறி இப்பொழுது சொந்தமாக ஒரு 'வெற்று செங்கற்கள் ' என்று சொல்லப் படும் 'ஹாலோ பிளாக் கற்கள்' உற்பத்தி செய்யும் தொழிற்சாலை ஒன்றை நடத்தி வருகிறார்.

மஹாவிற்கு தந்தை என்றால் அதிக இஷ்டம். எப்பொழுதும் தங்களின் நலன் கருதி ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் பார்த்து பார்த்து செய்யும் தந்தையை அவளுக்கு பிடிக்காமல் இருந்தால் தான் ஆச்சர்யம்!

தயாளன் எப்போதுமே தன் மகள்களுக்கு சிறந்ததை கொடுக்க வேண்டும் என்று எண்ணம் கொண்டவர். அதே போல் தான் செய்தும் வருகிறார். ஏனோ இந்த சிறந்த விஷயம் அனைத்திலும் கிடைத்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும்!!!! என்ன செய்வது? விதி வலியது தானே???

மறுநாள் காலை கல்லூரியின் முதல் தினம்! இனிய பரவசத்துடனும் ரேகிங் பற்றிய சிறு பயத்துடனும் கல்லூரியை நோக்கி கால்களை எட்டிப் போட்டனர் மாணவ மக்கள்.

காலை உணவை ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் முடித்துக் கொண்டு தோழிகள் ரம்யா மற்றும் ரேவதி இருவருடனும் விடுதியில் இருந்து கிளம்பி இவர்கள் துறை இருக்கும் சாலையை நோக்கி சென்றாள் மகாலக்ஷ்மி.

மூவரும் எதோ பேசிக் கொண்டே வர, "ஹே...மச்சான். புது டிக்கட்ஸ் போலடா. மூணும் நந்தவன தேரு மாதிரி நடந்து வரத பாரு..." என்று அந்த கல்லூரியின் சீனியர் மாணவர்களில் ஒருவன் இவர்களை பார்த்து கேலி பேச, மற்றவர்களும் இவர்களின் புறம் திரும்பினர்.

சிலரை கூப்பிட்டு நிறுத்தி வம்படியாய் ரேகிங் செய்து கொண்டிருந்த இவர்களை கண்ட பெண்கள் மூவரும் பெரும் தயக்கத்துடன் வர மகாவிற்கு உள்ளுக்குள் உதறல் எடுத்தாலும் வெளியே தன் படபடப்பை காட்டாது நடையை தொடங்கினாள்.

ரம்யா மற்றும் ரேவதியும் அதே நிலையில் இருக்க, அந்த மாணவர்களை கடந்து செல்லும் சமயம், "ஹே.... த்ரீ பியூட்டீஸ்! எங்க போறீங்க? சீனியர்ஸ் இங்க வரிசைக்கு உட்காந்து இருக்கோம். எங்களை தரிசிக்காமல் போனால் முதல் செம்மில் ஃபெயில் ஆவீர் என்று சாபம் விட்டு விடுவோம்! கம் ஹியர்... " என்று ஒருவன் இவர்களிடம் லந்து செய்தான்.

"இ...இல்ல. நாங்க கிளாஸ்க்கு போகனும் டைம் ஆச்சு" என்று படபடப்பை மறைத்து மகா பதிலுரைக்க, "அது எங்களுக்கு தெரியாதா? ஓவரா சீன போடாதீங்க... வாங்க இங்க" என்று அதட்டி அழைத்தான் ஒருவன்.

மூவரும் அசையாது ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி நிற்க, "அட... வாங்கன்னா பராக்கு பாத்திட்டு நிக்குறீங்க??வாங்க 'மூ'தேவீஸ்.......... " என்றான் அதட்டலாக.

அவனின் அந்த பண்பற்ற பேச்சினால் மூவரும் முகம் சுளிக்க, முதல் நாளே இப்படியா இருக்க வேண்டும்? என்று எண்ணி மகாவிற்கு கலக்கமாக இருந்தது.

'மூ'தேவிஸ் என்ற அம்மாணவனின் பேச்சைக் கேட்டதும் அதுவரை பொறுமையை கடை பிடித்துக் கொண்டு, அவர்களின் பின்னால் நின்றிருந்தவன் சட்டென்று இவர்கள் புறம் திரும்பினான். அந்த கல்லூரியில் இறுதி ஆண்டு பயிலும் மாணவன் அன்புச்செல்வன்!

********

கல்லூரியில் சேரும் முன்பே ரேகிங் இருக்கும் என்று அறிந்தது தான்! ஆனால், அதை முதன்முதலில் நேரில் சந்தித்ததும் எப்படி அச்சூழ்நிலையை எதிர் கொள்வது என்றறியாமல் முழித்தனர் தோழிகள் மூவரும்!

ஆனால், அவன் மூதேவிஸ் என்று அழைத்ததும் சட்டென்று கோபம் முகிழ்த்தது மகாவிற்கு!

"ஹலோ... நீங்க எங்க சீனியர் ஸ்டூடண்டா இருக்கலாம். அதுக்குன்னு மரியாதை இல்லாம பேசாதீங்க!" என்றாள் சட்டென்று மூண்ட கோவத்துடன்.

"ஓஹோ.... மேடம் டீசன்சி எக்ஸ்பெக்ட் பண்றீங்க போல! " என்றவன் அருகில் அமர்ந்து இருக்கும் அவன் நண்பனிடம், "டியூட்(dude)... வந்ததில் இருந்து இந்த பார்டி தான் வாய திறந்து பேசி நம்மள மதிக்காம இருக்கு! மத்த ரெண்டு டிக்கட்டையும் அனுப்பி வச்சிருவோம்! இவள மட்டும் வச்சு செய்வோம்.." என்றவன்,

இவர்கள் புறம் திரும்பி "நீ மட்டும் நில்லு! மத்த ரெண்டு பேரும் கிளம்புங்க" என்க , ரம்யாவும் ரேவதியும் மஹாவை கலக்கமாக பார்த்தனர். "அவ்ளோ டீப் நட்பா உங்க ப்ரெண்ட் மேல.. போங்க மா. போங்க! உங்க ஆருயிர் தோழிய நாங்க பத்திரமா அனுப்பி வைப்போம்!" என்றான் அந்த மாணவன் நக்கலாக!

அவர்கள் அப்படியே நிற்க,"போங்க பியூட்டீஸ், இல்லைன்னா நீங்களும் இதோட விளைவ சந்திக்க வேண்டியது வரும்" என்று மிரட்டி அவர்கள் இருவரையும் அனுப்பி வைத்தான்.

மஹாவின் புறம் திரும்பி "சீனியர்ன்ற மரியாதை கூட இல்லாம.. ஒரு 'குட் மார்னிங் சீனியர்'னு வணக்கம் கூட வைக்காம... போக வேண்டியது! ஒரு விஷ் இல்ல...! ஒரு சல்யூட் இல்ல...! ஒரு ஓரப் பார்வை சிரிப்பில்ல...! அதை விட்டுட்டு நீங்க ரெஸ்பெக்ட் வேற எதிர் பார்க்குறீங்க! ஹ்ம்ம்.... முதல்ல எங்களுக்கு விஷ் பண்ணி சலாம் வை!" என்று ரேகிங் படலத்தை ஆரம்பிக்க, சுற்றி தங்களின் வகுப்பை நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருந்த சில மாணவர்கள் மஹாவையும் இந்த மாணவர்களையும் தான் பார்த்து விட்டு தங்களுக்கு எதுக்கு வம்பு என்று இதை கண்டுகொள்ளாமல் சென்றனர்!

மகாவிற்கு பயம் மனதை கவ்விக் கொள்ள சட்டென்று கண்களில் கண்ணீர் வந்து நின்று விட்டது! அதுவரை பொறுமையாக இருந்த அன்புச்செல்வன் சட்டென்று இவர்கள் புறம் வந்து நின்றான்.

திடீரன்று அங்கு வந்து ஆஜர் ஆகிய அன்புவை எதிர் பாராத அந்த மாணவர்களும் திகைத்து எழுந்து நின்று விட்டனர்! அவர்களை தீர்க்கமாய் பார்த்த அன்புச்செல்வன் இவர்கள் கல்லூரியின் சீனியர் மாணவன் மட்டுமல்ல! டாப் ரேங்க் ஹோல்டர் மற்றும் ஆன்டி- ராகிங் ஸ்குவாடின் ஸ்டூடண்ட் ஹெட் கூட!

அவர்களின் செயலை கண்டு கோபம் கொண்டவனாய் "ஏன் நிருத்திட்டீங்க.. கன்டிநியூ பண்ணுங்க!" என்றான் அழுத்தமாக! அம்மாணவர்கள் எச்சில் கூட்டி விழுங்கியபடி, "சீனியர்...அது வந்து!..." என்று பயத்தில் இழுத்தனர்.

"ஹ்ம்ம்... கமான்.... என்ன சீனியர்னு இழுக்குறீங்க..? சலாம் வைக்க சொல்லுங்க! ஓரப் பார்வை பார்த்து சிரிக்க சொல்லுங்க! டூ இட் நவ்!"

அவனின் வார்த்தையில் சூடு பரவியது. பயந்து போய் அனைவரும் மௌனமாய் தலை கவிழ்ந்தனர்!

"ஜூனியர் கிட்ட ப்ரெண்ட்லியா பிஹேவ் பண்ண முடியாட்டியும் இப்படி மரியாதை இல்லாம பிஹேவ் பண்ணாதீங்க! இன்னொரு தடவ இப்படி நடந்தது... அப்புறம் ஆன்டி - ராகிங் ஸ்குவாடோட ஹெட்டா நான் உங்க மேல ஆக்ஷ்ன் எடுக்க வேண்டியது இருக்கும்!புரிஞ்சதா?" பார்வையிலேயே கோபத்தையும் அழுத்தத்தையும் தேக்கி அவர்களை எச்சரிக்கை செய்து அவர்களை வகுப்பிற்கு போகச் சொன்னான்.

விட்டால் போதும் என்று அவர்களும் ஓடிப் போயினர்! அன்புவை பற்றி அவர்களுக்கு நன்கு தெரியும்! சொன்னால் சொன்ன படி ஒரு விஷயத்தை செய்து முடிப்பவன்! மிகவும் திறமையான ஒழுக்கமான மாணவன் என்று அறிந்து தான் கல்லூரி முதல்வரே அவனை ஆன்டி ராகிங் ஹெட்டாக நியமித்திருந்தார். ஆதலால் அவன் சொன்னவுடன் தங்கள் வாலை சுருட்டி வைத்துக் கொண்டு ஓடி விட்டனர்!

அப்போது தான் சற்றே மிரட்சியுடன் நிற்கும் மகாவை கண்டான் அன்புசெல்வன். நெஞ்சோடு அணைத்த புத்தகத்துடனும் இதோ வந்து விழுந்து விடுவேன் என்று சொல்லாமல் சொல்லிய கண்ணீர் துளிகளை ஏந்திய கண்களுடனும் நின்றிருந்தவளின் முகம் அவனின் நெஞ்சுக்குள் புகுந்து ஒட்டிக் கொண்டது!

"நியூ ஜாய்னரா?" என்ற அவனின் கேள்விக்கு அவள் தலை மேலும் கீழும் ஆடியது! அதில் அவளின் வெள்ளை முத்துக்கள் வைத்த ஹூக் ஜிமிக்கியும் ஆட, இவனின் பார்வையும் அதோடு சேர்ந்தாடியது!

"எந்த டெப்ட் நீங்க..?"

"சிவில் டிபார்ட்மெண்ட்.." என்றாள் மெல்லிய குரலில்! சிவில் என்றதும் அவளை ஆச்சர்யமாய் ஒரு பார்வை பார்த்தவன், "உங்க கிளாஸ்மேட்ஸ்.. இல்ல, ரூம்மேட்ஸ் யாரும் இல்லையா?"

"கூ.. கூட தான் வ..வந்தாங்க. ராகிங் பண்ண சீனியர்ஸ் போ..போக சொன்னதால அ..அவுங்க போய்ட்டாங்க" என்றாள்! பாவமாக இருந்தது அவளைப் பார்ப்பதற்கு! இருப்பினும் பார்த்தான்! ரசித்தான்!


அவளின் முகத்தோற்றத்தில் இருந்த பாவனையை கண்டவனுக்கு மெல்லிய ரசனை சிரிப்பொன்று வந்தாலும், அதை இதழ்கடையில் சிறை செய்து விட்டு, "உங்க டிபார்ட்மெண்ட் போக வழி தெரியுமா?" என்று கேட்டான்.

மீண்டும் அதே முக பாவத்துடன், 'இல்லை' என்பது போல் தலையை இடமும் வளமும் ஆட்டினாள்! சுற்றி பார்வையை ஓட விட்டான். யாரும் புது மாணவர்கள் இவள் துறையை சார்ந்தவர்கள் வருகிறார்களா என்று!

ஓரிரண்டு மாணவர்களிடம் கேட்டுப் பார்க்கும் பொழுது அவர்கள் வெவ்வேவேறு துறையினராக இருந்தனர்! அவளை பார்த்து சிரித்தவன், "உங்களுக்கு லிஃப்ட் கொடுக்க யாரும் இல்ல போல! சரி வாங்க நானே உங்களை விட்டுட்டு போறேன்..." என்று முன்னே நடக்க, அந்த நொடியில் வேறெதையும் சிந்தியாமல் சிறு தலை அசைப்புடன் அவன் பின்னே நடந்து சென்றாள் மஹா!

அவளை வளது புறமாக இருக்கும் கட்டிடம் வழியாக அழைத்துச் சென்று, படிகளில் ஏறினான்! அவன் பாதம் பயணித்த தடத்தில் , இவளும் தடம் வைத்து பின்னே நடந்தாள்!

இரண்டு மாடிகள் கடக்க வேண்டும்! வழியெங்கும் அவனை கண்ட அனைத்து மாணவர்களும்,
"குட் மார்னிங் சீனியர்.."
" குட் மார்னிங் சாம்பியன்.."
" குட் மார்னிங் செல்வா அண்ணா..." என்று சொல்லிக் கொண்டே இவர்களை கடந்து சென்றனர்.

அன்புச்செல்வனும் அவர்களை கண்டு ஒரு சிறு புன்னகையுடன் அதை ஏற்றுக் கொண்டு , அவர்களுக்கு தானும் காலை வணக்கம் தெரிவித்த படி முன்னே சென்றான்!

இடையில் அவன் மொபைல் ஒலிக்க, "ஒன் மினிட்" என்று அவளை கை நீட்டி நிறுத்தியவன் அலைபேசியை எடுத்து பேச ஆரம்பித்தான்!

"ஹலோ... சொல்லு கார்த்தி..."

" .... "

"இதோ வரேன்டா. நம்ம பிளாக்ல தான் இருக்கேன்! சீக்கிரம் வரேன் வெயிட் பண்ணு.."

".... "

" ஒரு சின்ன ராகிங் பிரச்சனைடா... "

" .... "

"நோ.. நோ... நான் சால்வ் பண்ணிட்டேன். நீங்க யாரும் வர வேண்டாம் "

"..."

"ஹ்ம்ம் ஓகே டா.." என்று அழைப்பை துண்டித்து, "வாங்க போலாம்" என்று மீண்டும் முன்னேறினான். மீண்டும் பின் தொடர்ந்தாள் மஹா.

இரண்டாவது தளம் வந்ததும், "ரைட் சைட்.. தர்ட் ரூம் தான் சிவில் ஃபர்ஸ்ட் யியர் கிளாஸ்" என்று கை காட்டியவன்

"போய்டுவீங்க தான.." என்று அவளை பார்த்து கேட்க, போய்விடுவேன் எனும் விதமாய் தலை அசைத்தாள்!

"ஓகே.. பி கூல்.எதை பத்தியும் யோசிக்காம போய் கிளாஸ் அட்டன் பண்ணுங்க. என்ஜாய் யுவர் ஃப்ர்ஸ்ட் டே வெல்! ஆல் த பெஸ்ட்" என்று கட்டை விரலை உயர்த்தி காட்டி விட்டு புன்னகை மாறா முகத்துடன் சென்றான் அன்புச்செல்வன்!

அவனின் கன்னக்குழி விழுந்த கன்னங்களையும், கண்களை எட்டிய புன்னகையையும் அவளின் நெஞ்சுக்குள் புகுந்து ஒட்டிக் கொண்டது!

கொஞ்ச தூரம் சென்றவன் திரும்பி இவளை பார்க்க, அங்கேயே நின்றிருந்தவளை கண்டு ஒரு நொடி புருவம் சுருக்கியவன்"ஹலோ" என்க, அவனின் அழைப்பில் சற்றே தெளிந்து "ஹான்" என்றாள் முழித்த வண்ணம்!

"போகலையா இன்னும்?" என்று கேட்டவனிடம் "இ... இதோ!" என்றபடி அவனிடம் இருந்து பார்வையை பிரித்து அவன் சொன்ன வகுப்பறையை நோக்கி கால்களை நகர்த்தினாள்! அவள் செல்வதை கண்டதும் தனது தலையை குலுக்கிக் கொண்டவன் அங்கேயிருந்து சென்றான்.

வகுப்பறை சென்றதும் ரம்யா மற்றும் ரேவதி இவளுக்கும் சேர்த்து முதல் பெஞ்சில் இடம் பிடித்து வைத்திருக்க அவர்கள் அருகில் சென்று அமர்ந்ததும் தான் மூச்சே நிம்மதியாக விட முடிந்தது அவளால்!

"என்னபா ஆச்சு?? எதுவும் ரொம்ப கலாய்ச்சிட்டாங்களா?" என்று ரம்யா கேட்க, "கொஞ்சம் தண்ணி வேணும் ரமி" என்றாள் மகாலக்ஷ்மி.

ரம்யா கொடுத்த தண்ணீரை முழு மூச்சுடன் குடித்தவள் நடந்ததை கூற எத்தனிக்க அப்பொழுது சரியாக ஆசிரியர் வரவே பிறகு கூறுவதாக சைகை செய்தாள்.

அன்று முதல் நாள் என்பதால் பெரிதாக பாடங்கள் ஒன்றும் நடத்தப்படவில்லை! இடைவெளியின் போது இவர்கள் கேன்டீன் இருக்கும் ஏரியாவை கேட்டறிந்து கொண்டு அங்கே செல்ல, அப்பொழுது நடந்ததை அவர்களிடம் சொன்னாள் மகாலக்ஷ்மி.

"நல்ல வேலை ரம்யா..இந்நேரம் அந்த சீனியர் வரலேன்னா.. இவள வச்சு செஞ்சிருப்பாங்க.." என்று ரேவதி பெரு மூச்சு விட, "ஆமாபா.. எங்களுக்கு பயம் இருந்துட்டே இருந்தது. நீ வேற ஏன் அவுங்க கிட்ட வாய கொடுத்த..." என்றாள் ரம்யா!

"அந்த சிட்ச்சுவேஷன்ல சட்டுன்னு கோவம் வந்திடுச்சு ரம்யா. என்ன பண்றதுன்னு தெரியல. அதெப்படி மரியாதை இல்லாம கூப்பிடுறாங்க. அதான் கோவம் வந்து சட்டுன்னு அப்படி சொல்லிட்டேன்."

"சரி விடு மஹா. தலைக்கு வந்தது தலைப்பாகையோட போச்சு..." என்று அந்த பேச்சை மறந்து அவர்களுக்கு வேண்டியதை வாங்கி உண்டனர். அப்பொழுது தான் மகா தான் அவனுக்கு ஒரு நன்றி கூட சொல்லாததை உணர்ந்து, "ஹையோ.. நான் அவருக்கு ஒரு தாங்க்ஸ் கூட சொல்லல" என்று வருத்தம் கொள்ள,

"அடிப்பாவி.. உனக்கு இவளோ தூரம் ஹெல்ப் பண்ணி இருக்காங்க.. ஒரு தாங்க்ஸ் கூடவா சொல்லாம வந்த" என்ற ரேவதியிடம்,

"இல்ல.. அந்த டைம்ல பயம் மட்டும் தான் இருந்தது. எதை பத்தியும் சிந்திக்கல. ஹையோ.. ரே.. நீ சொன்ன மாதிரி இவளோ தூரம் ஹெல்ப் பண்ணி இருக்காரு. ஒரு தாங்க்ஸ் கூட சொல்லல. என்னை பத்தி என்ன நினைச்சு இருப்பாரோ?" என்று தலையில் கை வைத்து அமர்ந்து கொண்டாள்.

"விடுப்பா நீ சொல்றத பாத்தா அவரும் நம்ம டெப்ட் சீனியர் மாதிரி தான் தெரியுது! நாளை அவர் கிட்ட போய் தாங்க்ஸ் சொல்லிட்டு வந்திடு. அவ்ளோ தான். மேட்டர் சால்வ்டு!" என்று ரம்யா சொல்ல, "ஹ்ம்ம். கண்டிப்பா சொல்லணும் ரம்யா" என்று மனதிற்குள் இதை பிரதானமாக நினைவு கூர்ந்து வைத்துக் கொண்டாள் மஹா!

நாளை அவனை எங்கே சென்று தேடுவது? அவன் பெயர் கூட...

ஏதோ....

என்ன பெயர் அது????

வரும் வழியும் அனைவரும் "குட் மார்னிங்" என்று என்னன்வோ சொல்லிக் கொண்டே சென்றார்களே??? ஹையோ அதையும் சரியாக கவனிக்காத தன்னை தானே குட்டிக் கொண்டாள் மஹா! ஆனால், அவன் முகம் மட்டும் அவள் மனதில் அழியா ஓவியமாய் பதியனிட்டு இருந்தது!

அதுவும் அந்தக் கன்னக் குழி!

இவளை பார்த்து கட்டை விரலை உயர்த்திக் காட்டி கன்னக்குழி விழ சிரித்துச் சென்றானே!!!!!! அந்த முகம் பெண்ணின் உள்ளத்தினுள் அழியா கல்வெட்டாய் பதிந்து போனது! அந்த உருவத்தையே மனக்கண்ணில் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளை கலைத்தது ரம்யாவின் குரல்!

"ஹே...என்ன ஆச்சு மகா?.வா நெக்ஸ்ட் கிளாஸ்கு டைம் ஆச்சு. போலாம்" என்று சொல்ல, "ஹ்ம்ம்..போலாம் ரம்யா" என்று எழுந்தவளுக்குள் அன்புவின் முகமே முகாமிட்டிருந்தது.

முதல் நாளே அவளின் மனதில் சிறு சலனத்தை அவளையும் அறியமால் ஏற்படுத்தி விட்டு சென்றிருந்தான், பிற்காலத்தில் அவளின் உயிராகப் போகும் அன்புச்செல்வன்!


கல்லூரிகால நினைவுகள் மலரும்....

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 3

நிகழ்கால நிகழ்வுகள்...

நொடியில் நடந்து முடிந்த சம்பவத்தினால் அந்த இடத்தில் மக்கள் கூட்டம் தங்களின் நடையை நிறுத்தி இந்த விபத்தை அதிர்ந்து போய் பார்த்திருக்க நண்பன் இப்படி தலையில் அடிபட்டு கீழே விழுந்ததை கண்ட கார்த்தி சிலையென உறைந்தே போனான்.

"செல்வா" என்று அலறியபடி அவனருகில் விரைந்து வர, தன் மகனைக் காப்பாற்ற வந்துவனுக்கு இப்படியொரு நிலையா ஏற்பட வேண்டும்??? குழந்தையை காப்பாற்றி விட்டு இப்பொழுது அவன் உயிருக்கு போராடும் நிலையில் இருக்கிறானே? என்று மகாவின் நெஞ்சம் பதறியது.

அதுவும் முகம் எல்லாம் இரத்தம் வழிய, கண்கள் அரை மயக்கத்தில் சொருக, விபரீதமான நிலையிலிருக்கும் அவனைக்கண்ட மஹாவிற்கு உள்ளம் 'ஹையோ....' என்று அடித்துக் கொண்டது!

மகனை கையில் பற்றியபடி அவனருகில் வேகமாக ஓடினாள். அதுவரை தங்கள் வேலையை மட்டும் பார்த்தபடி சென்று கொண்டிருந்த மக்கள் இப்பொழுது இந்த விபத்தை கண்டதும் ஆணி அடித்தார் போல் சுற்றி நின்று வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டனர். சிலர் தங்களின் நவீன யுகத்தின் டிரெண்ட்டிங்கான ஆன்ட்ராய்டு மொபைலை கையில் எடுத்து விதம் விதமாக புகைப்படம் மற்றும் வீடியோ எடுத்துக் கொண்டு இருந்தனர்.

உயிருக்காக போராடும் ஒருவனை இந்த நிலையில் கண்ட பிறகும், அதை படமாக எடுக்க முனைந்த ஜீவன்களுக்கு அவனை காப்பாற்றும் முயற்சியில் ஈடுபட முனையவில்லை. என்ன செய்வது? டிஜிட்டல் காலம்!

ஆனால், அதிலும் சில நல்ல உள்ளம் படைத்த ஜீவன்கள் மட்டும், தங்கள் யுக்தியினால் விரைந்து செயல்பட்டனர். அந்த பைக்காரனை அவர்கள் மடக்கி பிடித்திருக்க.. கையோடு போலீசிற்கும் ஆம்புலன்சிற்கும் தகவல் தெரிவித்திருந்தனர்.

நண்பனின் தலையிலிருந்து இரத்தம் வழிவதை கண்ட கார்த்தி தன் கைக்குட்டையை எடுத்து அவன் தலையில் வைத்து அழுத்தி பிடிக்க, அதுவோ கைக் குட்டையை நொடியில் நனைத்து இன்னும் அதிகமாக 'குபுக்.. குபுக்..' என்று வெளிவந்தது..!

ஓடி வந்த மகாவிற்கு கார்த்திக்கின் மடியில் இரத்தம் வழிய, மயக்க நிலையில் இருந்த அன்புச்செல்வனை கண்டதும் கண்ணீர் கரகரவென வழிய ஆரம்பித்தது.

குழந்தை அவன் இருந்த நிலையை கண்டு பயந்து தாயின் தோளில், முகம் புதைத்துக் கொண்டு மேலும் பயந்து போனான்.

"என்ன பொண்ணுமா நீ. பையன ஒழுங்கா கைய பிடிச்சு கூடவே ஜாக்கிரதையா கூட்டி போறது இல்லையா? இப்போ பாரு.. உன் பையன காப்பாத்த வந்து இந்த பையன் அடி பட்டுக் கிடக்கிறான். என்ன பொண்ணோ? பொறுப்பில்லமா இருக்கு" என்று சிலர் மகாவை திட்ட ஆரம்பிக்க,

அவர்கள் சாடுவதெல்லாம் அவளின் காதில் எங்கே விழுந்தது? அவளின் உலகம் தான் தன் இயக்கத்தை நிறுத்தி இருந்ததே?????

செவிகளுக்குள் யாரின் குரலும் செல்லவில்லை! சுற்றுப்புறம் மறந்து போனது! சிலை போல் உறைந்து கிடந்தவளின் சிந்தையை யாராலும் கலைக்க முடியவில்லை!

தன் உயிருக்கு போராடும் உயிர் நண்பனை விக்கித்து போய் பார்த்தபடி இருந்த மகாவை கோபமாக கண்ட கார்த்தி, "ஏய்... அறிவில்ல உனக்கு? கொஞ்சம் கூட பொறுப்பில்லையா உனக்கு.. குழந்தைய இப்படி தான் விடுவியா???? உன்னோட கேர் லெஸ்ஸால இப்போ பாரு...." என்றவன் ஆத்திரத்தில் வெடிக்க, அவனின் அந்த வெகுண்ட குரலில் தான் அந்த அதிர்விலிருந்து தன்னை மீட்டெடுத்தாள் மகாலக்ஷ்மி!


"சாரி...சாரி... கா.. சாரி....ண்ணா... நா...நான்... கவனமா தான் இருந்தேன்.. ஆனா, பையன்........." அவள் விளக்கத்தை பாதியில் இடை வெட்டியவன் "உன் விளக்கத்த தூக்கி குப்பைல போடு!"என்று கத்த, அவன் கூறியதை கேட்டு மேலும் கண்ணீர் சுரந்தாலும், அவன் கூறியதும் உண்மை தானே?

தன் கவனக் குறைவு தானே? என்று தன்னையே நொந்து கொண்ட மகா பேச்சற்று கிடந்த அன்புவை கண்டாள். தலையில் இருந்து இரத்தம் வலிந்து கார்த்தியின் கைக் குட்டையை நனைத்து, வெளியேறி கொண்டிருந்தது.

அதைக் கண்டதும் வேக வேகமாக தன் சுடிதார் துப்பட்டாவை உருவியவள் அன்புச் செல்வனின் தலையில் அதை இறுக்கி கட்டினாள். இரத்தம் வழிவதன் வேகம் குறைந்து இருந்தாலும், அவன் சிரத்திலிருந்து வெளியேறும் உதிரம் நின்ற பாடில்லை!

தன் மடியில் இருந்த செல்வாவின் தலையை நிமிர்த்தி தன்னிடம் குழந்தையை கொடுத்து விட்டு, தன் துப்பட்டாவை அவனின் தலையில் கட்டும் அவளை பார்த்த கார்த்திக்கு அப்படி ஒரு ஆத்திரம் வந்தது!

' ச்சே.... ஒரு நொடியில் என்ன எல்லாம் நிகழ்ந்து விட்டது? இவள் கவனமாக இருந்திருந்தால் இதெல்லாம் நிகழ்ந்திருக்குமா?' என்று அவனால் எண்ணாமல் இருக்க முடியாவில்லை!

அதே சமயம் ஆம்புலன்ஸ் அங்கே வந்துவிட்டிருக்க, போலிசும் வந்து சேர்ந்தது. கார்த்தி எப்படியோ பேசி , போலீஸிடம் ஃபார்மலிட்டியை பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லியவன், இரண்டு ஆண் செவிலியர்களின் உதவியுடன் நண்பனை ஸ்ட்ரெட்ச்சரில் படுக்க வைத்து தானும் அவனுடன் ஆம்புலன்சில் ஏறினான்.

எந்த சிந்தனையும் இல்லாமல் குழந்தையை பற்றிக் கொண்டு தானும் ஆம்புலன்சில் ஏறினாள் மகாலக்ஷ்மி. ஆம்புலன்ஸ் மருத்துவமனையை நோக்கி விரைந்தது!

அவளும் உடன் வருவது கார்த்திக்கு அளவு கடந்த கோபத்தை கொடுத்தாலும் நண்பனை கவனிக்க வேண்டிய சூழ்நிலையில் எதுவும் பேசாமல் வந்தான்!


செவிலி முதல் உதவியை தொடங்கியபடி ஒரு இன்ஜெக்ஷனை அவனது கையில் செலுத்த, "செல்வா.. கண்ண முழிச்சு பாருடா. நான் பேசுறது கேக்குதா?" என்று கண்ணீர் குரலில் பேசினான் கார்த்தி!

"சார்... கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.." என்ற செவிலி ஆக்சிஜன் மாஸ்கை அவனின் மூக்கு பகுதியில் பொருத்தினாள். செலைன் பாட்டில் அவன் கைகளில் பொருத்தப் பட்டது. மகாலக்ஷ்மியின் இதயம் தன் துடிப்பை நிறுத்தியது போலிருந்தது.

இரத்தம் படிந்த முகத்துடன் சுய உணர்வின்றி செயற்கை சுவாசம் மூலம் காற்றை உள்ளிழுத்து மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தவனை காணக் காண இதயம் இரும்புக் குண்டை விட மிக மோசமாக கனத்தது!

ஏன் இந்த விபரீதமான விபத்து....! என் குழந்தையை காப்பாற்ற இவன் உயிரை குறுக்கே செலுத்தி விட்டானே??? ஆயிரம் குண்டூசியால் யாரோ அவளின் இதயத்தை குத்திக் குருதியை வெளியேற்றுவது போன்றதொரு வலி!!!!!!!

கடவுளுக்கு கண் இல்லையா? கடவுள் வெறும் கல் தானா? இவனுக்கு ஏன் இப்படி ஆக வேண்டும்? என்ன தீங்கு செய்ய விளைந்தான்? ஒரு சிறுவனை காப்பாற்ற வந்ததற்கு, இப்பேர்பட்ட பரிசை கடவுள் கொடுத்திருக்கிறாரே? அதுவும் உயிர் பலி!

ஏற்கனவே கடவுள் மீது மகாவிற்கு நம்பிக்கை விட்டுப் போய் இருந்தது!!!!! இப்பொழுது இந்த சம்பவம் நடந்து முடிந்த பிறகு, மேலும் கடவுளின் மீது பற்றற்று போனது!

வேறு யாரிடம் சொல்லி ஆறுதல் தேடுவதென்றும் புரியவில்லை. தன் தோளில் முகத்தை அழுத்தி,கண்களை இறுக மூடி தன் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டு இருக்கும் மகனை இவளும் அணைத்துக் கொண்டாள். தாய் அணைத்ததும் தானும் அவளை மேலும் இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டான் அவளின் மகன்!

அந்த நொடியில் அந்த அணைப்பு அவளுக்கு மிகவும் தேவைப் பட்டதென்னவோ நிஜம்! மகன் பயத்தில் தான் அணைத்திருக்கிறான். ஆனால், மஹாவிற்கு அது பேராறுதலாக இருந்தது! என்னவென்று புரியாத நிலையில் அந்த மழலை கொடுத்த அணைப்பு அவளை நடுக்கத்தில் இருந்து மீட்டது!

கண்கள் தன் சுய நினைவை இழந்தவன் மீது நிலை குத்தி இருந்தது! மனம் அவன் பிழைக்க வேண்டும் என்று ஓலமிட்டபடி இருந்தது!

கார்த்திக் நண்பனின் நிலையைக் கண்டு கண்களில் துளிர்த்த நீரை துடைக்க தெம்பின்றி அவனையே பார்த்திருந்தான்! அவன் சட்டை முழுவதும் உதிரம்! கழுத்தில் இறங்கி அவன் அணிந்திருந்த வெண்ணிற சட்டையை நனைத்து விட்டிருந்தது!

முகத்தில் படிந்த உதிரக் கரையை நர்ஸ் காட்டன் கொண்டு துடைத்து விட்டிருந்தாள். முகம் முழுக்கத் துடைக்கப் பட்ட இரத்தத்தின் கரை!

எந்த உணர்வுமின்றி வேரொடிந்த மரமாக கிடந்தவனை எண்ணி நெஞ்சம் குமுறியது! நண்பனை இந்த நிலைக்கு தள்ளிய மகாவை எண்ணி குமிறிய நெஞ்சம் கொதித்தது! இவனை நிம்மதியாக வாழ விடக் கூடாது என்று கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு திரிகிறாளோ......? என்ற கோபமும் நெஞ்சுக்குள் முளை விட ஆரம்பித்தது!

கண்கள் சிவக்க அவளை ஏறிட்டான்!அவளின் நிலமையை கண்டவனுக்கு அவளின் மீது முளை விட்ட கோவம் தானாக அடங்கிப் போயிற்று!

அவளின் உடல் குழுங்கவில்லை! கண்கள் மூடவில்லை! உதடுகள் துடிக்கவில்லை! நாசி விடைக்கவில்லை! முகம் கசங்கவில்லை! ஆனால், அவளின் கண்கள் மட்டும் கண்ணீரை வெளியேற்றி கொண்டிருந்தது.

சூனியத்தை வெறிக்கும் பார்வையோடு, செல்வாவின் உதிரம் உறைந்து காய்ந்து போய் கிடந்த முகத்தையே வெறித்துக் கொண்டிருந்தாள். வெளியே கண்ணீரை மட்டும் சிந்தினாலும் அவளின் உள்ளமும் உயிரும் பதறி கதறித் துடித்துக் கொண்டிருப்பது யாருக்கும் தெரியாமல் போனது!

கண்களில் உற்பத்தியான கண்ணீர் வழிந்து அது கன்னம் வழி, கழுத்தை நனைப்பதை அவள் உணரக் கூட இல்லை! அவளின் நிலையும் பரிதாபத்திற்குறியதாக இருந்தது.

கார்த்தி அவள் மீதிருந்த பார்வையை விலக்கிக் கொண்டான். அவளை சாடலாம் என்று எண்ணி இருந்தவனுக்கு அவள் அமர்திருக்கும் நிலை கண்டு தானும் அமைதியாகிப் போனான்.

நர்ஸ் அவனின் பல்ஸ்ஸை செக் செய்தபடி வர அதுவோ அவன் உயிர் ஊடலாடுவதை செவிலிக்கு அறிவுறுத்தியது. "ஓ.. காட்..... மூர்த்தி சீக்கிரம் போங்க! பேஷண்ட் கண்டிஷன் இஸ் வெரி சீரியஸ்!" என்று ஆம்புலன்ஸ் டிரைவர் நோக்கி பதட்டத்துடன் கூறினாள்.

அவள் கூறும் போதே அன்புவின் உடல் வெட்டித் துடிக்க ஆரம்பித்தது! "கடவுளே...மூர்த்தி.... சீக்கிரம்..... ஹீ இஸ் லூசிங் ஹிஸ் பல்ஸ்...." மீண்டும் பதட்டத்துடன் செவிலி கூற, அவள் கூறியதை கேட்ட கார்த்தி வெளுத்த முகத்துடனும் கலக்கத்துடனும் நண்பனை பார்த்தான்.

மனமோ அவன் பிழைக்க வேண்டும் என்று கடவுளிடம் மன்றாட தொடங்கியது! மகாவிற்கு இதயம் 'திக்திக் ' என்று எகிறி குதித்து வெளியே வந்துவிடும் போல் துடித்தது! கூடவே, எனது சிறு கவனக் குறைவினால், இவனது உயிருக்கு பெரிதானதொரு விளைவு ஏற்பட்டு விடுமோ என்று அவள் மனம் அடித்துக்கொள்ள, பயபந்து ஒன்று அடிவயிற்றில் இருந்து சுழன்று அவளின் இதயத்தை பிசைந்தது!

நிகழ்கால நிகழ்வுகள் மலரும்....

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 4

கல்லூரி கால நினைவுகள்...

மஹாவை அவளது வகுப்பிற்கு கை காட்டி விட்டு மீண்டும் ஒரு முறை கல்லூரியை சுற்றி ஒரு நோட்டம் விட்டான் அன்புச்செல்வன். கல்லூரியில் அவன் தான் யூனியன் லீடர் மற்றும், ஆன்டி - ராகிங் ஹெட்! ஆகையால், பொறுப்பாக வேறெங்கும் ராகிங் நடக்கிறதா.. கலாட்டா நடக்கிறதா என்று பார்த்து விட்டு தான் தன் வேலையை கவனிக்க சென்றான்!

அன்புவும் அதே கல்லூரியில் பி.ஈ. சிவில் இன்ஜினியர் பயின்று வரும் இறுதி ஆண்டு மாணவன்! கல்லூரியில் அவனுக்கு ஒரு நற்பெயர் உண்டு! மிக மிக பொறுப்பான, பொறுமையான மாணவன்! அந்த குணமே அனைத்து பேராசிரியர்களுக்கும் அவனை மிக பிடித்தமான மாணவனாக்கியது!

அவனின் பொறுமைக்கும் திறமைக்கும் தான் அவனுக்கு கல்லூரியில் இத்தகைய பொறுப்பான பதவிகள் கொடுக்கப்பட்டு இருக்கின்றன! ஆகையால் , அன்புச் செல்வன் அனைவருக்கும் பரிச்சயம் தான்.

அனைத்தையும் ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு, பத்து மணிக்கு செல்ல வேண்டிய ஃபுட் பால் மைதானத்திற்கு பதினொரு மணிக்கு மேல் வந்தவனை கார்த்தி பிடி பிடி என்று பிடித்துக்கொண்டான்!

"எங்கடா போன?? பத்து மணிக்கே பிராக்டிஸ் ஆரம்பிச்சு இருக்கணும்! நீ என்னடான்னா காலேஜ்ஜ சல்லடை போட்டு அலசி செக் பண்ணிட்டு பதினொரு மணி தாண்டி வர. இருந்தாலும் உன் பொறுப்புக்கு ஒரு அளவில்லாம போச்சு செல்வா???" என்று அங்கலாய்த்தான்.

"இன்னைக்கு ஃபர்ஸ்ட் டே கார்த்தி. அதான் கொஞ்சம் கீனா (keen) அப்சர்ப் பண்ண வேண்டியதா போச்சு!" என்றபடி தன் ஐ.டி கார்டினை கழட்டினான் அன்பு.

"ஆமா..ஏதோ ராகிங் பிராப்லம்னு சொன்னியே.. என்ன ஆச்சு?பெரிய இஷூவா? கம்பிளைன்ட் எதுவும் ஃபைல் பண்ணியா???"

"அந்த லெவல்கு போறதுக்கு முன்னால நான் போய் சால்வ் பண்ணிட்டேன். இல்லைன்னா கண்டிப்பா ஆக்ஷன் எடுத்து இருப்பேன். போன தடவை ஆக்ஷன் எடுத்த பிறகு தான் ராகிங் லெவல் கொஞ்சம் கம்மியா இருக்கு. இல்லைன்னா பசங்க, பொண்ணுங்கன்னு எல்லாரையும் சீனியர்ன்ற பேர்ல ராகிங் பண்ணிடுறாங்க. ஆனா, இன்னைக்கு அந்த பொண்ணு சோலோவா சிக்கிட்டா"

அந்த பெண் என்று சொல்லும் பொழுதே அன்புவின் இதழில் குறுநகை ஒன்று குடிபுகுந்து விட்டது! நெஞ்சோடு அணைத்த புத்தகத்துடன், மருண்ட பார்வையுடன், கண்களில் துளிர்த்த கண்ணீருடன் என இப்பொழுது நினைத்தாலும் இதழில் மலரும் சிரிப்பை தடுக்க முடியவில்லை அவனால்!

"என்ன செல்வா சிரிக்கிற?" நண்பனின் சிரிப்பில் கார்த்தி அவனை புரியாத பார்வை பார்க்க "இல்லடா.. அந்த பொண்ண பாக்கணுமே.. ரொம்ப சென்சிடிவ் டைப் போல. விட்டா அழுதிருப்பா... அதான் அவ ஃபேஸ் ரியாக்ஷ்னை நினைச்சவுடனே சிரிப்பு வந்திடுச்சு"

"ஹ்ம்ம். எந்த டிபார்ட்மண்ட் பொண்ணு?" என்று கார்த்தி கேட்க,"நம்ம டெப்ட் தான் கார்த்தி"

"ஓ.. பிராப்ளம் எதுவும் ஆகாத வரைக்கும் ஓகே தான். சரி வா டைம் ஆச்சு. பிராக்டிக்ஸ்கு போகலாம்"

"ம்ம்.. என் ட்ரெஸ் பேக் எங்க? ஹாஸ்டல்ல இருந்து கொண்டு வந்தியா?"

"இந்தா புடி" என்றபடி அவனின் பிராக்டீஸ் பாக்கினை தூக்கி போட்டவன், "சீக்கிரம் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வா! பசங்க எல்லாரும் உனக்கு தான் வெயிட்டிங்" என்றபடி கிரவுண்டை நோக்கி ஓடினான் கார்த்தி.

தனது ஃபுட் பால் உடையை அணிந்து கொண்டு அன்புவும் கிரவுண்டிற்குள் நுழைந்தான். அன்புவிற்கு சிறு வயது முதலே கால் பந்து விளையாட்டில் ஆர்வம்! பள்ளி காலங்களிலேயே ஸ்டேட் லெவில் விளையாடி வெற்றி பெற்றிருக்கிறான். அதன் தொடர்ச்சியாக கல்லூரியிலும் தன் கால் பந்து விளையாட்டினை தொடர்ந்தான்.

"தனக்கு கால் பந்தும் வராது... கை பந்தும் வராது... ஆள விடுடா சாமி" என்று கெஞ்சிய கார்த்தியை கட்டாயப் படுத்தி அவனுக்கு கால் பந்து விளையாட்டினை சொல்லியும் கொடுத்து இதோ அவனையும் இப்போது கால் பந்தாட வைத்து விட்டான் அன்புச்செல்வன்!

இன்னும் மூன்று மாதங்களில் அவனது கல்லூரியில் 'ஃபுட் பால் டோர்னமெண்ட்' நடக்கவிருக்கிறது. அதற்கு தான் இந்த ஆண்டு கல்லூரி ஆரம்ப நிலையிலேயே பயிற்சி! விளையாட சென்றவுடன் அன்புவின் நினைவில் மகா பின்னுக்கு தள்ளப்பாட்டாள்.

ஆனால், மஹா தான் அவனுக்கு ஒரு நன்றி கூட கூற முடியவில்லையே என்று அவனைப் பற்றியே எண்ணி அவனின் நினைவில் தன்னை மூழ்கடித்துக் கொண்டாள்!

அன்று வகுப்பிற்கு சென்ற பிறகும் சரி, அனைத்து வகுப்புகளும் முடியும் வரையிலும் சரி, அவனிடம் ஒரு நன்றி சொல்லாத தன்னை தனக்குள்ளே திட்டிக் கொண்டாள்!

என்ன நினைத்திருப்பானோ? தன்னை குறித்து என அவனைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள் ஹாஸ்டல் வந்த பிறகும் ஏதோ சிந்தனையின்
பிடியில் சிக்குண்டு கிடந்தவளை ரேவதி அழைத்தாள்.

"மகா..என்ன தான் ஆச்சு உனக்கு?ஃபர்ஸ்ட் டே மார்னிங்கே இப்படி நடந்துடுச்சேன்னு மூட் அவுட்ல இருக்கியா?"

"ச்சே... அப்படி எல்லாம் இல்ல. அதான் ஒன்னும் ஆகாம அந்த சீனியர் பாத்துக்கிட்டாரே"

"பின்ன என்ன தான் உனக்கு பிரச்சனை? எதோ மாதிரி இருக்க" என்று ரம்யாவும் அவளை பார்த்து கேட்க,"என்னன்னு சொல்லதெரியல ரம்யா. அவருக்கு ஒரு தாங்க்ஸ் சொல்லாம வந்ததுக்கு கில்டியா இருக்கு! அவ்ளோ தான்! "

"ஹே...... நீ இன்னும் அதை விடலயா மார்னிங்ல இருந்து இதை தான் போட்டு குழப்பிக்குறியா என்ன?" ரேவதி ஆயாசமாக கேட்க,

"இல்ல....ஒரு மாதிரி இருக்கு..
அவ்ளோ தான். நீங்க ஒன்னும் நினைக்காதீங்க. நாளைக்கு அவர பாத்து ஒரு தாங்க்ஸ் சொன்னா ஐ வில் பி ஆல்ரைட்" என்று கூறி முடிக்கும் நொடி..

அவளின் தந்தை தயாளனிடம் இருந்து அழைப்பு வர, தோழிகளிடம் கூறி விட்டு தந்தையிடம் பேசத் தொடங்கினாள் மகா!

"அப்பா...."

"எப்படி இருக்க மகா...?"

"நா நல்லாருக்கேன் ப்பா. நீங்க எப்படி இருக்கீங்க? அம்மாவும் மதுவும் எப்படி இருக்காங்க?"

"நல்லாருக்காங்க அம்மா.இத்தனை நாள் வீட்ல நீ இருந்திட்டு, இப்போ திடீர்னு உன் சத்தமே இல்லாம ஒரு மாதிரி இருக்குமா" என்று தயாளன் நெகிழ்ந்த குரலில் கூற,

"ஃபீல் பண்ணாதீங்கப்பா. ஒரு நாளைக்கே இப்படி சொன்னீங்கன்னா இன்னும் நான் கோர்ஸ் முடிச்சு இன்ஜினியர் ஆக இன்னும் நாளு வருஷம் இருக்கு"

"புரியுதுமா. என் பொண்ணு வளந்துட்டா" என்று சிரித்தவர், "பக்கத்துல இருக்க
காலேஜ்லயாச்சும் உன்னை சேர்த்து இருக்கலாமோன்னு இப்போ தான் தோணுது. நீயும் மகியும் சண்டை போட்டு கத்தி விளையாடிட்டு இருப்பீங்க. வீடே கலகலன்னு இருக்கும். இப்போ நீ இல்லை. மதுக்கு சண்டை போட ஆளும் இல்ல" என்று மீண்டும் சிரித்தார். அதைக் கேட்டு மகாவும் சிரித்தாள்.


தயாளன் அருகில் அமர்ந்து இருந்த சாரதா, "இதுக்கே இப்படின்னா பொண்ண கட்டிக்கொடுக்கும் போது என்ன ஆவீங்களோ தெரியல" என்று புலம்புவது அச்சு பிசிராமல் அப்படியே இவளின் காதில் விழுந்தது.


"பொண்ண பெத்தா இதெல்லாம் தாங்கி தான் ஆகணும்" என்று சாரதா மீண்டும் பேச, தயாளனோ "சரி அதை விடுமா.உன் முதல் நாள் காலேஜ் எப்படி போச்சு?" என்று கேட்க, ராகிங் விஷயம் பற்றி தந்தையிடம் கூறலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்தவள், வேண்டாம் என்றே முடிவு செய்தாள்!

'எங்கே முதல் நாளே மகள் இப்படி பயந்து இருக்கிறாள்' என்று அறிந்தால் பெற்றவர்கள் வருத்தம் கொள்வார்கள் என்றெண்ணி அதை அவர்களிடம் இருந்து மறைத்து வைத்தாள்.

"நல்லா போச்சுப்பா. ரம்யா அண்ட் ரேவதி ரொம்ப நல்ல டைப். ரேவதி மட்டும் கொஞ்சம் வாய். நம்ம மது மாதிரி!இன்னைக்கு அவ்வளவா கிளாஸ் எதுவும் நடக்கல. எல்லா லெச்சரரும் நல்ல மாதிரி தெரியுராங்க" என்று தன் முதல் நாள் அனுபவத்தை தன் தந்தையிடம் கூறினாள்.

ராகிங் பற்றி எதுவும் கூறாததால் அன்புவை பற்றியும் கூற சந்தர்ப்பம் இல்லாமல் போனது. தந்தை மற்றும் தாயிடம் பேசிய பிறகு தங்கையிடம் பேசி முடித்த போது நேரம் எட்டை நெருங்கி இருந்தது.

உணவு நேரம் நெருங்கி இருக்க மூவரும் மெஸ்ஸை நோக்கி சென்றார்கள்! இன்னும் போது அன்புவின் நினைவு மீண்டும் அவளை அண்டியது!

பெயர் என்ன என்று தெரியவில்லை! எந்த ஆண்டு மாணவன் என்றும் தெரியவில்லை. நிச்சயம் அவன் ஆசிரியர் இல்லை என்று மட்டும் ஊர்ஜிதமாக இருந்தது பெண்ணிற்கு. அவன் கழுத்தில் தொங்கியது நீல நிற ஐடி கார்ட். அது மாணவர்களுக்கு அளிக்கப் படும் ஐடி ரோப்.

ஆசிரியராக இருந்தால் கண்டிப்பாக பச்சை நிற ஐடி ரோப் தான் அணிந்து இருக்க வேண்டும்! ஆகையால் அவன் மாணவன் தான் என்று கணக்கு போட்டு விட்டாள் பெண். அப்போது நினைவு வந்தது தன்னை ராகிங் செய்தவர்களிடம் ஏதோ கூறினானே! 'ஆன்டி- ராகிங் ஹெட்...!!!!!!!!!!' ஹ்ம்ம்... யெஸ்..அவன் தான் ஆன்டி- ராகிங் ஹெட்....'

நொடி நேரத்தில்,மின்னல் ஒன்று மூளையை தாக்க, தான் அவனை கண்டு பிடிக்க ஒரு வழி கிடைத்து விட்ட குஷியில் "யாஹூ........"என்று தன்னை அறியாமல் கத்திவிட்டாள் மகா.

ஒரு நிமிடம் மெஸ்சில் அனைவரும் இவளை திரும்பி பார்க்க, அப்பொழுது தான் சுற்றுப்புறத்தை கவனித்தவளாக, "ஹி.. ஹி.. அயம் சாரி" என்றவள் சாப்பிட தொடங்க, அனைவரும் அவளின் மீது ஒரு மார்க்கமாய் பார்வையை செலுத்தி விட்டு தங்களின் உணவில் மீண்டும் கவனம் செலுத்தினர். அங்கே ரவுண்ட்ஸ் வந்த வார்டன் வேறு இவளை முறைத்து விட்டு சென்றார்.

'ஹையோ' என்று உள்ளுக்குள் அசடு வழிந்த மகா வெளியே ஒன்றும் அறியா சிறு பிள்ளை போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு உணவை உட்கொள்ள தொடங்கினாள். இவளின் இந்த விசித்திர செயலைக் கண்ட ரம்யாவிற்கும் ரேவதிக்கும் எதுவும் புரியவில்லை. சரி உணவிற்கு பின்னர் என்னவென்று கேட்டுக் கொள்ளலாம் என அவர்களும் உண்ணத் தொடங்கினர்.


உணவை முடித்துக் கொண்டு மூவரும் கையில் பால் கோப்பையுடன் ஹாஸ்டல் கிரவுண்டில் அமர அப்போது அந்த 'யாஹூ'விற்கு விளக்கம் கேட்டாள் ரேவதி.

"என்ன ஆச்சு மகா. ஏன் மெஸ்ல அப்படி பிஹேவ் பண்ணின?" என்று ரேவதி அவளை ஒரு தினுசாய் பார்த்து கேட்க, அதற்கு மகா அசடு வழிய, "அதில்ல ரேவதி.. இன்னைக்கு எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணாருல்ல ஒரு சீனியர் அவர் தான் இந்த காலேஜ்ல ஆன்டி - ராகிங் ஹெட்!" என்று ஏதோ பெரும் கண்டுபிடிப்பை கண்டுபிடித்தவள் போல் படு உற்சாகமாய் பல்லை காட்டிக் கொண்டு கூறியவளை வெட்டவா குத்தவா எனுமளவிற்கு பார்த்தார்கள் தோழிகள் இருவரும்!


"என்ன...? இப்படி லுக் விடுறீங்க..?" என்று பாவமாய் கேட்டவளை கண்டு,"நீ பைத்தியமா மாற போற பாரு... யாஹூக்கு விளக்கம் கேட்டா சம்மந்தமே இல்லாம அந்த சீனியர் பத்தி பேசுற?" என்று ரம்யா கடுப்புடன் மொழிய, "ஐயோ ரம்யா.. நா யாஹுன்னு கத்துனதே அவரு தான் இங்க ஆன்டி ராகிங் ஹெட்னு தெரிஞ்சதுனால" என்று கூறியவளை,

"அடியே, அதெப்படி திடீர்னு.. அதுவும் சாப்பிடும் போது தெரிஞ்சது?" என்று ரேவதி குறுக்கு விசாரணையில் இடைபுக, "டக்குன்னு ஒரு ஸ்பார்க்கல நியாபகம் வந்துடுச்சு ரேவதி" என்றாள் சிரிப்புடன்.

"எப்படியோ ஒரு தாங்க்ஸ் சொல்லிட்டு அந்த சீனியர் நினைப்பை விட்டு வெளிய வா" என்றனர் இருவரும். மகாவிற்கும் அதே எண்ணம் தான். ஒரு நன்றியை சொன்னால் பட்ட கடனின் கடன் அடைந்து விடும்! அதன் பிறகு அவனின் நினைப்பு தானாகவே மறைந்து விடும் என்று மிகத் தவறானதோர் கணக்கை மிகச் சரியாக மனதிற்குள் போட்டாள் மகாலக்ஷ்மி!


"சரி. யோசிச்சது போதும். சீக்கிரம் பால குடிச்சிட்டு வா. போய் தூங்கலாம். பத்து மணிக்கு மேல வார்டன் ரவுண்ட்ஸ் வர ஆரம்பிச்சுடுவாங்க" என்று ரம்யா கூற, மூவரும் பாலை அருந்தி முடித்ததும் தங்கள் அறையை நோக்கி கிளம்பினர்!

புது இடம் என்பதால் அன்று இரவு மகாவிற்கு தூக்கம் கண்களை தழுவவில்லை! அவளது 'காட்'டில் உருண்டு புரண்டு படுத்தவள் பின்பு சிறிது நேரத்தில் தானாகவே நித்திரையின் பிடியில் சிக்கினாள்.

நல்ல உறக்கத்தில்.....

இவள் கண் முன்னேநின்று, கட்டை விரலை உயர்த்திக் காட்டி கன்னக்குழி விழ சிரித்துக் கொண்டு அன்பு வந்து நின்றான்!

படாரென்று தூக்கத்தில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தாள் பெண். தன் அருகிலுள்ள காட்களை பார்த்தாள். ரம்யாவும் ரேவதியும் துயில் கொண்டிருந்தனர்! அவர்கள் உறக்கம் கலையா வண்ணம் எழுந்து ரெஸ்ட் ரூம் சென்று முகம் கழுவி வந்தவள், "ஹையோ என்ன கொடும இது! ரே..சொன்ன மாதிரி எனக்கு பைத்தியம் தான் பிடிச்சுகிச்சு போல" என்று தனக்குள்ளே புலம்பியவள்,

'ஊஹூம்..... நாளை அவனிடம் ஒரு நன்றியை கூறி விட்டு இனி அவன் இருக்கும் திசைப் பக்கட்டே தல காட்டக் கூடாது' என்று எண்ணியவளாய் கண்களை மூடினாள்.

மறுநாள் காலை கல்லூரி கிளம்பி சென்ற பொழுது தோழிகளுடன் பேசிக் கொண்டே வந்தவள் பார்வையை வழி எங்கும் சிதற விட்டபடி வந்தாள். அவள் தேடலின் நாயகன் வேறு யாராக இருக்க முடியும்? அன்புவே தான்!

வழி எங்கும் பாதி பார்வையும் தோழிகளின் மீது மீதி பார்வையும் வைத்து வந்தவளின் கண்ணில் அகப்படாமல் அன்புச்செல்வன் அவளை மேலும் அலைய வைத்துக் கொண்டு இருந்தான்! இவளின் பார்வையைகண்ட தோழிகளும் புரிந்து கொண்டனர் யாரைத் தேடுகிறாள் என்று.

"என்ன மகா? உன்னை காப்பாத்தின அந்த புண்ணியயவான தேடுறியா?" ரேவதி கேலியாக கேட்டதும் ஆமோதிப்பாய் தலையை அசைத்தாள் மகாலக்ஷ்மி.

"நீ பாத்தா சொல்லிக்கலாம். இப்போ ஒழுங்கா கிளாசுக்கு வா. நம்ம டெப்ட் பில்டிங் வந்தாச்சு" என்று ரேவதி தோழியை அதட்ட, அவளுக்கு ஒரு தலை அசைப்பை கொடுத்தபடி தோழிகளுடன் நடந்தாள்.

தன் கண்களுக்கு அகப்படாமல் ஆட்டம் காட்டுபவனை எண்ணி சோர்வுற்ற மனதை என்ன செய்வது என்று அறியாமல் தோழிகளுடன் பேசியபடி தன் பார்வையை முயன்று அலை பாய விடாமல் தடை செய்தாள் பெண்.

இவர்கள் முதல் தளத்தை எட்டியதும் அன்பு மற்றும் கார்த்தி அவர்களின் பிற தோழர்களுடன் கிரவுண்ட் ஃபிளோர் படிகளில் ஏறினார்கள்! மகாவிற்கு அவனை பார்த்துவிட வேண்டும் என்றிருக்க,எங்கே இருப்பான்?? யாரிடமாவது கேட்டுப் பார்ப்போமா?? என்று சிந்தனை முளைத்தது.

'ச்சே...சே.. கல்லூரியில் சேர்ந்த புதிதிலேயே ஒரு ஆடவனைப் பற்றி விசாரித்தால் அனைவரும் அவளை பற்றி ஒரு தவறான புரிதலுக்கு வந்துவிட வாய்ப்பிருக்கிறது என்று மூளை அபாய சங்கை ஊத, அடுத்து வேறு யாரிடம் கேட்பது??!? என்று கேள்வி எழுப்பியது மனம்!

இந்த கல்லூரியில் இந்த நொடி அவளுக்கு ரம்யா மற்றும் ரேவதி மட்டும் தான் நன்கு பரிச்சயம்! வகுப்பறையில் நேற்று அனைவரிடமும் அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டதன் விளைவில் இன்னும் இரண்டு மூன்று மாணவிகளை தற்காலிக தோழிகளாய் பெற்று இருந்தாள். அவர்களிடமும் சென்று கேட்க முடியாது. வேறு என்ன தான் செய்வது என்று அவன் குழம்பித் தவித்தது தான் மிச்சம்.

மண்டைக்குள் தறிகெட்டு ஓடிய அன்புவின் நினைப்பை தட்டி விடுபவள் போல் தலையை உதறிக் கொண்டவள், ரம்யா மற்றும் ரேவதியுடன் பேச்சை தொடர்ந்து கொண்டே இவர்கள் வகுப்பறை இருக்கும் இரண்டாம் தளம் வந்தனர்.

தன்னைப் பற்றி ஒருத்தி இப்படி எல்லாம் ஆராய்ந்து கொண்டு இருப்பதை உணராத அன்பு, கார்த்தியுடன் சிரித்து பேசிக் கொண்டு இரண்டாம் தளம் எட்டி இருந்தான். சரியாக மகாலக்ஷ்மி தோழிகளுடன் இரண்டாம் தளத்தில் வளப் பக்கம் திரும்பி தன் வகுப்பறைக்குள் நுழைய......

அதே சமயம்...

பக்கவாட்டில் இடப் பக்கம் தொடரும் படிக்கட்டின் வழியே தன் வகுப்பறை இருக்கும் நான்காம் தளத்திற்கு தன் நடையை தொடர்ந்தான் அன்பு! அவள் வகுப்பறைக்குள் நுழையவும், இவன் இரண்டாம் தளத்தை கடந்து செல்லவும் சரியாக இருந்தது.

நெருங்கி வந்த நெருக்கம் இருவருக்கும் நெருக்கத்தை உண்டு செய்யாமல் சதி செய்துவிட, அவளுடன் தன்னையே அறியாமல் ஒரு கண்ணாமூச்சி ஆட்டத்தை ஆடிக் கொண்டிருந்தான் அன்புச்செல்வன்!

*****************


அந்த வாரம் மட்டுமல்ல அடுத்து வந்த இரண்டு வாரம் முழுவதும் அன்பு மஹாவின் கண்களுக்கு காட்சி கொடுக்கவில்லை! இருவரும் ஒரே துறையை சார்ந்தவர்கள் தான். இருவரின் வகுப்பறை அமைக்கப்பட்டிருப்பது ஒரே பில்டிங்கில் தான். வெவ்வேறு தளங்களில் வகுப்பறை வசித்தது. அவ்வளவு தான் வேறுபாடு! எனினும் காண முடியவில்லையே!!!!

அன்புவும் இறுதி ஆண்டு மாணவன் என்பதால் பாதி பொழுதை வகுப்பறையிலும், மீதி பொழுதை ப்ராஜெக்ட்டிலும் மிச்சமிருந்த பொழுதை ஃபுட் பால் மைதானத்திலுமென அவனின் நேர அட்டவணை அவனை பிஸியாக வைத்திருந்தது. இன்னும் மூன்று மாதத்தில் ஃபுட் பால் டோர்னமெண்ட் நெருங்கி விடும். அதற்கு வேறு கடுமையாக பயிற்சி எடுத்தும், புட் பால் டீமின் தலைவன் என்ற முறையில் அவனது டீம் மேட்ஸிற்கு பயிற்கு கொடுத்தும் அல்லோல பட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.

இடையிடையே கல்லூரி யூனியன் வேலை.. ராகிங் பற்றிய அலசல்..என்று கால்களில் சக்கரத்தை கட்டிக்கொண்டு ஓடாத குறையாக ஓடிக்கொண்டிருந்தான் அன்பு! இதில் அவன் மகாவின் கண்களுக்கு காட்சி கொடுப்பது என்பது அரிதிலும் அரிதான விஷயமாகிப் போயிருந்தது!

மகா கல்லூரியில் சேர்ந்து ஒரு மாதம் முடிய போகும் நிலையில் அந்த மாதத்தின் கடைசி வார விடுமுறையும் வந்தது. இரண்டு நாள் விடுமுறை! தன் தாய் தந்தையையும் தங்கையையும் காணப் போகும் சந்தோஷம் மகாவின் முகத்தில் அப்படியே பிரதிபலித்தது. மகிழ்ச்சியுடன் அவளது ஊரான திருப்பூர் கிளம்பினாள் மஹா!

முதல் ஆண்டு முடியும் வரை பெண்கள் யாரும் தனியாக செல்வதற்கு அனுமதி இல்லை! பெற்றோர்கள் வந்து தான் அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என கல்லூரி ரூல்ஸ் போட்டிருந்தமையால் மகளை அழைத்துப் போவதற்காக டிரைவருடன் காரில் தான் மட்டும் வந்திருந்தார் தயாளன்!

தந்தையை கண்டதும் அவரருகில் ஓடியவள், "எப்படி அப்பா இருக்கீங்க?" என்று நலம் விசாரித்தபடி தனது சுமையை காருக்குள் வைத்தாள். "நீங்க மட்டும் தான் வந்தீங்களா ப்பா. மதுவையும் கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாம் தானே?" என்று குறைபட்டுக் கொண்ட மகளிடம்,

"அவளுக்கு இன்னைக்கு லீவ் இல்ல மகா. நான் மட்டும் வராதா தான் பிளான். அதான் ஃபேக்டரில இருந்து நேரா இங்க புறப்பட்டு வந்துட்டேன்" என்று மகளுக்கு விளக்கம் கொடுத்தார்.


"சரி பா... அவுட்டிங் பாஸ் வாங்கியாச்சு. ஹெட் வார்டன் கிட்ட சைன் வாங்கின பிறகு தான் கிளம்ப முடியும். நீங்களும் பாஸ்ல சைன் பண்ணுங்க அப்பா. நான் போய் வார்டன் கிட்ட சைன் வாங்கிட்டு வந்ததுக்கு அப்புறம் கிளம்பலாம்" என்று கூறி 'பேரண்ட்ஸ் சிக்னேச்சர்' என்று இருந்த இடத்தில் தந்தையிடம் கையொப்பம் வாங்கிக் கொண்டவள், வார்டனிடம் அதை கொடுத்து அவரின் கையொப்பம் இடப்பட்டதும் ஹாஸ்டலை வெளியே வருவதற்கு இருபது நிமடங்களுக்கு மேல் ஆகியது.

ரம்யா முன்பே அவள் தந்தையுடன் கிளம்பிவிட்டிருந்தாள். ரேவதியும் திருப்பூர் அருகே உள்ள ஒரு கிராமம் தான் என்பதால் அவள் காலேஜ் வெளியில் இருக்கும் பேருந்து நிலையத்தில் திருப்பூர் பேருந்திற்காக அவள் தந்தையுடன் காத்திருக்க, அதைக் கண்ட மகா அவர்களையும் நம்முடன் அழைத்துப் போகலாம் என்று தந்தையிடம் கேட்டாள். தயாளனும் மகள் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க "சரி மா..கூப்பிடு" என்றார்.

"ரே! இங்க கூடவே வா.நாங்களும் திருப்பூர் தான போறோம். அப்படியே உன்னை ட்ராப் பண்றோம்" என்று ரேவதியிடம் கூறியவள் அவள் அருகே நின்றிருந்த அவளின் தந்தையிடம் "வாங்கப்பா" என்றாள்.


தயாளனும் வரும் படி அழைக்கவே, மறுக்கத் தோன்றாமல் ரேவதியும் அவள் தந்தையும் இவர்களுடன் திருப்பூர் பயணம் மேற்கொண்டனர்! தயாளன் ரேவதி தந்தையிடம் பொதுவாக தொழில் குடும்பம் ஊர் என பிற விஷயங்களை பற்றி பேசிக் கொண்டு வர இளையவர்கள் கல்லூரி விஷயத்தை சிறிது நேரம் வளவளத்து விட்டு வழியில் உள்ள இயற்கையை தங்கள் கைபேசியில் புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டு வந்தனர்.


ரேவதியின் வாய் ஓயாத பேச்சைக் கண்ட தயாளன் அன்று மகா சொன்னது போல் இவள் நம் மது மாதிரி தான் என்று எண்ணிக் கொண்டார்!

"நீங்க என்ன சார் வேலை பாக்குறீங்க?" என்று தயாளன் கேட்க,"சொந்தமா ஒரு ஹார்ட்வேர் ஷாப் நடத்தி வரேன் சார். ரெண்டு பொண்ணுங்க. மூத்தவ ராகினி. இப்போ தான் கல்யாணம் முடிஞ்சு சென்னைல செட்டில் ஆகிட்டா. அடுத்து ரேவதி" என்றார் ரேவதியின் தந்தை.

சிறிது நேரம் அவருடன் உரையாடி விட்டு , "காலேஜ் எப்படிமா போகுது?" என்று இளையவர்களிடம் தயாளன் தான் கேள்விகளுடன் தாவ, மகா பதில் கூறும் முன் ரேவதி முந்திக் கொண்டு, "அதெல்லாம் சூப்பரா போகுது அங்கிள். காலேஜ் சூப்பர். ஆனால், முதல் நாள் தான் ராகிங் பிரச்சனை" என்று வாயை வாகாக கொடுத்து மகாவின் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தாள்.

"என்னது ராகிங்-ஆ..." என்று தயாளன் அதிர்ச்சியுடன் வினவ,இம்முறையும் மகாவை முந்திய ரேவதி "ஆமா அங்கிள். ஃபர்ஸ்ட் நாள் தான்....... " என்று அவள் முழுவதையும் கூற எத்தனிக்க, அவள் கையில் வலி வர கில்லிய மகா, வலியில் "ஐயோ ஏன்டி கில்லின?" என்று அலறிய ரேவதியை டீலில் விட்டு விட்டு
"ஆமாப்பா. ராகிங் நடந்தது. ரொம்ப பயப்படுற அளவுக்கு ஒன்னும் இல்ல நாங்க தப்பிச்சிக்கிட்டோம். ஒன்னும் பெருசா இல்லப்பா... அதுவும் வேற பசங்கள தான் சீனியர் ராக் பண்ணாங்க. நாங்க கிளாஸ் போற வழில அதை பாத்தோம்" என்று ஏகத்திற்கும் மழுப்பியபடி பதில் கூறி நான் எழுதிய ராகிங் சீனை மஹா அவள் இஷ்டத்திற்கு மாற்றி அமைத்திருந்தாள்.

ரேவதி அவளை "என்ன ஆச்சு இவளுக்கு? மூளை வேலை செய்யுதா இல்லையா?" என்ற ரீதியில் ஒரு லுக் விட... அவளிடம் 'சொல்லாதே அர மெண்ட்டலே' எனும் விதமாய் மஹா அவளை திருப்பி ஒரு லுக் விட, ரேவதிக்கு புரிந்து கொண்டு வாயை மூடிக் கொண்டாள். மஹாவின் லுக்கின் படி மேலும் கீழும் மண்டையை ஆட்டி வைத்தாள்.

"என்னமா? ஒன்னும் இல்லைன்னு சொல்ற? இன்னுமா ராகிங்லாம் நடக்குது? ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல தான மகா? எதா இருந்தாலும் சொல்லு. போலீஸ் கம்ப்ளைன்ட் கொடுப்போம்" என்று தயாளன் அழுத்தமான குரலில் கூற, அதுவரை அவரின் சாதுவான பேச்சை கேட்டிருந்த ரேவதிக்கு அவரின் இந்த டெரர் ஃபேஸ் சற்றே கிலியை மூட்டியது.

வாய் பிளந்த ரேவதியை கண்ட மகா, 'பாத்தியா இதுக்கு தான் சொன்னேன்' எனும் விதமாய் தலை அசைத்து, "ஹையோ...அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்லப்பா... எதாவது நடந்திருந்தா உங்க கிட்ட சொல்லாம இருந்திருப்பேனா? நீங்க டென்ஷன் ஆகாதீங்க" என்று சமாதானம் செய்தாள் அவரை.

மகள் எதுவும் பெரிதாக இல்லை என்று சொன்னதும் சற்று ஆசுவாசம் அடைந்த தயாளன் "சரிம்மா" என்று ரேவதியிடம் "உனக்கு சிவில் சப்ஜெக்ட் ரொம்ப பிடிச்சு செலக்ட் பண்ணியாமா?" என்று அடுத்த கேள்விக்கு தாவினார். ஐயோ இவரு கேள்வி கேட்கிறத விட மாட்டார் போலையே? என்று உள்ளுக்குள் நினைத்தாலும் அவர் கேள்விக்கு பதில் கூறத் தொடங்கினாள் ரேவதி.

"அதை ஏன் அங்கிள் கேக்குறீங்க? நான் விரும்புனது மெக்கானிக்கள் கோர்ஸ். பட், என் கட் ஆஃப் மார்க்குக்கு மெக்கானிக்கல் கோர்ஸ் கிடைக்கல! அதனால் தான் சிவில் எடுக்க வேண்டிய நிலமை!" என்றாள் சலிப்புடன்!

அவளின் தந்தையோ, "க்கும்.... இதுக்கு தான் ஒழுங்கா படிக்கணும்னு சொல்றது... படிக்காம டிவியும், விளையாட்டுமா இருந்ததா அப்புறம் கட் ஆஃப் குறையாம என்ன ஆகும்?"என்று தன் மகளை வார, அவர் கூறியதை கேட்டு மகா சிரிக்க, "அப்பா.... போதும்... மானத்த வாங்காதீங்க.. பாருங்க மஹா எப்படி சிரிக்கிறான்னு" என்று தன் தந்தையிடம் சிடுசிடுத்தாள் ரேவதி.

அதற்கு ரேவதியின் தந்தை முறைக்க, மேலும் தயாளன் புறம் திரும்பி, "நீங்களே சொல்லுங்க அங்கிள். வராத படிப்ப வா வான்னு வெத்தல பாக்கு வச்சு அழைச்சா எப்படி வரும்?" என்று சினிமா டயலாக் பாதியும், சொந்த டயலாக் மீதியுமெனபேசி சோக கீதம் வாசித்தவளை கண்டு அனைவரும் சிரிக்க, கேலியும் கிண்டலுமாக அவர்களின் பயணம் இனிதே திருப்பூரை அடைந்தது.

ரேவதியை அவள் இல்லத்தில் விட்டுவிட்டு, அவர்களின் உண்டு விட்டுச் செல்லுங்கள் என்ற அன்பான கோரிக்கையை மறுத்து, இன்னொரு தினம் கண்டிப்பாக வருவதாக கூறி விட்டு புறப்பட்டு சென்றார்கள் தந்தையும் மகளும்!

வீட்டிற்கு சென்றதும், "அக்காஆ ஆ....... " என்று தன்னை நோக்கி ஓடி வந்து கட்டிக்கொண்ட தங்கையை கண்டு சிரித்த மகா, "அப்பா....நம்ம மது எங்கன்னு பாத்தீங்களா..ஆளையே காணோம்..." என்று கிண்டல் செய்ய காலை தரையில் உதைத்துக் கொண்டு,. "அடியே மகா.... " என்று பல்லை கடித்த தங்கையை கண்டு ,

"ஹ்ம்ம்.... இதோ வந்துட்டா என் அடாவடி தங்கச்சி...! என்னடா வந்த உடனே அம்பி மாதிரி ரியாக்ஷன் கொடுக்கிறயேன்னு நினைச்சு ஆச்சர்ய பட்டேன்.. இதோ.... உனக்குள்ள இருக்க அந்நியன் வெளியே வந்தாச்சு" என்று மேலும் அவளை கேலி செய்ய மகள்களின் பேச்சும் கேட்டு பெற்றவர்கள் சிரித்தனர்.

"உன்னைய......" என்று பல்லை கடித்த மது, "நானா அந்நியன்... நீதான்டி அந்நியன்.. பன்னியன்" என்று சண்டைக்கு தயாராகி இருந்தாள் சின்னவள். சிறிய சண்டையை போர்க்களம் ஆக விடாமல் சாரதா முந்திக் கொண்டார்.

"ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா? வந்ததும் வராததுமா? அவ கிட்ட சண்டை போடணுமா?" என்று சின்னவளை அதட்டியவர் மகாவை பார்த்து, "என்னமா இப்படி இளைச்சு போய்ட்ட?சாப்பாடு எதுவும் ஒத்துக்கலையா? " என்று ககவலைப்பட்ட தாயின் தோள்களை சலுகையாக கட்டிக் கொண்டு, "ஹையோ அம்மா... நான் அப்படியே தான் இருக்கேன்" என்று சிரிக்க...

"நீ சும்மா சொல்லாத. எனக்கு நல்லா தெரியும். ஆள் பாதியாகிட்ட... சரி..சரி... சீக்கிரம் குளிச்சிட்டு வா..உனக்கு பிடிச்ச மசால் தோசை செஞ்சு தரேன்..." என்க முகம் மலர்ந்து போனது மகாவிற்கு. அவர் கன்னத்தில் இதழ் வைத்து விலகி,.. "ஓகேம்மா.." என்று மாடியில் இருக்கும் தங்களின் அறைக்குச் சென்றாள்.

"அம்மா அதென்ன அவளுக்கு மட்டும் ஸ்பெஷல் மசால் தோசை?எனக்கும் சப்பாத்தி குருமா வேணும்? பண்ணிக் கொடுங்க" என்று மது ஆர்டர் போட, "சரியான வாலு!" என்று சின்னவளை செல்லமாக திட்டியவர், "பண்ணித் தரேன். உங்களுக்கு பண்ணித் தராம. வேற யாருக்கு பண்ணித் தர போறேன்???" என்று வேலையாட்களின் உதவியுடன் இரவு உணவை தயாரிக்க சென்றார் சாரதா!

இரவு அனைவரும் ஒன்றாக உண்டு, கதை பேசி சகோதரிகள் செல்ல சண்டையிட்டுஅதை சாரதா சமாதானம் செய்து, அவர்களுக்கு பஞ்சாயத்து வைத்து, வெள்ளைக் கொடியை காட்டி சண்டையை முடித்து வைக்க என அன்றைய தினம் இனிதே கழிந்தது!

இரண்டு நாட்களும் அதே போல் தன் குடும்பத்துடன் இனிதாக பொழுதை கழித்த மஹா திங்கள் அன்று காலை விடியும் முன்பே மீண்டும் கல்லூரி பயணித்தாள். ரேவதியும் அவளுடனே வர இருவரும் ஒன்றாக கிளம்பினர்!

வீட்டில் இருந்ததால் மகாவிற்கு அன்புவின் நினைவு தூரப் போயிருந்தது. இப்போது மீண்டும் அவளது அண்மையில் வந்து விட்டது அவனின் நினைவு. இன்று கல்லூரி என்றவுடன் மூளைக்குள் ஒரு ஓரத்தில் தற்காலிகமாக முடங்கிக் கிடந்த அன்புவின் நினைவு இப்பொழுது மீண்டும் விழித்துக் கொண்டு நின்றது!

அவன் உதவி செய்திருந்ததன்றே அவனைப் பார்த்து, அந்த பாழாய்ப்போன நன்றியை அவள் தெரிவித்திருந்தால் இந்நேரம் அன்பு அவளின் நியாபக அடுக்குகளில் வந்து சேர்ந்திருக்கவே மாட்டான்.

ஆனால், அவனைக் காண வேண்டும் என்று ஒவ்வொரு நாள் விடியலிலும் மகா எண்ணியதால் அவளுக்கு 'கல்லூரி' என்ற பெயரை எடுத்தாலே அவனின் நினைவும் கூடவே தான் சொல்ல வேண்டிய நன்றியும் நினைவில் வந்து நிற்கிறது. கூடவே அவனின் கன்னக்குழி விழும் அழகிய முகமும் நினைவிற்கு வருகிறது!!!!!!!!!

என்ன செய்ய.......??????

வாலிபக் கோளாறோ??? இல்லை அந்த வாலிபன் செய்த கோளாறோ??? யாரறிவார்!!!!!


கல்லூரிகால நினைவுகள் மலரும்..

(spell check pannala guys. Edhaavadhu பிழை இருந்தால் பொறுத்து கொள்ளவும். நேரம் கிடைக்கும் போது சரி செய்து விடுகிறேன்

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 5

நிகழ்கால நிகழ்வுகள்...

ஆம்புலன்ஸ் மருத்துவமனையை வந்தடைந்து விட்டிருக்க, அவசரமாக அன்புவின் உடலை ஹாஸ்பிடல் ஸ்ட்ரெட்ச்சரில் மாற்றி அவனை விபத்துக்கு உட்பட்ட சிகிச்சை பிரிவில் அனுமதித்தனர்!

போலீஸ் ஃபார்மாலிட்டீஸ் அனைத்தும் கார்த்தி பார்த்துக் கொள்ளும்படி கூறி இருந்தமையால் டாக்டர் பரபரப்பாக அதை விசாரித்துக் கொண்டு ஆப்பரேஷன் அறைக்குள் நுழைந்தார். அவரின் பின்னே இரண்டு செவிலியர்கள் மருத்துவ உபகரணங்களுடன் ஓடினர்.

சரியாக இருபது நிமிடம் கழித்து வெளியே வந்த மருத்துவர் அங்கே சுவறில் மார்பின் குறுக்கே கைகளை கட்டிக்கொண்டு கண்கள் மூடி சாய்ந்து இருந்த கார்த்தியையும், கையில் ஒரு குழந்தையுடன் வெறித்து பார்வையும் அழுது வீங்கிய முகமுமாக இருந்த மஹாவையும் கண்ட மருத்துவர் "இந்த பேஷண்ட்டோட ரிலேட்டிவ் யாரு?" என்று கேட்டார்.

கார்த்தி வேகமாக "நான் தான் டாக்டர்.." என்று அவர் அருகில் பதற்றமாக செல்ல, மருத்துவர் "மிஸ்டர் நீங்க...?" என்று கேட்டு நிறுத்த, "நான் அன்புவோட ஃப்ரெண்ட்" என்றான். சட்டென்று மகாவின் புறம் பார்வையை திருப்பியவர், "நீங்க அவரோட மனைவியா?" என்று கேட்டார்.


மருத்துவரின் குரல் கேட்டு திக் பிரம்மை பிடித்தவள் போல் அமர்ந்து இருந்த மஹா அவரின் முகம் பார்க்க, அந்த முகத்தில் கிஞ்சித்தும் உயிர்ப்பில்லை!

உள்ளே இரத்த வெள்ளத்தில் அனுமதிக்க பட்டவனின் நிலமை என்ன ஆயிற்று?? என்று அவளின் நெஞ்சாங் கூட்டில் பரிதவிப்பு கூடிக் கொண்டே போக, மருத்துவர் கேட்டது பாவம் பாவையின் செவிகளை எட்டியிருக்கவில்லை.

"உங்கள தான்மா? நீங்க அவரோட மனைவியா?" என்று மீண்டும் மருத்துவர் ஒரு முறை அழுத்தி கேட்க, அவரின் கேள்வியில் மகாவின் கண்கள் உட்சபட்ச அதிர்ச்சியில் அகலமாக விரிந்தது!

அவள் முகத்தில் இருந்த கண்ணீர் கோடுகளும், கொட்டிக் கிடக்கும் வேதனையும், அதிகமாக பரவிக் கிடந்த துக்கமும் மருத்துவரை அவ்வாறு கேட்க வைத்தது!

அதிர்ச்சி படர்ந்த முகம் சற்றும் மாறாமல் மஹாவின் தலை 'இல்லை' என்பது போல் இடமும் வளமும் ஆடியது. அவளின் பதிலில் கார்த்தியை பார்த்த டாக்டர் அவனிடமே அன்புவின் நிலவரத்தை கூறலானார்.

"மிஸ்டர் கார்த்தி!அவரோட கண்டிஷன் இப்போ ரொம்ப சீரியஸ். தலையின் முக்கியமான பகுதியின் அடிபட்டதால அதிக இரத்தக் கசிவு ஏற்பட்டு இருக்கு. உடனடியா ஆப்பரேஷன் பண்ணி ஆகணும். அப்படியே ஆபரேஷன் பண்ணாலும் நாற்பது சதவீதம் தான் பிழைக்க வாய்ப்பிருக்கு. அவரோட ஃபேமிலி மெம்பர் யாராவது இருந்தா இமீடியட்டா வர சொல்லுங்க. நான் ஆப்பரேஷன ஸ்டார்ட் பண்றேன். மித்த ஃபார்மாலிட்டீஸ் பிறகு பார்த்துக்கலாம். பிக்காஸ் பேஷண்ட் இஸ் இன் டையிங் கண்டிஷன்!!! லெட்ஸ் ஹோப் ஹி வில் கெட் கியூர்ட்!" என்று அவர்களின் தலையில் இடியேன வார்த்தைகளை இறக்கியவர் தன் கடமையை புறிய சென்றுவிட்டார்.

அவன் நிலமையை பற்றி அறிந்து கொண்ட இருவருக்கும் துக்கம் மனதை கவ்விக் கொண்டது. கார்த்தியின் மனம் முற்றிலும் உடைந்து போனது! இதை எங்கணம் அன்புவின் தாய் தந்தையிடம் சொல்வது? மகனின் உயிர் பிரியும் தருவாயில் இருக்கும் நிலையைக் கண்டு அவர்களின் நிலை என்னவாகும்? அன்புவின் மீது உயிரை வைத்திருக்கும் அவனின் தங்கைகளுக்கு தெரிந்தால் என்னவாகும்?

நினைக்கவே துக்கத்தோடு அச்சமும் சேர்த்து கொண்டது மனதினுள்! அதுவும் இருவது சதவீதம் தான் அவன் உயிர் பிழைக்க வாய்ப்பிருப்பதாக மருத்துவர் கூறுகிறாரே??? அவனின் மீது உயிரையே வைத்திருக்கும் அனைவரும் இதை அறிந்தார்கள் என்றால் உயிர் வதையின் வேதனையை அனுபவிப்பார்களே!

அவர்களிடம் விபத்தை பற்றிக் கூற, துளி அளவு கூட தைரியம் இல்லை அவனிடத்தில். ஆனால், சொல்லாமலும் இருக்க முடியாதே? காலையில் வெளியே கிளம்புகிறேன் என்று சொன்னவர்கள் இன்னும் வீடு திரும்பவில்லை என்று இந்நேரம் அவர்கள் சுதாரித்து இருப்பார்களே? சொல்ல வேண்டுமே! சொல்லித்தான் ஆக வேண்டுமே!

நடந்ததை எப்படி மறைக்க முடியும் அவனால்? மகன் எங்கே என்று அவனின் பெற்வர்கள் கேட்டால் காணாமல் போய் விட்டான் என்றா கூற முடியும்? நிகழ்ந்தது அனைத்தும் கனவாக இருக்கக் கூடாதா?? இந்தக்ஷணம் மாறிவிடக் கூடாதா?


கார்த்தியின் கண்கள் கலங்கின! நடுங்கும் கரங்களால் அவனின் பாக்கட்டில் இருந்த செல்ஃபோனை எடுத்து அன்புவின் தாயாருக்கு அழைக்க நினைக்க, ஏற்கனவே இவர்களை காணாததால் அவரிடம் இருந்தும் , அன்புவின் தந்தையிடம் இருந்தும் ஐந்திற்கும் மேலான அழைப்புகள் வந்திருந்தன!

அதைக் கண்டவணுக்கு மேலும் கண்கள் உடைப்பெடுக்க நடுங்கும் நெஞ்சத்தை கட்டுப் படுத்திக் கொண்டு அவர்களுக்கு அழைப்பு விடுத்தான். மறு முனையில் அன்புவின் தாயார் சுபத்ரா அழைப்பை ஏற்றதும் பொரியத் துவங்கினார்.

"டேய்....கார்த்தி..எங்கடா போனீங்க....?? ஏதோ அவசரமான வேலை சைட்ட பார்த்திட்டு அப்படியே வெளியே போய்ட்டு வரோம்னு காலைல போனீங்க!இப்போ மணி என்ன ஆகுது பாத்தீங்களா? நைட்டு எட்டாகப் போகுது. எங்க அன்பு..? அவனுக்கு ஃபோன் போட்டா நாட் ரீச்சபில்னுவேற வருது! ( விபத்து நடந்த போது அவன் ஃபோன் உடைந்து விட்டது) எங்கடா போனீங்க?" ஏகத்துக்கும் அவர் புலம்ப,


"அ...அம்மா......" என்று திக்கினான் கார்த்தி.அவன் குரலில் பிசிரடித்ததை வைத்து, "என்னடா கார்த்தி குரல் ஒரு மாதிரி இருக்கு? என்ன ஆச்சு?" என்று பதட்டத்துடன் கேட்டார் சுபத்ரா.

"அ...அம்மா.....அது....அன்பு....!!!!.."

" எ...ன்னடா ஆச்சு???? அன்புக்கு என்ன????" பதட்டம் கூடியது அவருக்கு. இவனுக்கு தொண்டை அடைத்து வார்த்தைகள் வெளிவர மறுத்தன.

"ஹலோ....ஹலோ.....கார்த்தி...."

பல முறை அந்தப் பக்கம் இருந்து அழைக்க இவன் ஒன்றும் கூற முடியாமல் அழைப்பை துண்டித்து விட்டான். துண்டித்த மறுநொடி அன்புவின் தந்தை அழைத்தார். மனதை திடப் படுத்திக் கொண்டு அழைப்பை ஏற்றவன் கலங்கிய குரலில் விஷயத்தை சொல்லி அவர்களை மருத்துவமனைக்கு வருமாறு கூறிவிட்டுஅழைப்பை துண்டித்து விட்டான்!

மருத்துவர் சொன்னவை அனைத்தும் மகாவின் மூளைக்குள் சென்று அதன் பொருளை உணர்த்திய போது திக் திக் என்று துடித்த இதயம் அதன் இயக்கத்தை ஒரு முறை நிறுத்தி மீண்டும் துடிக்கத் தொடங்கியது!

சிறு கேவலுடன் இரண்டடி பின்னே நகர்ந்தவள் குழந்தையை பற்றிக் கொண்டு ஆறுதல் மொழி சொல்லக் கூட யாருமற்ற அனாதையாய் அங்கே போடப்பட்டிருக்கும் நாற்காலியில் இரண்டாய் மடிந்து அமர்ந்து முதுகு குலுங்க அழத் தொடங்கினாள்.

எல்லாம் தன்னால் தான். தன்னால் தான் அவனுக்கு தற்போது இந்தநிலை என்று அவளின் உள்ளம் கதறித் துடிக்க, அழுகை பெருகியது பெண்ணிற்கு!

முதலில் அவன் வாழ்க்கைக்குள் நுழைந்து அவனின் நிம்மதியான வாழ்வை சீர்குழைத்தேன். இப்பொழுது தனது குழந்தையால் ஏற்பட்ட கவனக் குறைவினால் அவனுக்கு உடல் அளவில் மிகப் பெரிய காயத்தை ஏற்படுத்தி விட்டேன்.

அவன் வாழ்க்கையில் தான் நுழைந்திருக்கவே கூடாது என்று மீண்டும் ஒரு முறை எண்ணி தன்னையே வருத்திக் கொண்டாள் மகாலக்ஷ்மி.

முதல் நாள் கல்லூரியின் போது இவன் எனக்கு உதவி செய்திருக்கவே வேண்டாம். அதற்கு நான் அவனுக்கு நன்றி தெரிவிக்க அவனை தேடி இருக்க வேண்டாம்! அவனிடம் பேசி இருக்க வேண்டாம்! அவனிடம் காதல் கொண்டிருக்க வேண்டாம்!

அதன் பிறகு.....
அதன் பிறகு.......

நினைக்க நினைக்க சொல்லொண்ணா துயரம் நெஞ்சைக் வால் கொண்டு அறுத்தது அவளை!

அதன் பிறகு எல்லாம் மாறிப் போனதே! சில நாட்கள் சொர்கமாய் கடந்து போன நாட்கள் யாவும் மாயமாய் மறைந்ததை போன்றதொரு பிம்பம்! இதோ இந்த நொடி வரையிலும் அந்த சொர்க்கம் அவர்கள் இருவருக்கும் எட்டாக் கனியாகியாகவே இருக்கிறது.

விதியின் விளையாட்டில் இவர்கள் வாழ்க்கையில் நடந்த பிரிவு இருவரையும் மிகவும் பாதித்திருக்க அதில் இருந்து இப்பொழுது தான் கடந்த சில வருடங்களாக அன்பு மீண்டு வந்திருந்தான்.

அது யார் கண்ணை உருத்தியதோ இல்லை அந்த இறைவனுக்கே பொறுக்கவில்லையோ என்னவோ ஒரு விபரீத விபத்தில் மீண்டும் ஒரு துயரத்தின் பிடியில் இருவரும் சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கின்றனர்!

காயங்கள் அடைந்தவன் உடல் வலியை அனுபவித்தாலும், வெளியே ஒரு ஜீவன் மனதளவில் மருகி கொண்டிருக்கிறதே? அதை யாரிடம் சென்று சொல்ல?

ஓய்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தவளின் கைப்பையில் இருந்து அலைபேசி சிணுங்கி தன் இருப்பை காட்டியது. இவளின் தோழி ரேவதி அழைத்திருந்தாள்.

மகா அழைப்பை ஏற்க, "எங்கடி போன?குழந்தைய தூக்கிட்டு சாயங்காலம் நாளு மணிக்கு போனவ! இப்போ மணி எட்டாகப் போகுது. எங்க இருக்க அன்புக்கு ட்ரெஸ் எடுத்தாச்சா? எலக்ட்ரிக் டிரெயின் எதுவும் கிடைக்கலையா? ரொம்ப கூட்டமா?இங்க உன்னை காணோம்னு அம்மா எனக்கு ஃபோன் போட்டு இருக்காங்க! என்ன தான்டி ஆச்சு உனக்கு..வாய்ல கொழக்கட்டையா வச்சு இருக்க? பதில் சொல்லு" என்று ரேவதி அந்தப் பக்கம் கேள்விகளை அடுக்க,

விசும்பலுடன் "ரே...ரே...." என்று அழத்தொடங்கி விட்டாள் மகா. அதில் பதற்றம் தொற்றிக் கொள்ள,

"ஹே....மஹா..... என்னபா ஆச்சு?? ஏன் அழுகிற?"

"ரே... அ..அது....... அன்பு..."

"அவனுக்கு என்னடி ஆச்சு? எங்கேயும் கீழ விழுந்துட்டானா?" என்று மகாவின் மகனை பற்றி ரேவதி கேட்க,

"இல்லடி.. அன்புக்கு ஆக்ஸிடென்ட்!" என்று திக்கி திக்கி... கண்களில் கண்ணீர் வழிய வழிய... அவர் கூற, "என்னடி சொல்ற? அன்புக்கு என்ன ஆச்சு? இப்ப நீ எங்க இருக்க? குழந்தை நல்லா இருக்கானா?" என்று ரேவதி மீண்டும் கேள்விகளை அடுக்க,

"ரே... அய்யோ... எப்படி சொல்லுவேன்.... அன்புடி.. என்.... என்னோ.. இல்ல.. நம்ம காலேஜ் சீனியர்... அன்புடி.." என்று அவர் கதற, ரேவதிக்கு எதோ விளங்குவது போலிருந்தது. "மகா..." என்று அதிர்ச்சியாய் அழைத்தவளுக்கு அப்போது தான் ஒன்று புரிந்தது! மகா அவளின் மகனை இதுவரை அன்பு என்று அழைத்ததில்லை என்று!

"மகா... யூ மீன்.. நீ சொல்றது... நம்ம.. காலேஜ்... உன்... லவ்.. ச்சே... நம்ம சீனியர் அன்புச்செல்வனையா சொல்ற?" என்று ரேவதி ஒரு வழியாக அதிர்ச்சியாய் மீறி கேட்டு முடிக்க, விக்கலும் விசும்பலுமாக நடந்ததை கூறி முடித்தாள் மகாலக்ஷ்மி.

கேட்ட ரேவதிக்கு பேரதிர்ச்சி!

அன்புவா????????????????????

மகா உரியிருக்கு உயிராக நேசித்த அன்புவா??????????

இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்து இப்படி ஒரு சூழ்நிலையை ரேவதி எதிர் பார்க்கவில்லை. உடனடியாக தான்
மகாவின் அருகில் இருக்க வேண்டும் என்று உணர்ந்தவள் "மகா ஹோல்ட் ஃபார் ஃபியூ மினிட்ஸ். நா வந்திட்டு இருக்கேன். ஹாஸ்பிடல் லொகேஷன் ஷேர் பண்ணு" என்றவள் அழைப்பை துண்டித்தாள்.

உள்ளே அண்புவிற்கு மருத்துவ சிகிச்சை தொடங்கி இருந்தது! நர்ஸ் வந்து அவன் உடைகளையும் அவன் தலையில் கட்டி இருந்த மஹாவின் துப்பட்டவையும் இவள் கையில் தான் கொடுத்து விட்டு சென்றிருந்தாள். கையில் இருக்கும் தன் துப்பட்டாவையும் அவனின் வெண்ணிற சட்டையையும் மாறி மாறி பார்த்தாள் மகா!

இரண்டிலும் அவனின் உதிரக் கரை! கைகள் நிலையின்றி நடுங்கின! அடக்கி வைத்திருந்த அழுகை அவனின் உதிரத்தை கண்டதும் மீண்டும் வெடித்தது! கார்த்திக்கு அவளின் நிலமையை கண்டு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.

அரைமணி நேரம் சென்றிருக்க அங்கே வந்தார்கள் அன்புவின் குடும்பத்தினர்! அழுது வீங்கிய முகத்துடன் வந்து நிற்கும் தாய் தந்தையை கண்ட கார்த்தி கண்ணீருடன் அவர்களை ஏறிட, அன்புவின் தாயார் சுபத்ரா "கார்த்தி....... அ...ன்பு...அன்புக்கு ஒன்னும் இ.. இல்ல தான.... அவன் நல்லா இருக்கான் தான....... சொல்லு கார்த்தி.... என் புள்ள பொலச்சு வந்துடுவான் தான " அவன் சட்டையை பற்றிக் கொண்டு கதற,

கார்த்திக்கு அதுவரை இருந்த தைரியம் இப்போது இருந்த இடம் தெரியாமல் போய்விட்டது. அவரை சிறு கேவலுடன் அணைத்துக் கொண்டு தானும் அழுக ஆரம்பித்தான்.

அவனின் இந்த மௌனமான கண்ணீரை வைத்தே அன்புவின் தந்தை ராமநாதன் முடிவு செய்து விட்டார் தன் மகன் நன்றாக இல்லை என்று! நெஞ்சில் சுரீரென்று ஒரு வலி முளைத்தது. அவருக்கு ஏற்கனவே ஒரு மைல்ட் அட்டாக் ஏற்பட்டு சர்ஜரி செய்து இருக்கிறது!

இப்போது மகனின் விபத்தை பற்றி அறிந்ததும் மீண்டும் நெஞ்சு வலி ஏற்பட அப்போதே மார்பை பற்றிக் கொண்டு மயங்கி சரிந்து விட்டார் இராமநாதன். கார்த்தி அவரை பார்த்து அதிர்ந்து, "அப்பா" என்று அலற, அந்த இடமே கலவரமாகிப் போனது.

சுபத்ரா மேலும் கண்ணீர் விட, கார்த்தி துரிதமாக டாக்டரை வரவழைத்து அவருக்கு முதலுதவி செய்ய சொன்னான். அவரும் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார்.

அழுதழுது சுபத்ரா ஓய்ந்து போனவராக கணவனுக்கும் மகனுக்கும் ஏதும் ஆகிவிடக் கூடாது என்று பிராத்தனையை மனதில் வைத்து அப்படியே சரிந்து அமர்ந்து விட்டார்.

அப்போது கார்த்தியின் அலைபேசி அழைக்க அழைத்தது அவர்களின் தோழியும் இவர்களின் கட்டுமான நிறுவனத்தின் சக பாட்னருமான கவிதா தான் அழைத்திருந்தாள்.

"எங்கடா இருக்கீங்க ரெண்டு பேரும்? புது பிராஜெக்ட்ல ஒரு மாடுலேஷன் சொல்றதுக்கு கூப்பிட்டா அன்பு 'செல் நாட் ரீச்சபில்னு 'வருது! எங்க டா இருக்கான்? உன்கூட இருந்தா போன் குடு அவன்கிட்ட. ஜோதியும் நானும் உங்களுக்கு தான் வெயிட்டிங். நாளைக்கு மீட்டிங் இருக்கு. அதான் இன்னைக்கே இதை பத்தி பேசாலாம்னு கூப்பிட்டேன்" என்று சூழ்நிலை எதுவும் தெரியாமல் கவிதா பேசிக் கொண்டே போக,

கார்த்தி அவளிடமும் நடந்ததை நைந்த குரலில் கூறினான். அவர்களுக்கும் பேரதிர்ச்சி தான்! உடனே கவிதாவும் ஜோதியும் கிளம்பி மருத்துவமனைக்கு வந்துவிட்டிருந்தனர் . அவர்களும் அங்கே மகாவை கண்டு திகைத்து பின் கார்த்திக்கின் அருகில் சென்று நடந்ததை முழுதாக அறிந்து கொண்டு கண்ணில் கண்ணீருடன் நின்று விட்டனர்.

ரேவதி மருத்துவமனை வந்ததும் அங்கே இருக்கும் வரவேற்பாளரிடம் விசாரித்துக் கொண்டு அறுவை சிகிச்சை பிரிவிக்கு செல்ல, மகாவின் நிலை கண்டு கலங்கியவளாய் அவளருகில் வேகமாக சென்றாள். அப்போது தான் அங்கே அன்புவின் தந்தையும் அவனின் தோழர்களையும் கண்டாள். இறுதியாக அவளின் பார்வை கார்த்திக்கின் மேல் வந்து நிலை குத்தி நின்றது!

அவனும் இவளைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்து மீண்டும் பார்வையை அவள் மீதிருந்து விளக்கிக் கொண்டான். ரேவதியும் தன்னிலை அடைந்து பார்வையை அவனிடம் இருந்து விலக்கி மகாவின் தோளை தொட்டாள்.

"மகா.... "

தோழி அழைத்ததும் தன் உணர்வு பெற்றவள், "ரே.... என்னால தான் இப்படி ஆகிடுச்சு....நான் தான்....நான் தான் எல்லாத்துக்கும் காரணம் ! என்னால தான்" என்று கதறி அழுதாள்

குழந்தை அவள் தோளில் சாய்ந்து உறங்கிவிட்டிருக்க, ரேவதி குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டு, மகாவை ஒரு கையால் அணைத்து அவளை சமாதானம் செய்தபடி இருந்தாள்.

ஐந்து மணி நேர அறுவை சிகிச்சைக்கு பிறகு வெளியே வந்த மருத்துவரை அனைவரும் கண்ணீருடன் பார்க்க, "ஆப்பரேஷன் முடிஞ்சது. பட்..இப்போ எதுவும் சொல்ற நிலைமையில் இல்ல. நாற்பத்தி எட்டு மணி நேரம் கழிச்சு தான் எதையும் உறுதியா சொல்ல முடியும். பேஷண்ட்க்கு கான்ஷியஸ் வந்ததா தான் பிழைக்க வாய்ப்பிருக்கு. லெட்ஸ் ஹோப் அண்ட் ப்ரே" என்று கூறி சென்றுவிட்டார்.

கேட்ட அனைவருக்குமே நாற்பத்தி எட்டு மணி நேரம் எப்போது கழியும் எப்போது அவன் கண் விழிப்பான் என்று தான் இருந்தது.

அனைவரும் நிகழ் காலத்தில் அன்புவின் விழிப்பிற்காக கண்ணீருடனும் , உள்ளம் முழுக்க பிரார்த்தனையுடனும் காத்திருக்க, கடந்த கால நினைவுகள் அனைவரின் மனதிலும் நிழற்படமென உலா போகத் தொடங்கியது!

 

[MANO MEENA]

சந்தம் - 6

கல்லூரிக்கு திரும்பி இரண்டு நாட்கள் கடந்து விட்ட நிலையில் முதல் ஆண்டு மாணவர்களுக்கு வெல்கம் பார்டி கொடுக்க சீனியர் மாணவர்கள் அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்யத் தொடங்கி இருந்தனர்! ஆகையால், நியூ ஜாய்னர் ஸ்டூடண்ட்ஸ்ஸிடம் ட்ரெஸ் கோட் (code) மற்றும் பிற விஷயங்களை பற்றி ஒரு அநௌஸ்மெண்ட் கொடுப்பதற்காக அவரவர் வகுப்பிற்கே சென்றனர் சீனியர் மாணவர்கள்!

அதில் அன்புவும் அடக்கம் என்பது நாம் அனைவரும் குறித்துக் கொள்ள வேண்டிய விஷயம்!

அன்றைய 'BASIC STEEL STRUCTURE' (அடிப்படை எஃகு கட்டமைப்பு ) குறித்த வகுப்பில் மிக கவனமாக இருந்தாள் மஹா! பேராசிரியர் பாடத்தை விவரித்து கொண்டிருக்க, அப்போது "எக்ஸ்யூஸ் மீ சார்.." என்று இடையிட்டது ஒரு பெண்ணின் குரல்!

அனைவரும் பாடத்தில் இருந்த கவனத்தை வகுப்பறை வாசல் புறம் திருப்ப அன்பு, கார்த்தி, கவிதா, ஜோதி, மற்றும் இன்னும் சில மாணவர்கள் அங்கே நின்று கொண்டு இருந்தனர்! திடீரென்று அங்கே அன்புவை எதிர்பாராத மகாலக்ஷ்மி ஆர்வக் கோளாறில் எழப் போக, அவளின் செய்கையை பார்த்து கையை மடக்கிப் பிடித்து அமர வைத்த ரம்யாவும் ரேவதியும் "ஹே எரும.. என்ன பண்ற?நீபாட்டுக்கு எழுந்து எங்க போக போற?ஒழுங்கா உட்காரு பக்கி" என்று ரேவதி அதட்டிய அதட்டலில் அசடு வழிய அமர்ந்தாள் பெண்.

அமர்ந்ததும் அவள் கண்கள் அன்புவை தான் தொட்டது! நீல நிற காலர் வைத்த ஷர்ட் அணிந்து, சாம்பல் நிற ஃபார்மல் பேண்ட் அணிந்து கால்களில் கருப்பு நிற ஷூ மின்ன இடது கையை அவன் கால்சட்டையின் பாக்கட்குள் விட்டுக் கொண்டு,மாணவனுக்கே உரிய ஒரு கட்ஸ்சுடன் நின்றவனை அவள் விழிகள் அவளையும் அறியாமல் படம்பிடித்து அவள் இதயப் பெட்டகத்துற்குள் சேமித்து வைத்துக் கொண்டது!

ரேவதி அவளை விச்சித்திரமாய் பார்த்து வைத்தாள். பாவம் அவளுக்கு தெரியாது அல்லவா.. இவனைத் தான் மகா தேடோ தேடென்று..... தேடி இருக்கிறாள் என்று! அன்று ரேவதியும் ரம்யாவும் அந்த ராகிங் கும்பலின் மிரட்டலுக்கு பயந்து அங்கிருந்து சென்ற பிறகு தானே அன்பு வந்தான். ஆகையால், அன்புவை அவர்கள் கண்டதில்லை.

"எஸ் கமின்.." என்று பேராசிரியர் அனுமதி வழங்கவும் உள்ளே வந்தார்கள் அனைவரும். அவர் கேள்வியாக இவர்களை பார்க்கவும், "சார்... கேன் வி மேக் அநௌன்ஸ்மெண்ட் அபௌவுட் தெயர் வெல்கம் பார்டி?"(SIR...CAN WE MAKE AN ANNOUNCEMENT ABOUT THEIR WELCOME PARTY?)என்று அன்புச்செல்வன் அனுமதி கேட்க,


"கோ அ ஹெட்.." என்ற பேராசிரியரின் அனுமதி கிடைத்ததும் வந்த விஷயத்தை முன்னின்று கூறினான் அன்பு.

"ஹாய் கைஸ்... எல்லாருக்கும் வர்ற வெ(ட்)நஸ்டே வெல்கம் பார்டி அரேஞ் பண்ணி இருக்கோம். சோ, எல்லாரும் நம்ம ஆடிட்டோரியம்ல மார்னிங் நைன் ஓ கிளாக் ஆஜர் ஆகிருங்க அண்ட் முக்கியமா ட்ரெஸ் கோட் டிரேடிஷனல் தான். சோ, எல்லாரும் கண்டிப்பா சேரி, தாவணி, தோத்தில தான் வரணும்! டோண்ட் எவாட் (evade) த ட்ரெஸ் கோட். ஓகே!" என்று கம்பீரமாய் அன்புச்செல்வன் கூறி முடித்ததும் அனைத்து மாணவர்களும் "ஓகே சீனியர்" என்று தலை அசைத்தனர்.

மகா மட்டும் மந்திரித்த போல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்.

குரலை உயர்த்தவில்லை. கத்தவில்லை. மிக மிக சாதாரண குரலில் தான் பேசினான். ஆனால், அதில் அத்தனை கம்பீரமும், அவனின் அகம்பாவமில்லாத ஆளுமைத் திறனையும் உணர முடிந்தது!

இவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளை அன்பு கவனிக்கவில்லை! ஆனால் , கார்த்தி கவனித்து விட்டான்! தோழிகளும் கவனித்து இருந்தார்கள். கவனித்தவன் 'யார்டா இது..நம்ம அன்புவ இப்படி ஒரு லுக் விடுது...' என்று எண்ணியபடி அவளை பார்த்தான்.


விஷயத்தைக் கூறி முடித்ததும் அன்பு கட்டை விரலை உயர்த்திக் காட்டி, "ஓகே கைஸ்.. சீ யூ ஆன் யுவர் டே" என்று கன்னக்குழி விழ ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்து விட்டுச் சென்றான். அந்தக் குழியில் யார் விழுந்தார்களோ இல்லையோ மகா மிக ஆழமாக விழுந்து விட்டாள்!


மகாவின் பார்வை அன்பு மறைந்ததும் தான் இயல்பு நிலைக்கு வந்திருந்தது!
அவள் பார்வையை எண்ணி அவளுக்கே வியப்பாகவும் ஆச்சர்யமாகவும் இருந்தது! 'நானா அவனை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன்?'

என்ன பேசினார்கள்?எதற்கு வந்தார்கள்? என்று ஒன்றும் புரியவில்லை. கவனித்தால் தானே புரிவதற்கு! இவள் தான் அவனைக் கண்டவுடன் தன்னிலை மறந்து போனாளே.......!!!

இதுவரை அவனிடம் நன்றி கூற வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டு இருந்தவளின் மனதில் இன்று அவன் மீது ஒரு ஈர்ப்பு வந்தது என்னவோ நிஜம்! வாலிப வயதில் இதெல்லாம் சகஜம் தான்! ஆனால், மகாவின் மனதில் நுழைந்த.... அதுவும் அவள் மனதில் ஆழப் பதிந்து போன முதல் ஆடவன் என்றால் அது அன்பு தான்!

அது அவளுக்கே அப்பொழுது தான் புரிந்தது! இதுவரை தந்தையைத் தவிர வேறு எந்த ஆடவனுடனும் அவள் அதிகமாக பேசியதில்லை! ஏன் பள்ளி நாட்களில் கூட பள்ளி விட்டால் வீடு... வீடு விட்டால் பள்ளி... என்று ஒரு சிறு வட்டத்துக்குள் வாழ்ந்தவள்!

ஆனால், இன்று...

அன்புவின் குணமும், அவனின் சிரிப்பும் அவளை பெரிதும் சலனத்திற்குள்ளாக்கி இருந்தது! அன்று அவன் என்னை அந்த ராகிங் கும்பலிடமிருந்து காப்பாற்றினான். என்னை அழைத்து வந்து வகுப்பறைக்கு வழி காட்டினான். பயமின்றி, எந்த வேண்டாத சிந்தனையுமின்றி என் முதல் நாளை மகிழ்ச்சியாக அனுபவிக்க சொல்லி புன்னகை புரிந்து விட்டு சென்றான்...!

இது தான் அவன் அவளுக்குச் செய்தது! இதில் என்ன கண்டேன் நான்?? ஏன் என் மனம் அவனைச் சுற்றி வருகிறது! அதுவும் ஒரு நன்றிக்காக நான் அவனை இத்தனை தூரம் மறவாமல் நினைவில் நிறுத்திவைத்திருக்கிறேனா என்ன????

அவள் மனம் முதல் முறை குழம்பிய குட்டையாய் மாறியது! இதுவும் அவள் மனதிற்குள் ஏற்பட்ட சலனத்தின் விளைவினால் தான் என்று தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள்!

இல்லை...இது சரியில்லை... நான் என்ன செய்கிறேன்...??? ஹையோ.... முதலில் இதில் இருந்துவெளியே வர வேண்டும் என்று முயன்று தன் கவனத்தை மீண்டும் 'BASIC STEEL STRUCTURE ' மீது பதித்தாள்.

இங்கே வெளியே வந்ததும் கார்த்தி அன்புவிடம் "செல்வா.. ஃபர்ஸ்ட் டெஸ்க்ல இருந்த பொண்ண நோட்டீஸ் பண்ணியா?" என்று கேட்க, அவனின் கேள்வியில் புரியாமல் புருவம் உயர்த்திய அன்பு "இல்லையே கார்த்தி!" என்றான் யோசித்து.

"அந்த ஃபர்ஸ்ட் டெஸ்க்ல இருந்த பொண்ணு உன்னையே தான் பாத்தா" என்றான் கார்த்தி. அவனோடு சேர்ந்து கவிதாவும் "நானும் கவனிச்சேன் கார்த்தி..நம்ம உள்ள போனதில இருந்து அந்த பொண்ணு அன்புவ பாத்து ஃபர்ஸ்ட் எக்ஸைட் ஆனா. அப்புறம் இவனையே தான் பாத்திட்டு இருந்தா. ஷீ வாஸ் ஜஸ்ட் ஸ்டாரிங் அட் ஹிம்" என்று கூற ஜோதியும் அதை ஆமோதித்தாள்.

அவர்கள் மூவர் சொல்வதையும் ஆச்சர்யமாக கேட்டவன், "ஹே.. என்ன எல்லாரும் இந்த அளவு நோட்டீஸ் பண்ணி இருக்கீங்க? அப்படியா பாத்தா அந்த பொண்ணு?" அன்புவின் குரலில் வியப்பு விரவிக் கிடந்தது!

"நீ அநௌன்ஸ்மென்ட் பண்ணிட்டு இருந்ததால கவனிக்கல. பட் நாங்க தான் பாத்தோமே" என்று கவி உறுதியாக சொல்ல, "கமான் கவி. அந்த பொண்ணு எதார்த்தமாக கூட பார்த்து இருக்கலாம் இல்லையா!" அன்பு முகம் தெரியாத, தான் சரியாய் கவனிக்காத அப்பெண்ணின் பார்வைக்கு 'யதார்த்தாம்' என்று பெயர் சூட்ட,

"ஹே..அந்த பொண்ணொட ஐஸ் எதார்த்தமாக பார்த்த மாதிரி இல்ல.. சம்திங் டிஃபரண்ட்" என்றாள் ஜோதி உறுதியாய். "வாட்... அப்படி என்ன வித்யாசமா பார்த்தா?"

இப்பொழுது அன்புவின் குரலில் ஒரு வித ஆர்வம்! யாரவள்? தன்னை இப்படி பார்த்து இருக்கிறாள். அதை தான் கவனிக்காமல் போய் இருக்கிறோம் என்று தனக்குள்ளே கேட்டுக்கொண்டான்!

கார்த்தி, "தெரியல செல்வா. பட் அவளுக்கு முன்னமே உன்னை தெரிஞ்சி இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் தன் எண்ணவோட்டத்தை. சிரித்த அன்பு, "எல்லாரும் என்னமோ சொல்றீங்க? சரி பாக்கலாம்" என்று ஆர்வம் போய் அலட்சியமாய்தோளை குலுக்கிக் கொண்டு அதை அப்புறப்படுத்தினான்.

ஆனால், மனதின் ஓரத்தில் 'யார் அவள்?' என்ற கேள்வி எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டே தான் இருந்தது!

அன்புவிற்கு இது ஒன்றும் புதிதல்ல! கல்லூரி சேர்ந்த நாளில் இருந்து இப்படி பல விஷயத்தைக் கண்டு இருக்கிறான். பல பேர் அவனிடம் முறையாக காதல் சொல்லியும் அதை எல்லாம் நாசூக்காக மறுத்து விடுவான்!

அவனுக்கு இதுவரை எந்த பெண்ணின் மீதும் ஆர்வம் வந்தது இல்லை. காதலும் தோன்றியது இல்லை. ஆனால், இன்று ஒருத்தி தன்னை பார்த்து இருக்கிறாள். அதை தான் கவனியாமல் இருக்கிறோம் என்பதே அவனுக்குள் அப்பெண் குறித்து ஒரு ஆர்வத்தை வித்திட்டிருந்தது.

கவிதா தான், "நீ சரியா கவனிக்காம சொல்ற செல்வா. அவ நம்ம ஜூனியர் தான. கண்டிப்பா வெல்கம் பார்ட்டிக்கு வருவா! அங்க நாங்க உனக்கு அவளை அடையாளம் காட்டுறோம்" என்று கவி கூற, அவளைப் பார்த்து மென்னகை புரிந்தவன், "ஏதோ பெருசா பில் டப் கொடுக்குறீங்க. ஓகே.. லெட்ஸ் சீ" என்று தனக்குள் இருக்கும் ஆர்வத்தையும் மீறி அமரிக்ககையனா புன்னகையுடன் பதில் கூறி விட்டுச் சென்றான் அன்பு!

அவனுக்கு அது அன்று தான் உதவிய பெண் என்று மருந்துக்குக் கூட ஒரு யூகம் வரவில்லை! அவன் தான் உதவியை செய்து விட்டு அவளின் நினைவை மூளையின் மூளைக்குள் போட்டு விட்டானே?? பிறகெப்படி அவள் தான் இந்த 'யதார்த்த' பார்வைக்கு (அவனின் கணிப்புபடி) உரியவள் என்று எண்ணி இருப்பான்? இருந்தாலும் வெல்கம் பார்ட்டியை எதிர் நோக்கி அவனும் காத்திருந்தான்.

ஹாஸ்டல் வந்ததும் இன்று கிளாசில் நடந்த கூத்தை குறித்து ரேவதியும் ரம்யாவும் ஆளுக்கு ஒரு பக்கம் அமர்ந்து இவளை பார்த்து கேள்விக் கணைகளை தொடுக்க "ஹையோ...அவர்தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ண சீனியர். நான் தேடுனது இவரை தான்..." என்று அவர்கள் கேள்வி கேட்கும் வேகம் தாளாது காதுகளை பொத்திக்கொண்டு கத்தினாள்.

மகா கூறியதை கேட்ட ரேவதியும் ரம்யாவும் பரபரப்பாகினர். "ஹே..நீ சொல்றது உண்மையா. நல்லா தெரியுமா?" என்று ரேவதி கேட்க, "நம்பு ரே.. அவர் தான் அது!"

"அடப்பாவமே நீ இவர வந்தன்னைல இருந்து தேடியிருக்க.. கடைசில அவரு நம்ம டிபார்ட்மெண்ட் சீனியர். இந்த கொடுமையை நினைச்சு எங்க போய் முட்டிக்க. ஆனா, ஆள் ஒரு தடவ கூட கண்ணுல படவே இல்ல பாத்தியா?ரொம்ப பிசி ஸ்டூடண்ட் போல" என்று ரேவதி கிண்டல் குரலில் சொல்ல,

"ஹ்ம்ம்..... நானும் இப்போ தான் பாக்குறேன் ரே. இன்னைக்கும் கிளாஸ்ல நான் அவரை சரியா கவனிக்கல" என்றாள் ரம்யா தன் பங்கிற்கு.

ரேவதி தான் பார்த்த அன்புவை நினவு கூர்ந்து "எனக்கு நல்லா ஸ்டோர் ஆகிடுச்சு ரம்யா அவரோட ஃபேஸ். செமையா பேசுனாரு" என்றாள்.


மஹா அவர்களிடம் "எப்படியோபா.. ஒரு தாங்க்ஸ் சொல்லிட்டா போதும்" என்று பெரு மூச்சு விட்டுக் கொண்டாள். "நன்றி சொன்னால் மட்டும் போதுமா?" என்று உள்ளிருந்து ஒரு குரல் ஓசையின்றி ஒலிக்க, அதை அலட்சிய படுத்தினாள் பெண்.

ஒரு வழியாக கண்ணாமூச்சி ஆடிய இவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்துக் கொள்ளும் அந்த புதன் தினமும் யாருக்கும் காத்திராமல் இனிதே விடிந்தது!

***************



புதன் கிழமை அன்று வெல்கம் பார்டி இனிதே துவங்கியது! மகா, ரம்யா, ரேவதி மூவரும் ஒன்று சொல்லி வைத்தது போல் புடவை அணிந்திருந்தார்கள். மகாவின் நிறத்திற்கு அவள் உடுத்தி இருந்த வெங்காய நிற சாஃப்ட் சில்க் புடவை அத்தனை பாந்தமாய் பொருந்தி இருந்தது அவளுக்கு. அவளுக்கு அதை பாந்தமாக கட்டி முடிப்பதற்குள் ரேவதியும் ரம்யாவும் ஒருவழி ஆகி இருந்தனர்.

ஆனால், அவள் முதல் முறை புடவை உடுத்தி இருந்ததால் அதை சுற்றி முடிப்பதற்குள் ரேவதிக்கும் ரம்யாவிற்கும் போதும் போதும் என்று ஆகி விட்டது. இதில் அங்கங்கு புடவை எடுத்துக்கொள்ள கூடாது, எங்கேயும் எதுவும் தெரிந்து விடக்கூடாது, இன்று மாலை வரை புடவை அவிழ்ந்து விடாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஆங்காங்கே ஏகப்பட்ட சேஃப்ட்டி பின் வேறு குத்தி இருந்தாள்.

அப்பப்பா.... ஒரு புடவையை உடுத்துவதற்குள் எத்தனை போராட்டம்!மகாவிற்கு ஓரளவு தான் புடவை உடுத்த தெரியும்! இன்று ரேவதி மற்றும் ரம்யாவின் உதவியில் அழகாக கிளம்பி வந்து இருந்தாள்!

அனைவரும் வந்ததும் பார்டி துவங்கியது! அனைத்து சீனியர் மாணவர்களும் அங்கே தான் குழுமி இருந்தனர்! சில சீனியர் மாணவர்கள் இவர்களை கேலி கிண்டல் செய்தனர்! ஆனால், அவை எதுவும் யாரையும் புண்படுத்தும் வகையில் இருக்கவில்லை!

அனைவரின் பேச்சில் கிண்டல் இருந்தாலும், பார்வையில் ஒரு கண்ணியமும் ஒழுக்கமும் இருந்தது!பின்னே, ராங்கிங் ஹெட் அன்புச்செல்வன் அங்கே தானே இருக்கிறான்! முதலாம் ஆண்டு மாணவர்கள் அனைவரும் தத்தமது சீனியர் மற்றும் பிற தோழர்களிடம் நன்கு பரிச்சயமாகிக் கொண்டனர்!

அந்த பெருங்கூட்டத்திற்குள் மகாவின் கண்கள் அன்புவை தேடியது! 'எங்கே இருப்பான்?கண்டிப்பாக இங்கு தான் இருக்க வேண்டும்! நம் டிபார்ட்மெண்ட் சீனியர் அல்லவா!! நிச்சயம் இங்கு தான் இருக்கக்கூடும்!' என்று தனக்குத் தானே கூறிக் கொண்டு பார்வையை நாலாபுறமும் வீசி அவனை தேடத் துவங்கினாள்!

இவள் இங்கே மும்மரமாக அன்புவை தேட, அங்கே கவி, கார்த்திக் மற்றும் ஜோதி மூவரும் இவளை தான் தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள்!

"என்ன ஜோ? அந்த பொண்ணு நம்ம கண்ணுல சிக்கவே மாட்டேங்குறா?" தேடியபடி கவி கேட்க, "பொறுமையா இரு கவி. கண்டிப்பா வருவா. ஆளப் பார்த்திடலாம்" என்று ஜோதி கச்சிதமாக கூற, இவர்களின் பேச்சு காதில் விழுந்தாலும் அன்பு கடமையே கண்ணாக அங்கே இருக்கும் மைக் செட்களை எல்லாம் செட் செய்தபடி வேலையில் ஈடுபட்டு இருந்தான்!

நண்பர்களின் தேடல் வேட்டையை கண்டு, "உங்க தேடல் எல்லாம் பலமா இருக்கு. பாத்து.. அந்த பொண்ணு உங்க பிரம்மையா இருக்க போறா" என்றவன் அசட்டையாக கூற,

"ஆமான்டா...பிரம்மை மூணு பேத்துக்கும் ஒரே மாடுலேஷன்ல வரும் பாரு! போடாங்க.......... நீ பாத்துட்டே இரு. இன்னைக்கு அந்த பொண்ண உன் கண்ணுல காட்டுறோம்" என்று கார்த்தி சவால் போல் சொல்ல, அதைக் கேட்டு அன்புவின் மனதில் ஆர்வம் எட்டிப் பார்த்தாலும், அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் "இதெல்லாம் ஓவர்டா கார்த்தி. முதல்ல வந்து வேலையை பாருங்க" என்று அவர்களின் கவனத்தை வேலையில் ஈடுபடச் செய்தான்!

செலிப்ரேஷன் ஆரம்பிக்க முதலில் ஒரு பெரிய கேக்கை வெட்டினார்கள்! கொண்டாட்டமாக ஆரம்பித்தது அவர்களின் வெல்கம் பார்டி! சிறிது நேரம் சென்று அறிமுக பேச்சை பேராசிரியர்கள் துவங்கி வைத்தனர்.

அவர்கள் தத்துவமாகவும், அவர்களின் அனுபவத்தை பற்றி, கல்வி எவ்வளவு முக்கியமானது என்பது பற்றி, பொறியியல் படிப்பை பற்றி,அதன் முக்கியத்துவம், இன்னல்கள், மற்றும் பிற விஷயங்கள் எல்லாம் முதலாம் ஆண்டு மாணவர்களுக்கு தெரியபடுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கில், ஒரு மணி நேரம் மைக்கை கையில் குத்தகைக்கு எடுத்துக் கொண்டு பேசிக் கொண்டே இருக்க சிலர் ஆர்வமாகவும், சிலர் சிலபல கொட்டாவியுடனும் அதைக் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தனர்!

மகா மேடையில் தான் பார்வையை வைத்திருந்தாள். ஆசிரியர்களின் பேச்சை ஆர்வமாக கேட்டுக் கொண்டு இருக்கும் பொழுதே மேடையின் ஓரத்தில் இருக்கும் அறையின் வாசலில் அன்பு நிற்பதை கண்டு விட்டாள்!

சீனியர் மாணவர்களும் ட்ரடிஷனல் ட்ரெஸ் கோடில் தான் வந்திருந்தனர். அன்புவும் வேட்டி சட்டையில் தான் வந்திருந்தான்! ஒரு நிமிடம் பார்வையை அவன் மீது நிலைக்க விட்டவள், பிறகு அவனிடம் தான் நன்றி கூற வேண்டிய விஷயம் பிரதானமாக நினைவு வர நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அவனிடம் சென்று ஒரு நன்றியைக் கூறி வர வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டாள் .


சிறிது நேரம் கழித்து டீ மற்றும் பப்ஸ்களை டிஸ்ட்ரிபியூட் செய்ய கவிதா மேடையின் இடது புறம் இருக்கும் அறையில் இருந்து இறங்கி கீழே வந்தாள். ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுத்துக் கொண்டே வந்த போது மகாவை கண்டு விட்டாள் அவள். நான்காம் வரிசையில் முதல் ஆளாக உட்கார்ந்து இருந்தவள் இவள் சென்று பப்ஸை நீட்டவும் "தாங்க்ஸ் அக்கா" என்று கூறி விட்டு அதை எடுத்துக் கொண்டாள்.

அவளைக் கவியால் நன்கு அடையாளம் காண முடிந்தது! 'இந்த பொண்ணு தான' என்று நினைத்தவள், டக்கென்று ஜோதி மற்றும் கார்த்தியிடம் கண்ணை காண்பித்து கீழே வருமாறு அழைத்தாள்.

அவர்கள் வந்தவுடன் மகா அமர்ந்திருக்கும் இடத்தை கூறி மெதுவாக திரும்பி பார்க்கும் படி சொல்ல, அவளைப் பார்த்து விட்ட கார்த்தியும் "இதே பொண்ணு தான்பா" ஜோதியும் அதையே கூறினாள்.

ஒவ்வொரு பேராசிரியராக வந்து பேசி முடித்த பின்னர் அடுத்த நிகழ்ச்சிகள் துவங்கிஇருக்கவே அனைவரின் கவனமும் அதில் பதிந்தது ஜூனியர்களுக்கு கொடுத்த டாஸ்க் , கேம் என அனைத்தும் கலகலப்பாக இருந்தது!

டான்ஸ், மிமிக்கிரி, ஸ்டாண்ட் அப் காமெடி, டர்ன் கோட், மற்றும் பாடல் என இருக்க அனைத்து ஜூனியர் மாணவர்களின் பெயர்களை ஒரு கண்ணாடி கோப்பையில் போட்டு விட்டு சீனியர் மாணவர்கள் அவர்களின் பெயரை தேர்ந்தெடுத்தனர்.


அதில் ஒவ்வொரு டாஸ்கிற்கும் ஒவ்வொரு பெயர் வர நேரம் கலகலப்பாக சென்றது! மிமிக்கிரி டாஸ்க் வரும் பொழுது ரேவதியின் பெயர் வர, ரம்யாவும் மகாவும் ரேவதி பேசிய அந்த மிமிக்கிரி கோரத்தை கண்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தனர்!

அடுத்ததாக பாடலுக்கான டாஸ்க் தொடங்க, அதில் மகாவின் பெயர் வந்திருந்தது. இப்பொழுது சிரிப்பது ரேவதியின் முறையானது! 'மகாலக்ஷ்மி ' என்று சீனியர் மாணவி அவளின் பெயரை சொன்னதும் மகா ஒரு முறை ரேவதியை பார்த்து அவள் சிரித்ததற்கு முறைத்துவிட்டு அவளின் கையில் வலிக்காதவாறு கிள்ளி விட்டு எழுந்து மேடைக்கு சென்றாள்.

அவள் மேடைக்கு வந்ததும் அன்பு அவளை பார்த்து, ' இந்த பொண்ணு..' என்று ஒரு நொடி யோசித்தவன், 'இது அந்த ராகிங்ல சிக்குன பொண்ணு தான' என்று நினைத்துக் கொண்டு 'சரி எப்படி பாடுறாண்ணு பாப்போம்' என்று அவளின் மீது பார்வையை பதித்து நின்றான் .

அதே போல் மகா மேடைக்கு வந்ததும் கவிதா அவளின் பெயரை கவனித்து, கார்த்தி மற்றும் ஜோதியிடம் "அந்த பொண்ணு பேர் மகாலக்ஷ்மி. கவனிச்சீங்களா?" என்று கேட்க, "ஹ்ம்ம்...பொண்ணு பாக்கவும் மகாலக்ஷ்மி மாதிரி தான் இருக்கா.... எங்க இந்த அன்பு பய? கூப்பிடு கார்த்தி அவனை. அவன் கிட்ட காட்டுவோம் அவனை லுக் விட்ட பொண்ணு இவ தான்னு" என்றாள் ஜோதி


கார்த்தியும் அன்புவை அழைப்பதற்காக பார்வையை திருப்ப, அன்புவே இவர்களை நோக்கி வந்தான். "உன்னை தான்டா கூப்பிடனும்னு நினைச்சோம்" என்ற கார்த்தியிடம் "நானும் உங்க கிட்ட ஒன்னு சொல்லனும்னு தான் வந்தேன்" என்றவன் தன்னைக் கேள்வியாக பார்க்கும் நண்பர்களிடம், "நான் சொன்னேன்ல.. ஃபர்ஸ்ட் டே ராகிங்ல ஒரு பொண்ணு மாட்டினான்னு. அது இந்த பொண்ணு தான்டா" என்றான் மேடையில் இருக்கும் மகாவை கை காட்டி.

அவன் கூறியதை கேட்டு மூவரும் ஒருவரை ஒருவர் சற்று புருவம் உயர்த்தி ஆச்சர்யமாக பார்த்து கொண்டனர்!

அவர்கள் பார்வையை கண்ட அன்பு, "என்ன இப்படி பாக்குறீங்க மூணு பேரும்?" என்று குழப்பமாய் கேட்க, கார்த்தி அவனின் தோளில் கைபோட்டு "நல்லா பாத்து சொல்லு மச்சான். அந்த பொண்ணு தான் நீ ராகிங்ல இருந்து காப்பத்தின பொண்ணா?? கிளாஸ்ல விட்டு வந்து, அவ கொடுத்து ஃபேஸ் ரியாக்ஷன்க்கு சிரிப்பு வருதுன்னு சொன்னியே" என்று கார்த்தி கேள்விகளை அடுக்க,


"அட ஆமா கார்த்தி.அவ தான். இதோ ஸ்டேஜல மைக்க வாங்குறாளே. ஏதோ பேர் கூட லக்ஷ்மினு சொன்னாங்களே" என்று நெற்றியை தேய்த்தவாறு அவன் யோசிக்க, "மகாலக்ஷ்மி" என்று முடித்து வைத்தாள் கவிதா.

"ஹான்... யெஸ் கவி..இந்த பொண்ணு தான் அன்னைக்கு..... " என்று அவன் கூறிக் கொண்டு இருக்கும் பொழுதே, மகா "என்ன பாட்டு பாடனும்?" என்று அங்கு நின்றிருந்த ஒரு சீனியர் பெண்ணிடம் கேட்பது மைக்கின் வழி அந்த அரங்கம் முழுவதும் கேட்டது.

அதற்கு ஆடிட்டோரியத்தின் கடைசி மூலையில் அமர்ந்திருந்த பிரகஸ்பதிகள் "எப்ப மாமா மாமா டிரீட்டு...." என்று குரல் கொடுக்க, இன்னும் ஒருவன், "ஹலமதி ஹபிபோ" என்று கத்த, அந்த சீனியர் மாணவி "சைலன்ஸ் ப்ளீஸ்" என்று சொல்லி விட்டு, "உனக்கு பிடிச்ச பாட்டு எதுவா இருந்தாலும் பாடலாம்" என்றாள். பின்னே இருந்த பிரகஸ்பதிகள் இஷத்திற்கு கவுண்டர் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாலும், அதை எல்லாம் கண்டு கொள்ளமால் மகா மைக்கை உதட்டின் அருகே உயர்த்தினாள்.

அப்படி அவள் என்ன தான் பாடப் போகிறாள் என்று அனைவருக்குமே ஆர்வம் தொற்றிக் கொள்ள, அன்புவும் மேடையில் மைக்குடன் நின்றிருக்கும் மகாவின் மீது தான் பார்வையை பதித்திருந்தான்.கண் மூடி ஒரு நிமிடம் யோசித்த மகா தன் இனிமையான குரலில் பாடத் தொடங்கினாள்.



அழகே அழகே எதுவும் அழகே....
அன்பின் விழியில் எல்லாம் அழகே.....

மழை மட்டுமா அழகு சுடும் வெயில் கூட ஒரு அழகு...
மலர் மட்டுமா அழகு விழும் இலை கூட ஒரு அழகு....


புன்னகை வீசிடும் பார்வைகள் அழகு....
வார்த்தைகள் தீர்கையில் மௌனங்கள் அழகு.....
நன்மைக்கு சொல்லிடும் பொய்களும் அழகு.....
உண்மையில் அதுதான் மெய்யாய் அழகு.....
கமதனிச ரிரிச
கமதனிச கரிச......


அரங்கில் இருக்கும் அனைவரும் ஒரு நொடி அவளின் குரலில் மெய் மறந்து போயினர். பின்னால் கத்திக் கொண்டிருந்த பிரகஸ்பதிகள் கூட அமைதியாகி விட்டனர். மந்திரத்துக்கு கட்டுப்பட்டவர்கள் போல் அனைவரும் அவளின் குரலில் கட்டுண்டு கிடந்தனர். அரங்கமே அந்த அழகிய பாடலிலும், அதை மேலும் அழகாய்ப் பாடிய மவாவின் குரலிலும் மெய் மறந்து போயிருக்க, மஹா பாடலை தொடர்ந்தாள்.


குயில் இசை அது பாடிட ஸ்வர வரிசைகள் தேவையா.......

மயில் நடனங்கள் ஆடிட ஜதி ஒலி அது தேவையா.....

நதி நடந்து சென்றிட வழி துணை தான் தேவையா....

கடல் அலை அது பேசிட மொழி இலக்கணம் தேவையா....

இயற்கையோடு இணைந்தால் உலகம் முழுதும் அழகு.....

கவலை யாவும் மறந்தால் இந்த வாழ்க்கை முழுதும் அழகு

கமதனிச ரிரிச
அழகே அழகே எதுவும் அழகே
அன்பின் வழியில் எல்லாம் அழகே



அவள் மீதி பாடலை பாடி முடித்ததும்,மூடி இருந்த தன் கண்களை பிரிக்க, அமைதியாய் இருந்த அரங்கம் அனைவரின் கரகோஷத்திலும் நிறைந்தது. கார்த்தி,கவிதா மற்றும் ஜோதி மூவரும் அசந்து போய்
நிற்க.............. அனைவரும் கைத்தட்டி ஓய்ந்து போன பிறகும் கூட அன்புவின் பார்வை அவள் மீதிருந்து துளி கூட அகலவில்லை.......!


'அப்பப்பா...... ' என்ன குரல் இவளுக்கு! மனதை ஒரு நிமிடம் பேரமைதியலும், பெரும் நிம்மதியிலும் தள்ளி விட்டாளே!' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டவன் சுற்றி இருக்கும் உலகம் மறந்து அவளை மட்டுமே பார்த்தான்.
பார்த்தான்......
பார்த்தான்........
பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான் ...!



(அடுத்த பதிவு புதன் அன்று மக்களே! தொடர்ந்து படித்து (மட்டுமே..) வரும் மக்களுக்கு என் மனம் நிறைந்த நன்றிகள்..)