இருள் நிழலாய் நானே - Story Thread

[Janani Naveen]

Story Thread

 

[H9]

சிறு முன்னோட்டம் :

"மணி ஏழாச்சு இன்னும் வாசலில் உட்கார்ந்திருக்கீங்க?"

வீட்டின் வாயில் படியில் அமர்ந்திருந்த மனைவியையும், மகளையும் கடிந்து கொண்டவராக, அப்போதுதான் வேலை முடித்து வந்தவர் தனது இருசக்கர வாகனத்தில் இறங்கினார்.

"இன்னும் பெரியவள் வரலையேங்க."

கேட்டினை இழுத்து சாற்றியவரின் கையில் மெல்லிய நடுக்கம்.

........

தூரத்தில் குதிரை கணைப்பின் ஒலி.

அடுத்த நொடி கையிலிருந்த பையினை கீழே போட்டவராக, மனைவியையும், மகளையும் வீட்டிற்குள் தள்ளி கதவடைத்தார்.

அமைதியாய் வீசிய வாடைக்காற்று மெல்ல தன் வேகத்தைக் கூட்டியது. மரங்களின் உச்சிக் கிளைகள் யாவும் முறிந்து விழுமளவிற்கு ஆடின. தெருவிளக்குகள் விட்டு விட்டு ஒளிர்ந்தது.

நாய்கள் குரைக்கும் சத்தத்தை மிஞ்சி தூரத்தில் ஓநாய்களில் ஊளை திசை எங்கும் எதிரொலித்தது.

"ஏங்க... பெரியவள்?"

பதறியவராக தன்னுடைய பெரிய மக்களுக்கு அழைப்பு விடுத்தார்.

"மூனு பனமரம் தாண்டிட்டேன் ப்பா" என்றவளின் குரல் முடியும் முன் இணைப்பு முறிந்திருந்தது.

மனிதருக்கு மகளைக் குறித்து பயம் எழும்பிட,

வீட்டின் கதவினை திறக்க கையை கொண்டு சென்ற கணம், வாயிலில் குதிரையின் கணைப்பின் ஒலி.

வீட்டிலிருந்த மூவருக்கும் மூச்சே நின்றது.

"அய்யோ... எம் பொண்ணு" என்று பெண்மணி தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழ, சிறியவள் மயங்கி விழுந்தாள்.

"இல்லை ஒன்னுமில்லை... ஒன்னுமாகியிருக்காது. நான்... நான்... பார்த்துட்டுவரேன்" என்ற ஆண், கதவினை திறந்து பார்வையை நேர்கொண்டு வைத்தவராக நடக்கத் தொடங்கினார்.

ஊரே இருளில் மூழ்கியிருந்தது.

இரவில் வெளிச்சம் கொடுத்து பவனி வரும் சந்திரனும், அவ்வூர் தொடங்குமிடம் மேகக் கூட்டத்தில் புகுந்து தன்னை ஒளித்துக் கொண்டானோ? அவ்வூரை கடந்த பின்னரே தன் கதிர்களை வெளிக்காட்டினான்.

பலவிதமான கூக்குரல்களும், ஓலங்களும் காதை நிறைத்தது. எதையும் பொருட்படுத்தாது, அக்கம் பக்கம் திரும்பாது நேரே நடந்து கொண்டே இருந்தவர், மகள் சொல்லிய மூன்று பனைமரம் கண்ணுக்குத் தெரிந்ததும் மூச்சை இழுத்துவிட... தன்னிலிருந்து சில அடிகளில் இருக்கும் ஒற்றை புளியமரத்தைக் கண்டு நெஞ்சில் அடித்துக்கொண்டு அதனருகே ஓடினார்.

அவரின் மகள் புளியமரத்தின் கிளையில் உயிரற்று தொங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

"எதுக்குப்பா வந்தீங்க?"

தொங்கிய உடல் திடும்பென அவரின் முன்னே குதித்து பற்களைக்காட்டி விகாரமாக சிரித்தது.

"அய்யோ!" அவர் தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழ... கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு நிமிர, மீண்டும் கிளையில் உடல் ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

அதனருகே அவர் செல்ல... மெல்ல காற்றில் பரவுவது போல் கிளையிலிருந்து கீழிறங்கிய உடல் அடியிலிருந்து தீப்பற்றி எரியத் துவங்கியது.



"அம்மா, தங்கச்சியை தனியா விட்டுட்டு வந்தீங்களாப்பா?" என்று கேட்டு முடிக்கும் முன்னர், அவர் வந்த வழியே திரும்பி ஓடிட...

அவர் வந்த பாதை சடுதியில் சதுப்பு நிலமாக மாற்றம் கொண்டு, அவரை தனக்குள் இழுத்துக்கொண்டது.


*******

கருத்துக்கள் பகிர

Comments Thread

Comments Thread

saaralnovels.com

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 1

(கதையில் குறியிடப்பட்டுள்ள அனைத்தும் கற்பனையே! காட்டப்படும் காட்சிகள், வசனங்கள் யாவும்... கற்பனையே!)

அது காடுகள் சூழ்ந்த மலை அடிவாரத்தில் இருக்கும் அழகிய கிராமம்.

நூற்றி ஐம்பது வீடுகளைக் கொண்டது.

அவர்களுக்கு உலகம் யாவும் அக்கிராமமும், மலையும் அதனைச் சுற்றியுள்ள காடுகளும் மட்டுமே. அவர்களின் தேவைகளுக்கு இயற்கையை மட்டுமே சார்ந்து வாழ்கின்றனர்.

அவர்கள் நகரப்பகுதிக்கு வருவதற்கு குறைந்தது இரண்டரை மணி நேரம் பயண செய்ய வேண்டும். நாகரிக உலகிலிருந்து ரொம்பவே தள்ளி இருந்தனர்.

"மணி ஏழாச்சு இன்னும் வாசலில் உட்கார்ந்திருக்கீங்க?"

வீட்டின் வாயில் படியிலில் அமர்ந்திருந்த மனைவியையும், மகளையும் கடிந்து கொண்டவராக, அப்போதுதான் வேலை முடித்து வந்தவர் தன்னுடைய இருசக்கர வாகனத்திலிருந்து இறங்கினார்.

"இன்னும் பெரியவள் வரலையேங்க."

கேட்டினை இழுத்து சாற்றியவரின் கையில் மெல்லிய நடுக்கம்.

........

தூரத்தில் குதிரை கணைப்பின் ஒலி.

அடுத்த நொடி கையிலிருந்த பையினை கீழே போட்டவராக, மனைவியையும், மகளையும் வீட்டிற்குள் தள்ளி கதவடைத்தார்.

அமைதியாய் வீசிய வாடைக்காற்று மெல்ல தன் வேகத்தைக் கூட்டியது. மரங்களின் உச்சிக் கிளைகள் யாவும் முறிந்து விழுமளவிற்கு ஆடின. தெருவிளக்குகள் விட்டு விட்டு ஒளிர்ந்தது.

நாய்கள் குரைக்கும் சத்தத்தை மிஞ்சி தூரத்தில் ஓநாய்களில் ஊளை திசை எங்கும் எதிரொலித்தது.

"ஏங்க... பெரியவள்?"

பதறியவராக தன்னுடைய பெரிய மகளுக்கு அழைப்பு விடுத்தார்.

"மூனு பனமரம் தாண்டிட்டேன் ப்பா" என்றவளின் குரல் முடியும் முன் இணைப்பு முறிந்திருந்தது.

மனிதருக்கு மகளைக் குறித்து பயம் எழும்பிட,

வீட்டின் கதவினை திறக்க கையை கொண்டு சென்ற கணம், வாயிலில் குதிரையின் கணைப்பின் ஒலி.

வீட்டிலிருந்த மூவருக்கும் மூச்சே நின்றது.

"அய்யோ... எம் பொண்ணு" என்று பெண்மணி தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழ, சிறியவள் மயங்கி விழுந்திருந்தாள்.

"இல்லை ஒன்னுமில்லை... ஒன்னுமாகியிருக்காது. நான்... நான்... பார்த்துட்டுவரேன்" என்ற ஆண், கதவினை திறந்து பார்வையை நேர்கொண்டு வைத்தவராக நடக்கத் தொடங்கினார்.

ஊரே இருளில் மூழ்கியிருந்தது.

இரவில் வெளிச்சம் கொடுத்து பவனி வரும் சந்திரனும், அவ்வூர் தொடங்குமிடம் மேகக் கூட்டத்தில் புகுந்து தன்னை ஒளித்துக் கொண்டானோ? அவ்வூரை கடந்த பின்னரே தன் கதிர்களை வெளிக்காட்டினான்.

பலவிதமான கூக்குரல்களும், ஓலங்களும் காதை நிறைத்தது. எதையும் பொருட்படுத்தாது, அக்கம் பக்கம் திரும்பாது நேரே நடந்து கொண்டே இருந்தவர், மகள் சொல்லிய மூன்று பனைமரம் கண்ணுக்குத் தெரிந்ததும் மூச்சை இழுத்துவிட... தன்னிலிருந்து சில அடிகளில் இருக்கும் ஒற்றை புளியமரத்தைக் கண்டு நெஞ்சில் அடித்துக்கொண்டு அதனருகே ஓடினார்.

அவரின் மகள் புளியமரத்தின் கிளையில் உயிரற்று தொங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

"எதுக்குப்பா வந்தீங்க?"

தொங்கிய உடல் திடும்பென அவரின் முன்னே குதித்து பற்களைக்காட்டி விகாரமாக சிரித்தது.

"அய்யோ!" அவர் தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழ... கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு நிமிர, மீண்டும் கிளையில் உடல் ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

உடல் சட்டென்று தீப்பிடித்து எரிந்தது. அதனிடமிருந்து விகாரமான கோர சிரிப்பு.

அதனருகே அவர் செல்ல... மெல்ல காற்றில் பறப்பது போல் கீழிறிங்கிய உடல்...

"அம்மா, தங்கச்சியை தனியா விட்டுட்டு வந்தீங்களாப்பா?" என்று கேட்டு முடிக்கும் முன்னர், அவர் வந்த வழியே திரும்பி ஓடிட...

அவர் வந்த பாதை சடுதியில் சதுப்பு நிலமாக மாற்றம் கொண்டு, அவரை தனக்குள் இழுத்துக்கொண்டது.

"அய்யோ அம்மா" என்ற அலறல்...

நிகழ்,

படுக்கையில் பதறி துடித்து எழுந்தமர்ந்தான் சமர் அத்வத்.

'என்ன கனவுடா இது... நாப்பது வருஷத்துக்கு முன்ன டைம் டிராவல் பண்ண மாதிரி. நைட் பார்த்த பேய் படத்தோட எஃபெக்ட் போல' என்று முகத்தை உள்ளங்கையால் தேய்த்தவனாக கண்களை திறந்தவன், அறையில் சூழ்ந்திருந்த இருளில் சடுதியில் இமைகளை மூடியிருந்தான்.

அதே கணம்,

"லட்டு" என்று அவ்வீடே அதிர கத்தினான். அவனிடம் பெரும் நடுக்கம் மற்றும் பதட்டம்.

சமயலறையில் தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டிருந்தவளின் உடல் சமரின் கத்தலில் தூக்கிப்போட, கை நழுவி தம்ளர் தரையில் விழுந்து உருண்டது.

இருளின் நிசப்தத்தில் தம்ளர் உருளும் சத்தம், பெரும் ஒலியாய் காதை அடைக்க...

"லட்டு... பயமா இருக்குடி" என்று மீண்டும் சமரின் கத்தல் அடங்கும் முன்பு, மூச்சிரைக்க அவன் முன் நின்றிருந்தாள் மகிழா.

"சாரி... சாரிடா..." என்று காற்றாய் ஒலித்த குரலை இழுத்து, "நீ நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தன்னு தண்ணி குடிக்கப்போனேன்" என்றவள், மின்விளக்கை உயிர்பித்தாள்.

மகிழாவின் குரல் தனக்கு மிக அருகில் கேட்டதுமே, சமரின் படபடப்பு நீங்கி, நடுக்கம் குறைந்து உடலும் மனமும் சீரானது.

அவளை இழுத்து தனக்கு அருகில் அமர்த்திக்கொண்டவன், அவளின் புஜத்தில் தன்னிரு கைகளையும் கோர்த்து நெருங்கி அமர்ந்தவனாக,

"நான் தான் சாரி கேட்கணும். நான் உனக்கு தொல்லையா இருக்கேன்ல?" எனக் கேட்டான். வருத்தமாக.

"அப்புறம்... வேறெதுவும் டயலாக் வச்சிருக்கியா?" எனக் கேட்டவள், "இப்படியெல்லாம் பேசாதன்னு நிறைய தடவை சொல்லிட்டேன்" என்று அவனை முறைத்தாள்.

சமர் தன்னிரு செவிகளையும் பிடித்துக்கொண்டு மன்னிப்பு வேண்டும் பாவனையில் முகத்தை சுருக்கிட... மகிழாவின் முறைப்பு காணமல் போனது.

"ம்ம்ம்... படு. எனக்கு தூக்கம் வருது. மார்னிங் சீக்கிரம் போகணும் டா" என்று அவனின் மடியிலே தலை வைத்து சாய்ந்தாள்.

"என்ன படுக்க சொல்லிட்டு நீ படுத்துட்ட?" சமர் சிரித்திட... "இப்படி சிரிக்காதடா. அப்புறம் நானே உன்னை லவ் பண்ணி கல்யாணம் பண்ணிப்பேன். உனக்கு தான் கஷ்டம்" என்றாள். அவனின் கன்னத்தை பிடித்து ஆட்டியவளாக.

"ம்க்கும்... உன் ஆளு உன்னை ஓடவிட்டு அடிப்பான்" என்ற சமர், அப்படியே அவளை கைகளில் ஏந்தி பக்கத்து மெத்தையில் கிடத்தி, தன் படுக்கையில் விழுந்தான்.

"நான் தூங்கினதும் லைட் ஆஃப் பண்ணிக்கோ லட்டு" என்றவன் அவளுக்கு முதுகுக்காட்டி திரும்பி படுத்திட, அவனது நெஞ்சமெல்லாம் அதீத கனம்.

கொள்ளை காதல் அவள் மீது. ஆனால் அவளுக்கு அவன் வரையறைக்குள் அடங்கிடாத தூய உறவு.

இருவரது கட்டிலுக்கும் அதிகபட்ச இடைவெளி நான்கடி. ஆனால் நாலாயிரம் கிலோமீட்டர் தொலைவில் அவள் இருப்பதாய் அவனுள் வலி.

சிறுவயது முதல் ஒன்றாக இருக்கின்றனர். அவன் இருக்கும் எல்லா இடத்திலும் அவளும் இருப்பாள். கட்டாயம் இருக்க வேண்டிய நிலை. அவளின்றி அவனின் அணுவும் அசையாது. அவளின்றி அவ்வீட்டிற்குள் தனித்து அவன் இருந்ததே இல்லை. வீடென்றில்லை... அவன் செல்லும் எங்கும் அவள் உடனிருத்தல் இன்றியமையாதது.

அவனே அவளை மறுத்த கணங்களிலும், அவள் விடாது அவனை பற்றி அரவணைக்கின்றாள்.

சிறு வயது முதல் அன்னைக்கு நிகராய் அன்பு, அக்கறை காட்டுபவளின் மீது அவனுக்கு காதல் வராமல் இருந்திருந்தால் தான் அதிசயம்.

சமருக்கு மகிழா அன்னைக்கும் மேலானவள். அவளது குடும்பம் தான் அவனதும்.

ஆனாலும் காதலை சொல்லிட முடியாது அவனால். தனக்காக உடன் வைத்துக்கொள்ளவே காதல் என சொல்வதாக சொல்லிவிட்டால், அங்கேயே அவனது உண்மை நேசம் மரித்து விடும். அதற்காகவே இதயம் முழுக்க அதீத கனத்தில் கனக்கும் காதலை வெளிப்படுத்தாது இருக்கிறான். இனி அது முடியவும் முடியாது.

"தூங்கிட்டியாடா?", மகிழா.

"ம்ப்ச்... சொல்லுடா!" அவளை பார்த்தவாறு திரும்பி படுத்தான்.

"கல்யாணம் வேணாம் தோணுதுடா!"

மகிழா அவ்வாறு சொல்லியதும், சமர் வேகமாக எழுந்து அமர்ந்தான்.

"என்ன சொல்ற நீ?" என்ற சமர், "இன்னும் பத்து நாளில் கல்யாணம் உனக்கு. இப்போ இப்படி சொல்ற?" என்றான்.

......... மகிழாவிடம் ஆழ்ந்த மௌனம்.

"எனக்காக யோசிக்கிறியா?"

அவள் பதில் சொல்லவில்லை என்றாலும், அவனுக்கா தெரியாது.

"அதான் கவுன்சிலிங் போயிட்டு இருக்கனே! சீக்கிரம் சரியாகிடுவேன்" என்று சொன்னவனிடம் சரியாகும் நம்பிக்கையில்லை.

பல வருடமாக மருத்துவமனை சென்றும் தீராத ஒன்று இந்த பத்து நாட்களில் தீர்ந்துவிடுமா என்ன?

நீண்ட அமைதி. இருவரிடமும் தூக்கம் தூரம் சென்றது.

"அத்து..." என அழைத்தவள், அடுத்து என்ன சொல்வதென தெரியாது, "லவ் யூ டா" என்று கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.

அவள் சொல்லும் 'லவ் யூ' எந்த வகையென சமர் அத்வத் (அத்து) நன்கு அறிவானே. மகள் தந்தையிடமும், அண்ணன் தங்கையிடமும், மகன் அம்மாவிடமும் சொல்லும் நேசம் அது. அன்பின் வெளிப்பாடு. மெல்லிய முறுவல் அவனிடத்தில். தன்னை குறித்து சிறு வருத்தம். இரண்டும் ஒருங்கே. ஆயாசமாக கண்களை மூடித் தூங்கிட முயற்சித்தான்.

மகிழாவின் விழிகள் அவளது அத்துவின் மீதே! அவனுக்கு சகலமும் அவள் தான். அவளுக்கும் எதுவொன்றிற்கும் அவன் வேண்டும்.

சமரின் பார்வையில் அவள் மீது கனிவு, அக்கறை, பாசம், கோபம் என பலவற்றை பார்த்திருக்கிறாள். காதல் என்ற ஒன்றை தவிர்த்து.

அவனது கண்கள், சிறு செயல் என ஏதோவொன்று அவள் மீதான நேசத்தை காட்டிக்கொடுத்திருந்தால், அனைத்துமாக இருப்பவன் மீது அவளுக்கும் காதல் மலர்ந்திருக்குமோ? அல்லது அவன் மீதான அவளே உணராத நேசம் அவளுக்குத் தெரிய வந்திருக்குமோ?

ஏதோவொன்று இருவருக்குமான காதலில் சதி செய்துவிட்டது.

'உனக்கு என் மேல காதல் வந்திருக்கலாமே அத்து' என மனதில் வலியோடு எண்ணியவள், 'உன்னை விட்டு இருந்திடுவேனா?' என தனக்கு விடை தெரியாதென தெரிந்தும் தன்னிடமே கேட்டுக்கொண்டாள்.

என்று திருமணம் என அத்தை வீட்டிலிருந்து பார்க்க வருவதாக தந்தை கூறினாரோ... அந்த நொடி முதல் அவள் தவிப்பதெல்லாம் அவளின் அத்துவுக்காக மட்டுமே.

அவன் நாள் தொடங்கி முடியும் வரை மட்டுமல்ல ஒவ்வொரு மணித்துளியும் நிழல் போல் உடனிருப்பவள், இருபத்தைந்து ஆண்டுகளாய். சட்டென்று அவனின்றி அவள் எப்படி இருந்திடுவாள்.

இந்த யோசனையே அவளின் ஆழ் மனதில் புதையுண்டுள்ள அவன் மீதான காதல் தான் என அவளுக்கு ஏனோ விளங்கவில்லை.

தங்கை மகன் தன்னுடைய மகளுக்கு கணவனாக இருக்கிறான் என்பதில் அத்தனை சந்தோஷம் அவளின் தந்தைக்கு. அதற்காகவே அவரின் முகத்தில் தென்பட்ட மகிழ்விற்காகவே அவள் சரியென்றிருந்தால்.

மகிழா சரி சொல்லியதில் சமருக்கு பெரும் பங்குண்டு.

சமருக்காக யோசித்தே, மூன்று ஆண்டுகளாக வீட்டில் திருமணப்பேச்சினை எடுக்க விடாது தடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் மகிழா.

"அவளை எப்படியாவது கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க வைடா. இவளைத்தான் கட்டிப்பேன்னு, அவன் ஏழெட்டு வருஷமா காத்திட்டு இருக்கான்" என்று சுந்தர் சமரிடமே சொல்லி வருத்தப்பட, சமருக்கு அக்கணம் அதீத வலி.

இருப்பினும் யாருமற்ற தன்னை அவர்களின் குடும்பத்தில் ஒருவராக பார்க்கும் உறவிற்காக தன் மனதை கல்லாக்கிக்கொண்டு தன்னவளை வேறொருவனை திருமணம் செய்துகொள்ளும்படி தானே கூறினான்.

"அவங்க வெயிட் பண்ணா நான் பண்ணிக்கணுமா அத்து? அவங்களை யார் வெயிட் பண்ண சொன்னது?" என்று கோபப்பட்டவளை சமர் சமாதானம் செய்து ஒப்புக்கொள்ள வைக்க படாதுபாடு பட்டான்.

"எனக்காக பார்க்கிறன்னா... இனி உன் லைஃப்பில் நான் இல்லை லட்டு."

சமர் சொல்லிய நொடி மகிழாவுக்கு இமை தாண்டி வழிந்திருந்தது கண்ணீர்.

"நான் இல்லாம ஒவ்வொண்ணுக்கும் நீ நடுங்குவடா. இந்த வீட்டுக்குள் நான் இல்லாம நீ எப்படி இருந்திடுறேன் பார்க்கிறேன்" என்று அவனிடம் கோபமாக சொல்லியவள், அதே கோபத்தோடு தந்தையிடம் திருமணத்திற்கு சம்மதம் சொல்லியிருக்க, இன்னும் பத்து நாளில் திருமணம் என்று வந்து நிற்கிறது.

சொந்த அத்தை மகன் ரூபேஷ். ஏனோ அவனிடம் அவளுக்கு எவ்வித உணர்வும் இல்லை. பார்த்தால் பேசுவாள். அவ்வளவு தான் அவர்களது உறவின் நெருக்கம்.

பள்ளி இறுதியில், ரூபேஷ் "சமரிடம் பேசக்கூடாது, அவனோட உன்னை பார்த்தாலே எரிச்சலா இருக்கு" என அவளுக்கு கட்டளை இட, அன்றோடு அவனிடம் பேசும் கொஞ்ச பேச்சினையும் குறைத்துக் கொண்டாள்.

தற்போது அவனுடனே திருமணம்.

அவனுடன் வாழ்வது குறித்தான கவலையில்லை அவளுக்கு.

அவன் தங்களின் (சமர், மகிழா) உறவை எப்படி எடுத்துக்கொள்வான் என்பதே அவளின் பெரும் கவலை. அதோடு சமரிடத்தில் யாரையோ நிறுத்தி பார்ப்பதாக அவளுள்ளே சிறு தடுமாற்றம்.

தெளிவாக முடிவெடுக்க வேண்டிய தருணம். ஏனோ அவளால் முடியவில்லை.

பல யோசனைகளின் விளைவால், மகிழாவுக்கு தூக்கம் வராது போக்குக்காட்டியது.

எழுந்து அமர்ந்தவள் நேரத்தை பார்த்தாள். இன்னும் சில நிமிடங்களில் விடிந்து விடும்.

சமர் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருக்க,

'அவன் எழுவதற்குள் கிளம்பி வந்துவிடலாம்' என தொலைக்காட்சியை உயிர்ப்பித்து, அவனது செவியில் சத்தம் மெல்ல கேட்கும்படி வைத்தவள், வேகமாக கீழிறங்கி எதிரே இருக்கும் தன் வீட்டிற்கு ஓடி வந்தாள்.

சுந்தரும், சமரின் தந்தை விஷ்வநாதனும் பால்ய நண்பர்கள்.

"சமர் எழுந்தாச்சா?"

"இல்லப்பா" என்ற மகிழாவிடம் எல்லாம் மின்னல் வேகம் தான், அத்தனை சுருக்காக கிளம்பித் தயாராகியிருந்தாள்.

தன்னுடைய பையினை எடுத்து தோளில் மாட்டியவள்,

"அம்மா டிபன்" என்றாள்.

"இந்த அவசரம் எல்லாம் இன்னும் பத்து நாளைக்குத்தான். அதுக்கு அப்புறம் நீ எல்லாமே நிதானமா செய்யலாம்" என்ற ரேவதி அவளின் கையில் உணவடங்கிய கூடையை கொடுத்திட, நிதர்சனம் மகிழாவின் தலையில் ஓங்கிக் கொட்டியது.

இரவு முழுக்க இதை நினைத்து தானே குழம்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

அவள் அசையாது நின்றிருக்க...

"ஏதும் முன்னேற்றம் இருக்கா மகி?" எனக் கேட்டார் சுந்தர்.

"அது இவள் அவனை விட்டுப்போனாதன் தெரியும். இவ தான் அவனோட ஒட்டிட்டே இருக்காளே!" என்ற ரேவதியிடம் கோபமென்று எதுவுமில்லை.

"அவனை கொஞ்சம் கொஞ்சம் தனியா விடு மகி. நீ போன பின்னாடி அவன் தனியா இருக்க வேண்டாமா?" என்றார். ரேவதியிடமும் சமர் மீதான அக்கறையின் வெளிப்பாடே அது.

"உன் கல்யாணம் முடிஞ்சதும் அவனை எப்படியாவது சம்மதிக்க வச்சு, கல்யாணத்தை பண்ணிடுவோம். வர பொண்ணு கூடவே இருப்பாளே" என்றார் சுந்தர்.

சுந்தரின் அப்பேச்சு இதயத்தில் மெல்லிய வலியை கொடுத்தது மகிழாவுக்கு.

அந்த வலி சொல்லியது இதுநாள் வரை அவள் உணர்ந்து கொள்ளாத காதலை.

'அத்து...' மனதில் பெரும் ஓலம்.

"இவள் போயிட்டாள் அவன் என்ன பண்ணுவான்னு யோசிச்சு, இவளுக்கு முன்னாடியே அவனுக்கு முடிக்க பேசினோம் தானே? அவன் ஒத்துக்கிட்டா தானே கல்யாணம் பண்ண முடியும். அவன்கிட்ட கல்யாணத்தைப்பத்தி பேசிக்கிட்டே இருங்க" என்ற ரேவதி, "நீ என்ன நின்னுட்ட, சமர் கத்தப்போறான் போ" என்று மகளின் தோளினை தட்டி அனுப்பி வைத்தார்.

"உங்க தங்கச்சி மகன் குறுக்க வராமலிருந்திருந்தால், இவங்க ரெண்டு பேருக்குமே கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருக்கலாம். இப்போ ரெண்டும் எப்படி இருக்க போறோம்ன்னு மருகுதுங்க" என்று கணவனிடம் புலம்பியவராக ரேவதி நகர, வாயிலைத் தாண்டிக் கொண்டிருந்த மகிழாவுக்கு அப்பேச்சு நன்கு கேட்டிருந்தது.

"நானும் அந்த நினைப்பில் தானே இருந்தேன்" என்று முணுமுணுத்தவராக எழுந்து சென்றார் சுந்தர்.

ஏதோ பிரம்மை பிடித்ததுப்போல் சமர் வீட்டிற்குள் நுழைந்தவள், தலையை பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்துவிட்டாள்.

இந்நிலையில் தான் மகிழா தன் காதலை உணர வேண்டுமென இருந்ததோ.

"லட்டு..." சமர் தானாக விழித்து எழுந்து வந்து அவள் முன் நின்று, தோளில் கை வைத்து அழைத்திட...

"அத்து" என்று அவனது இடையைச் சுற்றிக் கட்டிக்கொண்டாள்.

"என்னடா? எதுக்கு அழற?" அவளின் தலையை வருடினான்.

"நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா அத்து?"

அவளது கேள்வியில் சமர் உறைந்து நின்றான்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 2

எட்டு மாதங்களுக்கு பின்னர்...

மெத்தையில் படுத்திருந்த சமரின் உடல் சட்டென்று வியர்த்துக்கொட்டிட, கண்கள் சுருக்கி தலையை இடவலமாக அசைத்தவனால் இமைகளை திறக்க இயலவில்லை.

மீண்டும் அதே கனவு,

அவனால் கத்திட முடியவில்லை. சுவாசம் சீராக இல்லை. கால்கள் மெத்தையில் தேய்ந்தது.

கனவின் தாக்கம் இன்று கொஞ்சம் அதிகமாகவே இருந்தது போலும்,

"லட்டு" என்று வீறிட்டு எழுந்தவனின் உடலில் அத்தனை சில்லிப்பு.

தலையணை பக்கத்திலிருந்த ரெக்கார்டரை எடுத்தவன், அதனை ஆன் செய்தான்.

"அத்து..." அவனது லட்டுவின் குரல். அறையை மட்டுமல்ல, அவனது மனதையும் நிறைத்திட மூச்சினை இழுத்து வெளியேற்றினான்.

மெல்ல இமை திறந்தான்.

"உன்னோட தான் இருக்கேன் அத்து.

"உன் பக்கத்தில் இருக்கேன்.

"உன்னோட நிழல் தான் நான். பயப்படாத அத்து... ஒண்ணுமில்லை.

"நான் இருக்கேன்... நான் இருக்கேன். உன் கூடவே" என மகிழாவின் குரல் தொடர்ந்து ஒலித்திட, திடமாக அமர்ந்து இருளுக்கு தன்னை பழக்கினான்.

அருகில் எட்டி சுவற்றில் மின் விளக்கின் பொத்தானை அழுத்தினான்.

சீரான வெளிச்சம் அறையெங்கும் பரவிட, படுக்கைக்கு நேரெதிர் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த தன்னனுடைய லட்டுவின் புகைப்படத்தை வெறித்தான்.

அவன் பார்வை படுமெங்கும் நிழலுருவாய் மாட்டப்பட்டிருந்தாள்.

நீண்டு விரிந்திருக்கும் அவளின் புன்னகை இனி நிஜம் காண முடியாது எனும் நிதர்சனம் அவனுக்கு வலிக்க வலி கொடுத்தது.

'உனக்கென்னடி அவ்ளோ அவசரம்? நீயில்லமா முடியலடி. நான் எப்படி இருப்பேன்?' சமரின் உடல் அழுகையில் குலுங்கியது.

அவனது லட்டு உயிரோடில்லை என்ற வார்த்தை கேட்டதும் உயிரற்று மரித்துப்போனான். உடல் மட்டுமே அவன் உயிருடன் இருக்கிறான் என்பதை உணர்த்தியது.

கூடும் காலியாகியிருக்கும்...

"அப்பா, அம்மாவை நீதான் பார்த்துக்கணும் அத்து" என்று அவள் சொல்லிய வார்த்தைக்காக, பெற்றோரற்ற தன்னை அரவணைத்து பாதுகாத்த இரண்டு ஜீவன்களுக்காக, கடைசி காலத்தில் அவர்களை தவிக்கவிடக் கூடாதென்பதற்காக துடிக்கும் உயிரை கையில் பிடித்துக்கொண்டு நடமாடுகிறான்.

சட்டென்று சன்னல் வழி சுழன்று வீசிய காற்றால், படத்தில் மாட்டப்பட்டிருந்த மாலை ஒரு பக்கம் கழண்டு தொங்கியது. படம் லேசாக அசைந்து சரிந்தது.

"லட்டு..." என்று வேகமாக எழுந்தவன், புகைப்படத்தின் முன்னே வந்து நின்றான்.

அவளது புன்னகை முகம் மெல்ல மாற்றம் கொண்டு, கண்களில் நீரை தேக்கிக் காட்டியதோ?

விழிப்படலம் முழுக்க தண்ணீர் நிரம்பியிருக்கும் மாயம்.

சமரால் நம்ப முடியவில்லை.

"மகி..." என்று காற்றாகி ஒலித்த குரலில் அத்தனை நடுக்கம்.

மெல்ல கையை உயர்த்தியவனின் விரல்கள் படத்தினை தொட்ட நொடி பனி சூழ்ந்து உறைந்தது. அடுத்த கணம் பட்டென்று பனி உடைந்து அவ்விடம் முழுக்க பனிக்கட்டி துகள்கள் சிதறி கரைந்தது.

சமரிடம் பேரதிர்ச்சி. அவனால் காணும் காட்சியை நம்ப முடியவில்லை.

"லட்டு..." என்ற வார்த்தை தவிர்த்து அவனது நா வேறொன்றையும் உச்சரிக்கவில்லை.

முயன்று, திக்கித்தினறி...

"இங்க... என் பக்கத்துல இருக்கியா லட்டு?" எனக் கேட்டுவிட்டான்.

மகிழாவின் புகைப்படத்தில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த வண்ண மின் விளக்கு அணைந்து ஒளிர்ந்தது.

சமர் அதிர்ச்சியில் சுவரோடு ஒண்டினான்.

படத்தில் மகிழாவின் விழியில் தேங்கி நின்ற கண்ணீர் கன்னம் வழிந்தது.

வீசிய பெரும் காற்று அமைதி கொண்டது. பனி சிதறலால் உண்டாகியிருந்த ஈரமெல்லாம் மறைந்தது.

"லட்டு...!"

சமரின் நினைவுகள் எட்டு மாதத்திற்கு முன் சென்றது.

"நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா?"

மகிழா கேட்டதை சமரால் நம்ப முடியவில்லை.

நியாயத்திற்கு சமர் மகிழ்ந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவனால் முடியவில்லை. அப்பட்டமான அதிர்வை மட்டுமே அவனது முகம் காட்டியது.

சமரின் கண்களில் மட்டுமே சிறு மின்னல்.

அதுவும் நொடி நேரம் மட்டுமே வந்து சென்றது. தன்னையே தன் உணர்வுகளை அவதானித்த படியே பார்த்து இருக்கும் மகிழாவின் பார்வையில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவன்,

"விளையாடாத மகி" என்று நகர்ந்தான். அவனால் அடிவைத்திட இயலாது போனது.

மகி கரம் பற்றி நிறுத்தி இருந்தாள்.

"நான் ப்ளே பண்ணல. சீரியஸ்... என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கோ அத்து" என்றாள்.

"லட்டு என அவளின் முன் தரையில் கால் குற்றி அமர்ந்த சமர்,

"எனக்காகவா?" எனக் கேட்டான்.

சற்றும் தாமதியாது இல்லையென தலையசைத்த மகிழா, தான் அமர்ந்திருக்கும் இருக்கையின் விளிம்பில் படிந்திருக்கும் சமரின் கரத்தை எடுத்து தன்னிரு கைகளின் விரல்களுக்குள் பொத்திக் கொண்டாள்.

சமரின் இரு விழிகள் இரண்டும் அவள் முகத்தையே பார்த்தவாறு இங்கும் அங்கும் உருண்டது.

அவனது அலைபாயும் விழிகளை கூர்ந்து தன் பார்வையால் நிலைநிறுத்திய மகிழா "ம்ம்... எனக்காக" என்றாள்.

"உனக்காகவா?"

சமர் புரியாது வினவினான். அவன் தான் ஒவ்வொன்றிற்கும் மகியை எதிர்பார்த்து இருக்கிறான். அப்படியிருக்க அவளுக்காக என அவள் சொல்வதில் அவனுக்கு குழப்பம். நிச்சயம் அவளுக்கு அவன் மீது காதலில்லை என்று அவனுக்குத் தெரியும். அப்படியிருக்க மகி எனக்காக என்று சொல்வதை அவனால் எப்படி எடுத்துக்கொள்ள முடியும்?

"எனக்காக... உன்னால் யாருமில்லாமல் இருக்க முடியாமல் இருக்கலாம். ஆனா, எனக்கு சமரில்லாமல், என் அத்து இல்லாமல் முடியாது. உனக்கு நான் வேணுமா வேணாமா கேட்கல... எனக்கு நீ வேணும் கேட்கிறேன்" என்றாள்.

"மகி..."

"என்னடா முடியாதா?" எனக் கேட்டவள், "ரொம்ப தான் யோசிக்கிற? உனக்கு என்னைவிட வேற நல்லப்பொண்ணு கிடைப்பாளாடா?" என்றாள். புருவத்தை ஏற்றி இறக்கி.

"அது வேணா உண்மை தான்" என்ற சமர், "லவ் இல்லாம எப்படிடி" எனக் கேட்டான். அவள் மீது கொள்ளை காதலை இதயத்தில் வைத்துக் கொண்டு.

"ஹோ... ஏசிபி'க்கு லவ் வேணுமா?" என இழுத்துக் கேட்டவள்... "அப்போ அத்து மகியை லவ் பண்ணலையா?" என்றாள்.

நொடியில் அவள் கேட்டதில் தடுமாறினான். புரையேறிட, தலையில் அவளே தட்டிக் கொடுத்தாள்.

"அப்போ அத்துக்கு மகி மேல லவ்?" என கேள்வியாக நோக்கியவள், "சொல்லியிருக்கலாமே?" என்றாள்.

சமரிடம் பதிலில்லை.

"என்னை விட்டுக்கொடுத்தால் உனக்கு யாரும் தியாகிப்பட்டம் கொடுக்கிறன்னு சொன்னாங்களா என்ன?" என்று சமரின் தலையிலே ஓங்கிக் கொட்டியிருந்தாள்.

"ச்சோ... வலிக்குது லட்டு" என்று சமர் முகம் சுருக்கிட, அவளே கொட்டிய இடத்தில் தேய்த்தும் விட்டாள்.

"எப்பொலேர்ந்து?"

"தெரியல... ஆனா, மகின்னா அத்துக்கு ரொம்பவே இஷ்டம். அப்படி பிடிக்கும்" என்றான். அவளின் கண்களை பார்த்து.

"முன்னவே சொல்லியிருந்தா நானும் என் லவ்வை எப்பவோ தெரிஞ்சிட்டு இருந்திருப்பேனே அத்து" என தன் காதலை அவனே எதிர்பாராத வகையில் சொல்லிவிட்டாள்.

"லட்டும்மா!" சமரின் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன.

"எஸ்... அம் இன் லவ் வித் யூ அத்து" என்றவள், "நிச்சயமா உன் நிலை வைத்து வந்தது இல்லை. இன்னொருத்தன் என்கிட்ட உரிமையா இனி நடந்துக்குவான் அப்படிங்கிற சூழல் நிஜமாகப்போகுதுன்னு தெரியும் போது தான், நான் உன்னை எவ்ளோ லவ் பண்றேன்னு புரியுது" என்றாள்.

தன்னவளும் தன்னை நேசிக்கிறாள். அவளது வாய்மொழியாகவே கேட்டும் விட்டான்.

தன் இதயம் சில்லென்று உறைய, மூச்சுக்குத் தவித்தவனாக காற்றினை குவித்து வெளியேற்றிட, அவனை ஆசுவாசப்படுத்தும் பொருட்டு, தனது உள்ளங்கையை அவனின் இதயத்தில் வைத்தாள் மகிழா.

"என்னடா...?" என்றவள் நீவிவிட... அவனிடம் பேரவஸ்த்தை.

முதல் தொடுகை அல்ல. ஆனால் இத்தருணம்... அவளின் தொடுகையை சமரால் சாதாரணம் போல் கடக்க முடியவில்லை.

"ம்ப்ச்... மொத கையை எடு நீ" என்றவன், தான் விலகியும் இருந்தான்.

"என்னோட நிலைக்காக உன்னை கூடவே வச்சிக்க லவ்வுன்னு சொல்றேன்னு யாரும் சொல்லிட்டா... என்னால் முடியாதுடி" என்றான்.

"யாரோவா? இல்லை நானா?"

"ஹேய்..."

"பின்ன என்னடா? நானும் உன்னை லவ் பண்றேன் சொல்லுறேன். அது உன் மண்டைக்கு ஏறுதா?" என காட்டமாக வினவினாள்.

"இப்போ எப்படி டா? அத்தை மாமா என்ன நினைப்பாங்க?" அவனால் ஏற்கவும் முடியவில்லை, அழுத்தமாக முடியாது என்று சொல்லவும் முடியவில்லை. நன்றி உணர்வில் காதலை கூட வெளிப்படுத்தாது இருக்க... காதலே நீ வேண்டும் என வரும்போது அவனால் எப்படி வேண்டாம் என சொல்ல முடியும்? ராதிகா, சுந்தர் நினைத்து தயங்கினான்.

"என்னை கட்டிக்க இவ்ளோ யோசிக்கிற? உன் மூஞ்சிக்கு நான் ரொம்பவே அதிகம் டா" என்றவள், "நீ தயங்கிக்கிட்டே இரு. நான் அம்மா, அப்பாகிட்ட பேசிட்டு வந்திடுறேன்" என நகர்ந்தவளை பிடித்து நிறுத்தினான்.

"இருடி... குளிச்சிட்டு வரேன்" என்று சமர் அறைக்குள் செல்ல... மகியும் பின்னால் சென்றாள்.

குளியலறைக்குள் புகுந்த சமர் கதவினை திறந்து வைத்துக்கொண்டு குளித்திட, மகி அவனிடம் பேசியபடி இருந்தாள்.

குளித்து முடித்து இடையில் கட்டிய துண்டுடன் சமர் வெளியில் வர,

எப்போதும் சமர் அந்நிலையில் வரும்போது கண்டு கொள்ளாதவளாக எழுந்து கூடத்துக்கு நகர்ந்திடுபவள் இன்று அசையாது அமர்ந்திருந்தாள். அவனையே பார்த்தவாறு.

அவளின் பார்வையில் கூச்சம் கொண்டவன்... "என்னடி அப்படி பாக்குற?" என மற்றொரு துண்டினை எடுத்து உடலில் போர்த்திக் கொண்டான்.

"என்னடா இப்படி இருக்க?" என்று எழுந்து அவனருகில் வந்த மகி,

"எப்பவும் கவனிச்சு பார்த்தது இல்லை. கூடவே இருந்ததால உன்னை சைட்டும் அடிச்சது இல்லை. இன்னைக்குதான் நல்லா நோட் பண்றேன்" என போட்டிருந்த துண்டினை அவன் சுதாரிக்கும் முன்பு உருவியிருந்தாள்.

"மகி என்ன பண்ற நீ?" என்றவன், "பர்ஸ்ட் நீ வெளியில் போ" என கைகாட்டினான்.

"நான் போனா... அடுத்த செக் லட்டுன்னு கத்துவடா" என்று அவனது திண்ணிய மார்பில் மகி தன் விரல்களை வைத்து மெல்ல வருட, சமரின் கண்கள் தானாக மூடிக்கொண்டது.

"யூ லுக்கிங் டூ ஹாட் டா. எப்படி உன்னை இப்படி பார்க்காமல் விட்டேன்" என்ற மகியின் விரல்கள் ஆங்காங்கே நீர்த் திவளைகள் பூத்திருந்த அவனது தோளில் ஊர்ந்தது.

"உன்னை லவ் பன்றன்னு தெரிஞ்சதும்... என் கண்ணுக்கு நீ வேற மாதிரி தெரியிரடா" என்றவள், பட்டென்று அவனது கன்னத்தில் இதழ் பதித்திருந்தாள்.

"லட்டு... பிளீஸ் டி..." காற்றாக ஒலித்தது சமரின் குரல்.

காதலை பகிர்ந்து கொண்டதும் சட்டென்று அவள் காட்டும் அதீத நெருக்கம், அவனுள் தீ மூட்டியது.

இரவு ஒன்றாக உறங்கும் நேரங்களில், அவளின் ஆடை எக்குத்தப்பாக விலகி பார்த்திருக்கிறான். அப்போதெல்லாம் தோன்றாத உணர்வு, அவளின் ரசனையான சிறு தீண்டலில் உண்டானது.

தவித்துப் போனான்.

"லட்டு..."

"ஓகே... ஓகே..." என்று நகர்ந்தவள், "நீ ட்ரெஸ் வியர் பண்ணு. பட், நான் வெளியில் போகமாட்டேன்" என சட்டமாக அவளது மெத்தையில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

"ரொம்ப ஓவரா பன்றடி" என்றான்.

"என்ன ஓவர்... ஹான்?" என்றவள், "நமக்கு கல்யாணம் ஆகி, அதெல்லாம் முடிந்தபிறகும் என்னை வெளியில் போக சொல்லுவியா? இல்லைதானே!" என்று புருவம் உயர்த்தியவள், "இப்போவே இந்த செகண்டில் இருந்து பழகிக்கோடா" என்றாள்.

"எதே..." என்று அதிர்ந்தவன், அவளது அதிரடியை ரசிக்கவே செய்தான்.

தன் காதல் சமர் என்று உணர்ந்தது முதல், அவனும் தன்னை நேசிக்கிறான் என்பது தெரிந்தது முதல், அவளிடம் இயல்பாய் தன்னவன் என்கிற அதீத உரிமை. அதனை மறைத்து வைக்கத் தெரியாது வெளிப்படையாகவே காட்டவும் தொடங்கியிருந்தாள்.

"இவ்ளோ நாள் வேஸ்ட் பண்ணிட்டேன் அத்து... அப்பா மூணு வருசத்துக்கு முன்ன எனக்கு கல்யாணப்பேச்சு ஆரம்பிச்சப்போவே எனக்கு ஏன் நம்ம காதலிக்கிறோம் ஸ்ட்ரைக் ஆகல?" எனக் கேட்டு, "உன் மேல இந்த செக் நிறைய லவ் பொங்குதே! அடக்கவே முடியலடா" என தன் நெஞ்சத்தை நீவினாள்.

அவளின் அவஸ்தை அவனுள் பேரின்பமாய்.

'இதற்கு மேல் எவ்வளவு சொன்னாலும் அவள் கேட்கப்போவதில்லை' என சமர் தான் இறங்கி வந்தான்.

"அட்லீஸ்ட் கண்ணாவது மூடு லட்டு" என்றவன், அவள் பார்க்க அவள் முன்பே தான் முடிந்தளவு தன்னை மறைத்துக்கொண்டு ஆடை மாற்றினான்.

சமர் காக்கிச்சட்டையை அணிவித்து பொத்தான்களை பூட்டிட முயல, மகியே வந்து அவனது கையை தட்டிவிட்டு, தான் பூட்டினாள்.

"இதுவும் நல்லா தான்டா இருக்கு" என்றவள்,

"*** பண்ணலாமா டா" என அவனது உதட்டை இழுத்து கண்களில் மையலோடு கேட்டாள்.

மகி கேட்டதில் சர்வமும் பதறியவன்,

"மகி நீ என் லட்டுவே இல்லை. முதலில் வெளியில் போவோம் வா" என அவளை இழுத்துக்கொண்டு வெளியில் வந்தான்.

அவனது பதட்டத்தில் மகியிடம் அப்படியொரு சிரிப்பு.

"இதெல்லாம் நடக்கும் தானே? எதுக்குடா இப்படி ஓடுற" என்றவளின் சிரிப்பு மட்டும் நிற்கவில்லை.

"என்னென்னவோ தோனுதுடா உன் பக்கத்தில்" என்றவள், "காக்கியில் படு மாஸாவே இருக்க அத்து நீ" என அவனின் கன்னம் பற்றி இழுத்தாள்.

"ஹேய்... விடுடி" என்றவன், "இன்னும் அத்தை மாமாகிட்ட சொல்லல. ரூபேஷ் வீட்டில் எப்படி எடுத்துப்பாங்க தெரியல. அதுவரை கொஞ்சம் பொறுமையா இருடா" என்றான்.

"ம்ம்... பேசலாம். அதுக்கு முன்ன சாப்பிடுவோம். எனக்கும் டைம் ஆகுது" என்றவள், அவனை அமர வைத்து, இருவருக்கும் ஒரே தட்டில் ராதிகா கொடுத்த உணவினை எடுத்து வைத்து, அவனுக்கு ஊட்டியபடியே அவளும் உண்டு முடித்தாள்.

அடுத்த நிமிடம் இருவரும் தத்தம் பணிக்கு ஒரே இருசக்கர வாகனத்தில் கிளம்பியிருந்தனர்.

முதலில் காவல் நிலையத்தில் தான் இறங்கிக் கொண்ட சமர், அவளுக்கு விடை கொடுக்காது, உள்ளேவும் செல்லாது அவளையே பார்த்து நின்றான்.

"என்னடா?"

"லவ் யூ டி." சமர் காற்றுக்கும் கேட்குமோ எனும் விதமாக மெல்லிய ஒலியில் சொல்லிட...

"லவ் யூ டூ அத்து..." என இரு கைகளையும் நீண்டு விரித்து கத்தி சொல்லியிருந்தாள் மகிழா.

"அடியேய்..." சட்டென்று அவளின் வாயினை கை வைத்து பொத்திய சமர், உள்ளே பார்த்துக்கொண்டே "இது ஸ்டேஷன் லட்டு" என்று பார்வையால் அதட்டினான்.

"இனி என் லவ்வுக்கு பழகிக்கோ அத்து செல்லம்" என்றவள், "ரெக்காடர் இருக்குல? எதுவாயிருந்தாலும் கால் பண்ணு" என காற்றில் இதழ் குவித்து முத்தத்தை அவனுக்கு பறக்கவிட்டவள், இருசக்கர வாகனத்தில் பறந்திருந்தாள்.

சமர் அலுவலகத்தின் உள்ளே நுழைய, அனைவரும் எழுந்து நின்று சல்யூட் அடித்திட சிறு தலையசைப்பில் ஏற்று தனது இருக்கைக்குச் சென்றான்.

உதவி ஆய்வாளர் சீனுவை அழைத்து,

"கோர்ட்டுக்கு போக வேண்டிய கேஸ் எல்லாம் போயாச்சா?" எனக் கேட்டான்.

"இப்போ தான் சித்ராவும், மணி அண்ணாவும் கூட்டிட்டு போனாங்க சார்" என்ற சீனு சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, மேம்பாலத்திற்கு கீழே ஒரு பெண்ணின் உடல் கோணி பைக்குள் கட்டப்பட்டு கிடப்படதாக அழைப்பு வந்தது.

சமர் பதட்டம் கொள்ளாது, "அடுத்த கொலை நடந்தாச்சு... வாங்க போவோம்" என சீனுவை அழைத்துகொண்டு உடல் கிடக்கும் இடத்திற்கு விரைந்தான்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 3

மேம்பாலத்தின் மீது நின்றிருந்த சமர் ஆயாசமாக பார்த்திருந்தான்.

நான்கு வாரத்தில் நான்கு கொலைகள்.

ஒரு துப்பும் கிடைக்கவில்லை.

நெற்றியை தேய்த்தவன் மெல்ல பாலத்திலிருந்து பக்கவாட்டு மண் சரிவில் இறங்கினான்.

"எனி இன்ஃபோ?"

அங்கு சோதனையில் ஈடுபட்டிருந்த மருத்துவ குழுவுடன் ஆலோசித்தான்.

"சேம் பேட்டர்ன்... அப்படி சொல்ல ஒரு தடயமும் இல்லை சார். ஏஜ் கூட மாறுபடுது" என்ற மருத்துவர், "வேற வேற ஆளுங்க செய்திருக்கணும். இல்லையா? ஒரே ஆளு மாட்டிக்கக்கூடாதுன்னு பக்கவா வேற வேற முறையில் பண்ணனும்" என்றார் சுனில்.

"என்ன மோட்டிவ்?"

"ஷீ இஸ் ரேப்ட் அண்ட் மர்டர் சார்" என்றான் சுனில்.

"வாட்..." சமரிடம் அப்படியொரு அதிர்வு.

இதற்கு முந்தைய கொலைகள் யாவும் கற்பழிப்பால் ஏற்படவில்லை. அதுவே தற்போதைய அதிர்விக்கான காரணம். ஏனெனில் முந்தைய மூன்று கொலைகளும் இளம் பெண்கள் அல்ல. அதில் ஒரு ஆணும் அடக்கம்.

"அவன் என்ன தான் சொல்ல ட்ரை பண்றான்?" என்ற சமர், அப்போது தனது பத்திரிகை நண்பர்களுடன் மகி வருவதை கண்டு மேலேறினான்.

"ஆர் யூ ஓகே?" பார்வையால் மகி கேள்வி கேட்டிட, சமர் விழி மூடி திறந்து பதில் அளித்தான்.

இதுபோன்ற விடயங்களுகெல்லாம் சமர் பயம் கொள்ளமாட்டான். அவனுடைய பயமே முற்றிலும் வேறு. அனைத்து பயங்களிலிருந்தும் மாறுபட்டது. அது தெரிந்தும் அவனது நலன் மட்டுமே கருத்தில் கொண்டு மகி கேட்டிருந்தாள்.

நான்கு வாரங்கள்... முழுதாக ஒரு மாதம் முடிந்துவிட்டது. சின்ன அடி கூட இக்கொலைகளில் முன் வைத்திட முடியவில்லை. அது ஏனென்றும் சமருக்கு தெரியவில்லை. அனைத்து விதமான கோணங்களிலும் அலசி ஆராய்ந்துவிட்டான். இதற்கு முன்னரான மூன்று கொலைகளும் எங்கு நடந்தது என்பது தெரியவில்லை. ஆனால் இதேபோன்று கோணியில் கட்டி, நகரத்தின் வேறு வேறு மேம்பாலங்களுக்கு கீழே போடப்பட்டிருந்தது.

இறந்த பெண்ணின் உடல் பரிசோதனைக்காக மருத்துவமனை கொண்டு செல்லும் பணி தீவிரமாக நடந்து கொண்டிருந்தது. சீனு மருத்துவர் சுனிலுடன் சேர்ந்து அந்த வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தான்.

"என்னண்ணா ஒன்னும் உருப்படியா கிடைக்கலையா?" மகி சீனுவிடம் கேட்டாள்.

"உங்களுக்கு எதும் தகவல் கிடைச்சா சொல்லும்மா. சாருக்கு யூஸ் ஆகுதா பார்ப்போம்" என்ற சீனுவின் பார்வை பாலத்தின் மேல் யோசனையோடு நின்றிருந்த சமரை தொட்டு வந்தது.

"அதெல்லாம் கரெக்டா பாயிண்ட்டை பிடிச்சிடுவான் அண்ணா அவன்" என்ற மகி "இந்த கேஸ் கொஞ்சம் சிக்கல் தான் போல... எங்களுக்கும் ஒரு நியூசும் ஒழுங்கா கிடைக்கல" என்றாள்.

"அப்போ நான் கிளம்புறேன். ஈவ்வினிங் வந்து ரிப்போர்ட் வாங்கிக்கோங்க சீனு" என்று சுனில் விடைபெற,

"உங்க ஆளுங்க மைக்கை பிடிச்சுகிட்டு சாரை வளைச்சிட்டாங்க. உன் பங்குங்கு நீயும் போய் எதையாவது கேளு" என்றான் சீனு.

அவனை முறைத்த மகி,

"என வேலை எல்லாம் களத்தில் இறங்கி நியூஸ் இன்வெஸ்டிகேட் பண்றது தான். மைக் பிடிச்சு கேள்வி கேட்கிறது இல்லை" என்றாள்.

"ம்ம்... கல்யாணம் கேள்விப்பட்டேன். எனக்கு அழைப்பு இல்லையா?"

"உங்களுக்குதான் முதல் அழைப்பு... நாளைக்கு அம்மன் கோவில் வந்திடுங்க. உங்க சாருக்கும் எனக்கும் கல்யாணம். இன்னும் உங்க சாருக்கே இந்த விஷயம் தெரியாது. மத்த டிடெயில்ஸ் மெசேஜ் பண்றேன்" என்ற மகி, தான் சொல்லியதில் சீனு அதிர்ந்து நிற்பதையும் பொருட்படுத்தாது, "எங்க ஆளுங்க கிளம்புறாங்க. நாளைக்கு பார்க்கலாம்" என்று சென்றிருந்தாள்.

"சீனு..."

பாலத்தின் மேலிருந்து சமர் நான்கு முறை கத்தி அழைத்து விட்டான். அதன் பின்னரே மகி சொல்லிச்சென்ற விஷயத்திலிருந்து சுயம் மீண்டு வேகமாக மேலேறி சமரின் அருகில் வந்தான் சீனு.

"என்னடா யோசனை?"

"மகி ஒன்னு சொல்லிட்டுப் போனாள். அது கொஞ்சம் ஜெர்க் ஆகிடுச்சு."

"அப்படியென்ன சொன்னா அவ?" என்ற சமரின் பார்வை அவ்விடத்தை பார்வையால் சுற்றிக் கொண்டிருந்தது.

சீனு எப்படி சொல்வதென்று தயங்க...

"நாங்க லவ் பண்றோம் சொன்னாளா?" என சமரே கேட்டான்.

"எதே... லவ்வா?"

"நீ ஏன்டா ஷாக் ஆகுற?" என்ற சமர் சீனுவின் பதிலை எதிர்பார்க்கவில்லை.

மேம்பாலம் தொடங்கும் இடத்தில் உள்ள மின் கம்பத்தில் போக்குவரத்து கண்காணிப்பு காமிரா இருந்தது. அதனை காட்டிய சமர், "அந்த ஃபுட்டேஜ் கிடைக்குதா பாருடா" என்றான்.

"நைட் 3 மணியிலிருந்து வேணும். நான் கிளம்புறேன். நீ கண்ட்ரோல் ரூம் போய் ஃபுட்டேஜ் வாங்கிட்டு, சீக்கிரம் ஸ்டேஷன் வா" என்றான் சமர்.

"நீ தனியா போயிடுவியா டா?"

சீனு கேட்ட பின்பே சமருக்கு உண்மை உரைத்தது.

"ம்ப்ச்... நானும் உன்னோடவே வரேன் வா" என்று சீனுவையும் கூட்டிக்கொண்டு வண்டியை கிளப்பிய சமர், பாலத்தின் நடுவில் உள்ள டிவைடர் கற்கள் நகர்த்தி இருப்பதை கண்டு, "இதை நகர்த்தி வச்சிட்டு போற அளவுக்கு அப்படி என்ன அவசரம்... உயிரோட மதிப்பு தெரியுதா இவனுங்களுக்கு" என்று கடிந்து கொண்டான்.

போக்குவரத்து கண்காணிப்பு அலுவலகம் சென்று வேண்டிய தகவல்களை பெற்றுக்கொண்டு காவல் நிலையம் திரும்பினான்.

"கவுன்சிலிங் ஒழுங்கா போறியா நீ?"

வரும் வழியில் சீனு சமரிடம் கேட்டிருந்தான்.

"மகி விடமாட்டாளே! போயிட்டுதான் இருக்கேன். ஒரு இம்புரூவ்மெண்டும் இல்லை" என்ற சமர், "இனி இந்த கவுன்சிலிங்லாம் தேவைப்படாது நினைக்கிறேன் டா" என்றான்.

"அப்போ கல்யாணம் உண்மை தானா?"

"என்ன கல்யாணம்?"

"மகி சொன்னாளே" என்ற சீனு, "என்கிட்டவே மறைக்கிறல நீ" என்று குறைபட்டான் சீனு.

"சேட்டை உன்கிட்ட என்ன சொன்னான்னு தெரியல" என்ற சமர், "மேடம் இன்னைக்குதான் என் மேல லவ் ஃபீல் பண்ணியிருக்காங்க. பண்ணதும் வந்து என்கிட்ட சொல்லியாச்சு. இதுக்கு அப்புறம் தான் நிறைய சமாளிக்க வேண்டியது இருக்கு. அத்தை, மாமாகிட்ட பேசணும். ரூபேஷ் வீட்டில் எப்படி சொல்லி, ஏற்பாடிகியிருக்கும் கல்யாணத்தை நிருத்தன்னே தெரியல" என்றிருந்தான் ஆயாசமாக.

"கூடவே இருந்ததால் இதுதான் லவ்வுன்னு மகிக்கு புரியல போல. லேட்டாகிருச்சு. ஒருவேளை உங்களுக்குள்ள சின்னதா சண்டையோ பிரிவோ வந்து விலகி இருந்திருந்தா முன்னவே தெரிஞ்சிருக்கும்" என்ற சீனு, "எப்படித்தான் சின்ன சண்டை கூட போட்டுக்காம இருக்கீங்களோ?" என்றான். வியப்பாக.

சமரிடம் கர்வ புன்னகை.

காவல் நிலையம் வந்த அரை மணி நேரத்தில் இன்றைய கொலையை செய்தது யாரென்று சமர் கண்டுபிடித்துவிட்டான்.

சமர் கொலையாளியை நெருங்கிய கணம், மேலிடத்திலிருந்து அழைப்பு. எதற்காக இந்த அழைப்பு என தெரியாமலா இருப்பான்... இத்தனை வருட காவல்துறை பணி அனுபவத்தில்.

யாரின் அழைப்பையும் சமர் ஏற்கவில்லை. அவன் எடுக்கவில்லை என்றதும், சீனுவை தொடர்புகொள்ள முயல...

"அதை ஆஃப் பண்ணி வைடா" என்று கடிந்து கொண்டான் சமர்.

இளம் பெண்ணை கற்பழித்து கொலை செய்த வழக்கில் நால்வர் பிடிபட்டனர்.

அவர்களை காவல் நிலையம் கொண்டு வராது, குற்றவாளிகளை தன்னுடைய பாணியில் விசாரிக்க என்றே யாருக்கும் தெரியாது வைத்திருக்கும் தனக்கான இடத்தில் நால்வரையும் அடைத்து வைத்தான்.

"நாம இவனுங்களை அரெஸ்ட் பண்ணிட்டோம் யாருக்கும் தெரியக்கூடாது. நைட் முழுக்க இங்கவே கத்திட்டு கிடக்கட்டும். ஒரு சொட்டு தண்ணி கூட இல்லாம, அவசரத்துக்கு போக முடியாம கத்தியே சாகட்டும்" என உடன் வந்த சீனுவையும் அழைத்துக்கொண்டு காவல் நிலையம் வந்த பின்னரே, தனது உயர் அதிகாரியின் அழைப்பை ஏற்றான் சமர்.

"சொல்லுங்க சார்?" குரலில் அத்தனை பவ்யம்.

சீனு சிரிதத்படி நகர்ந்திட்டான்.

"லாடம் கட்டனும்ன்னா சொல்லுங்க சீனு சார்..." என்று சித்ரா சொல்ல...

"சார் என்ன பிளான் பண்ணியிருக்கார் தெரியல சித்ரா. அவரே சொல்வார். அதுவரை கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுவோம்" என்றான் சீனு.

"அட்டாப்சி ரிப்போர்ட் வாங்க போனேனே! இறந்துபோன பொண்ணோட உடம்பை பார்த்தேன். மனசாட்சியே இல்லாம பண்ணியிருக்கானுங்க" என்ற சித்ரா, "ரிப்போர்ட் பார்த்தீங்களா?" எனக் கேட்டு, "பொண்ணு உயிர் போன பிறகும் விட்டு வைக்கல அந்த நா*ங்க" என்றார். அதீத கோபத்தோடு.

"போலீசா இருந்தும்... ஒரு பொண்ணா எனக்கே பயம் வருது சீனு சார்" என்ற சித்ராவின் கண்கள் கலங்கியிருந்து.

"அரெஸ்ட்..."

கமிஷ்னர் வார்த்தையை முடிக்கும் முன்னர் சமர் பதில் கொடுத்திருந்தான்.

"நான் இன்னும் அரெஸ்ட் பண்ணல சார். இறந்து போன பொண்ணோட பாடியை எக்சாமின் பண்ண டாக்டர் கிட்ட தகவல் கேட்டுட்டு இருந்தேன். அதான் உங்க கால் எடுக்க முடியல" என தடையின்றி கூறினான்.

அவன் சொல்வது அப்பட்டமான பொய்யென்று கமிஷ்னருக்கும் தெரியும். ஆனால் வெளிப்படையாகக் கேட்டிட முடியாதே.

"அவங்க நாலு பேரையும் காணல... அதான் அரெஸ்ட் பண்ணிட்டிங்களா கேட்க கால் பண்ணேன்." கமிஷ்னரிடம் தடுமாற்றம்.

"எந்த நாலு பேர் சார்?" சமர் தன் கோபத்தை குரலில் காட்டாது, கை விரல்களை உள்ளங்கை குவித்து கட்டுப்படுத்தினான்.

"தெரியாத மாதிரி கேட்காதீங்க சமர். நான் யாரை சொல்றேன்னு உங்களுக்கு தெரியும்."

"இல்லை சார்... தெரியல." பட்டென்று சொல்லியிருந்தான்.

இதற்கு மேல் அவனிடம் வாதாட முடியாதென அவரே அழைப்பை முறித்திருந்தார்.

"எப்படி இப்படி மனசாட்சியே இல்லாம அவனுங்களுக்கு சப்போர்ட் பண்ண வரார் இவரு" என்று பொருமியவன் நேரத்தை பார்த்தவனாக மகிக்கு அழைத்தான்.

"என்னடி இன்னும் வரல? வேலையா இருக்கியா?"

"எஸ்... வன் இம்பார்டெண்ட் வொர்க். வெயிட் பண்ணு வரேன்" என்றவள் சமர் அடுத்து பேச வருவதையும் கேட்காது வைத்திருந்தாள்.

'என்னைவிட அப்படியென்ன முக்கியம்?' என யோசித்தவன், "இந்த கொலையை இன்வெஸ்டிகேட் பண்ணுவாளா இருக்கும்" என சொல்லிக்கொண்டவனாக, பிடித்து வைத்திருக்கும் நால்வரும் முந்தைய கொலைகளில் எப்படி சம்மந்தப்பட்டிருப்பர் என ஆராயத் துவங்கினான்.

நேரம் தான் கடந்தது மகி வரவில்லை.

"இன்னும் என்ன பன்றாள்?" எழுந்து வந்து காரிடாரில் நடக்கத் துவங்கினான்.

"என்ன சார், மேடம் வரலையா?" எனக் கேட்டு அவனருகில் வந்த மணி, "நான் டிராப் பண்ணட்டுமா சார்" எனக் கேட்டார்.

"இல்லை வேண்டாம் சார். கால் பண்ணேன். வந்திடுவாங்க" என்றவன் மீண்டும் தன்னிருக்கையில் சென்று அமர்ந்தான்.

"ஏன் சார் இவரு வீட்டுக்கு போக, வர போலீஸ் வண்டி யூஸ் பண்ண யோசிக்கிறார்?" தன்னுடைய நீண்ட நாள் சந்தேகத்தை மணி சீனுவிடம் கேட்டார்.

அவர் இங்கு பணியில் சேர்ந்து மூன்று மாதங்கள் தான் ஆகிறது.

சீனுவும், சித்ராவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

'போலீஸ் வண்டியில் போனா... வீட்டு வாசல் வரை தானே நீங்க அவன் கூட இருப்பீங்க!' என நினைத்த சீனு, "பெர்சனலுக்கு ஆபீஸ் வண்டியை யூஸ் பண்ணமாட்டார்" என்றார்.

"ஹோ... குட்" என்று மணியும் சமரை மெச்சுதலாக பார்த்து நகர்ந்தார்.

சமர் மகியை எதிர்பார்த்து அடிக்கடி வாசலை பார்ப்பதுமாக இருக்க,

"நான் வரட்டுமாடா? மகி வரவரை கூட இருக்கேன்" என்றான் சீனு.

"இல்லைடா... வந்திடுவாள்" என்ற சமர், "கொஞ்சம் பக்கத்தில் உட்கார்" என தனக்கு நெருக்கமாக நாற்காலியை நகர்த்தி சீனுவை அமர்த்திகொண்டான்.

இரவு பணிக்கான காவலர்கள் நால்வரை தவிர யாருமில்லை. அவர்களும் தத்தம் வேலையை செய்து கொண்டிருக்க, சமரின் இருக்கை இருக்கும் பகுதியில் தற்போது அவனும் சீனுவும் மட்டுமே.

"சாரி... சாரிடா."

"அடி வாங்குவ நீ" என்ற சீனு, "எல்லாத்துக்கும் மனசு தான் காரணம் சமர். அப்கோர்ஸ், எனக்கும் புரியுது... நீ நிறையவே முயற்சி எடுக்குற... முழுசா எப்போ வெளியில் வருவ? உன் மனசை முதலில் நம்ப வை" என்று சமரின் கைகளில் தட்டிக் கொடுத்தான்.

"மகியை தான் ரொம்பவே கஷ்டப்படுத்துறேன்" என்ற சமர், "அவளுக்காகவாவது சீக்கிரம் சரியாகனும் சீனு. எனக்காகன்னு அவளுக்கான நேரம் எல்லாத்தையும் வேக வேகமா செய்றாள். சாப்பிடுறது உட்பட" என்றவனின் முகம் அத்தனை கசங்கி இருந்தது.

"இதை அவ கேட்டா... உன்னை ஓடவிட்டு உதைப்பாள். அவ உன்னை வேறையா பார்க்கல மச்சான். ஃபிரியா விடு" என்று சீனு சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, "அத்து" என்ற கூவலோடு உள்ளே ஓடி வந்தாள் மகி.

"ஹாய்... அண்ணா..." என்றவள், சமர் அருகில் சீனு அமர்ந்திருப்பதற்கான காரணம் தெரியும் என்பதால், "தேன்க்ஸ் அண்ணா" என்றும் சொல்லியிருந்தாள்.

"எங்களுக்கும் அவன் ஃபிரண்ட் தான்ம்மா. நாங்களும் பார்த்துப்போம்" என்றான். முறைத்துக்கொண்டே.

"ஓகே... ஓகே... சில். நாளைக்கு சண்டை போட்டுக்கலாம்" என்றவள், "காலையில் சொன்னல... மார்னிங் செவன் தர்ட்டி வந்துடுங்க" என்றதோடு, "நீ என்னடா கிளம்பாம பார்த்திட்டிருக்க" என சமரின் கையை பிடித்து இழுத்ததோடு, "சித்ரா அக்கா, சீனுண்ணா சொல்லுவாங்க. வந்திடுங்க" என்று வெளியில் வந்தாள்.

மகியிடம் அத்தனை வேகம்.

"காலையில் என்ன? எங்க கூப்பிடுற அவங்களை? எதுக்கு இவ்வளவு வேகம்?" என கேள்விகளை அடுக்கினாலும் அவளின் இழுப்பிற்கு வந்தான் சமர்.

"உட்காருடா... நிறைய வேலை இருக்கு" என்றவள், தன் பின்னால் சமர் அமர்ந்ததும் வண்டியை அதீ வேகத்தில் செலுத்தினாள்.

"ஹேய் லட்டு மெதுவா போடி... குறுக்க யாரும் வந்திடப் போறாங்க" என்ற சமர், "இன்னைக்கு நடந்த கொலை ரொம்ப பாதிச்சிடுச்சோ? நியூஸ் கலெக்ட் பன்றண்ணு என்னைக்கூட மறந்துட்ட போல" என்றான்.

"அந்தபொண்ணு... வருத்தமாதான் இருக்கு. கண்டிப்பா அக்யூஸ்ட்டை நீ பிடிச்சிடுவ... பட் இப்போ என்னோட முக்கியமான வேலையே வேற" என்றவள், புகழ்பெற்ற துணி கடையின் முன்பு வண்டியை நிறுத்தியிருந்தாள்.

"அவ்ளோ சீரியஸ் மேட்டரை விட, உனக்கு துணி எடுக்கிறது தான் அந்த முக்கியமான வேலையா?" கொஞ்சமே கொஞ்சம் அவனிடம் அவள் மீது கடுப்பு.

அவனது மகி இது இல்லையே! இந்நேரம் செய்தி சேகரிக்கிறேன் என பாதி வழக்கை தோண்டி துருவி குற்றவாளி வரை கண்டுபிடித்து காவல்துறைக்கே சவால் விடும் வகையில் பத்திரிக்கையில் செய்தி வெளியிட்டிருப்பாள். இதுபோன்று அலட்சிய பதில் வந்திருக்காது.

"நான் எப்போ சீரியஸ் இல்லைன்னு சொன்னேன்" என்றவள், "தொழிலை விட சொந்த விஷயங்கள், நம்மளோட வாழ்க்கை முக்கியம் தானே? அதுக்காகவும் நேரம் ஒதுக்கணுமே" என்றதோடு, "ஈவ்வினிங்கே நீ அவனுங்களை அரெஸ்ட் பண்ணிட்ட தெரியும். அப்புறம் வீணா நான் எதுக்கு அலட்டிக்கணும். அதான் சொந்த வேலையை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டேன்" என்றாள்.

"அப்படியென்ன வேலை?"

"சொல்றேன்... முதலில் உள்ள வாடா" என்று கடைக்குள் அழைத்துச் சென்றவள், பட்டு பிரிவில் அவனை நிறுத்தி... "நல்ல புடவையா ஒன்னு செலக்ட் பண்ணு வந்திடுறேன். அப்படியே நீயே பே பண்ணிடு" என்று மற்றொரு பக்கம் சென்றாள்.

"மகி யாருக்கு? நான் ஏன் செலக்ட் பண்ணனும்?" என்று கேட்டு பதில் வராத போதும், அவள் சொல்லியதை செய்திருந்தான்.

அந்நேரம் அவளும் கையில் புது ஆடைக்கான பையுடன் அவனிடம் வந்து சேர்ந்தாள்.

"என்ன ட்ரெஸ் அது?" எனக் கேட்டவனுக்கு அவள் பதில் சொல்லவில்லை.

"என்ன நீ எதுவும் சொல்லமாட்டேங்கிற?"

"என்ன புதுசா கேள்வியெல்லாம் கேட்கிற? ஹான்... அதுக்குள்ள புருஷன் மோடுக்கு ஃபார்ம் ஆகுறீங்க" என்று எகிறியவள், "நானே சொல்லுவேன். கொஞ்சம் பொறுமையா இரு" என்றாள்.

அடுத்து அவனை நகை கடைக்கு அழைத்துச் சென்றவள், அவனை வெளியவே நிற்க வைத்துவிட்டு,

"உன்னை கூப்பிட வரும் முன்னவே வாங்கி பில் போட்டு வச்சிட்டேன். இப்போ பே பண்றது மட்டும் தான். நீ இங்கே நில்லு" என அவனது வங்கி அட்டையை மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே சென்றவள், பத்து நிமிடத்தில் வெளியில் வந்தாள்.

"ஏதும் பிளான் பன்றியா?", சமர்.

"என்ன பிளான்?", மகி.

"அதான் சொல்லமாட்டேங்கிறியே!"

அப்போது மகியிடம் சின்ன சிரிப்பு மட்டுமே.

"போடி" என்றவன், "ரொம்ப பசிக்குது. சாப்பிட்டு போவோம்" என வண்டியின் முன் அமர்ந்து இயக்கினான்.

உணவகம் சென்று வீடு வந்து சேர்ந்தனர்.

வண்டியை கேட்டிற்குள் தள்ளி நிறுத்திய சமர், "இப்போ தூங்கியிருப்பாங்கல? மார்னிங் சொல்வோமா?" எனக் கேட்டான். மகியின் வீட்டை பார்த்து.

"சொல்லிக்கலாம் வாடா" என்று கதவினை திறந்தவள், "சீக்கிரம் குளிச்சிட்டு வா. தூங்கலாம்" என்று அறைக்குள் நுழைந்தாள்.

"நீ தூங்கு லட்டு. இங்க தானே இருக்க. நான் வந்து தூங்கிக்கிறேன்" என்றவன் குளியலறை புகுந்தான். அவள் காலையில் செய்த சில்மிஷங்களை மனதில் வைத்து.

வழக்கம் போல் சமர் குளியலறை கதவை திறந்து வைத்து குளித்திட, மகி எதையோ இழுத்து நகர்த்தி வைக்கும் சத்தம் அவனுக்கு கேட்டது.

சமர் வெளியில் வரும்போது இரண்டு கட்டிலையும் ஒன்றிணைத்து மகி படுத்திருந்தாள்.

"ஹேய் லட்டு என்ன இது?" அதிர்வாகக் கேட்டு நின்றான்.

"எதுக்கு இவ்ளோ ஷாக் எஃபெக்ட்" என்று எழுந்து சாய்ந்து அமர்ந்தவள், "ரொம்ப விவரமா நீ... அங்க வச்சே ட்ரெஸ் வியர் பண்ணிட்டு வந்திருக்க? என் மேல அவ்ளோ நம்பிக்கை உனக்கு?" என்று அவள் கேட்ட விதத்தில் சமர் தன்னையே நெற்றியில் தட்டிக்கொண்டான்.

"அப்படி இல்லை... என் மேல தான் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. கல்யாணத்துக்கு முன்ன உன்னை சங்கடப் படுத்திடக் கூடாதே" என்றான் அவளை பாராது.

"ரொம்பதான்" என்றவள், படுத்து கண்களை மூடிட, அவளைத் தாண்டிச்சென்று உள்ளே படுப்பதா வேண்டாமா என சமர் தனக்குள்ளே பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருந்தான்.

"உங்க கற்புக்கு நான் கியாரண்டி. வந்து படுங்க சார்" என்று அத்தனை நக்கலாக ஒலித்தது மகியின் குரல்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 4

"லட்டு..."

"நான் தூங்கிட்டேன்." அதி விரைவில் வந்திருந்தது அவளிடமிருந்து வார்த்தைகள்.

ஒரு நாளில் அதீத நெருக்கம் காண்பித்து அவனை திணறடிக்கின்றாள். இதழ் பிரியாது புன்னகைத்துக் கொண்டான்.

சமர் அவளை தீண்டிடாது மெத்தைக்கு உள் சென்று சுவற்றோடு ஒண்டி படுத்த கணம், அவன் விட்ட இடைவெளியை முற்றும் முழுதாக போக்கியிருந்தாள் மகிழா.

"லட்டும்மா..." மூச்சின்றி திக்கி அழைத்தான்.

அவனது மார்பில் தலை வைத்து வயிற்றில் கையிட்டு அணைத்து நெருங்கியிருந்தாள்.

"சும்மா லட்டு பட்டுன்னு சொல்லிட்டு இருக்காம தூங்குடா..." என்று அதட்டியவள் என்றுமில்லாது இன்று உடனே உறங்கியிருந்தாள்.

அவனது நிலைக்கு வேண்டிய நெருக்கம். ஏனோ இயல்பாய் அவனால் ஏற்க முடியவில்லை. முறைப்படி எதுவும் வேண்டுமென நினைத்தது அவனின் மனம். அவள் அதிலெல்லாம் மிகத் தெளிவு தான். எல்லாம் சரியாக செய்துவிட்டே நெருக்கம் கொள்கிறாள். அவனுக்குத்தான் தெரியவில்லை.

நிமிடங்கள் கழிய தானாகவே அவனது கரங்கள் தன்னவளை அணைத்திருந்தது. தூக்கத்திலும் காதலாய் அவனளித்த முதல் அணைப்பை உணர்ந்தாளோ தன்னைப்போல் "லவ் யூ அத்து" என்று அவன் மார்பின் மீது அழுந்தியிருந்த தன்னுடைய கன்னத்தை தேய்த்திருந்தாள்.

'ஒரே நாளில் காலி பண்ணிடுவா போல...' மகியின் தலையில் செல்லமாகத் தட்டியவன் மெல்ல தானும் உறங்கிப்போனான்.

விடியலுக்கு முன்னவே எழுந்து தயாராகிய மகி, முழு அலங்காரத்தில் வந்து சமரை எழுப்பினாள்.

"லட்டு இன்னும் கொஞ்ச நேரம்" என புரண்டு படுத்தவனின் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தம் வைத்தாள். துள்ளி குதித்து எழுந்து அமர்ந்தான்.

"எதுக்குடி இவ்ளோ ஸ்பீட்... அத்தை மாமாகிட்ட" என்று கண்களை தேய்த்து மிச்ச தூக்கத்தை விரட்டி கண் திறந்தவனின் வார்த்தைகள் மகி தன் முன் நிற்கும் கோலத்தில் பாதியிலேயே தடைபட்டது.

"மகி... என்னடி லட்டு இது?" என்றவனிடம், "நமக்கு கல்யாணம் டா" என கட்டிலிலிருந்து அவனை இறக்கி குளியலறைக்குள் தள்ளினாள்.

"அத்தை மாமாக்கு சொல்ல வேண்டாமா?"

"அதெல்லாம் சொல்லியாச்சு."

"எதே!"

"ம்ம்..." என்றவள் அவனுக்கான பட்டாடையை எடுத்து வைத்தாள்.

"ரூபேஷ்?"

"எல்லாம் நேத்தே பேசி கன்வீன்ஸ் பண்ணிட்டேன். ரூபேஷ் ஓகே தான். அவன் அக்செப்ட் பண்ணிப்பான்னு நானே எதிர்பார்க்கல" என்றாள்.

"ஹோ..."

"சாருக்கு சந்தோஷம் இல்லையா?"

முகம் சுருக்கி கேட்டவளை சுண்டி இழுத்து தனக்குள் இறுக்கியிருந்தான் சமர்.

"இதுக்காக எத்தனை வருஷம்..." என்ற சமர் அவளின் கன்னம் பற்றி, நெற்றி முட்டி, "லவ் யூ டி லட்டு" என்றான்.

"நானும்" என்றவள், "இப்படியே இருக்கணும்னா, நமக்கு கல்யாணம் ஆகணும் அத்து. சீக்கிரம் ரெடியாகு" என பிரிந்தாள்.

"ரொம்ப வேகம் தான்."

"ஒரு நாளுக்கே தவிப்பா இருக்கு. நீ எப்படிடா இத்தனை வருஷமா உள்ளுக்குள்ளே?" எனக் கேட்டாள்.

மென் முறுவல் மட்டுமே அவனது பதிலாக.

சமரின் பார்வை அதீத ரசனை கொண்டு தீண்டியது தன்னுடைய மகிழாவை.

அப்பட்டமான காதல் சிந்தும் பார்வை.

மூர்ச்சையாகும் மாயம் அவளுள்.

ஒற்றை பார்வையில் கொட்டிக்கொடுத்து கொள்ளையடித்திட நினைத்திட்டான் போலும்... வஞ்சனையின்றி நேசத்தை விழிவழி தன்னவளின் அகம் சேர்ப்பித்தான்.

"முழுங்காதடா... தாலி கட்டு. மொத்தம் உனக்கு தான்" என்றவள் முயன்று சமர் முன் திடமாக நின்றாள்.

"தேன்க்ஸ்டி லட்டு..."

"எதுக்காம்?"

"எல்லாத்துக்கும்... உன்னோட இந்த வேகம் கூட எனக்காகன்னு தெரியுது" என்றவன், "எப்பவும் என்னைவிட்டு மட்டும் போயிடாத" என்றான். அவனுக்கே இறுதியாக சொன்னது என்னவோ போலிருந்தது. அவனே போயிடு என்றாலும் அவனைவிட்டு அவள் ஒரு அடி கூட விலகி வைத்திடமாட்டாள் என்பது தெரியும். பிறகு ஏன் சொன்னோமென்று அவனுக்கே தெரியவில்லை. தானாக வந்துவிட்டிருந்தது.

"போகவே கூடாதுன்னு தான் ஏசிபியை கட்டிகிட்டு கூடவே வச்சிக்க பிளான்... நீ போ சொல்லாம இருந்தா சரி" என்றவள், "எனக்கே தெரியல அத்து. உன்மேல இவ்ளோ லவ் எனக்குள்ளவா இருந்துச்சு, இருக்குன்னு மலைப்பா இருக்கு. அவ்ளோ ஃபீல் பண்றேன்" என்றதோடு "இன்னைக்கு மட்டும் தனியா குளிச்சிட்டு வா" என்று குறும்பாய் கண்ணடித்தாள்.

"தாலி கட்டிட்டு உன்னை பார்த்துக்கிறேன்... வாலு" என்று நகர்ந்தவன், அடுத்த சில நிமிடங்களில் மாப்பிள்ளையாக தயாராகி இருந்தான்.

ரேவதியும், சுந்தரும் சமர் வீட்டிற்கு வந்து அவனது தாய், தந்தை படத்திற்கு முன்பு மகியை விளக்கேற்றக்கூறி, வணங்கி கோவிலுக்கு சென்றனர்.

அங்கு ரூபேஷின் குடும்பமும் வந்திருந்தது.

அவர்களைக் கண்டதும் தான் சமருக்கு தங்களின் காதலால் ரூபேஷ் காயப்பட்டுவிட்டானோ என்கிற வருத்தம் நீங்கியது.

சீனு, மணி, சித்ராவும் வந்திருந்தனர்.

இருவரின் வாழ்வும் மலர வந்திருந்த உறவுகள் மட்டும் போதுமானதாக இருந்திட,

குறிப்பிட்ட சொந்தங்களின் நிறைவான ஆசியோடு சமர் மகியின் கழுத்தில் தாலி கட்டியிருந்தான்.

___________________________

ரேவதிக்கும் சுந்தருக்கும் அளப்பரிய மகிழ்வு. மகளின் திருமணம் தங்கள் ஆசைபட்டவனுடன் நடந்தேறியதில்.

ரூபேஷ் தங்கை மகனாக இல்லாவிட்டால், அவர்கள் மகியை கேட்டபோதே மறுத்திருப்பார். அத்தோடு மகிக்கும், சமருக்கும் அப்படியொரு எண்ணம் இல்லையென்றே ரூபேஷுக்கு சம்மதம் தெரிவித்திருந்தார்.

நேற்று மதியம் போல் மகி வந்து சமரை லவ் பண்றேன் என்றதும் எவ்வித அதிர்வும் கொள்ளாது மகிழவே செய்தனர்.

சுந்தர் தன் தங்கை எப்படி எடுத்துக்கொள்வாள் என்றே பயந்தார். அதையும் மகியே பேசி சரி செய்திருந்தாள்.

ரூபேஷிடமே நேரடியாக, "உன்கூட என்னால் மனசு விருப்பத்தோட வாழ முடியாது. லேட்டா சொல்றதுக்கு மன்னிச்சிக்கோ" என்றிட, ரூபேஷின் அமைதி அதிகபட்சம் இரண்டு நிமிடங்கள் தான்.

"விட்டுக்கொடுக்கிறது தான் காதல்" என்று திருமணத்தை நிறுத்தியிருந்தான்.

முதலில் செய்த ஏற்பாடுகள் எதுவும் வேண்டாமென்று மகி சொல்லியதையும் அவளின் பெற்றோர் ஏற்றுகொள்ள, எளிமையாக நிறைவாக தன்னுடைய அத்துவை தனது வாழ்வில் பிணைத்துக் கொண்டாள்.

"சந்தோஷமா வாழனும் மகி."

இருவரின் அன்பும் தெரியும். சிறு வயது முதல் பார்க்கின்றனர். வேறென்ன சொல்ல வேண்டுமென்று தெரியவில்லை.

எட்டு மணி வரை சமர் வீட்டில் இருந்த ரேவதி, சுந்தர் பிள்ளைகளின் சந்தோஷத்தை மட்டுமே வலியுறுத்தி எதிர் வீடான தங்களின் இல்லம் சென்றனர்.

"நீ ரூம் போ அத்து. நான் கேட், டோர் எல்லாம் க்ளோஸ் பண்ணிட்டு வரேன்."

இரு தினங்களாக அவளிடமிருந்த வேகம் தற்போது இல்லை. இன்றைய நாளுக்கான பதட்டம் அவளின் வேகத்தை வெகுவாக குறைத்திருந்ததோ.

தன் முகம் பாராது அவள் சொல்லியதில், ஓசையின்றி சிரித்துக் கொண்டான்.

"நான் இங்கேயே நிக்கிறேன். நீ வா" என்று மார்பிற்கு குறுக்கே கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு அவளின் தடுமாற்றத்தை அழுத்தமாக ரசித்தவனாக நின்றுவிட்டான்.

மகி சென்று அனைத்து கதவுகளையும் பூட்டி வர, சமர் அறைக்குள் நுழைந்தான். அவன் பின்னோடு அவளும்.

சட்டென்று சமர் திரும்பிட...

விரல்களை பிசைந்தபடி பார்வையை தரை பதித்து வந்த மகி, அவனது மார்பில் முட்டி, சடுதியில் இரண்டடி பின் தள்ளி நின்றாள்.

"என்ன மேடம்... கண்ணுல பயம் தெரியுது?" ஒற்றை புருவம் ஏற்றி இறக்கினான்.

விழிகளில் ரசனை பற்ற, தலையை உலுக்கி சமன் செய்தவள்...

"அப்படிலாம் ஒன்னுமில்லை. தள்ளுடா" என்று அவனை தள்ளிவிட்டு கட்டிலில் ஏறி சுவரை ஒட்டி படுத்துக்கொண்டாள்.

"என்னடி படுத்துட்ட?"

"இப்போ வேறென்ன பண்ணுவாங்க?" மகி கண்களை திறக்கவும் இல்லை. அவளும் அவன் பக்கம் திரும்பவும் இல்லை.

"பால் கொண்டு வரல?"

"எதுக்கு?" வேகமாக எழுந்து அமர்ந்தாள்.

"நேத்து கேட்டியே... அது இன்னைக்கு நடக்கணும்ல!" கண்கள் சொக்கி சமர் கூறிட, அவளின் இமை குடை அகண்டு விரிந்தது.

"என்... என்ன கேட்டேன்...?" திக்கித் தடுமாறினாள்.

"அதை இவ்ளோ தூரம் இருந்திட்டா சொல்வாங்க" என்ற சமர், முதல் முறையாக அறையின் கதவை தாழிட்டிருந்தான்.

சிறு வயது முதல் இருவருக்கும் ஒரே அறையில் தான் உறக்கம். மகி அறையை தாழிட முயன்றாலும், சமர் இதுநாள் வரை தாழிட ஒப்புக்கொண்டதே இல்லை. அவனளவில் அவளுக்கு எவ்வித அசௌகரியமும் கொடுத்துவிடக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்திட்டான். அவனது கட்டுப்பாடுகளில் அவையும் ஒன்று.

இனி அவனது காதலுக்கோ அவனுக்கோ கட்டுப்பாடுகள் இல்லையே! இருப்பவற்றையும் தளர்த்திடவே செய்கிறான்.

"எதுக்கு இப்போ தாப்பா போட்ட நீ?"

"உனக்கு தெரியாதா லட்டு குட்டி?"

"ம்... ஹூம்... எனக்கு தூக்கம் வருது" என்றவள் போர்வையை இழுத்து மூடிக்கொண்டு படுத்துவிட,

"வாய் தான் உனக்கு" என்று மின் விளக்கை அணைத்துவிட்டு கட்டிலில் இடைவெளிவிட்டு படுத்தான்.

நிமிடங்கள் நீண்டது.

சமர் எதுவும் செய்யவில்லை. அதுவே அவளுக்கு அவஸ்தையையும், தவிப்பையும் கொடுத்தது.

எப்போதும் அவன் உறங்கும் வரை விளக்கு ஒளிரும். இன்று அவனே நிறுத்தியிருக்கிறான். காரணம் அவளுக்கா விளங்காது.

"அத்து..." அவளே அவனை நெருங்கி, கையினை கோர்த்துக் கொண்டாள்.

அவள் புறம் ஒருகளித்து படுத்த சமர், அவளது நெற்றியில் முத்தம் வைத்தான். அத்தனை சூடாக அவளுள் இறங்கியது.

"அத்து..." கிறங்கி ஒலித்தது குரல். தானாக உடல் சுருக்கினாள். பிடித்திருந்த கையில் அதீத அழுத்தம்.

"பயமா இருக்காடா?"

"ஒரு மாதிரி நெர்வெஸ் ஃபீல் அத்து."

"சரி தூங்கு" என்ற சமர் அவள் மீது கையிட்டு அணைத்தவாறு சில நிமிடங்களில் உறங்கியும் போனான்.

சமர் படுத்ததும் உறங்கிவிடும் காரணம், அவனின் பாதுகாப்பாக அவனவள் உடனிருக்கின்றாள் என்ற எண்ணம். அது உண்மையும் கூட.

எப்போதும் இடைவெளியில், பக்கத்து கட்டிலில் படுத்திருப்பவள், இன்று ஒரே படுக்கையில், அவன் கை பிடித்து நெருக்கமாக மனைவி எனும் பந்தம் சுமந்து உரிமையாய் படுத்திருக்கும் போது, இன்னும் திடம் வாய்க்கப் பெற்றிருக்குமே அவனது மனம்.

அவளுக்குத்தான் தூக்கம் தூரம் போனது.

மெல்ல கண் திறந்தவள், இரவு விளக்கு வெளிச்சத்தில் வரி வடிவமாக தெரிந்த சமரின் முகம் ரசித்திட்டாள்.

முன்னுச்சியில் தொடங்கிய மகியின் பார்வை, மெல்ல மெல்ல கீழிறங்கி அவனது மார்புச்சட்டை பொத்தானில் படிந்து, அவனது மூடிய விழிகளில் நிலைத்தது.

"செமயா இருக்க அத்து. கிஸ் பண்ணனும் போலிருக்கே" என்றவள், மூடிய கண்களில் அழுத்தமாக முத்தம் வைக்க, பட்டென்று அவளை இறுக்கி தனக்குள் இழுத்து அடக்கியிருந்தான் சமர்.

"தூக்கம் வருது சொல்லிட்டு என்ன பண்ணிட்டு இருக்க?" என்ற சமரின் பிடி மேலும் அழுத்தம் பெற்றது.

"செமயா இருக்கடா!"

"ஆஹான்..."

"என்னடா... என் புருஷன். நான் சைட் அடிக்கிறேன். கிஸ் அடிக்கிறேன். அதுக்கு மேலவும் பண்ணுவேன்" என்ற மகி அவனது கன்னத்தில் கடித்து வைத்தாள்.

"வேணாம் லட்டு... மொத்த லவ்வையும் காட்டினா தாங்கமாட்ட நீ" என்று தன் மார்போடு அவளை அழுத்தினான்.

மூச்சு முட்டிய போதும்,

"காட்டினா தான் தெரியும்... தாங்குவனா இல்லையான்னு" என்றாள். மிதப்பாக.

"என்னடி உசுபேத்துறியா?"

"ஆமா... இதுக்குமேல, உன்கிட்ட கண்ட்ரோல் பண்ண முடியல டா..." நெகிழ்ந்து ஒலித்தது ஓசை.

"லட்டு... என்னாலையும் முடியலடி" என்றவன், பூவிதழ் இரண்டையும் சுவைத்திட, அவளின் ஒற்றை கை விரல்கள் அவனது பிடரியில் அலைபாய, மற்றொரு கை விரல்கள் சட்டை பொத்தானை கழட்டியது.

அவனது சூடான பரந்த மார்பில், அவளின் சில்லென்ற விரல்கள் அம்பாய் தைத்திட, உயிருக்குள் ஊடுருவிய மின்னலில், இதழ் விடுத்து கழுத்தில் இறங்கியவனின் உதடுகள் தன்னவளை துடிக்க வைத்தது. அவள் துடித்த இடமெல்லாம் அவனது விரல்கள் பாதை அமைத்து இதழ் வழி பயணம் செய்ய, தன் தடத்தை அழுத்தமாக அவளுள் பதித்தான்.

"அத்து..." என்கிற அவளின் உச்ச குரலில், தன்னை மொத்தமாய் ஒப்புவித்து, தன்னவளை முழுதாய் தனக்குள் உள்வாங்கி, துவள செய்து தானும் துவண்டு, மடி தாங்கி, பாரம் இறக்கி, தன்னை உயிரில் அரவணைத்தவளை நெஞ்சம் தாங்கி மஞ்சம் சரிந்தான்.

"லட்டு..." இறுதி மயக்கமாக ஒலித்த சமரின் ஓசை, மகியின் மென்னிதழில் அமிழ்ந்து கரைந்து போனது.

சமரின் நெஞ்சில் தலை சாய்த்தவள்,

"வாவ் அத்து... யூ மெல்ட்டட் மீ. யூ டிரீட் மீ லைக் ஆன் ஏஞ்சல்" என்று சொல்லிட, அவனுக்கு இக்கணம் வேறென்ன வேண்டுமாம்?

"யூ ஆர் மை ஏஞ்சல் டி லட்டு" என்று இறுக்கி அணைத்திருந்தான்.

"ஓகேவாடா?", சமர்.

"எனக்கு... அச்சோவ் அத்து," என சிணுங்கியவள்,"சொல்லத் தெரியல அத்து. யூ ஆர் சோ சாஃப்ட்" என்று கணவனின் மார்பில் கடித்து "உனக்கு?" எனக் கேட்டிருந்தாள்.

"இன்னொரு..." என்று ஆரம்பித்து முடிவின்றி நிமிடங்கள் ஒருவரிடம் ஒருவருக்காக கரைந்து நீண்டது.

இருவரிடமும் காதல் மட்டுமே ஆட்சி செய்த கணங்கள் அவை.

_________________________

காலை முதலில் கண் விழித்த சமர், தங்களின் நெருக்கத்தின் நிலை உணர்ந்து, மந்தகாசமாகப் புன்னகைத்துக் கொண்டான்.

அவர்களுக்குள் நெருக்கம் புதிதல்ல... அமைந்திருக்கும் தருணம் அவர்களின் உறவில் மாறுபட்டது. முற்றிலும் புது அத்தியாயம் கொண்டு தொடங்கியிருந்தது.

"தேன்க் யூ டி லட்டு" என்று மனைவியின் உச்சியில் முத்தம் வைத்தவன், குளித்து முடித்து சமையலறை சென்று தேநீர் போட்டு எடுத்து வந்து மனைவியின் அருகில் அமர்ந்து எழுப்பினான்.

"லட்டு..."

"ம்ப்ச்... அத்து" என்று கண்களை சுருக்கியவள், அவனை இழுத்து படுக்க வைத்தவளாகக் கட்டிக்கொண்டு தூக்கத்தை சுகமாக தொடர்ந்தாள்.

சிறிது நேரம் உடன் படுத்திருந்த சமரும் நேரமாவதை உணர்ந்து,

"மகி எழுந்திரு. ஸ்டேஷன் போகனும்" என்றான்.

"போயிக்கலாம்" என்று அவனுக்கு இதழ் முத்தம் கொடுத்து தானே ஆரம்பித்து தன்னவனை முற்றுபெற வைத்திட்டே விட்டாள்.

"ராட்சசி" என்று விலகி படுத்தவன்,

"ஆபிஸ் போறியா?" எனக் கேட்டான்.

"போகனும் அத்து" என்று எழுந்து அமர்ந்தவள், சமரின் முகம் பார்த்திருக்க...

"என்னடி?" என்றான். சிறு புன்னகையோடு.

"உன்னை மிஸ் பண்ணியிருப்பேன்" என்று அவனின் நெற்றி முட்டியவள், "இவ்ளோ லவ் எப்படிடா?" எனக் கேட்டாள்.

"என்னோட லட்டு டி... என் மகி குட்டி" என அவளின் கன்னம் பிடித்து இழுத்தான்.

"அதான் என் கல்யாணத்துக்கு நீயே வந்து சம்மதிக்க வச்சியே!"

"அதான் இப்போ நமக்கு கல்யாணம் ஆகிப்போச்சுல..."

"காலத்துக்கும் சொல்லிக்காட்டுவேன்" என்றவள், அவனது மூக்கினை பிடித்து கடித்துவிட்டு வேகமாக குளியலறை சென்று மறைந்தாள்.

மகி வருவதற்குள் சமையல் செய்திருந்தான்.

"அத்து" என்ற அழைப்புக்கு ஓடி வந்திருந்தான். ஈர உடலில் துண்டினை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

"ஸ்டேஷன் போகனும் மகி..." அவள் இருக்கும் கோலம் அவனை கிறங்க வைத்தது.

"ஆசைதான்..." என்று அவனது கன்னத்தில் இடித்தவள், "என் ட்ரெஸ் எல்லாம் அங்க வீட்டிலிருக்குடா" என்றாள்.

"ம்ம்" என்ற சமர், வேகமாக அவளை அணைத்து, கழுத்தில் முகம் புதைத்து, மனைவியின் உடல் தீண்டியிருந்த துளி நீர் பருகி சடுதியில் விலகி வெளியேறியிருந்தான்.

சமர் ரேவதியிடம் அவளது உடைகள் அடங்கிய பெட்டியை வாங்கி வரும் வரையிலும் அப்படியே உறைந்து நின்றிருந்தாள்.

"மகி..."

கணவனின் அழைப்புக்கு திடுக்கிட்டு விழித்து அசைந்தாள்.

"உன்னோட ட்ரெஸ்சஸ்" என்ற சமர், "இனி இங்கவே குக் பண்ணிக்கலாம் லட்டு. அத்தைகிட்ட சொல்லிட்டேன்" என்றான்.

"எனக்கு குக் பண்ண வராதே அத்து." ஆடை உடுத்தி வந்தவள் பாவம்போல் கூறினாள்.

"நான் இருக்கேண்டி பட்டு. பொண்டாட்டிக்கு சமைச்சு போடுறதைவிட வேறென்ன வேலை இருக்கு?" எனக் கேட்டவன், ஒவ்வொரு நொடியும் காதலை அவளின் பாதத்தில் கொட்டி அவளை திக்குமுக்காட வைத்தான்.

மகியும் அவனுக்கு போட்டியாய் காதலை காட்டிட... சந்தோஷம் ஒன்றை மட்டுமே கொண்டு நாட்களை கடத்தியவர்களின் மகிழ்வு போதுமென விதி நினைத்ததோ யாவும் சில மாதங்களில் முடிவுக்கு வந்திருந்தது.

சமர் மீது கொண்ட காதலிலும், நேசத்திலும், அத்தனை வேகம் காட்டியவள் அவனை விட்டுச் சென்றதிலும் வேகம் தான்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 5

நாட்கள் அழகிலும் அழகாய் இரு நெஞ்சம் கொண்ட காதலால் நேசம் வீசி கமழ்ந்தது.

ஒவ்வொரு நொடியும் காதலை காதலாகக் கொண்டாடினர். வாழ்வின் இன்பங்கள் யாவும் அவர்களின் கரங்களில் தவழ்ந்தது.

சமரின் லட்டு என்ற குரல் அத்தனை நிறைவாக அவ்வீட்டின் ஒவ்வொரு இடமும் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது.

முன்பே சமரின் நிலை அறிந்து செயல்படும் மகி, தற்போது அவனது மனைவியாய் ஒவ்வொன்றும் அவனுக்காக என்றே பார்த்து பார்த்து நடந்து கொண்டாள்.

"இப்படி வெளிப்படையா இருக்காத மகி. கண்ணு படும்" என்று ரேவதி வாரத்தில் இருமுறையாவது இருவரையும் ஒன்றாக நிற்க வைத்து திருஷ்டி கழிப்பார்.

தம் மக்களின் நிறைவான வாழ்வில் ரேவதி, சுந்தர் கொண்ட மகிழ்வு அளப்பரியது.

அன்று சமர் வேகமாக தயாராகிக் கொண்டிருக்க... மகி உம்மென்று அமர்ந்திருந்தாள்.

"லட்டுக்கு என்னவாம்?"

கண்ணாடியில் தலையை சரி செய்தபடி வினவினான்.

"இப்படியே நான் எப்படிடா ஆபீஸ் போறது. பாரு நல்லா கடிச்சு வச்சிருக்க" என்று காயம்பட்டிருந்த தன்னுடைய கீழ் அதரத்தை இழுத்து காண்பித்தாள்.

"நான் என்ன பண்ணட்டும்... என் லட்டு பொண்டாட்டி மேல நாளுக்கு நாள் ஆசை கூடிட்டே போகுது. கண்ட்ரோல் பண்ணவும் முடியல" என்று மகியின் அருகில் சென்று இறுக்கி அணைத்திருந்தான்.

மகியும் அவனை இடையோடு கட்டிக்கொண்டு... "லவ் யூ அத்து" என்றாள்.

"இன்னைக்கு அந்தபொண்ணு கேஸ் ஹியரிங் மகி. நீ கோர்ட் வரியா?" எனக் கேட்டான். அணைப்பில் இருந்தபடியே!

"இல்லை அத்து... எங்க ஆபிசுக்கு மொட்டையா ஒரு லெட்டர் வந்திருக்கு. ஆபீஸில் ஹாட் டாபிக் அதுதான். யார் அனுப்பினா தெரியல... பட் இன்ட்ரஸ்டிங்" என்றாள்.

இருவரும் தங்களின் வழக்குகளை மேலோட்டமாக மட்டுமே பகிர்ந்துகொள்வர். தொழில் விடயத்தில் யாரின் விதிமுறையிலும் மற்றவர் தலையிடுவதில்லை. அதனால் சமரும் அதற்கு மேல விவரம் கேட்டுக்கொள்வில்லை.

சமர் கேட்டிருக்க வேண்டுமோ?

"எதுவா இருந்தாலும் கவனம் மகி" என்று முடித்துக் கொண்டான்.

இருவரும் தத்தம் அலுவலகம் புறப்பட்டனர்.

வழக்கம்போல் சமரை காவல் நிலையத்தில் விட்ட மகி தனது பத்திரிகை அலுவலகம் செல்ல மிகுந்த பரபரப்பாக இருந்தது.

"என்ன தினேஷ்... எல்லாரும் மும்முரமா வேலை பார்க்கிற மாதிரி தெரியுது?" என்ற மகி தன்னுடைய இருக்கையில் அமர்ந்து கணினியை உயிர்பிக்க... அவள் முன் வேகமாக மூச்சு வாங்க வந்து நின்றான் ராகுல்.

"என்னடா... ஹெட் உன் வேலையை தூக்கிட்டாரா?" சிரித்துக்கொண்டே வினவினாள்.

"ஹேய் லூசு பக்கி... இன்னொரு லெட்டர் வந்திருக்கு" என்ற ராகுல், "உண்மைகள் ஆயிரம் தலைப்புக்கு வந்திருக்கு" என்றான்.

"இல்ல... புரியல?"

"அச்சோ மகி... உண்மைகள் ஆயிரம் தலைப்பில் பல மர்மமான வழக்குகளை கண்டறிந்து உண்மை செய்தியை வெளியிடும் பிரிவுக்கு, இதையும் கண்டுபிடித்து எங்களுக்கு உண்மையை சொல்லுங்கன்னு அந்த லெட்டரில் எழுதியிருக்கு" என்றான் விளக்கமாக.

"அப்போ... அந்த லெட்டர் என் பெயருக்கு வந்திருக்கா?" எனக் கேட்டாள்.

"எஸ்... உனக்கு தான் எழுதியிருக்காங்க" என்ற ராகுல், "ஹெட் கூப்பிட்டார் வா" என அவளை அழைத்துக் கொண்டு விவாதம் செய்யும் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

"வாங்க மகிழா" என்று வரவேற்று, அவள் அமர இருக்கையை கை காண்பித்த தலைமை செய்தியாளர், அந்த கடிதத்தை மகியிடம் நீட்டினார்.

மகி தயங்கிட...

"வாங்கி படிங்க மகி" என்றார் எடிட்டர் வினைதீர்த்தான்.

அரசியல் பின் புலன்களுக்காக மறைக்கப்பட்ட அல்லது மறுக்கப்படும் பல மர்மமான வழக்குகளை புலனாய்வு இதழியல் பிரிவில் இருக்கும் மகி, தன் குழுவின் நண்பர்களான தினேஷ், ராகுல், வர்ஷா ஆகியோருடன் அந்த வகை வழக்குகளை ஆராய்ந்து உண்மைகள் ஆயிரம் எனும் தலைப்பில் செய்திகள் வெளியிட்டு உண்மை தன்மையை மக்களுக்கு தெரியப்படுத்தி வருகின்றனர்.

அதற்கு மக்களிடையே நல்ல வரவேற்பும் உள்ளது. நாளடைவில் மக்கள் தங்கள் பகுதிகளில் இதுபோன்று உள்ள நிகழ்வுகளை குறிப்பிட்டு உண்மையை கண்டுபிடித்து தருமாறு மின்னஞ்சல், கடிதங்கள் அனுப்பிட... அவற்றில் முக்கியமானவற்றை இதுபோல் கண்டறிந்து தீர்வு வழங்கியிருக்கின்றனர்.

அதுபோலதான்... போன வாரம் வந்த கடிதம் ஒன்றில்...

"நான் ***** மலைகிராமத்தை சேர்ந்த பெண். மலையடிவாரத்தில் உள்ள சிறு கிராமம். எங்களின் வாழ்வாதாரம் அந்த மலை தான். எங்கள் முன்னோர்கள் அங்கு பேய் நடமாட்டம் இருப்பதாக அவர்கள் காலத்தில் நம்பிய மூட பழக்கம் தற்போதும் வழக்கத்தில் உள்ளது. பகலில் மலையில் சென்று வேட்டையாடுவது, தேன் எடுப்பது, சுள்ளிகள் பொறுக்குவது, மூலிகைகள் பறிப்பது, கிழங்கு எடுப்பது இப்படி எங்களின் வாழ்வாதாரத்திற்கு ஏற்ற ஒன்றை செய்து கொண்டு வருகிறோம். முன்பென்றால் மாலைக்கு மேல் போனால் தான் பயம் என்றிருந்த நிலை... இப்போது சில மாதங்களாக, கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்களாக பகலில் செல்லவே அச்சம் எனும் நிலையில் வந்து நிற்கிறது. அப்படி செல்லும் நபர்கள் பிணமாக காட்டுக்கு வெளியில் கிடக்கின்றனர். மலையில் உலவும் பேய் தான் கொன்று விடுகிறது என என் மக்கள் போலதான் நானும் நம்பிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் இது பேயாக இருக்காது என்று சில உள்ளுணர்வு எனக்குள். இரவில் வித்தியாசமான சத்தங்கள், காக்கைகள் இரையும் இரைச்சல், பல காலடி நடமாட்டம் எல்லாம் கேட்கிறது. உண்மையில் மலையில் பேய் தான் உலா வருதா... இல்லை வேறு காரணமா? எங்கள் கிராமத்தைச் சுற்றியிருந்த பல கிராமங்கள் மலைக்கு செல்ல பய்ந்து சொந்த ஊரிலிருந்து இடம் பெயர்ந்துவிட்டனர். எங்களால் அப்படி போக முடியாது. எங்களின் வாழ்வாதாரம் அம்மலை தான். எங்கள் கிராமம் கட்டுபாட்டில் வரும் காவல் நிலையத்தில் பலமுறை புகார் கொடுத்தும் பலனில்லை. நீங்களாவது உண்மையை கண்டுபிடித்து எங்களை வாழ வையுங்கள்."

இதுதான் அந்த கடிதத்தின் சாராம்சம்.

இதே கடிதம் இன்று மீண்டும் வந்திருக்கிறது.

அதில் இந்த வாரம் மட்டும் நான்கு பேர் இறந்து கிடந்ததாக வந்திருந்தது.

"என்ன பண்ணலாம்?" வினை தீர்த்தன் கேட்க, மகி தன் குழுவின் மற்ற நபர்கள் நால்வரையும் ஏறிட்டாள்.

"ரொம்பவே சீரியஸான விஷயம் போலதான் இருக்கு. ஆனால் இதை எந்த வகையில் நம்புவது?" என்ற தினேஷ்,

"அந்த கிராமத்துக்கு போக வழியே கிடையாது. வெறும் புதர் அடர்ந்த காட்டுக்குள் போய் தான் போகணும். அப்படி அங்கிருந்து ஒரு பெண் டவுனுக்கு வந்து லெட்டர் போட்டிருக்கா அப்படிங்கிறதெல்லாம் சாத்தியமே இல்லை. இது பொய்யாகக் கூட இருக்கலாம்" என்றான்.

"சப்போஸ் உண்மையா இருந்தா?" மகி வினவிட, "உண்மைன்னு தெரியும் போது நிச்சயம் குரவுணர்விலே நானெல்லாம் செத்திடுவேன்" என்றாள் வர்ஷா.

"ஒருமுறை நேரில் போயிட்டு வாங்க." வினை தீர்த்தான் சொல்லிட மகிக்கும் அதுதான் சரியெனப்பட்டது.

"அப்போ மகி எப்போ கிளம்புற?" தினேஷ் நக்கலாகக் கேட்டான்.

"என்னால் அத்துவை விட்டு அவ்ளோ தூரம் போக முடியாது தினேஷ்."

"இது உனக்கு எப்பவும் ஒரு சாக்கு. அந்த பயந்தவனை கட்டிக்கிட்டு நீயெப்படி நைட்டில்..."

"ஜஸ்ட் ஷட் அப் தினேஷ்..."

தினேஷ் முடிக்கும் முன் மேசையில் வேகமாக தட்டிக்கொண்டு எழுந்து நின்ற மகி கத்தியதில், அத்தனை ஆக்ரோஷம்.

"அத்து உன்னை மாதிரி ரவுடி, கொலைகாரன், பேய், பிசாசுக்கு பயந்த தொடை நடுங்கி கிடையாது. பத்து பேர் முன்ன நின்னாலும் கண்ணுல கொஞ்சம் கூட பயமில்லாம நெஞ்சை நிமிர்த்தி நிப்பான். உன்னால் முடியுமா?" என்று மகி கே...

"எங்க போன கேஸில், துப்பாக்கியை பார்த்து காய்ச்சல் வந்து கிடந்தவன் தானே" என வர்ஷா கேலி செய்தாள்.

"வர்ஷா..." தினேஷ் விரல் நீட்ட...

"இல்லைன்னு சொல்லுவியா நீ?" எனக் கேட்டு சிரித்தாள் வர்ஷா.

தினேஷ் முறைத்திட,

ராகுல் தான் வர்ஷாவை அடக்கினான்.

"மேட்டர் ரொம்பவே சீரியஸ். உதவின்னு கேட்டு செய்ய முடியலன்னா நாம இன்வெஸ்டிகேஷன் ஜோனர்லிஸ்டா இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? உங்களுக்குள்ளே சண்டை போட்டுக்காம, யாரு போவது முடிவு பண்ணுங்க" என்று வினை தீர்த்தான் கடிந்து கொண்டார்.

"போன கேஸ் ஃபீல்டு வொர்க் நான் தான் பார்த்தேன். இந்த முறை என்னால் முடியாது" என வழக்கின் ஆபத்தை உணர்ந்து தினேஷ் நகர்ந்துகொண்டான்.

"அப்போ நான் போறேன்..." வர்ஷா முன்வர,

"ரொம்பவே டேஞ்சர் பிலேஸ்ன்னு தோணுது. நீ வேண்டாம். நான் போறேன்" என்று வார்ஷாவை தடுத்தான் ராகுல்.

"உன்னை மட்டும் எப்படிடா தனியா விடுறது" என்ற மகி, "நான் அத்துவோட, அப்பா இருக்க முடியுமான்னு கேட்டு பார்க்கிறேன். அவர் ஓகே சொல்லிட்டா, நானும் உன்னோட வரேன்" என்றாள்.

"ஹேய் மகி... நீ தினேஷ் என்னவோ சொன்னான்னு யோசிக்காதே" என்ற ராகுல், "அந்த இடம் பத்தி முழுசா தெரியாம எல்லாரும் எப்படி போறது?" என்றான்.

"சமர் அண்ணாக்கு உன்கிட்ட இருக்க கம்ஃபோர்ட் வேற யார்கிட்டவும் இருக்காது மகி. நீ இரு, ராகுலுக்கு துணையா நானும் போறேன்" என்றாள் வர்ஷா.

"ஓகே ஃபைன்" என்று அவர்களின் பேச்சினை கவனித்து, இருக்கையிலிருந்து எழுந்த தலைமை செய்தியாளர், "வர்ஷா அண்ட் ராகுல் போகட்டும். பர்ஸ்ட் வந்திருக்கும் லெட்டர் உண்மை தானா தெரிஞ்சுப்போம். மத்ததை பிறகு பார்ப்போம்" என்று சென்றார்.

_____________________

சில வாரங்களுக்கு முன்பு இளம் பெண் ஒருத்தி கற்பழித்து கொலை செய்யப்பட்டு கிடந்த வழக்கு இன்று தீர்ப்பிற்கு வருகிறது.

அதில் சமரால் கைது செய்யப்பட்ட நால்வரும் வெளியில் வர முடியாத அளவிற்கு வலுவான ஆதாரங்களை சமர் சமர்பித்திருந்தான்.

அன்று மேம்பாலத்தில் இருந்த கண்காணிப்பு காணொளி காட்சிகளை வைத்து, பாலத்தின் மீது வைத்திருக்கும் டிவைடர் பிளாக்கினை நகர்த்தி கீழ் வராது மேலிருந்தே திரும்பிச்சென்ற வாகனங்களை கண்டறிந்து குற்றவாளிகளை சமர் பிடித்திருந்தான்.

அதற்கு முந்தைய கொலைகளில் அவர்களுக்கு தொடர்பு இருக்கும் என்ற சந்தேகம் முதல் விசாரணையிலே முடிவுக்கு வந்தது.

அந்த பெண் தங்களின் தாக்குதலில் இறந்திருக்க...

நாலவருக்கும் அவளை கடத்தும்போது, துன்புறுத்தும் போது, வன்கொடுமை செய்யும் போது தோன்றாத பயம், செத்ததும் தோன்றியிருந்தது.

தாங்கள் மாட்டிக்கொள்ளாது தப்பிக்கவே, நகரத்தில் தற்போது யாரோ கொலை செய்து உடலை கோனியில் கட்டி பாலத்திற்கு கீழ் போட்டுவிட்டு செல்வதைப்போல் அப்பெண்ணையும் போட்டுவிட்டு சென்றிருக்கின்றனர்.

உண்மை தெரிந்த நொடி சமர் நால்வரையும் அடித்து நொறுக்கி விட்டான்.

"அவனுங்களுக்கு எதாவதுன்னா... நாம தான் சார் பதில் சொல்லனும்" என்று சீனு தடுத்த பின்னரே சமர் அடிப்பதை நிறுத்தியிருந்தான்.

"இப்போ சொன்னதை கோர்ட்டில் மாத்தி சொல்ல டிரை பண்ணாதீங்க... பாலத்தில் நின்னு மூட்டையை தூக்கிப்போட்டதில் உங்க நாலு பேரு முகரையும் நல்லத் தெளிவா காமிராவில் பதிவாகியிருக்கு. அந்த ஆதாரம் ஒன்னு போதும் உங்களை ஜெயிலில் வைக்க" என்ற சமர், "அமைதியா கோர்ட்டில் நீங்களே உண்மையை ஒத்துகிட்டால் குறைந்த தண்டனை கிடைக்கும். பொய் சொல்லி தப்பிக்க நினைச்சீங்க என்கவுண்டரில் போட்டுத் தள்ளிட்டு போயிட்டே இருப்பேன்" என்று வெளியேறினான்.

சமர் அமைதியாக காண்பித்த நரகத்திலே பயந்திருந்த நால்வரும், அவனது அடியில் தெம்பின்றி துவண்டிருக்க, சுயமாக சிந்திக்கும் திறன் இழந்திருந்தனர்.

சமரின் வார்த்தைகள் மட்டுமே ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

சமர் செய்த நல்ல காரியம், பெரிய பெரிய ஆட்கள் கூறியும் நால்வரையும் பார்க்க யாரையும் அவன் அனுமதிக்கவில்லை. அதனால் நால்வருக்கு ஆதரவாக வாதாட இருந்த வக்கீல், நீதிமன்றத்தில் சமரால் ஒப்படைக்கப்பட்ட ஆதாரத்தில் எதிர்த்து வாதாட முடியாது தடுமாறினார்.

அவரின் தடுமாற்றம் நால்வருக்கும் அச்சத்தை அதிகரிக்கச் செய்யவே, சமர் சொல்லியது போன்று உண்மையை ஒப்புக்கொண்டால் குறைந்த தண்டனை கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கு என்று நம்பி நீதிபதியிடமே பெண்ணை கடத்தியது முதல், பாலத்தின் கீழ் போட்டதுவரை உண்மையை சொல்லிவிட்டனர்.

நால்வருக்கும் ஆயுள் தண்டனை தீர்ப்பாகியது.

"அவனுங்களையே உண்மையை ஒப்புக்க வச்சிட்டிங்களே சார்" என்று மணி சொல்ல...

"பெரிய இடம் சார். நாம வலுவான ஆதாரம் கொடுத்தாலும் ஈசியா வெளியில் வந்திடுவானுங்க. அதான் அவனுங்களே சொல்ற மாதிரி பண்ணேன்" என்ற சமர், "மூன்று கொலைகளுக்கு அடுத்து ஒன்னும் நடக்கலன்னு அமைதியா இருக்கக்கூடாது சீனு. அமைதியா இருக்கான் அப்படின்னா வேறெதோ பெருசா பண்ணப்போறான் அர்த்தம். அதுக்குள்ள கண்டுபிடிக்கனும்" என சமர் அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்ந்திருந்தான்.

காவல்துறை பணி இதுதான். ஒன்று முடிந்து விட்டதென்று ஆசுவாசம் கொள்ள முடியாது. ஓடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

சமரின் இந்த ஓட்டம் அவனது மகக்காகவும் அமையுமென்று நினைத்திருக்கமாட்டான்.

அன்று மாலை சமரை அழைத்துச்செல்ல காவல் நிலையம் வந்த மகியின் முகம் வாட்டமாகவே இருந்தது.

கடிதத்தில் வந்திருந்த தகவல் குறித்து. அதிலிருந்து அவளால் வெளியில் வர முடியவில்லை.

"என்ன மகி உடம்பு சரியில்லையா?"

சமர் அவளின் கன்னம், நெற்றி என கை வைத்து பார்க்க...

"நத்திங் அத்து" என்றவள், "கங்கிராட்ஸ் டா... சீக்கிரமாகவே அந்த கேஸ் முடிச்சிட்ட" என்றாள்.

"ம்க்கும்... அதுக்கு முன்ன நடந்த கொலையெல்லாம் அப்படியே இருக்கே" என்ற சமர், "அதில் சின்ன லீட் கூட கிடைக்கல. அதுதான் பெரும் சிக்கல்" என்றான்.

"எனக்கும் அப்படி ஒரு சிக்கல் வந்திருக்கு."

இருவரும் பேசிக்கொண்டே வீடு வந்திருந்தனர்.

மகி சிக்கல் என்றதும் சமர் வேகமாக, "என்ன சிக்கல்?" என்று வினவினான்.

சமரின் பதட்டத்தில், 'இவன்கிட்ட உளறிட்டமே' என தன்னையே திட்டிக்கொண்ட மகி, ஏதேதோ சொல்லி சிரித்து அவனை சமாளித்தாள்.

இருவருமே ஒரே புள்ளியை நோக்கி இருவேறு பாதையில் பயணிக்கத் துவங்கினர்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 6



"ஏட்டி இருட்டப்போவுது இன்னும் அந்த பாறை மேல குத்த வச்சி உட்கார்ந்திருக்க... எந்திருச்சு வா... வந்து தின்னுட்டு உறங்குற வழியை பாரு" என்று பருத்தி தன் மகளை கடிந்தவராக குடிசைக்குள் சென்றார்.

எப்போதும் சில்லென்று வீசும் காற்று இன்று தகிப்பைக் காட்டுவது போலிருந்தது.

பாறை மீது அமர்ந்து கை நீட்டினால் தொட்டுவிடும் மலையை வெறித்து பார்த்திருந்தாள் தும்பை.

தூரத்தில் மூன்று பனைமரம் தனித்து நின்றிருந்தது. அதனை கடந்து சென்றுவிட்டாள் இவ்வூரிலிருந்து தப்பித்துவிடலாம். என்ன மாயமோ, அத்தனை எளிதில் உடமைகளை எடுத்துக்கொண்டு அந்த மூணு பனை மரத்தை தாண்டி சென்றிட முடியாது. செல்லலாம், சென்றால் மாலைக்குள் வீடு திரும்பிட வேண்டும்.

என்ன சாபமோ... சுற்றுப்புறத்தில் இருந்த கிராமங்கள் எல்லாம் மாயமாகி வெறும் வறண்ட பூமியாக மாறியுள்ளது. எப்படி அம்மனிதர்கள் சட்டென்று காணாமல் போயினர் என்பது இன்றளவிலும் கேள்விக்குறியே!

இங்கிருந்து நகர பகுதிக்கு செல்லும் வழி முழுக்க ஆள் அரவமற்ற பொட்டல் நிலம் தான் காண முடியும்.

அங்கிருந்து இந்த மலை கிராமத்திற்கு வர பல மயில்கள் பொட்டல் நிலம் கடந்து, புதர் காட்டினை தாண்டி... மூணு பனை மரத்தை கடக்க வேண்டும்.

பனை மரத்திற்கு முன்னதாகவே பருத்த அடர்ந்த ஆலமரம் ஒன்று உள்ளது. அதுதான் இந்த கிராமத்திற்கு தலை வாசல். இரவில் இன்றும் யாரோ ஒரு பெண் அம்மரத்தில் தூக்கில் தொங்குவது போல் தெரியுமாம். இப்போதும் பலர் பார்ப்பதாகக் கூறுகிறார்கள். யாரும் பார்த்ததும் பிணம் தீப்பிடித்து எரியுமாம். சடுதியில் முகத்திற்கு முன் வந்து கோரப்பற்கள் காட்டி சிரிக்குமாம்.

மரத்தில் பிணம் தோன்றும் நேரம் குதிரையின் கணைப்பின் ஒலியும், காக்கைகள் இரையும் சத்தமும் அதிகமாகக் கேட்குமாம்.

இவை யாவும் நிகழும் நேரத்தில் உயிர்பலி ஒன்று நிச்சயம் ஏற்படுமாம்.

இது போன்று பல கட்டுக்கதைகள் அக்கிராமத்தில் முன் காலங்களில் இருந்தே சொல்லப்பட்டு வருகிறது.

அக்கிராமத்தில் இப்படி தும்பை அறிந்தே மூன்று பேர், மலை அடிவாரத்தில் இறந்து கிடந்துள்ளனர்.

தும்பை எட்டாம் வகுப்பு வரை படித்திருக்கிறாள். அதுவே வெகு சிரமங்களுக்கு நடுவில் அங்கிருந்து ஆறு கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் கிராமம் ஒன்றிற்கு சென்று படித்தாள்.

முன்னோர்கள் அறிந்தவை பருத்தியின் சிறு வயதில் கதைகளாக மட்டுமே உலா வந்தன. திடீரென கதைகளாக மட்டுமே கேட்கப்பட்டவை கண் முன்னே நடக்க ஆரம்பித்தது.

அப்போது தான் அடுத்தடுத்து பல உயிரிழப்புகள் ஏற்பட... அக்கிராமம் கொண்ட சாபம் என்று சுற்று கிராம மக்கள் வெளியிடங்களுக்கு இடம்பெயர்ந்தனர்.

பருத்தியின் அக்கா கோமளா அப்படித்தான், பக்கத்து கிராமத்து நபர் ஒருவரை விரும்பி, தனது கிராம கட்டுப்பாட்டை மீறி அவருடனே சென்றுவிட்டார்.

கோமளா செல்வதற்கு முன்... "இன்னும் இந்த கதையெல்லாம் நீயும் நம்பிட்டு வாழ்க்கையை தொலைச்சிடாத பருத்தி... பக்கத்து ஊருல பள்ளிக்கூடம் இருக்கே. எப்படியாவது படி. இதெல்லாம் வெறும் கதைன்னு உனக்கு புரியும்" என்று எடுத்துக் கூறினாள்.

"உன் ஆளு வாத்தி சொன்னதை எனக்கு சொல்லாதக்கா. கண்ணு முன்ன செத்துப்போறாங்க... எப்படி நம்பாம இருக்க சொல்ற" என்று கேட்டு, "என்னால உன்னை மாதிரி ஆயி, அப்பனை விட்டு வர முடியாது. செத்தாலும் இங்கவே மட்கி போயிக்கிறேன்" தன் தமக்கையை உதறியிருந்தாள்.

வருடங்கள் செல்ல... எல்லாம் மெல்ல அடங்கியது. பருத்திக்கு தும்பை பிறக்க, மறைந்த விடயங்கள் யாவும் மீண்டும் நடைபெற்றது. சிறிய வயதில் புரியாதவை எல்லாம் பருத்திக்கு ஓரளவு முதிர்ச்சி ஏற்பட்ட வயதில் புரியத் துவங்கியது.

காண்பது, கேட்பது யாவற்றையும் நம்பவும் முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.

இதிலிருந்து தன் பிள்ளையாவது மீள வேண்டுமென தும்பையை பள்ளிக்கு அனுப்பி வைத்தார். அப்படித்தான் தும்பை எட்டாம் வகுப்பு வரை படித்தது.

அதீத கல்வி இல்லை என்றாலும், நன்மை, தீமை, உண்மை, பொய்மை எதென பகுத்தறியும் ஆற்றலை அக்கல்வி தும்பைக்கு கொடுத்திருக்க... மீண்டும் சில ஆண்டுகளாக தன் தாத்தா, பாட்டி காலத்தில் துவங்கி, தன் பெற்றோர் காலத்தில் அடங்கி, மீண்டும் தற்போது தன் காலத்தில் தொடர்கிறது என கண்டுகொண்டாள்.

ஆரம்பத்தில் தும்பை எதையும் நம்பவில்லை.

"கிராம கட்டுபாட்டிற்காக அப்பப்போ நீங்களே எதும் கதை கட்டிவிடாதீங்க. உங்களுக்கு ராவில் கேட்கும் சத்தம் எனக்கு மட்டும் எப்படி கேட்கமாட்டேங்குது" என்று நகர்ந்துவிடுவாள்.

அவளும் நம்பும் நாள் ஒன்று வந்தது.

ஒரு நாள் இரவில், கொல்லைப்புறம் செல்ல வந்த தும்பை, தூரத்தில் மரம் பற்றி எரிவதை கண்டாள்.

திடுக்கிட்டுப் போனாள்.

முயன்று தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு முன்னோக்கி செல்லும் போது தான் கவனித்தாள், அந்த இருட்டில் மூன்று பனை மரம் அருகில் வந்திருப்பதை.

சட்டென்று கேட்ட குதிரையின் கணை ஒலியில் நெஞ்சில் நீர் வற்ற மெல்ல திரும்பி பார்த்தாள்.

மலைப் பாதையில் குதிரை செல்லும் டொக் டொக் என்ற சத்தம் கேட்டது.

வேறு திசையில் செல்வதை எண்ணி ஆசுவாசம் கொண்டவளாக மீண்டும் எரிவதை திரும்பி பார்க்க, மரம் எரியவில்லை... மரத்தில் ஒரு உருவம் தொங்கியபடி எரிந்து கொண்டிருந்தது.

சட்டென்று தலைக்கு மேல் நூறு காக்கைகள் பறப்பதை கண்டவள் அவற்றின் ஆக்ரோஷ ஒலியில் என்ன நடக்கிறது என புரியாது மயங்கி விழுந்திருந்தாள்.

காலை எழும்போது வீட்டுத் திண்ணையில் படுத்திருந்தாள்.

ஒரு நொடி இதயம் நின்று துடித்தது அவளுக்கு. நெஞ்சில் கை வைத்து மூச்சு வாங்கியபடி எழுந்து அமர்ந்தாள்.

"எத்தனை தரம் சொல்றது தும்பை. இப்படி பாதி ராவுல வெளிய வந்து படுக்காதன்னு" என்று கடிந்தபடி வெளியில் எங்கோ அந்நேரத்திற்கே சென்று வந்த பருத்தி வீட்டு வாயில் வேலிக்கு முன் நின்றே மகளை கடிந்து கொண்டார்.

"இன்னும் எத்தனை உசுரு போவுமோ? இனி சுள்ளி பொருக்கக்கூட மலை பக்கம் அடி வைக்க முடியாது போலிருக்கே பருத்தி" என்று தன் அன்னையிடம் அங்கலாய்த்தவாறு செல்லும் பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியை பார்த்த தும்பை...

"இன்னைக்கும் உயிர் போயிருக்காம்மா?" எனக் கேட்டாள்.

"ஆமா தும்பை... இந்த தடவை மலைப்பாதை ஒத்தயடி இருக்கே அங்க... மத்தையா செத்து கிடந்தான்" என்ற பருத்தி வீட்டிற்குள் செல்ல... தும்பை அரண்டு போனாள்.

இரவு அவள் பனை மரம் நோக்கி செல்லும் போது மத்தையா அவர் வீட்டு மாடுகளுக்கு கொட்டைகையில் தீவினம் இட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

அப்போது அவளது கருத்தில் படாதவர், இப்போது கண்ணில் காட்சியாய் தெரிந்தார்.

நம்புவதா, வேண்டாமா என்ற பெரும் குழப்பத்திற்கு பின் மலையின் ஒத்தயடி பாதையில் இரவில் தானே செல்ல முடிவெடுத்தாள்.

இரண்டு நாட்கள் பொறுமையாக இருந்தவள், மூன்றாம் நாள் இரவு பருத்தி உறங்கியதும் பிணம் எரிவதை கண்ட நேரத்திற்கு எழுந்து மலைப்பாதை நோக்கிச் சென்றாள்.

"தும்பை."

யாரோ அழைக்கும் சத்தம்...

பட்டென்று நின்று திரும்பினாள்.

குதிரை ஒன்று ராஜ அலங்காரத்தில் கணைத்தபடி ஓடி மறைந்தது.

கண்கள் கொள்ளா அச்சம் இதயத்தை கவ்வி பிடிக்க... தூரத்தில் தெரிந்த மூன்று பனை மரம் தாண்டி ஆலமரத்தை உற்று நோக்கினாள்.

நிர்மலாமாய் காற்றில் அசைந்து கொண்டிருந்த விழுதுகள் ஒன்றில் சடுதியில் ஒரு உருவம் தொங்கியது.

"வா தும்பை" எனும் குரல் செவியை நிறைப்பதை உணர்ந்தவள், மூச்சு விடவும் பயந்தவளாக ஓடி வந்து வீட்டிற்குள் நுழைந்து பருத்தியை பிடித்துக்கொண்டு படுத்துவிட்டாள்.

ஒரு வாரம் காய்ச்சல் வைத்து வீட்டை விட்டே வெளியில் வராது முடங்கி கிடந்தாள். இன்று தான் வெளியில் வந்து வீட்டுக்கு முன்னிருக்கும் பாறை மீது அமர்ந்திருக்கிறாள்.
__________________________

வர்ஷா மற்றும் ராகுல் மலை கிராமத்திற்கு செல்ல, புதர் காட்டிற்குள் சென்று இன்றோடு பதினான்கு நாட்கள் ஆகிறது.

அவர்களிடமிருந்து எந்தவொரு தகவலும் இல்லை.

எப்படியாவது அவர்களை தொடர்பு கொள்ள வேண்டுமென மகி பல வழிகளில் முயன்று பலன் என்னவோ பூஜ்ஜியம் தான். அவர்களை அனுப்பி வைத்துவிட்டு, ஒரு தகவலும் இன்றி மகியால் இங்கு நிம்மதியாக உட்கார்ந்திருக்க முடியவில்லை.

நாட்கள் தான் அதி விரைவில் சென்றன... மகியால் ஒன்றும் தெரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

சமர் தன்னுடைய அடுத்தடுத்த வழக்குகளில் தீவிரமாகினான். பல சிக்கலான வழக்குகளையும் தீர்வு கண்டான். இருப்பினும் அந்த மூன்று தொடர் கொலைகள் பற்றி சின்ன அடி கூட இன்று வரை முன் வைத்திட முடியாது இருக்கிறான்.

அடுத்து ஒன்று நடந்தால் எதும் கிடைக்கலாம் என்ற அவனின் எண்ணத்திற்கு மாறாக, அது போன்று வேறு கொலை இன்றளவில் நடைபெறவில்லை.

அதுவே அவ்வழக்கில் சமர் தேங்கி நின்றிட காரணம்.

தன்னவள் மூலமாகத்தான் அந்த வழக்கை அவனால் முடித்திட முடியுமோ?

"என்ன லட்டு எப்பவும் யோசனையாவே இருக்க?" மனைவியை ஒட்டிக்கொண்டு அமர்ந்தான் சமர்.

"நத்திங் அத்து" என்று தனது சிந்தனையிலிருந்து மீண்ட மகி, கணவனை அணைத்து தன் வருத்தத்தை ஒதுக்கி வைக்க முயன்றாள்.

"வேலையில் ரொம்ப ஸ்ட்ரெஸ் பண்ணிக்காத லட்டு..." என்ற சமர் அவளின் உச்சியில் இதழ் ஒற்றினான்.

"கொஞ்சநாள் நான் இல்லைன்னா உன்னால் மேனேஜ் பண்ணிக்க முடியுமா அத்து?"

மகி அவ்வாறு கேட்டதும் தன்னிலிருந்து மனைவியை பிரித்து அமர வைத்த சமர்,

"முக்கியமான வேலையாடா?" எனக் கேட்டான்.

"உயிர் சம்மந்தப்பட்டது அத்து..." மெல்ல முனகினாள்.

"என்ன லட்டு கேட்கல..."

ஆனால் அவனுக்கு கேட்டிருந்தது.

"யார் உயிர்..."

"ம்ப்ச்..." என்ற மகி, "இதுவரை ஃபீல்டு வொர்க் போனதில்லை. ஆனால் இதுக்கு போகணும் அத்து. நான் போய் ஆகணும்" என்றாள்.

"சரிடா... அதுக்கு எதுக்கு உன்னை பிரஷர் பண்ணிக்கிற?" என்ற சமர், "தனியாவா? எத்தனை நாளாகும்?" என அடுத்தக்கட்ட கேள்விகளுக்கு சென்றான்.

"அல்ரெடி அங்க வர்ஷா, ராகுல் போயிருக்காங்க... இப்போ நான் போகனும்" என்றாள். பாதி உண்மையாக. அங்கு போனவர்களைப் பற்றி ஒரு தகவலும் இல்லாதிருக்க... அதை கூறினால் தன்னை போக விடமாட்டெனென மகி சொல்லவில்லை.

"ம்ம்..."

"அப்பா உன்னோட இருப்பாங்க அத்து."

மகி அவனது வாழ்வின் வரம்.

அவளுக்கென்று இதுவரை அவள் எதுவும் செய்துகொண்டது இல்லை. எல்லாம் சமர் கொண்டுதான் அவளின் தேவைகள் இருக்கும். படிப்பு கூட சமர் கிரிமினாலஜி படிக்க விருப்பபடுகிறான் என்று, அவனை தனித்து விட முடியாது அவளும் படித்தாள். அவள் விருப்பப்பட்ட படிப்பினை தொலைதூர கல்வி வாயிலாகத்தான் பயின்றால்.

அப்படிப்பட்டவள் அவளது வேலையா விடயமாக முதல்முறை கேட்கும் போது சமரால் மறுக்க முடியவில்லை.

மறுத்திருக்க வேண்டுமோ?

"என்னால் இருக்க முடியாது" என சமர் ஒருமுறை சொல்லியிருந்தாலும், மகி இன்று உயிரோடு இருந்திருப்பாள்.

முதல்முறை தன் சிந்தனையிலிருந்து அவளுக்கு விடுதலை கொடுக்கிறேன் என நினைத்து மொத்தமாக அவளை இழந்து நிற்கிறான்.

"எப்போ போகணும் மகி?"

"அதுக்கு முன்ன உனக்கு தேவையானதை செட்டில் பண்ணனும் அத்து. பார்ப்போம். எப்போன்னு சொல்றேன்" என்றாள்.

"நான் பாத்துக்கிறேன் மகி... சீனுவை வந்து தங்க சொன்னா தங்கிப்பான். அப்புறம் அத்தை, மாமா இருக்காங்களே" என்ற சமரை மீண்டும் அணைத்துக் கொண்டாள்.

இருவரிடமும் அமைதி மட்டுமே!

சமரின் ஏழு வயதில் துவங்கியது மகி அவனுடன் இருப்பது. முதல் பிரிவைப்பற்றி தற்போது தான் பேசுகின்றனர்.

இந்த பிரிவே மொத்த பிரிவாகவும் மாற இருந்தது.

_____________________

அன்று அலுவலகம் வந்த மகிக்கு யாரோ தன்னை பின் தொடர்வதை உணர்ந்தாள்.

சில நாட்களாக இப்படித்தான். சமர் உடனிருக்கும் போது இது போன்று தோன்றவில்லை. அவன் இல்லாத நேரங்களில் வீட்டிலேயே கூட அவளுடன் யாரோ இருப்பது போல உள்ளுக்குள் உணர்த்திகொண்டே இருக்கிறது.

அவளது குழுவில் தற்போது அவளும் தினேஷும் தான் அங்கிருந்தனர்.

மகி தீவிரமாக வழக்கு ஒன்றிற்கு கட்டுரை எழுதி கொண்டிருந்தாள். யாரோ தன்னை பார்வையால் துளைப்பதை உணர்ந்தாள். தன் தோளில் அழுத்தம். கன்னத்தில் யாரின் மூச்சுக் காற்று உரசிய மாயம்.

வேகமாக திரும்பி பார்த்தால், தினேஷ் இவளுக்கு முதுகுக்காட்டி எதோ எழுதிக் கொண்டிருந்தான்.

"இப்போ என்னை டச் பண்ணியா தினேஷ்?"

மகியின் கேள்வியில் தினேஷ் நிமிர்ந்து பார்த்து...

"இல்லையே" என்க, அவளுக்கு அவன் பொய் சொல்வது போலவும் தெரியவில்லை.

"என்னாச்சு மகி? ரெஸ்ட்லெஸ்ஸா இருக்க மாதிரி தெரியுது" என்றான்.

"நத்திங்" என்ற மகி, மீண்டும் வேலையில் கண் பதிக்க...

வர்ஷாவின் பெற்றோர் அலுவலகம் வந்தனர்.

 

[H9]

இருள் நிழலாய் நானே 7


"மகி..." காதுக்குள் யாரோ அழைக்கும் சத்தம் காற்றாய்.

சுற்றி முற்றும் பார்வையால் அலசினாள்.

தினேஷ் வாய் பொத்தி உடல் குலுங்க சிரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

"யூ இடியட்" என்று தினேஷின் தோளில் எட்டி அடித்த மகி, "பயந்தேபோயிட்டேன் டா... எதுக்குடா இப்படி பன்ற?" என கோபமாகக் கேட்டாள்.

"ஹேய்... நான் ஒன்னும் பண்ணல." தினேஷ் என்னவென்று புரியாது விழித்தான்.

"என்னை பேய் மாதிரி ஹஸ்கி வாய்ஸ்ல நீ என்னை இப்போ கூப்பிடல?"

"இல்லையே!"

"அப்புறம் எதுக்கு சிரிச்ச?"

"ஹேய் லூசு... மதன் இன்னைக்கு பேப்பரில் போட இருக்கும் கார்ட்டூன் அனுப்பினான். அதை பார்த்து சிரிச்சேன்" என்ற தினேஷ், "உனக்கு என்னவோ ஆச்சு" என்று சொல்ல...

மகியின் பார்வை தனக்கு நேரெதிர் அணைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த கணினி திரையில் படிந்தது.

முழு கருநிற திரையில் அவளின் உருவம் தெரிய, அருகில் வெண் புகை படிந்து தனக்கு பின்னால் மேசையில் யாரோ அமர்ந்து இருப்பதைப்போல தெரிந்தது.

ஒரு நொடி மூச்சு நின்றிட, வேகமாக தன் பின்னால் திரும்பி பார்த்தாள் மகி.

எவ்வித அரவமும் இல்லை அங்கு.

மீண்டும் திரும்பி திரை பார்க்க, தற்போது அவளது பிம்பம் மட்டுமே தெரிந்தது.

அவளால் ஆசுவாசம் அடைய முடியவில்லை.

எதன் சுழலோ தன்னை இழுக்கும் உணர்வு.

"என்ன மகி..."

"இங்க நம்ம ரெண்டு பேரை தவிர்த்து வேற யாரோ இருக்காங்க தினேஷ்" என்ற மகியின் குரலில் சிறு நடுக்கம்.

"என்ன பயம்காட்ட டிரை பன்றியா மகி?" என்ற தினேஷ்...

"வர்ஷா அம்மா. இருபது நாளுக்கு மேல ஆச்சே... இன்னும் வரலயே நினைச்சேன்" என்றான்.

கண்ணாடி கதவை திறந்து கொண்டு வினைதீர்த்தானை பார்க்க அறையினுள் சென்றவரை பார்த்து கூறினான்.

அடுத்து மகியின் கவனமும் அவரிடம் திரும்பியது.

இரண்டு நிமிடங்களில் பணியாள் வந்து இருவரையும் எடிட்டர் அழைப்பதாகத் தெரிவிக்க இருவரும் எழுந்து சென்றனர்.

கணினி திரையில் புகையாய் தெரிந்த உருவம் மெல்ல தன் முகம் காட்டியது. சத்தமிட்டு சிரித்தது.

"வருவ... கண்டிப்பா நீ வருவ... என்னைத்தேடி வருவ..." எனக்கூறி ஓலமிட்டு சிரித்தது.

கதவினை திறக்க கை வைத்த மகி சட்டென்று நின்று திரும்பி பார்க்க, அவர்கள் கேபின் இருக்கும் இடம் மட்டும் பனிப்புகை சூழ்ந்தது பொல் காட்சி கொண்டிருந்தது.

"ஹேய் மகி... வா!"

உள் சென்ற தினேஷ், கதவினை பிடித்தபடி வெளியே பார்த்து நின்ற தோழியை உலுக்கி அழைத்தான்.

"யாரோ சிரிக்கிறாங்க..."

"வாட்?"

"உனக்கு கேட்கலையா?"

"மகி... திஸ் இஸ் டூ மச். இப்போ என்ன நான் பயப்படனுமா? பயந்துட்டேன். ஆர் யூ ஹேப்பி. எடிட்டர் பார்க்கிறார். உள்ள வா" என்று கையை பிடித்து இழுத்து வந்து அமர வைத்தான்.

கண்ணீரோடு, கவலை படிந்த முகத்தோடு வர்ஷாவின் அன்னை அமர்ந்திருந்தார்.

"ஹாய் ஆண்ட்டி!" தினேஷ் தான் வர்ஷாவின் தாயாரிடம் பேசினான்.

மகியின் பார்வை கண்ணாடி சுவரைத் தாண்டி தங்கள் பகுதியில் தான் பதிந்திருந்தது.

"மகி..."

வினைதீர்த்தான் மூன்று முறை அழைத்ததற்கு பின்னர் சிறு திடுக்கிடலோடு அவர் புறம் திரும்பினாள்.

"வர்ஷாவை கேட்டு வந்திருக்காங்க."

அவர் வர்ஷாவின் அன்னையை கை காண்பித்தார்.

"நான்... நா... நான் இந்த வாரம் அங்க போறேன் ஆன்ட்டி... போயிட்டு வர்ஷாவை உங்களோட பேச வைக்கிறேன். இல்லைன்னா அவளை கண்டிப்பா திருப்பி அனுப்பிடுறேன் ஆன்ட்டி" என்றாள்.

"ஒரே பொண்ணும்மா... எனக்குன்னு இருக்கிறது அவ மட்டும் தான். அனுப்பி வச்சிடும்மா" என்று தழுதழுத்த குரலில் கை கூப்பி சொல்லியவர் சென்றுவிட்டார்.

"நீ எதுக்கு போறேன்னு இப்போ அவங்ககிட்ட சொன்ன?" தினேஷ் கேட்க பதில் சொல்லாது வினைதீர்த்தானிடம் தலையசைத்து வெளியேறிவிட்டாள் மகி.

"மகி உன்னை தான் கேட்கிறேன்." அவளின் பின்னாலே ஓடினான் தினேஷ்.

மகி தங்கள் பகுதிக்குள் வர, எதனுள்ளோ புகுந்து உள் நுழைந்த உணர்வு அவளுக்கு.

இரு கைகளையும் காற்றில் வைத்து தள்ளி பார்த்தாள். ஒன்றும் இல்லை. அவள் தான் பிடிமானமின்றி தடுமாறினாள்.

"மகி என்ன தான் பிரச்சினை? ரெண்டு நாளா வித்தியாசமா நடந்துக்கிற" என்ற தினேஷ், "உன் முடிவை மாத்திக்கோ" என்றான்.

"முடியாது தினேஷ்" என்ற மகி, "என்ன நடக்குதுன்னே தெரியில. போனவங்க ரெண்டு பேரும் என்ன ஆனாங்க தெரியல... எப்படிடா நிம்மதியா இங்க உட்கார்ந்திருக்க சொல்ற நீ?" என்றாள்.

"அதுக்குத்தான் நானும் சொல்றேன்" என்ற தினேஷ்... "போனவங்களுக்கே என்ன ஆச்சுன்னு தெரியாம... உன்னையும் எப்படி அங்க அனுப்புறது மகி" என்றான்.

"அவங்க நம்ம பிரண்ட்ஸ் டா!"

"இன்னும் கொஞ்சநாள் வெயிட் பண்ணுவோம். அவங்ககிட்ட இருந்து எதும் தகவல் வருதா பார்ப்போம்" என்றான்.

அக்கணம்,

மகியின் கணினி திரையில் மின்னஞ்சல் ஒன்று வந்திருப்பதாக தகவல் எம்பி குதித்தது.

ராகுலின் மின்னஞ்சலிலிருந்து வந்திருக்க...

"தினேஷ்" என்று காண்பித்து வேகமாக திறந்தாள்.

"எங்களைத் தேடி வரமாட்டிங்களா மகி?" என வந்திருந்தது.

உடனே தினேஷ் ராகுலின் எண்ணிற்கு அழைக்க... அழைப்பு செல்லவே இல்லை. பல முயற்சிக்கு பின்னர் அணைத்து வைக்கப் பட்டிருப்பதாகத்தன் ஒலி வந்தது.

"போகனும் தினேஷ்... கண்டிப்பா போகனும். அவங்களுக்கு எதும் நடந்திருந்தால் கூட... அதையாவது தெரிஞ்சுக்கணுமே" என்றாள்.

"ஆபத்துன்னு தெரிஞ்சும் என் பேச்சை கேட்காம போனாங்க... இப்போ? என்ன சொல்றது தெரியலை மகி. யோசிச்சு முடிவெடு. அதுக்கு முன்ன இதை கொஞ்சம் பாரு" என கூகுளில் அந்த கிராமத்தின் பெயரை குறிப்பிட்டு அதன் கீழ் வந்த தகவல்களை படிக்கக் கூறினான்.

மகி படிக்க படிக்க அவளுள் அதிர்ச்சி. இந்த காலத்திலும் இன்னும் இதை நம்புகிறார்களா என்றிருந்தது.

"அந்த ஊருக்கு போற வழியில் எதோ ரெண்டு மரம் இருக்காம். அதைத்தாண்டி புது ஆளுங்க உள்ள போறது அவ்வளவு ஈஸி இல்லைன்னு சொல்றாங்க" என்றான்.

"அப்போ ராகுல், வர்ஷா?"

"அவங்க அந்த புதர் காட்டோட நின்னிருக்கணும். இல்லை, ஊருக்குள் போய் ஏதும் நடந்..."

"பிளீஸ் தினேஷ் எதுவும் சொல்லாத. எனக்கு இப்போவே ஏதெதோ தெளிவில்லாத குழப்பம்" என்று தலையை பிடித்துக்கொண்ட மகி, "நமக்கு இந்த மர்மம் எதுவும் வேண்டாம். போனாவங்களுக்கு என்னாச்சு தெரிஞ்சு, ரெண்டு பேரையும் உயிரோட கூட்டிட்டு வந்தால் போதும்" என்றாள்.

"அது அவ்ளோ ஈஸி இல்லை மகி."

"தெரியுது" என்ற மகியினுள் அங்கு போக வேண்டுமென்கிற திடம் மட்டும் அதிகரித்தது.

"உண்மையாவே இது தினேஷ் அனுப்பிய மெயில் தானா?"

தினேஷ் திரையை பார்க்க... ஒவ்வொரு எழுத்துக்களாக காற்றில் மிதந்து மறைந்தது. மின்னஞ்சல் காணாமல் போயிருந்தது.

"மகி..." தினேஷ் அரண்டவனாக பின் நகர்ந்து இருக்கை இடித்து தொப்பென்று அமர்ந்தான்.

"என்னடா?"

"அந்த மெயில்..." தினேஷ் கை நீட்டி காட்டிட...

"அதுக்கென்ன..." என்று பார்த்த மகி, "நம்மளை வர சொல்றான். அவ்ளோ தான். வேற இல்லையே" என்றாள்.

இப்போது தினேஷ் உற்று பார்க்க மின்னஞ்சல் இருந்தது.

அவனுக்கு சர்வமும் உறைந்தது.

"மகி... மகி... அங்க போக வேண்டாம்." அவனது கண்ணில் அப்பட்டமான பயம்.

"நீ வரலனா ஓகே. நான் போறது போறது தான்" என்ற மகி "எனக்கு முடிக்க வேண்டிய வொர்க் கொஞ்சம் இருக்கு. நீ கிளம்பு" என்றாள் நேரத்தை பார்த்தவளாக.

"இல்லை நான் இருக்கேன்."

ஏனோ தினேஷிற்கு மகியை அங்கு தனித்து விட்டுச்செல்ல மனமில்லை.

"நீ ரியாவை செக்கப் கூட்டி போகணுமே... நினைவு இல்லையா?" என மகி கேட்ட பின்னரே, அவனுக்கு ஆறு மாத கர்ப்பமாக இருக்கும் தன் மனைவியை மருத்துவ பரிசோதனைக்கு அழைத்து செல்லும் நினைவே வந்தது.

"மறந்துட்டேன் மகி... ஆனால், உன்னை தனியா?" தினேஷ் பார்வையை அத்தளம் முழுக்க சுழற்றினான்.

தங்களது புலனாய்வு பிரிவிற்கு எவ்வித தொல்லையும் இருக்கக்கூடாது என தனி தளம் கேட்டது தவறு என வருத்தப்பட்டான்.

"உன்னை பத்தி ரியா நல்லா தெரிஞ்சு வச்சிருக்கா... அவங்க மறந்திடுவாங்க, கொஞ்சம் ரிமைண்ட் பண்ணுங்கன்னு காலையிலே மெசேஜ் பண்ணியிருந்தாள்."

"ஹோ... நீ வீட்டுக்கு போகலையா? சமர் வெயிட் பண்ணுவான் தானே?"

"கால் பண்ணி சொன்னா... கொஞ்ச நேரம் வெயிட் பண்ணுவான். அங்க போகனும். அதுக்குள்ள ரெண்டு நாளில் முடிக்க வேண்டியதை முடிக்கணும்" என்ற மகி, "நாளைக்கு நேர்காணல்... நம்ம டீமுக்கு புது ஆள் எடுக்க. சோ, நான் இல்லைன்னாலும் உனக்கு மேனேஜ் பண்ண ஆள் வந்திடுவாங்க" என்றாள்.

"மகி... அங்க..."

"நீ முதலில் கிளம்புடா. ஏழு மணிக்கு அப்பாயின்ட்மெண்ட்" என்ற மகி விரட்டாத குறையாக தினேஷை அனுப்பி வைத்தாள்.

"எதுவா இருந்தாலும் கால் பண்ணு மகி. வீட்டுக்கு போயிட்டு மெசேஜ் பண்ணு" என்று ஆயிரம் பத்திரங்கள் வாசித்து சென்றான்.

தினேஷ் தனது பாதுகாப்பு குறித்து கொஞ்சம் சுயநலம் தான். இருப்பினும் எவ்விடத்திலும் நண்பர்களை விட்டுக் கொடுத்திட மாட்டான். அன்று அவன் தன்னால் அங்கு போக முடியாது சொன்னதற்கான காரணம் கூட, வந்திருக்கும் தகவல் உண்மை என்று தெரியாது, கடிதத்தையும், இணைய செய்திகளையும் மட்டும் வைத்து மனைவியை விட்டு எப்படி செல்வது என்ற குழப்பத்தில் தான். அதனை புரிந்துகொண்டதால் தான் மேற்கொண்டு அவனிடம் நண்பர்கள் வாதம் செய்திடவில்லை.

இன்று கண்ணுக்கு முன் ஒரு மாயாஜாலம் போல் வித்தை நடந்திருக்க, அதை சொன்னால் மகி நம்புவாளா என்று சொல்லாதுவிட்டாலும், அவளை தனித்து விட்டுச் செல்ல மனமில்லை.

மருத்துவமனை சென்றும் இரண்டு முறை மகிக்கு அழைத்து எல்லாம் ஓகே தானே எனக் கேட்டிருந்தான்.

தினேஷ் இரண்டாவதாக கால் செய்தபோது நேரம் எட்டு முப்பதை தாண்டியிருந்தது.

அதுவரை அனைத்தும் நன்றாகத்தான் சென்றது.

"எனக்கு மார்னிங் பப்லிஷ் ஆக வேண்டிய பேப்பர் புரூஃப் பார்க்க வேண்டியது இருக்கு மகி. நீங்க வொர்க் முடிசிட்டா கிளம்பிடுங்க" என்று சொல்லி வினை தார்த்தான் மற்றொரு தளம் சென்றிட... ஆழ்ந்த நிசப்தம். அத்தளத்தில் மகி மட்டுமே இருந்தாள். தளம் என்றால் பெரும் பரப்பு அல்ல... நடுவில் கருப்பு கண்ணாடி தடுப்பால் பிரிக்கப்பட்ட மற்றொரு குழுவுக்கான பகுதியும் அங்கேயே இருந்தது.

ஆனால் இரண்டு பகுதிக்கும் எந்தவித தொடர்புமில்லை. பார்த்துகொள்ளக் கூட முடியாது. கருப்பு கண்ணாடி என்பதால் அந்தப்க்கம் என்ன இருக்கிறது என்பது தெரியாது. தடுப்பின் கதவினை திறந்து கொண்டு செல்ல வேண்டும். அப்போதுதான் பார்த்துக்கொள்ள முடியும்.

மகி அமர்ந்திருந்த இடத்தில் மட்டும் அவளது தலைக்கு மேல் விளக்கு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த. அப்பகுதியில் மற்ற இடங்கள் யாவும் இருள் மூழ்கியிருந்தது.

மகி வேகமாக கணினியில் தட்டச்சு செய்து கொண்டிருந்தாள்.

தனிமையில் ஒருவித அச்சம் சூழ... விரல்களில் தன்னைப்போல் நடுக்கம் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது.

முழுக்க குளிரூட்டப்பட்ட பகுதி. மெல்ல மெல்ல அனல் கூடியது.

ஏசி தன்மை குறைந்து விட்டதோ என்று எழுந்து சென்று சரிபார்த்து வந்து அமர்ந்தாள். சுற்றி ஒரு பார்வை அலசினாள். விட்ட வேலையை தொடர நெஞ்சில் ஒருவித பதட்டம்.

குளிர் இதமாக பரவிய இடம் மீண்டும் வெப்பம் பூண்டது.

மகியின் நெற்றியில் வியர்வை பூக்க... இருந்த இடமிருந்தே குளிரூட்டியின் பொத்தானை சரி பார்த்தாள்.

மகி கண்கள் பார்க்க பொத்தான் மெல்ல மேலேறியது. வெப்பம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவ்விடம் சூழ்ந்தது.

நெற்றி ஓரம் வியர்வை வழிய, புறம் கை கொண்டு துடைத்தவள், அலைபேசியை எடுத்து சமரின் எண்ணை அழுத்த, அலைபேசி தவறி கீழே விழுந்தது.

குனிந்து எடுக்க முயன்றவளின் கரம் தரை தொட முனைய, பல கோப்புகளுக்கு நடுவில் வைக்கப்பட்டிருந்த கடிதம் அவளின் விரல் அருகே பறந்து வந்து அமர்ந்தது. தலை கவிழ்ந்து.

என்ன பேப்பரென்று நடுக்கத்தோடு எடுத்து திருப்பிட... அது தும்பை முதல்முறை எழுதிய கடிதம்.

சட்டென்று இருக்கையோடு பின் சரிந்து நகர்ந்தவளின் கரம் கடிதத்தோடு சேர்ந்து நெஞ்சில் அழுந்தியிருந்தது.

மகியின் கண்களில் அப்பட்டமான பயம். மூச்சு வாங்கியதில் நெஞ்சம் ஏறி இறங்கியது. அவளால் இருக்கயை விட்டு எழ முடியவில்லை.

சுற்றி மெல்லிய சிரிப்பு சத்தம் அலையாய் பரவியது. உடன் அப்பகுதியின் வெப்பமும் அதிகரித்தது.

அடுப்பிற்குள் இருக்கும் உணர்வு.

வெப்பம் தாங்க முடியாது தவித்தாள்.

சிரிப்பு சத்தம் அதிகரிப்பதை உணர்ந்தாள்.

பயத்தில் எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவளின் கரு விழிகள் இரண்டும் பக்கவாட்டில் ஒரு திசையில் நிலைக்க...

திடம் வரவழைத்து...

"யாரு?" எனக் கேட்டாள். ஓசை எழும்பாது காற்றாய் ஒலித்தது.

சிரிப்பின் ஒலி இடியென காதில் நுழைந்தது.

மகி கண்களை இறுக மூடி திறக்க, அவளுக்கு முன்...

ஒவ்வொருவருக்குமாக பிரிக்கப்படும் தடுப்பின் மீது ஒய்யாரமாக அமர்ந்திருந்தது அருவம்.

மகி விழிகள் விரிய கை நீட்டி, "யார்... யாரு... நீ" என திக்கித்தினறி கேட்க,

வெண் பனிப்புகையாய் காட்சியளித்த உருவம் மெல்ல கரும் புகையாக மாற்றம் கொண்டது.

மகியின் நாசியை பிணம் எரியும் வாடை நிறைத்தது.

சலங்கை ஒலியோடு சேர்த்து குதிரை கணைப்பின் சத்தமும் சேர்ந்து கேட்டது.

மகிக்கு இருக்கும் இடம் விட்டு எழ முடியவில்லை. மரத்த நிலை. உடலை அசைத்திட முடியவில்லை.

நெஞ்சுக்கூடு காலியானது.

காக்கை இரையும் சத்தம் கேட்க... காதில் வலி கூடியது.

கரும்புகை உருவம் விகாரமாக மகியை பார்த்து சிரித்திட... புகையில் இரு கண்கள் மட்டும் அடர் சிவப்பாய் காட்சியளித்து, மகியின் மொத்த பயத்தையும் வெளி கொண்டு வந்தது.

பயத்தில் எழுந்து ஓட முடியாது, மகியின் கண்கள் நீரை வழியவிட,

அருவம் பட்டென்று தீப்பிடித்து எரிந்தது.

மகிக்கு தன் உடலே எரிவது போல் எரிச்சல். தோல் முழுக்க சிவந்து ஆங்காங்கே திட்டு திட்டாக உரிந்தது.

"நான் கூப்பிட்டேன்ல உன்னை... ஏன் வரல?" அத்தனை இறுக்கமாக கடுமையாகக் கேட்டிருந்தது அருவம்.

மகியால் வாய் திறந்திட முடியவில்லை.

அருவத்தின் கை நீண்டு மகியின் தொண்டையை இறுக்கி பிடித்தது.

மகியின் கண்கள் சொருக...

"லட்டு" என்று கதவினை திறந்து கொண்டு சமர் வர சடுதியில் அனைத்தும் மாற்றம் கொண்டது.

மகி இருக்கையில் மயங்கி தொய்ந்து சரிந்திருந்தாள்.