இனியொரு பிரிவேது - கதைத் திரி

[Kothaisuresh]

சூப்பர், வேர்ல்ட் கப், ஐபிஎல் எல்லாம் கண் முன்னே கொண்டு வந்தாச்சு. பதட்டத்தில் நிக்க வைச்சிட்டீங்க

 

[Devi Manogaran]

அத்தியாயம் - 13


விளையாட்டை பொறுத்தவரை வெற்றி, தோல்விகள் சகஜம் தான். தோல்விகள் தான் வெற்றிக்கு முதல் படி என்று சொல்வது எளிது. ஆனால், நடைமுறையில் தோல்வியை இன்முகத்துடன் எதிர்கொள்வது சாத்தியப் படுமா என்று கேட்டால், மிகப் பெரிய கேள்விக் குறி தான்.

அந்த நிமிடம் பல கோடி ரசிகர்களின் பார்வையும் மிகுந்த எதிர்பார்ப்புடன் நிரஞ்சன் மேல் தான் இருந்தது. அவனோ, பதட்டமாக இருந்தாலும் வெற்றி வாகை சூடி விட வேண்டும் என்ற வெறியுடன் பேட் பிடித்து நின்றான்.

இங்கே கேப்டன் இறங்கி வீரர்களுடன் அமரப் போனார். ஓரளவு முடிவை கணித்து விட்டவர் திரும்பி நந்தனாவை பார்த்து புன்னகைத்து, "இட்ஸ் ஓகே. வீ வில் பவுன்ஸ் பேக்" என்று அவளின் தோளில் தட்டிக் கொடுத்து விட்டு போனார்.

இன்றைய இந்த ஆட்டத்தின் முடிவு ஒட்டு மொத்தமாக கணவனை நொறுக்கி விடும் என்ற உணர்வே அவளைக் கொல்ல, பார்வையை கணினி திரைக்கு திருப்பினாள் அவள்.

பந்து வீசப்பட்டது. நிரஞ்சன் அந்த யார்க்கர் பந்தை கணித்து, காலை முன்னே கொண்டு வந்து, பந்தை பேட்டால் பலமாக தட்டி விட்டு, வெற்றி ஒன்றே குறிக்கோளாக ஓடினான்.

எதிரணியின் பந்து வீச்சாளர், "அவுட்" என்று கத்த, மைதானமே எழுந்து நின்றது. மஞ்சள் அணி பயத்துடன் பார்க்க, நீல அணி பதட்டத்துடன் எதிர்பார்க்க, நடுவரின் ஒற்றை விரல் மெல்ல மெல்ல மேல் நோக்கி உயர்ந்தது.

"ஹோ.." என்ற மும்பை ரசிகர்களின் மகிழ்ச்சி ஆரவாரம் விண்ணை பிளக்க,

நிரஞ்சன் அவுட், "எல்பிடபிள்யூ"(LBW) என்றார்கள்.

ஒரு ரன் வித்தியாசத்தில் மும்பை அணி வெற்றி பெற்றதாக அறிவிக்கப்பட்டது. அந்த வருட கோப்பையை மும்பை அணி கைப்பற்ற, அதிக முறை இறுதி போட்டிக்கு சென்று தோற்ற அணி என்ற புதிய சாதனையை படைத்தது சென்னை அணி.

எல்லாம் சில வினாடிகளில் நடந்து முடிந்திருக்க, ரெண்டாம் ரன் எடுக்க ஓடிக் கொண்டிருந்த நிரஞ்சனுக்கு அப்போது தான் அவுட் என்று அறிவித்ததே உரைத்தது. அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டான் அவன். ஒன்றும் புரியாமல் எல்லாம் பக்கமும் பார்த்தபடி அவன் விழிக்க,

அவனை அப்படி பார்க்கையில் நந்தனாவிற்கு எழுந்து ஓடிப் போய் அவனை இறுக்கி அணைத்து கொள்ள வேண்டும் போலிருந்தது.

மும்பை ரசிகர்கள் வெற்றிக் களிப்பில் கர்ஜிக்க, சென்னை ரசிகர்கள், "ஓ, நோ" என்று கூச்சலிட, அரங்கமே கலவையான உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தியது.

அதற்குள் மும்பை அணியினர் வெற்றியை கொண்டாடத் தொடங்கி இருந்தனர்.

களத்தில் இருந்த சென்னை வீரர்கள் இருவரும் குழம்பி போய் நின்றனர்.
நிரஞ்சனுக்கு தான் அவுட்டா, இல்லையா என்ற சந்தேகம் இருக்க ரெவியூ (review - DRS) செய்து உறுதிப் படுத்திக் கொள்ள விரும்பினான் அவன்.

அவன் நடுவரை நோக்கி நகர, நந்தனாவிற்கு அழுகையில் உதடு துடித்தது.

ஒரு போட்டியில், ஒரு அணி இரண்டு முறை மட்டுமே ரெவியூ செய்ய முடியும். நடுவரின் முடிவு சரியாக இருக்கும் பட்சத்தில் அடுத்து ரெவியூ செய்யும் வாய்ப்பை அந்த அணி இழந்து விடும். ஏற்கனவே சுகாஸ் அதை பயன்படுத்தி வீணாக்கியும் இருந்தான். இப்போது சென்னை அணி நிரஞ்சனின் அவுட்டை சரி பார்க்க முடியாது, ரெவியூவை இழந்திருந்தது. வேறு வழியின்றி நடுவரின் முடிவை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டாக வேண்டிய சூழல்.

அங்கே நிரஞ்சன் அதிர்ந்து, தோல்வியை உள்வாங்கி, ஒரு நொடி கலங்கி என்று பல்வேறு முக பாவங்களை காட்டி விட்டு, நொடியில் தன்னை சீர்ப்படுத்தி கொண்டான்.

மும்பை வீரர்களுக்கு அவன் கைக் கொடுத்துக் கொண்டே வெளியில் வர, நந்தனா கணினி திரையை வெறித்தாள்.

நிரஞ்சன் அடித்த கடைசி பந்து, அவனின் இடப் பக்கமாக சென்று கொண்டிருந்தது. நிச்சயம் அது அவுட் கிடையாது. ஆனால், சென்னை அணி முறையிட முடியா நிலையில் நிறுத்தி இருந்தான் சுகாஸ்.

இதற்காக சுகாஸை வறுத்தெடுக்க போகிறார்கள் என்று மனதில் வருந்தினாள் நந்தனா.

"சியர் அப் நந்து. ஆட்டம்னு வந்துட்டா, அறம் எல்லாம் பார்க்க முடியாது நந்து. சூது தான் எப்போதும் வெல்லும்." சிவராஜ் சொல்ல, அவளால் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை.

அவளுக்கு இப்போது நிரஞ்சன், சுகாஸ் இருவரையும் நினைக்கையில் பதறியது.

இந்தியாவில் கிரிக்கெட் ஒரு மதம். ஐபிஎல் அதில் முக்கியமான திருவிழா. அதில் அவர்களுக்கு பிடித்தமான அணி வெல்லவில்லை என்றால் ரசிகர்கள் கொதித்து விடுவார்கள் என்பதை இந்தியாவே அறியும்.

கேப்டன், சுகாஸ், நிரஞ்சன் என்று அத்தனை பேர் மேலும் விமர்சனங்கள் எழும். எப்போதும் போல அதை அவர்கள் காயம் படாமல் கடந்து வர வேண்டும் என்று மனதார வேண்டிக் கொண்டாள் அவள்.

மைதானத்தை விட்டு நிரஞ்சன் வெளியில் வர, அவனோடு இணைந்து உடை மாற்றும் அறைகளை நோக்கி நடந்தாள் நந்தனா.

அவனிடம் ஆழ்கடலின் ஆபத்தான அமைதி.

அவன் மார்பில் கை வைத்து, "அடிபட்டு இருக்கா நிரஞ்சன்?" என்று கேட்டவளை திரும்பி முறைத்தான் அவன்.

"கப்பை அலேக்கா தூக்கி மும்பைக் காரன் கையில கொடுத்துட்டு வந்திருக்கேன். எப்படி இருக்கு தெரியுமா? அசிங்கமா, அவமானமா.. உனக்கு இப்போ காயம் தான் ரொம்ப முக்கியம். இல்ல?" அவன் கர்ஜிக்க, தானாக பின்னடைந்தாள் நந்தனா.

வெற்றியை விட மோசமாக தோல்வியை கையாண்டான் நிரஞ்சன்.

சென்னை அணியின் தோல்விக்கு தன்னையே குற்றம் சாட்டி கொண்டான் அவன்.

உண்மையில் சென்னை அணி ரசிகர்கள் அந்த தோல்வியை நல்ல முறையில், ஸ்போர்ட்டிவ்வாக தான் எடுத்துக் கொண்டார்கள். ஆனால், மற்ற கிரிக்கெட் ரசிகர்கள் சென்னை அணி வீரர்களை அக்குவேர் ஆணி வேராக பிரித்து மேய்ந்து விமர்சித்து கொண்டிருந்தனர்.

அவள் எதிர்பார்த்தது போல சுகாஸ் மற்றும் நிரஞ்சன் மேல் தான் அத்தனை விமர்சனங்களும் குவிந்தது.

நிரஞ்சனுக்கு இதொன்றும் புதிதல்ல. கிரிக்கெட் வாழ்வில் பல தோல்விகளை கடந்து வந்தவன் தான் அவன். ஆனால், இம்முறை ஏனோ துவண்டு போனான் அவன்.

இந்திய அணிக்கு அடுத்தடுத்த போட்டிகள் எதுவும் இல்லாதிருக்க, ஓய்வில் இருந்தான். ஆனால், அறைக்குள் அடைந்து கிடந்தான் அவன்.

நாட்கள் நகர, அவன் நகரவில்லை. நந்தனா தன்னால் முடிந்த அளவு அவனை வெளியில் கொண்டு வர முயற்சித்தாள். ஆனால், அவன் மனது வைத்தால் தானே அது முடியும்? ஏதோ சிந்தனையில் மூழ்கி, வீட்டிலேயே அடைந்து கிடந்தான் அவன்.

வெறும் வாய் வார்த்தைகள், வாக்கு வாதங்களாக முற்றி, சண்டையில் முடிந்து, அவனிடம் முறைத்துக் கொண்டு அடிக்கடி மும்பைக்கு ஓடினாள் நந்தனா. அங்கே அவனில்லாமல் ஒரு நாள் கூட தாக்குப் பிடிக்க முடியாது மீண்டும் அவனிடமே வந்து நின்றாள் அவள்.

உதடு வளைத்த கோணலாக புன்னகை மட்டுமே அவனிடம் இருந்து வெளிப்பட, அவளுக்கு ஆத்திரமாக வந்தது.

"உங்களுக்கு என்ன தான் பிரச்சனை நிரஞ்சன்? வாயை திறந்து, மனசு விட்டுப் பேசினா தானே எனக்கு புரியும்? என்னாச்சு உங்களுக்கு? எத்தனை முறை நான் இதையே கேட்கறது? ஏன் இப்படி இருக்கீங்க? பயமா இருக்கு எனக்கு" அழுத்தம் தாளாமல் வெடித்தாள்.

அவளை வெறுப்பேற்றும் விதமாக சத்தமாக சிரித்தான் நிரஞ்சன்.

மனம் திறக்கவில்லை அவன். எதையோ பறி கொடுத்தவன் போல எந்நேரமும் அமர்ந்திருந்தவனை பார்க்க பார்க்க அவளுக்குத் தான் பயமாக வந்தது.

அன்றைக்கு வேலை முடித்து அவள் வீட்டிற்கு வரும் போதே நிலவு வந்திருந்தது.

படுக்கை அறைக்குள் நுழைந்து, உடையை களைந்து, குளிக்க தயாரானாள் அவள்.

அப்போது பால்கனியில் அசைவு தெரிய, உடையை மார்பில் இட்டு, திடுக்கிட்டு திரும்பினாள் அவள்.

உடை நழுவ, "பயந்துட்டேன் நிரஞ்சன்" என்றவள், மூச்சை ஆழ உள்ளிழுத்து வெளியிட்டாள்.

"நீங்க இந்நேரம் வீட்ல என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? நெட் பிராக்டீஸ் போகல? இது நீங்க ஜிம் போற டைம் தானே?" அவள் கேள்விகளை அடுக்க, அவனோ நிதானமாக அவளை நோக்கி நடந்து வந்தான்.

"ஜிம் போய்…?" சோம்பலாக அவன் கேட்க,

"உடற்பயிற்சி பண்ணனும். வேற என்ன…?" அவளை பேச விடாமல், இழுத்து அணைத்தவன், சமீப வழக்கமாக அவனது உடற்பயிற்சியை படுக்கை அறையில் செய்துக் கொண்டிருந்தான்.

"நிரஞ்சன்…" மூச்சு வாங்க அவள் அழைக்க,

"இதுவும் எக்சர்சைஸ் தான் பொண்டாட்டி. நாம மட்டும் தான் பண்ண முடியும்.ஆனா, எவ்வளவு கேலரி பர்ன் ஆகும் தெரியுமா? இதுனால, ஹேப்பி ஹார்மோன்ஸ் எல்லாம் சரியா வேலை செய்யும். இப்போ சொல்லு? எது பெட்டர்?" அவளின் கழுத்தெலும்பில் இருந்த டாட்டுவில் முத்தமிட்ட படி அவன் கேட்க, அவனைத் தவிர அனைத்தையும் மறந்திருந்தாள் அவள்.

தலை உயர்த்தி மனைவியின் கண்ணோடு கண் கலந்து கண்ணடித்தான் நிரஞ்சன். கோபமாய், அழுத்தமாய், தாபமாய் அவன் தோள்களை பற்றியது நந்தனாவின் கரங்கள்.

"நீ மட்டும் என் கூடவே இரு பொண்டாட்டி. அது போதும் எனக்கு" கிசுகிசுத்தவன், அவளோடு கலந்திருந்தான்.

நிரஞ்சன் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்க, அவனது அணைப்பில் இருந்த நந்தனாவின் மனம் எங்கெங்கோ சுற்றிக் கொண்டிருந்தது.

இந்திய அணி அடுத்தடுத்த போட்டிகளில் பங்கேற்றால் கணவன் சரியாகி விடுவான் என்று நினைத்தாள் நந்தனா.

இரண்டே மாதங்களில் உலக கோப்பை தொடர் நடைபெற இருந்தது. அதற்கான பயிற்சிகள் அவனை மாற்றி விடும் என்று முழுதாக நம்பினாள் அவள்.

அதிசயமாக மறுநாள் வலைப் பயிற்சிக்கு சென்றான் நிரஞ்சன். சில நாட்களிலேயே தனது வழக்கத்துக்கு அவன் திரும்ப, அவளுக்கு அப்படியொரு ஆசுவாசம். மகிழ்ச்சியில் கண்கள் கலங்கி விட்டது.

"நிரஞ்சன், நிரஞ்சன்.." உறங்கிக் கொண்டிருந்தவனை உலுக்கி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.

"ம்ம்.. தூங்கு நந்து" காற்றில் கை நீட்டி துழாவி அவளைத் தேடினான் அவன்.

அவன் கைப் பிடித்து இழுத்தாள் நந்தனா. அவளை சுண்டி இழுத்து தன் மேல் போட்டான் அவன்.

"என்ன பொண்டாட்டி.." வசீகரித்தது கிசுகிசுப்பான அவன் குரல்.

"ஹேப்பி பர்த் டே நிரஞ்சன்" மென்மையாய் அவன் மார்பில் முணுமுணுத்தாள் நந்தனா.

மெலிதான புன்னகை முங்கமெங்கும் படர, கண் விழித்தான் நிரஞ்சன்.

"தாங்க்ஸ் நந்து"
அவனிடம் இருந்து விலகி அவள் எழ, அறையின் அலங்காரம் அவன் கண்களில் விழுந்தது.

அவன் கைப் பிடித்து எழுப்பி படுக்கைக்கு அருகில் இருந்த காஃபி டேபிள் முன் அமர வைத்தாள் நந்தனா.

பிறந்தநாள் கேக் அங்கே இருக்க, அதில் ஒற்றை மெழுகு வர்த்தி எரிந்து கொண்டிருந்தது.

கத்தியை எடுத்து வெட்டப் போனான் அவன்.

"மேக் அ விஷ் (Make a wish)" என்றாள் நந்தனா.

அறை நிறைத்த இருளில் மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியில் ஒளிரும் மனைவியின் முகத்தை இமைக்காமல் பார்த்தான் நிரஞ்சன்.

"என்ன பண்ணனும்?"

"விஷ் நிரஞ்சன்"

"அப்படின்னா?"

"ப்ச், விருப்பம், வேண்டுதல் இது போல. உங்களுக்கு ஏதாவது ஆசை இருக்கும் இல்ல? இந்த வருஷம் அது வேணும்னு வேண்டிக்கோங்க"

"யார் கிட்ட?"

"மனசுக்குள்ள தான். கடவுள் கிட்ட…" அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவளை நோக்கி கை நீட்டினான் நிரஞ்சன்.

அவள் குழப்பமாக அவன் கையைப் பார்க்க, நீட்டிய கரத்துடன், "கிவ் மி அ விஷ் பொண்டாட்டி" என்றான் அவள் கண்களை ஆழப் பார்த்து.

நந்தனாவின் கண்கள் அதிர்ச்சியில் விரிய, "பர்த் டே விஷ் பொண்டாட்டி. எனக்கொரு வரம் கொடு" என்றான் மந்தகாச புன்னகையுடன்.

அவன் கேட்டு எதையும் மறுக்காதவள், அவன் கரத்துடன் தன் கரம் கோர்த்து, "என்ன வேணும் சொல்லுங்க?" என்றாள்.

சற்றே யோசனைக்கு பின், "ஜஸ்ட் வரம் மட்டும் கொடு பொண்டாட்டி. திடீர்னு என்ன வேணும் கேட்டா சட்டுனு மனசுல எதுவுமே தோணல. இந்த நிமிசம் நீ மட்டும் போதும்னு தான் மனசுக்கு இருக்கு. சோ, எனக்கு எப்பவாவது, ஏதாவது வேணும்னா அப்போ உன்கிட்ட கேட்கறேன். பட், இப்போதைக்கு அந்த வரத்தை மட்டும் கொடு" என்று நிரஞ்சன் நீளமாக பேச, சிரிப்புடன் அவன் கரத்தை அழுத்திக் கொடுத்தாள் நந்தனா.

"இந்த கேம் நல்லா இருக்கு இல்ல? ஆனா, ஏதாவது ஏடாகூடமா கேட்காம இருந்தீங்கன்னா சரி தான். இந்த வரம் எல்லாம், எப்பவும் வில்லங்கத்தை தான் கொண்டு வரும்" அவள் செல்லமாக சலித்து கொள்ள, "என்னை நம்பு, பொண்டாட்டி" என்று சத்தமாக சிரித்தான் நிரஞ்சன்.

காலம் காற்றாய் விரைய, உலகமே ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த உலகப் கோப்பை போட்டித் தொடர் ஆரம்பமானது.

இந்திய அணி சிறப்பான ஆட்டத்தை தொடர்ந்து வெளிப்படுத்தியது.

வெற்றி மட்டுமல்ல தோல்விகளையும் சந்திக்க தான் செய்தது. ஆனாலும் வெற்றி சதவீதம் அதிகமாக இருக்க, வெகு எளிதாக, அரை இறுதிக்கு முன்னேறி இருந்தது இந்திய அணி.

மீண்டும் ஒருமுறை உலக கோப்பையை கைப் பற்ற போகிறது இந்தியா என்று ரசிகர்கள் மார்தட்டி பெருமை பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

அங்கிருந்த மைதானத்தின் சாதக பாதகங்களை அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தது நிபுணர்கள் குழு.

இந்தியா நிச்சயம் இறுதி போட்டிக்கு தகுதி பெறும் என்று கண்களில் கனவுடன் ஒவ்வொரு இந்திய ரசிகனும் காத்திருக்க, சொல்லி வைத்தது போல அத்தனை வீரர்களும் சொதப்பினார்கள் அன்று.

வீரர்கள் உயிரை கொடுத்து ஆடத் தான் செய்தார்கள். ஆனால், சாதாரண ரசிகனை பொறுத்த மட்டில் வெற்றி பெறாத எல்லா ஆட்டமுமே சொதப்பல் ஆட்டம் தான்.

இந்திய அணியினர் அனைவரும் அந்த போட்டியில் அவுட்டாகி இருக்க, மிக மோசமான தோல்வியாக தான் உலகமே அதைப் பார்த்தது.

வீரர்கள் ஐபிஎல் மாதிரியான போட்டிகளில் ஆடுவதால் தான் உலக அளவிலான போட்டிகளில் சோபிப்பதில்லை. அவர்கள் சில மாதங்கள் தொடர்ந்து ஐபிஎல் போட்டிகளில் விளையாடுவதால் சோர்ந்து போகிறார்கள் என்ற பேச்சு அடிபட தொடங்கி இருந்தது.

ஐபிஎல் பணத்தை மட்டுமே குறியாக வைத்து இயங்கிறது. அது வீரர்களின் திறமைகளை மழுங்க செய்கிறது என்று காட்டமான விமர்சனங்கள் வீசப்பட்டது.

அந்நேரம் கிடைத்தது வாய்ப்பு என்று கண்டபடிக்கு விமர்சன மழையை பொழிந்தனர் ரசிகர்கள் மற்றும் விமர்சகர்கள். உலக கோப்பை வீடு வராத ஏமாற்றம் அவர்களை கொதிக்க செய்தது.

இப்படியே போனால் இந்திய அணியின் நிலைமை அவ்வளவு தான் என்பது வரை விமர்சனம் போக, வீரர்கள் பலமாக தாக்கப்பட்டார்கள்.

செய்திகள், இணையம் என எங்கும் அந்தப் பேச்சு தான் பல நாட்களுக்கு தொடர்ந்து நீடித்துக் கொண்டிருந்தது.

ஏமாற்றத்தை தாங்க இயலாது, வீரர்கள் மேல் தனிப்பட்ட தாக்குதல்களை தொடங்கி இருந்தனர். இணையம் முழுவதும் கேலி, கிண்டல், வன்மம் என மீம்களாக உலாவ, பல வீரர்கள் வெளியில் காண்பித்து கொள்ள முடியாத அளவிற்கு மன அழுத்தத்திற்கு ஆளானார்கள்.

அதில் நிரஞ்சனும் ஒருவன். மனைவி அவனுக்காக என்னவெல்லாமோ செய்யத் தயாராக இருக்க, அறையை விட்டு வெளியே வரவே விரும்பவில்லை அவன். நாட்டை விட்டு அவனை கடத்திப் போக விரும்பினாள் அவள். ஆனால், அவன் நகர்ந்தால் தானே?

விளைவு?

மும்பை, சென்னை என்று பயணித்து விமான சேவைக்கு நிதியுதவி செய்து கொண்டிருந்தாள் நந்தனா.

கணவனின் வாழ்வில் எது நிகழ்ந்தாலும் அவளைத் தான் அதிகம் பாதித்தது. வெற்றியை தலை மேல் வைத்து கொண்டாடும் வேளைகளில், மனைவியையும் சேர்த்தே கொண்டாடினான் நிரஞ்சன்.

தோல்வியில் துவளும் போது, அவளை முற்றிலுமாக தவிர்த்தான். அவள் தான் தவித்துப் போனாள்.

மழையும், வெயிலும் மாறி மாறி வர நடுக்கத்துடன் நனைந்தாள், காரணமின்றி காய்ந்தாள் அவள்.

"வாழ்க்கை என்றால் எல்லாம் தான் இருக்கும்" என்பதற்கு நல்ல உதாரணமாக இருந்தார்கள் அவர்கள். அதை எப்போதும் கடுப்புடன் நினைத்துக் கொள்வாள் நந்தனா.

மெல்ல மெல்ல மீள முடியாத மன அழுத்தத்திற்குள் அமிழ்ந்து கொண்டிருந்தாள் நந்தனா. கணவன், கிரிக்கெட், தங்களின் எதிர்காலம் என எப்போதும் கவலைகள் அவளை அரிக்க, எதையும் ஆராய்ந்து செயல் பட முடியாத வண்ணம் அவளது மூளை ஓய்ந்து போய் இருந்தது.

சதா சிந்தனைகளில் மூழ்கி இருந்தவளை மிக தாமதமாக தான் ஊன்றி கவனித்தான் நிரஞ்சன்.

எப்போதும் அவனது மன துயரங்களுக்கு வடிகாலாக இருப்பவள் அவள் தான். ஆனால், அப்போது அவள் தனக்குள் தொலைந்து கொண்டிருந்தாள்.

கணினி திரையில் போட்டி காணொளி ஓட ஷர்மா பேட் செய்துக் கொண்டிருந்தார். கண்கள் அதை வெரித்தாலும், அறிவு ஆராய்வதை நிறுத்தியிருந்தது. அவளுக்கு புள்ளி விவரங்கள் ஒன்றும் புலப்படவில்லை. கைகள் குறிப்பு எடுக்காமல் அந்தரத்தில் நிற்க, அதிர்ந்து போனாள் நந்தனா.

"நந்து, வாட்ஸ் ராங்" அவன் பேசும் மொழி புரியாதது போல அவள் முழிக்க, "நந்து" மனைவியின் தோளை மென்மையாக தொட்டான் நிரஞ்சன்.

நினைவுகளில் தொலைந்து போனவனை நிகழ் காலத்திற்கு இழுத்து வந்தாள் இன்று ஆழ்ந்த உறக்கத்திலும் புலம்பிய அவன் மனைவி.

"நந்து" இப்போதும் மென்மையாக அவள் முதுகை வருடிக் கொடுத்தான் நிரஞ்சன்.

"ஏன் இப்படி பண்றீங்க நிரஞ்சன்? கிரிக்கெட் உங்க வாழ்நாள் கனவு…அதை ஏன் விடுறேன்னு சொல்றீங்க?" தூக்கத்தில் அவள் துக்கத்துடன் கதற, அவனுக்கு தொண்டை அடைக்கும் உணர்வு. கனலாய் எரிந்த கண்கள் கலங்கியது.

"ஷ்ஷ்ஷ், தூங்கு நந்து" அவன் குரலும், விரல்களும் வருட அவளின் மேடிட்ட வயிறு அவன் மேல் இடிக்க, அவனை மேலும் ஒன்றினாள் நந்தனா.

"எல்லாத்தையும் தப்பு தப்பா பண்ணிட்டேன் நந்து. சாரி" கண்களை மூடிக் கொண்டு புலம்பினான் நிரஞ்சன், அப்படியே உறங்கியும் போனான்.

மறுநாள் காலை சூரியன் சுள்ளென்று அவன் முகத்தில் சுட்டு எழுப்பி விட, அனிச்சையாய் மனைவியை தேடியது அவன் கண்கள்.

பக்கத்தில் படுக்கையில் அவளில்லை. கண்ணை தேய்த்த படி எழுந்தான், முகம் கழுவி மனைவியை தேடிக் கொண்டு கீழே போக, உணவு மேஜையின் முன் இருந்தாள் அவள்.

அவளுக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்து காஃபி குடித்துக் கொண்டிருந்த மாமனாரை பார்த்ததும் அவனுக்கு திடுக்கென்றது.

அவர் கண்களை சந்திக்க முடியாமல் மனைவியை பார்த்தபடி, "வாங்க மாமா. எப்படி இருக்கீங்க?" என்றான் அவன்.

பதில் சொல்லாமல் அவனைப் பார்த்தார் அவர். அந்த கண்களில் இருந்த குற்றசாட்டில் குன்றிப் போனான் நிரஞ்சன்.

ஐந்து மாத கர்ப்பிணி மனைவியை விபத்துக்குள்ளாக்கி அவளை இரண்டு நாட்கள் சுய நினைவில்லாமல் மருத்துவ மனையில் படுக்க வைத்திருக்கிறான் அவன்.

செய்தி அறிந்து ஒரு தந்தையாக அவரின் மனம் என்ன பாடுபட்டிருக்கும் என்பதை அவனால் கற்பனை செய்து கூட பார்க்க முடியவில்லை.

ஆத்திரத்தில் அவர் என்ன செய்தாலும், ஏன் அடித்தாலும் கூட வாங்கிக் கொள்ள தயாராகவே இருந்தான் அவன்.
ஆனால், அவருக்கு மட்டுமல்ல விபத்து பற்றிய விஷயம் ஒரு ஈ, காக்கைக்கு கூட தெரியாது என்பதை அப்போது அவன் தான் மறந்திருந்தான், பாவம்.

"நல்லா இருக்கேன் மாப்பிள்ளை" என்றவர், "வாங்க சாப்பிடலாம்" என்று அழைக்க, அவரின் அருகில் சென்று அமர்ந்தான் அவன்.

அவனுக்கு உணவு பரிமாறிய மனைவியை பார்த்து, "நீ சாப்பிட்டியா நந்து?" என்று அவன் கேட்க, மறுப்பாக அசைந்தது அவள் தலை. அவளையும் அமர வைத்து‌, தனது தட்டை அவளுக்கு நேராக நகர்த்தி விட்டு, தனக்கு வேறொரு தட்டில் பரிமாறிக் கொண்டான் அவன்.

"சாப்பிடு நந்து. சாப்பிட முடியலயா? இது பிடிக்கலையா? நான் வேற ஏதாவது செஞ்சு தரவா? என்ன வேணும் சொல்லு" அவன் அக்கறையுடன் கேட்க, அவனையே அசையாமல் பார்த்தாள் நந்தனா.

"உங்களுக்கு சமைக்க தெரியுமா நிரஞ்சன்?" திருமணம் முடிந்த இரவு, அதிகாலையில் இருவருக்கும் பசிக்க, "காஃபி, சுடச்சுட சீஸ் ஆம்லெட்" செய்து கொடுத்த கணவனை அதிசயமாய் பார்த்து, விழி விரித்து கேட்ட புத்தம் புது மனைவி நந்தனா அவன் கண்களுக்குள் இப்போது வந்து போனாள்.

அவனது சட்டையை மட்டும் அணிந்து கொண்டு நின்றவள், அன்று அத்தனை வசீகரித்தாள் அவனை. அவனோடு கலந்ததில் கலைந்து, களைத்திருந்தாள்.

சமையல் மேடையில் சாய்ந்து நின்று நின்றவளை உரசியபடி சொன்னான். "ஹோட்டல்ல தான் வளர்ந்தேன் நந்து. ஓரளவு சமைப்பேன்"

நாற்காலி இழுபடும் ஓசையில், நிகழ் காலத்திற்கு இழுக்கப்பட்டான் நிரஞ்சன்.

மனைவி எங்கோ செல்வதற்காக கிளம்பி நிற்பது இப்போது தான் அவன் கண்ணில் பட்டது. இதுவரை அவளது உடையை கவனிக்கவே இல்லை அவன்.

வெறும் இரண்டே இரண்டு இட்லிகளை உண்டு விட்டு எழுந்திருந்தாள் அவள்.

மனைவியை பார்த்தவன் பார்வை அப்படியே நகர்ந்து மாமனாரின் மேல் பதிந்தது.

"இவர் எதற்காக வந்திருக்கிறார்?" என்ற கேள்வி இப்போது தான் உதிக்க, பதட்டத்துடன் எழுந்தான் அவன். உணவை பாதியில் விட்டு விட்டு, கை கழுவினான்.

"மாமா, நான் வேணும்னு பண்ணல. தெரியாம.. சாரி.. இனி மேல் இப்படி ஆகாது. எனக்கு என்ன சொல்லன்னு தெரியல. என்னைப் பார்த்தா எனக்கே…." மேலே அவனைப் பேச விடாமல் உள்ளே புகுந்தாள் நந்தனா.

"நிரஞ்சன்…" என்று தீர்க்கமாக அழைத்தாள். மெல்ல அவனுக்கு அருகில் வந்து நின்றாள்.

மகளின் வலக் கரத்தில் இருந்த பெட்டியை வேகமாக வாங்கிக் கொண்டார் கார்த்திகேயன்.

"நான் அப்பா கூட மும்பை போறேன்"

"என்ன? ஏன் நந்து இப்படி பண்ற?" என்றவனை, கண்டுக் கொள்ளவே இல்லை அவள்.

அவன் பேசாதது போல பாவித்து, "ஐபிஎல் இந்த சீசன் இன்னும் ரெண்டே நாள்ல ஸ்டார்ட் ஆகப் போகுது. சென்னைக்கு முதல் மேட்ச் இன்னும் மூணு நாள்ல இருக்கு. நீங்க பிராக்டீஸ்கு போங்க" அவள் தீர்க்கமாக சொல்ல, தாடை இறுக அவளை முறைத்தான் நிரஞ்சன்.

அவர்களுக்கு தனிமையை கொடுத்து விட்டு, அங்கிருந்து வெளியேறி இருந்தார் கார்த்திகேயன்.

"சரியா இன்னையில் இருந்து ஆறாவது நாள் உங்களுக்கு மும்பை கூட மேட்ச் இருக்கு. அதுக்கு நீங்க மும்பை வருவீங்க. அப்போ.."

"என்ன அப்போ? முதல்ல நீ எதுக்கு மும்பை போற நந்து?" கோபத்தில் வெடித்தான் அவன்.

"நீங்க இந்த வருஷம் ஐபிஎல் ஆடுறீங்க நிரஞ்சன். அப்படி ஆடினா, மும்பை வருவீங்க. அங்க உங்க பொண்டாட்டி, புள்ளை ரெண்டு பேரும் உங்களுக்காக காத்துட்டு இருப்போம். ஒருவேளை நீங்க இந்த வருஷம் ஐபிஎல் விளையாடலன்னா…"

"விளையாடலைன்னா…?" பல்லைக் கடித்தபடி அவன் கேட்க,

"கிரிக்கெட் மட்டுமில்ல. பொண்டாட்டி புள்ளையையும் மறந்திடுங்க நிரஞ்சன். நீங்க மும்பை வந்தாலும், நான் உங்க கூட வர மாட்டேன்." என்று அவள் சொல்ல, கைகளை இறுக மூடினான் நிரஞ்சன்.

மனைவியின் நிபந்தனை அவனை மீண்டும் முருங்க மரம் ஏறச் செய்தது. கோபம், எரிச்சல், ஆத்திரம் என கலவையாய் எழுந்த உணர்வுகளை மனைவியின் முகம் பார்த்து அடக்கினான் அவன்.

"உங்களுக்கு என்ன வேணும்னு நீங்களே முடிவு பண்ணிக்கோங்க நிரஞ்சன்" நந்தனா சொல்லிவிட்டு நகர, அழுத்தமாய் அவள் கையைப் பற்றி நிறுத்தினான் நிரஞ்சன்.

"என்ன வேணுமா? எனக்கு என்ன வேணும்னு உனக்கு தெரியாதா நந்து? எனக்கு என்ன ஆப்ஷன் கொடுத்திருக்க நீ? நான் என்ன முடிவெடுக்க?" அவன் படபடக்க,

"கிரிக்கெட், மனைவி, புள்ளை எல்லாமே உங்க வாழ்க்கையில் இருக்கும். ஆனா, அது நீங்க எடுக்கப் போற முடிவுல தான் இருக்கு நிரஞ்சன். திரும்பவும் சொல்றேன், சென்னை - மும்பை மேட்ச் ஆட மும்பை வாங்க. நான் அங்க உங்களுக்காக காத்திட்டு இருப்பேன். அப்படி நீங்க வரலைன்னா… என்னை மறந்துடுங்க, கிரிக்கெட்டை மறக்க ரெடியானது மாதிரி, என்னையும் மறக்க…"

"நந்து…என்ன பேசுற நீ?" குரல் உயர்த்தி அதட்டினான்.

அவள் பார்வையில் எந்த மாற்றமுமில்லை.

"அப்போ நான் உன் கிட்ட கேட்டது என்னாச்சு நந்து? நீயும் கிரிக்கெட் குள்ள வந்தா மட்டும் தான் இனி நான் கிரிக்கெட்…"

ஒற்றை விரலை அவன் உதட்டில் வைத்து அவன் பேச்சை நிறுத்தினாள் நந்தனா.

"ஷ்ஷ்ஷ். பேசாதீங்க. இந்த டைம்.. எல்லாமே என்னோட இஷ்டம் போல தான் நடக்கும். உங்களுக்கு விருப்பம்னா, நான் வேணும்னா சென்னை டீம் பிளேயரா மும்பை வாங்க. இல்லையா.." என்று அவள் இழுக்க, அவளை அப்படியே இழுத்து அணைத்திருந்தான் நிரஞ்சன்.

அவளை மொத்தமாக தனக்குள் புதைத்து விடும் வேகம் அவனுள். ஆனால், அதற்கு மாறாக மென்மையாய் அவளின் மேடிட்ட வயிற்றை வருடியது அவன் கரம். மெல்ல குனிந்து அழுத்தமாய் இதழ் ஒற்றினான்.

"ஏன் இப்படி பண்ற நந்து?" அவன் கரகரத்த குரலில் கேட்க, வலக் கரத்தை அவன் கன்னத்தில் பதித்து,

"சீ யூ இன் மும்பை நிரஞ்சன்" என்றாள் நந்தனா.

அத்தோடு விலகி விறுவிறுவென வாயிலை நோக்கி நடந்திருந்தாள் நந்தனா. அவளின் பின்னோடு ஓடினான் நிரஞ்சன். அங்கே காத்திருந்த காரின் கதவை கார்த்திகேயன் திறந்து விட, ஏறி அமர்ந்தாள் நந்தனா.

கார் நகர, "நந்து.." என்றான். அவனுக்கு கையசைத்து விடை கொடுத்தாள் நந்தனா. கார் அங்கிருந்து மறையும் வரை அவளின் கண்கள் கணவன் மேல் தான் நிலைத்திருந்தது.

அதில் தெரிந்த எதிர்பார்ப்பில் உடைந்துப் போனான் நிரஞ்சன்.

என்ன முடிவெடுக்க போகிறான் அவன்?



ஆட்டம் தொடரும்…

 

[Kothaisuresh]

மும்பை போவானா நிரஞ்சன்?

 

[Haashini]

Interesting

 

[Devi Manogaran]

அத்தியாயம் - 14




அம்மாவின் மடியில் தலை வைத்துப் படுத்திருந்தாள் நந்தனா.

எதிரில் இருந்த சுவரை சுற்றியது அவள் கண்கள். எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் அவளும், நிரஞ்சனும் தான் இருந்தார்கள், விதவிதமான புகைப் படங்களில்.

சிலவற்றில் மகிழ்ச்சி பொங்கும் முகத்தோடு, சிலதில் மலர்ந்து சிரித்தபடி, புன்னகைத்தபடி, அணைத்தபடி, என்று பார்ப்பதற்கே அத்துணை அழகாக இருந்தது.

அவர்கள் வீட்டில் கூட இத்தனை புகைப்படங்கள் இல்லை. ஆனால், மகள், மருமகன் புகைப்படங்களால் வீட்டை நிறைந்திருந்தனர் அவளின் பெற்றோர்.

அங்கிருந்த புகைப்படங்களிலேயே அவளுக்கும் மிகவும் பிடித்தது, நிரஞ்சனின் தங்கை நிவேதா வீட்டு விஷேசத்தில் எடுத்த புகைப்படம் தான்.

அவள் பட்டுச் சேலையிலும், அவன் பட்டு வேட்டியிலும் நிற்கும் படம். மனைவியின் இடையில் கரம் கோர்த்து, பற்கள் தெரிய சத்தமாக சிரிக்கும் நிரஞ்சன். அவனை சிரிப்புடன் ஏறிட்டு முறைக்கும் அவள். அட்டகாசமான புகைப்படம். அவள் விழிகள் இரண்டும் பல்லாயிரம் தடவையாக அவன் சிரிப்பில் மயங்கி விரிந்தது.

நந்தனாவிற்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்தே அவளுக்கு கிரிக்கெட்டின் மேல் தீராக் காதல். ஆனால், அதை சாதாரணமாக பின்னுக்கு தள்ளியது நிரஞ்சனின் மேலான காதல்.

"உலகம் பார்க்கற நிரஞ்சன் வேற, ஒரிஜினல் நிரஞ்சன் வேற நந்தனா. நிரஞ்சனை உனக்கு நான் கத்துத் தர்றேன். இல்ல, நீயே கத்துப்ப" கணவன் கல்யாணம் பற்றி முதல் முறையாக பேசிய நிமிடங்கள் அவள் கண் முன் வந்துப் போனது.

அவன் சொன்னது உண்மை தான். அவனின் உண்மையான முகத்தை திருமணத்திற்கு பின் தான் கண்டாள் அவள். அப்போதும் அவனைப் பிடிக்கத் தான் செய்தது. அவன் எப்படி இருந்தாலும் அவளுக்கு பிடிக்கத் தான் செய்யும் என்பதையே தாமதமாக தான் புரிந்து கொண்டாள் அவள்.

நேசிக்கும் ஒருவரை அவரின் நிறை, குறைகளோடு ஏற்பது தானே உண்மையான அன்பு?

கிரிக்கெட் வீரன் நிரஞ்சனை விட, கணவன் நிரஞ்சனை அதிகம் பிடித்தது. அவனோடு திருமணத்தை மறுத்தது எல்லாம் இப்போது அவளுக்கே அபத்தமாக பட்டது.

அடித்தாலும், பிடித்தாலும் அவனுடனான வாழ்க்கை அத்தனை சுவாரசியமாக சென்றது. சிரிப்பு, கோபம், சண்டை, சமாதானம், காதல், ஊடல், கூடல் என அவளின் நாட்களுக்கு சுவை கூட்டினான் அவன்.

அவள் ஒற்றைக் காலை மடக்கி தரையில் ஊன்றி, சிக்ஸர் அடிக்கும் புகைப்படமும், அதையொட்டியே நிரஞ்சன் அதை ஆவென்று வாய் பிளந்து பார்க்கும் படமும் இருக்க, அவள் முகத்தை நிறைத்தது புன்னகை.

அதிரடி ஆட்டக் காரனை அவள் அசர வைத்த கணம் அது.

"என்ன நீ அசால்ட்டா சிக்ஸ் அடிக்கற? அப்புறம் பால் போடுற எனக்கு என்ன மரியாதை?" நிரஞ்சனின் பொய்யான கோபக் குரல் காதில் ஒலிக்க, அவள் இதழ்கள் தாமாக புன்னகையில் விரிந்தது.

அந்நேரம் சரியாக அவளின் நினைவின் நாயகனே அலைபேசியில் அழைக்க, அம்மாவின் மடியில் இருந்து எழுந்து அறைக்குள் போனாள்.

"நந்து…" எடுத்ததும் கெஞ்சலாக அழைத்தான்.

"பத்திரமா வீட்டுக்கு வந்துட்டேன். லஞ்ச் சாப்பிட்டேன். ரெஸ்ட் எடுக்கறேன்" அவன் கேட்கும் முன்பாக அவள் பதில் சொல்லத் தொடங்கி இருந்தாள்.

"நீ மட்டும் எனக்கு எத்தனை கண்டிஷன் போடுற நந்து? ஆனா, நான் கால்ல விழுந்து கெஞ்சினாலும் இறங்கி வர மாட்ட. இது உனக்கே நியாயமா இருக்கா?" கோபமாக சலித்தான்.

"என்ன வேணும் நிரஞ்சன்?"

"நான் என்ன பண்ணனும்? நான் என்ன பண்ணா, நீ திரும்பவும் கிரிக்கெட்.."

"ப்ச், திரும்ப திரும்ப அதையே ஏன் பேசறீங்க?"

"நான் என்ன பண்ணனும் நந்து? அதை மட்டும் சொல்லு?"

"ம்ம். சொல்லிடுவேன்" மிரட்டினாள்.

"பிளீஸ், சொல்லு. நான் தலைகீழா நின்னாவது செஞ்சுடுறேன்."

"அப்படியா?"

"கண்டிப்பா நந்து. என்னை நம்பலயா நீ?" அவன் குரலில் லேசாக கோபம் எட்டிப் பார்க்க,

"சென்னை வின் பண்ற ஃபர்ஸ்ட் மேட்ச்ல… நீங்க…" அவள் தயங்க,

"பட்டுனு சொல்லு நந்து" ஊக்கினான் அவன்.

"நம்ம தாதா (Dada) இங்கிலாந்துக்கு எதிரான மேட்ச் வின் பண்ணப்போ, என்ன பண்ணார் ஞாபகம் இருக்கா? எப்படி செலிபிரேட் பண்ணார்னு…"

"ஏய், பொண்டாட்டி. லூசா நீ?" அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்பதை யூகித்து அவன் கத்த, சிரிப்பை அடக்கினாள் நந்தனா.

"எஸ். அவரை மாதிரியே சட்டையை கழட்டி, அதை கையில் வச்சு சுத்தணும் நீங்க" அவள் சிரிப்புடன் சொல்ல, அந்த பக்கமிருந்து பதிலே வரவில்லை. அசாதாரண அமைதி.

"நிரஞ்சன்…" என்றாள் மெல்ல.

அவன் மனைவியான அவள் முன்பு இயல்பாக, உடை மாற்றவே அவனுக்கு பல நாட்கள் பிடித்தது அவளுக்கு நன்றாக நினைவிருந்தது.

அப்படியிருக்கையில் ஆயிரக்கணக்கான ரசிகர்கள் முன்னிலையில், கோடி ரசிகர்கள் தொலைக்காட்சி வழியாக அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது, அவன் சட்டையை கழற்றுவது, நிஜத்தில் என்ன, கனவில் கூட நடக்கவே போவதில்லை என்பது அவளுக்கு நூறு சதவீதம் நிச்சயமாக தெரியும்.

"என் பொண்டாட்டி தானே நந்து நீ? என்னை என்ன செய்ய சொல்ற, தெரியுதா?" மனைவியிடம் அதை எதிர்பார்த்திருக்க வில்லை நிரஞ்சன். கோபத்தை மீறிய உணர்வில், "என்னை ரொம்ப டார்ச்சர் பண்ற நீ" என்று விட்டு அழைப்பை துண்டித்தான் அவன்.

எப்போதும் போல அவர்களுக்குள் விளையாட்டு வினையாகிப் போனதில், "அச்சோ" என்று நாக்கை கடித்துக் கொண்டு புலம்பினாள் அவள்.

"சாரி" என்று அவனுக்கு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினாள். அதை பார்த்த பின்பும் பதில் அனுப்பவில்லை அவன்.

தேவையில்லாத வேலை பார்த்து விட்டோம் என்று நொந்து கொண்டாள் நந்தனா. கணவன் அவள் பேச்சை விளையாட்டாக எடுத்துக் கொள்வான் என்று நினைத்து அதை அப்படியே மறந்துப் போனாள் அவள்.

"போன்ல மாப்பிள்ளை தானே நந்து? எப்போ வர்றார்?" அறைக்குள் தலையை நீட்டி பூர்ணிமா விசாரிக்க, "மும்பை மேட்ச் விளையாட இங்க வருவார் மா. அப்போ, அவர் கூடவே நானும் கிளம்பிடுவேன்." கணவன் கண்டிப்பாக வருவான் என்ற உறுதியில் சொன்னாள் அவள்.

"ஓ சரி சரி. உன் மாமியார் கிட்ட பேசணும் நந்து. உனக்கு ஏழாம் மாசம் வளைகாப்பு பண்ணனும். அதுக்கு அப்புறம் நீ இங்கேயே, எங்க கூட இருக்கலாம். இத்தனை மாசம் சென்னையிலேயே இருந்துட்ட நீ. எனக்கும் மாசமா இருக்கும் உன்னை தாங்கணும்னு ஆசை இருக்கும் இல்ல?" அறைக்குள் நுழைந்து, மகளின் முகம் வருடி அவர் கேட்க, அம்மாவின் அன்பு அவளை நெகிழ்த்தியது.

"நீங்க சென்னை வாங்கம்மா பிளீஸ். எனக்கு.. எனக்கு…" அவள் தடுமாற,

"என்னடா?" என்றார் கேள்வியாக,

"எனக்கு நிரஞ்சன் கூடவே இருக்கணும் போல இருக்கு மா." என்ற மகளின் வார்த்தையில், மகிழ்ந்து போனார் பூர்ணிமா.

மாதம் ஒருமுறை கணவனிடம் கோபித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு வருவதும், மறுநாளே கணவனிடமே ஒடுவதுமாக இருந்த மகளின் வாழ்க்கையை குறித்து ஆரம்பத்தில் அவ்வளவு கவலைக் கொண்டார் பூர்ணிமா. கார்த்திகேயன் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவ்வளவு தான். ஆனால், அவர்கள் கவலை அவசியம் அற்றது எனும் படி, சில நாட்களிலேயே மகளை மீண்டும் மகிழ்ச்சியாக பார்க்கும் போது, அவள் நன்றாக தான் இருக்கிறாள் என்று தங்கள் மனதை சமாதானப் படுத்தி கொள்வார்கள் அந்தப் பெற்றோர்கள்.

சரியாக ஒரு வருடம் முன்பு மகள் கொடுத்த அதிர்ச்சி, அவளின் முடிவு அவர்களை உடைந்து போக செய்தது என்னவோ உண்மை தான். ஆனாலும், அப்போதும் மகள் மேல் இருந்த நம்பிக்கையில் அவள் முடிவை கேள்விகளின்றி அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டார்கள் அவர்கள்.

இப்போதும் மகள் கணவனோடு இருக்க வேண்டும் என்று சொல்ல, பூரித்து புன்னகைத்தார் பூர்ணிமா.

"உன் விருப்பத்தை மீறி நாங்க என்ன செய்திட போறோம் நந்து மா. நீ மாப்பிள்ளை கூடவே இரு டா. நாங்க அங்க வந்து உன்னைப் பார்த்துக்கறோம்" பூர்ணிமா சொல்ல, பூவாய் மலர்ந்தது அவள் முகம்.

"அம்மா டின்னர் செய்யப் போறேன் நந்து. நீ ரெஸ்ட் எடு" என்று விட்டு அவர் வெளியேற, படுக்கையில் சரிந்தாள் நந்தனா.

கணவன் கண்களுக்குள் வந்து சிரித்தான்.

காரணமின்றி அவன் சிரிக்க மறந்த நாட்களும் இப்போது அவளுக்கு நினைவில் வந்தது.

"ஒரு ரன் நந்து. ஒரே ஒரு ரன், நான் எடுத்திருந்தா அன்னைக்கு முடிவே மாறி இருக்கும். ஆனா, அந்த யார்க்கர் பால் என்னை…" புலம்பினான் நிரஞ்சன்.

"நிரஞ்சன், அன்னைக்கு நடந்தது எதுக்கும் நீங்க பொறுப்பில்ல. நீங்க ஒரு ரன் எடுத்து சூப்பர் ஒவர் போய் இருந்தாலும், கப் மும்பைக்கு தான் போய் இருக்கும்" அந்த வருடத்தின் ஐபிஎல் தோல்வியை கடந்து வரவே அவனுக்கு பல மாதங்கள் பிடித்தது.

அவள் தான் பல்வேறு விதமாக பேசி அவனை அந்த குற்ற உணர்வில் இருந்து வெளியில் கொண்டு வந்தாள்.

"அப்பாடா" என்று அவள் நிமிரும் நேரம், உலக கோப்பை வந்தது.

அரை இறுதி வரை சென்று, தோல்வியை தழுவி திரும்பியது, மீண்டும் அவனின் மன அமைதியை கலைத்து போட்டது.

அந்நேரம் ரசிகர்கள், விமர்சகர்கள் கொடுமை போதாதென்று இந்திய அணி நிர்வாகமும் வீரர்களுக்கு மிகுந்த நெருக்கடியை கொடுத்தது.

அவர்களுக்கு கட்டுப்பாடுகளை, பயிற்சிகளை மிகக் கடுமையாக்கியது.

இந்திய அணி வெளிநாடுகளுக்கு, போட்டித் தொடர்ளுக்காக செல்லும் போது, இனி அவர்களின் மனைவி, காதலி என்று யாரும் உடன் வரக் கூடாது என்ற விதியை மீண்டும் அமலுக்கு கொண்டு வரப் போகிறோம் என்று வீரர்களை மிரட்டியது நிர்வாகம்.

மனைவி, காதலி உடன் இருந்தால் வீரர்களின் கவனம் சிதறுகிறது என்று காரணம் சொன்னார்கள்.

"நாங்க என்ன ரோபோக்களா?" கொதித்தனர் வீரர்கள்.

நிரஞ்சனால் நிர்வாகமும், பயிற்சியும், விமர்சனங்களும் கொடுத்த மன அழுத்தத்தை தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. மனதளவில் பெரிதும் துவண்டான் அவன்.

அந்த மாதம் நியூசிலாந்து தொடருக்கு சென்று விட்டு, வெற்றியுடன் மட்டும் திரும்பாமல் தோள் பட்டையில் காயத்துடனும் திரும்பினான்.

ஓய்வு அவனை ஓய செய்தது. ஆனாலும், அவனது போராட்ட குணம் அவனை விட்டு போகாதிருக்க, அதில் இருந்தும் மீண்டு வந்தான் அவன்.

அவன் இயல்பு நிலைக்கு மீள அடுத்தடுத்த போட்டிகள் அவனுக்கு பெரிதும் உதவியது.

பழைய நிரஞ்சனாக மாறியிருந்தான் அவன். அவனது பேட்டிங், பவுலிங் சிறப்பாகி, அதிரடிக்கு திரும்பி இருந்தான்.

அந்நிலையில் தான் அந்த வருடத்தின் ஐபிஎல் தொடர் ஆரம்பமானது.

கிரிக்கெட்டை போல தான் நந்தனாவின் திருமண வாழ்க்கையும் இருந்தது. எப்போதும் எதிர்பாராத திருப்பங்களுடன், முடிவுகளுடன் அவளுக்கு அதிர்ச்சியையும், இன்ப அதிர்ச்சியையும் மாற்றி மாற்றி கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தது.

நிரஞ்சன், அவன் நேசிக்கும் கிரிக்கெட் என இரண்டின் மேலும் அவளுக்கு தீராக் காதல் இருந்ததினால் அனைத்தையும் எளிதில் கடந்தாள் நந்தனா.

மனதை தொட்டு சொல்ல வேண்டும் என்றால், திருமண வாழ்க்கையை ரசித்து தான் வாழ்ந்தாள் அவள்.

அவளுக்கு பெரிதாக எதிர்பார்ப்புகள் இருக்கவில்லை. ஏமாற்றங்களை ஏற்கனவே எதிர்பார்த்திருந்ததால் சுலபமாக அவளால் அதை எதிர்கொள்ள முடிந்தது.

கணவனுடன் ஒன்றாக கிரிக்கெட் பயிற்சியில் ஈடுபட்டு, உடற்பயிற்சி செய்து, கிரிக்கெட் ஆடி, கதை பேசி, சிரித்து என அவர்கள் சந்தோசமாக இருந்த நாட்கள் தான் அதிகம். ஆனாலும், சண்டையிடும் நாட்களின் எண்ணிக்கையும் அவளை அதிகம் தொல்லை செய்யவே செய்தது.

அந்த வருடத்தின் ஐபிஎல் தொடர் தொடங்க இரண்டு நாட்களே இருந்த நிலையில் அவளுக்கு முதல் அதிர்ச்சியை கொடுத்தான் சுகாஸ்.

அவளிடம் கொடுக்கப்பட்ட சென்னை அணி வீரர்களின் பட்டியலில் சுகாஸின் பெயர் இல்லாதிருக்க, பட்டியலை மீண்டும் மீண்டும் திருப்பி திருப்பி சரி பார்த்தாள் அவள்.

முடிவில் சிவராஜிடம் போய் நின்றாள்.

"இந்த சீசன் சுகாஸ் விளையாடல நந்து" தன் வேலையில் கவனமாக அவர் சொல்ல,

"ஏன்?" என்றாள் நம்ப முடியாத அதிர்வுடன்.

"தெரியல. அவனே விலகிட்டான். மேனேஜ்மென்ட் கூட ஏதோ பிரச்சினை போல" என்றவர்,

"ப்ச், டீமும், ஃபேன்ஸிம் அவனை ரொம்பவே மிஸ் பண்ணுவோம். ஆனா, அவன் வர மட்டான் போல" என்று முடித்து விட்டு, தன் வேலையில் மூழ்கினார் அவர்.

அவசர அவரமாக அவனை அழைத்தாள். அவளின் அலைபேசி அழைப்புகளை எடுக்கவே இல்லை சுகாஸ். இருபதிற்கும் மேற்பட்ட முறைகள் முயன்று விட்டு, இறுதியில் நிரஞ்சனின் எண்ணில் இருந்து அழைத்தாள் நந்தனா.

"பிளீஸ், நிரஞ்.." என்று அவன் தொடங்க,

"இட்ஸ் மீ" என்று கத்தினாள் அவள்.

"பிளீஸ், என்னை எதுவும் கேட்காத நந்து. என்னால இப்போ எதையும் சொல்ல முடியாது." அவள் மௌனமாக செவி சாய்க்க,

"ஆனா, காரணத்தை உன்கிட்ட கண்டிப்பா ஒரு நாள் சொல்வேன் நந்து. நடந்ததை ஜீரணிக்க எனக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடேன் பிளீஸ்" அதற்கு மேல் அவனை எதுவுமே கேட்கவில்லை நந்தனா.

இந்த முடிவை வலிக்க, வலிக்க தான் எடுத்திருப்பான் அவன் என்பது அவன் குரலிலேயே தெரிய, "ஓகே. ஆனா, உன்னை டீமில் பார்க்க ஐ ஆம் வெயிட்டிங் சுகாஸ்" என்றாள் குரலில் அவன் மீதான நட்பையும், அன்பையும் தேக்கி.

"தாங்க்ஸ் நந்து" என்றான் சுகாஸ்.

சென்னை அணியில் சுகாஸின் இடத்தை யாராலும் நிரப்ப முடியாது என்பது அணி நிர்வாகத்திற்கு தெள்ளத் தெளிவாக தெரியும். ஆனால், சாமர்த்தியமாக போட்டியின் அழுத்தத்தை மற்ற வீரர்கள் மேல் திரும்பியது அணி நிர்வாகம்.

நிரஞ்சன், ரவி, ஷான் என்று மூத்த வீரர்கள் அதிக நெருக்கடிக்கு உள்ளானார்கள்.

அதிலும் நிரஞ்சன், ரவி போன்ற ஆல் ரவுண்டர்களின் மீது எதிர்பார்ப்பு அதிகமானது.

ஆனால், துரதிஷ்ட வசமாக அந்த வருடம் சென்னை அணிக்கு எல்லாமே எதிராக தான் இருந்தது.

மைதானங்கள், பிட்ச் (pitch), காலநிலை என எதுவுமே அவர்களுக்கு சாதகமாக இல்லை. ஐபிஎல்லை பொறுத்தவரை மாலை மற்றும் இரவு தான் போட்டிகள் நடைபெறும். அந்த வருடம் பனிப் பொழிவு அதிகமாக இருந்தது. விளைவு, பந்து வீச சிரமப்பட்டனர் வீரர்கள்.

காரணங்களை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம் அவ்வளவு குறைகள். வீரர்கள் பலரும் மோசமான ஃபார்மில் (out of Form) இருந்தார்கள்.

சென்னை அணி தோல்வியுடன் தொடரை தொடங்கி, தோல்வியுடன் தொடர்ந்தது.

ராஜ், நிரஞ்சன், கேப்டன், ஷான் என்று பேட்டிங் வீரர்கள் சிறப்பாக ஆடினால், அந்த போட்டியில் பந்து வீசும் வீரர்கள் சொதப்பினார்கள்.

பந்து வீச்சு சிறப்பாக இருந்தால், பேட்டிங் சொதப்பியது.

ராஜஸ்தானிற்கு எதிரான அன்றைய போட்டியில் நிரஞ்சன் தொடர்ந்து இரண்டு வைட் மற்றும் ஒரு நோ பால் வீச, பொறுமைக்கு பெயர் போன கேப்டன் பொங்கியிருந்தார்.

இரண்டு கைகளையும் காற்றில் வீசி, "என்ன பண்ற நிரஞ்? எந்த டீமுக்கு ஆடுற நீ?" என்று கர்ஜிக்க, அவமானத்தில் சிறுத்துப் போனது நிரஞ்சனின் முகம்.

"ஃபோகஸ், ஃபோகஸ்" என்று அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்து கேப்டன் செல்ல, இயல்புக்கு திரும்ப படாத பாடு பட்டான் நிரஞ்சன்.

அந்த போட்டியில் அடுத்தடுத்து அவன் இரண்டு விக்கெட்களை எடுக்கவும் தான், அவனுக்கு நிம்மதியானது.

"வெல் டன்" என்று பாராட்டத் தவறவில்லை கேப்டன். ஆனால், தன் மேலேயே நம்பிக்கையை இழக்க தொடங்கி இருந்தான் நிரஞ்சன்.

அவனது அந்த போக்கு நந்தனாவை கவலைக்குள்ளாக்கி மன அழுத்தத்திற்குள் தள்ளியது.

ராஜஸ்தான் உடனான போட்டியில் சென்னை அணி வெற்றி பெற்றாலும் புள்ளி பட்டியலில் மிகவும் பின் தங்கி இருக்க, பிளே ஆஃப் செல்லும் வாய்ப்பு நூலிழையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

புள்ளி பட்டியலில் இரண்டாவது இடத்தில் இருந்தது சென்னை அணி. ஆனால், கடைசியில் இருந்து இரண்டாம் இடம்.

லீக் போட்டிகளில், இன்னும் ஆறு போட்டிகளை சென்னை அணி சந்திக்க வேண்டி இருந்தது. அதில் ஐந்து போட்டிகளை வென்றால் மட்டுமே பிளே ஆஃப் செல்ல முடியும் எனும் அபாயகரமான நிலையில் இருந்தது சென்னை அணியின் நிலைமை.

அது சென்னை அணி ரசிகர்களை பெரிதும் ஏமாற்றதிற்கு உள்ளாக்கியது.

செய்திகள், இணைய தளங்கள், இணைய உலகமான ஃபேஸ்புக், டிவிட்டர் என்று எங்கு திரும்பினாலும் சென்னை அணியை அடித்து வெளுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஒவ்வொரு வீரனின் ஆட்டமும் ஆராய்ந்து அலசப்பட்டு, காயப் போடப்பட்டது. வீரர்களின் பலவீனங்கள் பூதாகரமாக உருமாற்றம் பெற்று பேசப்பட்டது.

இணையம் போதாது என்று புதிதாக முளைத்த யூடியூப் சேனல்களும், அவர்கள் பங்கிற்கு வீடியோ பதிவு செய்து விமர்சிக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

"அனலிஸ்ட் மனைவி, கோச் மாமனார் என்று குடும்பத்தில் கிரிக்கெட் எக்ஸ்பர்ட்களை கூடவே வைத்திருக்கும் நிரஞ்சன் கிருஷ்ணகுமாரின் பர்பார்மென்ஸ் ஏன் இவ்வளவு மோசமாக இருக்கிறது?" என்றது ஒரு யூடியூப் சேனல்.

"அதிரடி ஆட்டக் கார நிரஞ்சன் எங்கு போனான்? என்பதை தொடர்ந்து,
ஶ்ரீதரின் விமர்சனத்தை மீண்டும் தோண்டி எடுத்தது டிவிட்டர் உலகம்.

"நிரஞ்சன் மாமனாரிடம் கிரிக்கெட் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்" மீண்டும் வைரலாகி இருந்தது.

"நிரஞ்சனின் மனைவி நந்தனா யாரென்று தெரியுமா? அவர் முன்னாள் கிரிக்கெட் வீரர் கார்த்திகேயனின் மகள் என்பது இங்கு எத்தனை பேருக்கு தெரியும்?"

"நிரஞ்சனின் மாமனார் கார்த்திகேயன் யார் என்று தெரியுமா? இந்தியாவிற்கு பல சிறந்த வீரர்களை தந்த மும்பை டோமஸ்டிக் அணியின் கோச். ஷர்மா, ராஜ் ஏன் ஹிரித்திக் கூட அவரின் கீழ் பயிற்சி பெற்றவர்கள் தான்" என்ற செய்தியில் தொடர்ச்சியாக,

"கார்த்திகேயன் முதலில் மருமகனுக்கு பயிற்சி அளிக்க வேண்டும். இல்லையேல், நிரஞ்சனின் நிலை மிக மோசமாகி விடும். நிரஞ்சன் ஆட்டத்தை இதே போல தொடர்ந்தால், கிரிக்கெட் எப்படி ஆட வேண்டும் என்று விரைவில் மறந்து விடுவார் என்றே தோன்றுகிறது"

அவனை நோக்கி வீசப்பட்ட ஒவ்வொரு தனிப்பட்ட தாக்குதலும், நிரஞ்சனை குறி தவறாமல் தாக்கியது.

நந்தனா எதற்கு பயந்தளோ, அது தான் அப்போது நடந்திருந்தது.

அவளுக்குத் தெரியும். அவள் இதை எதிர்பார்த்தே இருந்தாள். என்ன ஒன்று சத்தமாக சொல்லவில்லை. அவனிடம் சொல்லவில்லை, அவ்வளவு தான். ஆனால், அவளுக்கு நிச்சயமாக தெரியும், ஒருநாள் அவளது வேலையை வைத்து, அவளது அப்பாவை கொண்டு கணவனை விமர்சிப்பார்கள், தாக்குவார்கள் என்று.

அதில் அவனுக்கு பாதிப்பு நிச்சயம் இருக்கும். அவன் உடைந்து போவான். அவர்களது திருமண வாழ்க்கை அதனால் பாதிக்கப்படும் என்று முன்னரே கணித்திருந்தாள் அவள்.

நிரஞ்சன் அந்த தனிப்பட்ட தாக்குதல்களை சமாளிக்க முடியாமல் தடுமாறுவது தெரிய, அவனுக்காக வருந்தினாள் அவள்.

"நிரஞ்சன், இதையெல்லாம் பெருசா எடுத்துக்காதீங்க. நீங்க பார்க்காத விமர்சனமா?" என்றாள் மென்மையாக,

"******* இவனுங்களுக்கு வேற என்ன வேலை நந்து? இப்படித் தான் பேசுவானுங்க அறிவே இல்லாம. ஆனா, என்னை பத்தி மட்டும் பேசாம, ஏன் உன்னையும் உள்ள இழுக்கறானுங்க? என் பொண்டாட்டியை பத்தி பேச இவனுங்களுக்கு யார் ரைட்ஸ் கொடுத்தது?" ஆத்திரம் மிக அறை அதிர கத்தினான் அவன்.

"அதென்ன நான் பார்க்காத விமர்சனமா கேட்கற? யாரா இருந்தாலும், எந்த கொம்பனா இருந்தாலும், என் ஆட்டத்தை மட்டும் தான் விமர்சனம் பண்ணனும். அதான் அறம். அதை தான் என்னால சரியான விதத்துல எடுத்துக்க முடியும். என் சொந்த வாழ்க்கையை… மனைவி, மாமனாரை பத்தி பேச எந்த நாய்க்கும் தகுதியோ, அருகதையோ கிடையாது. அதை விமர்சனமா நான் பார்க்க கூட மாட்டேன்." வார்த்தைகளை கடித்துத் துப்பினான் நிரஞ்சன்.

கிரிக்கெட் அவர்களை காதலிக்க வைத்தது, கல்யாண கனவை நனவாக்கியது. இப்போது அவர்களின் வாழ்வை, காதலை, கனவை கானலாக்க பார்த்தது.

மெல்ல மெல்ல மன அழுத்தத்தில் அமிழ்ந்து கொண்டிருந்தாள் நந்தனா.

முன்பொரு முறை அவள் மன அழுத்தத்தில் இதே காரணத்திற்காக விழுந்த போது, நிரஞ்சன் தான் அவளை அதில் இருந்து மீட்டு கொண்டு வந்தான். ஆனால், இம்முறை அவளைக் காட்டிலும் அதிகமான மன அழுத்தத்தில் அவன் இருந்தான்.

பஞ்சாப் அணியுடன் மோதி மோசமான தோல்வியை தழுவி, டெல்லி அணியுடன் போட்டியிட டெல்லி சென்று இறங்கியது சென்னை அணி.

"டாஸ்" வென்ற கேப்டன் முதலில் பந்து வீசுவது என்று முடிவு செய்திருந்தார்.

நந்தனா கணினி முன் அமர்ந்து போட்டியை நேரடி ஒளிபரப்பில் கண்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

"டீமில் ஏதாவது மாற்றம் இருக்கிறதா?" என்று அவரிடம் கேட்கப்பட,

"எஸ். நிரஞ்சன், மைக்கேல் இஸ் அவுட். அண்ட்…" அதற்கு மேல் அவர் சொன்ன எதுவும் அவள் மனதில் பதியவேயில்லை.

இன்றைய போட்டியில் நிரஞ்சன் ஆடவில்லை என்பது மட்டுமே அவள் மனதில் பதிய, வேக வேகமாக கணவனைத் தேடியது அவள் கண்கள். மைதானத்தில் அவன் தலையை காணாமல் கண்களை சுழற்றினாள். அவன் உடை மாற்றும் அறையில் இருந்தான் போலும்.

மின்னல் வேகத்தில் சிவராஜ் முன் போய் நின்றாள் நந்தனா.

"ஏன், ஏன் இன்னைக்கு நிரஞ்சன் டீமில் இல்ல?" அவள் மூச்சு வாங்க கேட்க, அவளை விசித்திரமாக பார்த்தார் சிவராஜ்.

"ஹி ஆஸ்க்ட் அவுட் நந்து. (He asked out) உனக்கு தெரியாதா?"

அன்றைய போட்டியை அவனாக தவிர்த்தானா? கணவன் காரணமின்றி போட்டியில் இருந்து விலகினானா? அவளிடம் ஏன் சொல்லவில்லை?

கிரிக்கெட்டும், அவளும் அவனுக்கு முக்கியமில்லாமல் போய் விட்டர்களா? கேள்விகள் மனதை குடைய, தனது இருக்கையில் வந்து பொத்தென்று அமர்ந்தாள் அவள்.

நிரஞ்சன் தானாக ஒரு கிரிக்கெட் போட்டியில் ஆடுவதை தவிர்த்தான் என்ற அதிர்ச்சியை அவளால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை.

அவள் அதிர்ச்சியை ஜீரணிக்க முடியாமல் அமர்ந்திருக்க, அவளைக் கடந்து வீரர்கள் இருக்கும் பகுதியை நோக்கி சென்றான் நிரஞ்சன்.

"நிரஞ்சன்" என்று கத்தி அழைத்து, முதல் கேள்வியாக, "இன்னைக்கு மேட்ச் ஏன் மிஸ் பண்ணீங்க நிரஞ்சன்? நீங்க ஏன் விளையாடல" என்று அவள் படபடக்க,

"உங்க வேலையை மட்டும் பாருங்க அனலிஸ்ட் நந்தனா" அவள் முன் குனிந்து அழுத்தமாக சொல்லி விட்டுப் போனான் நிரஞ்சன்.

தனக்கு தான் காது கேட்கவில்லை போல என்று கண்ணை சிமிட்டி, சிமிட்டி கணவனைப் பார்த்தாள் நந்தனா.


ஆட்டம் தொடரும்…

 

[Haashini]

Interesting

 

[Kothaisuresh]

சூப்பர், எதனால் இந்த மாட்ச் ஆடாம அவாய்ட் பண்ணான்?

 

[Devi Manogaran]

அத்தியாயம் - 15


சூரியன் சிவப்பு கோளமாய் மெல்ல கீழிறங்கி கொண்டிருந்தான். நந்தனாவிற்குள் கோபம் சுள்ளென்று வேகமாக மேலெழுந்து கொண்டிருந்தது.

சில நாட்களுக்கு முன்பு அவள் கேலியாக சொன்னதை நிரஞ்சன் இப்போது தீவிரமாக அவளுக்கே திருப்பிக் கொடுக்க, அவளுக்கு அப்படியொரு கோபம்.

இன்றிரவு உன்னை கவனித்துக் கொள்கிறேன் என்று மனதில் கருவிக் கொண்டாள் அவள்.

ஒரு மாலை வேளையில் வீரர்கள் வலைப் பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருக்க, நந்தனா ஒரு மூலையில் சிவராஜிடன் அமர்ந்து தன் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"எனக்கு வந்து பால் போடு, பொண்டாட்டி" என்று நிரஞ்சன் அழைக்க,

"வேலையா இருக்கேன் நிரஞ்சன்" என்று அவனை நிமிர்ந்தும் பாராமல் மறுத்து விட்டாள் அவள்.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து நிரஞ்சன் தன் வலையில் இருந்து ஓய்விற்காக வெளியில் வர, அங்கே மற்றொரு வலையில் ராஜ் பயிற்சியில் ஈடுபட்டு கொண்டிருந்தது அவன் கண்ணில் விழுந்தது. அவனுக்கு பந்து வீசிக் கொண்டிருந்தது சாட்சாத் அவன் மனைவி நந்தனா தான்.

கடுப்புடன் பேட்டை கையில் சுழற்றிபடி அவர்களை நோக்கி நடந்தான் நிரஞ்சன். சத்தம் எழுப்பாமல் ஒரு ஓரமாய் சென்று அவன் நிற்க, அவனை முதலில் ராஜ் தான் கவனித்தான்.

"ஹாய் ண்ணா" என்று விட்டு, "நீ பால் போடு நந்து" என்று அவன் சொல்ல, சகஜமாக கணவனுக்கு புன்னகையை தந்து விட்டு பந்து வீசத் தொடங்கினாள் நந்தனா.

ராஜ் கேட்ட கேள்விகளுக்கு எல்லாம் பதிலளித்து கொண்டே அவள் பந்து வீச, அந்த பந்தை தன் முகத்திலேயே அவள் வீசியது போல முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான் நிரஞ்சன்.

"என்னை எப்போ பார்த்தாலும் நோ பால் போடாத சொல்றியே? எங்க எப்படி போடாம இருக்கறதுன்னு நீ போட்டு காட்டுப் பார்ப்போம்" நிரஞ்சன் சத்தமாக தமிழில் சொல்ல, ராஜ் இருவரையும் புரியாமல் பார்த்தான்.

"இங்க பாருங்க நிரஞ்சன். அப்படி ஈசியா சொல்லிக் கொடுக்க முடியாதுன்னு உங்களுக்கும் தெரியும். எனக்கும் தெரியும். உங்க ஹையிட்க்கு சில நேரத்துல கால் கோட்டை தாண்டி வெளில வர்றது தடுக்க முடியாது தான். முதல்ல நோ பால் பத்தி யோசிக்கவே கூடாது. அடுத்தது, நீங்க பால் போட எப்பவும் ஸ்டார்ட் பண்ற இடத்தை விட இன்னும் சில ஸ்டெப் முன்னாடி வந்து உங்க ரன்னிங் ஸ்டார்ட் பண்ணா.. சரியா இருக்கும் இல்ல? அதாவது உங்க ரன் அப்பை (Run up) டிஸ்டன்ஸ் குறைக்கணும். பதட்டப்படாம, கான்சியஸா ஆகாம அப்படியே ஒரு ஃப்ளோல போட்டா, லாண்டிங் சரியா இருக்கும்" நந்தனா விளக்க,

"சொல்றது ஈஸி" என்று தோள் குலுக்கினான் அவன். இரு முறை அவனைப் போலவே ஓடி வந்து பந்து வீசிக் காட்டினாள். பல டெக்னிகல் விளக்கங்களும் அவள் கொடுக்க, ஒருவித இறுக்கத்துடன் அவளை கவனித்தான் நிரஞ்சன்.

"கோபமா?" என்று கணவனை கரிசனத்துடன் கேட்டு அவன் கரம் பற்றினாள் நந்தனா. ஒரு கையசைப்புடன் ராஜிடம் விடைபெற்று நிரஞ்சனோடு நடந்தாள் அவள்.

அவனது வேக நடையிலேயே அவன் கோபம் தெளிவாக தெரிய, "எதுக்கு கோபம்?" கோர்த்திருந்த கரத்தில் அழுத்தத்தை கூட்டினாள்.

சலிப்புடன் திரும்பி அவளை முறைத்து, "எனக்கு பால் போட மட்டும் உனக்கு டைம் இல்ல. அப்படித் தானே?" என்று அவன் ஒற்றை புருவம் உயர்த்த, ஒற்றை விரல் நீட்டி அவன் புருவத்தை நீவி விட்டாள் நந்தனா.

"பொண்டாட்டி, வந்து பால் போடுன்னு சொன்னா? உடனே ஓடி வரணுமா? இங்க நான் உங்க பொண்டாட்டி கிடையாது. வீடியோ அனலிஸ்ட் நந்தனா" என்றாள், அவன் இடுப்பில் இடித்து,

"வேலையா இருந்தேன் நிரஞ்சன். ஃப்ரீயாக்கிட்டு உங்ககிட்ட வரலாம்னு பார்த்தேன். உங்களுக்கு ரவி பால் போட்டுட்டு இருந்தார். அதான் டிஸ்டர்ப் பண்ணல" அவள் விளக்க,

"ஓஹோ. அனலிஸ்ட் நந்தனா? ரைட்டு? ஆனா, என் கையை ஏன் பிடிச்சு தொங்கிட்டு வர்ற? என்னை உரசிட்டு, இடுப்புல இடிச்சுட்டு.. இதெல்லாம் என் பொண்டாட்டி மட்டும் தான் செய்ய முடியும். அனலிஸ்ட் நந்தனா கொஞ்சம் இல்ல, ரொம்பவே தள்ளி நில்லுங்க " முகத்தை தீவிரமாக வைத்துக் கொண்டு அவன் சொல்ல, அவனை மேலும் நெருங்கி அணைத்த படி நடந்தாள் அவள்.

அவன் முறைக்க,
"ரொம்ப வாய் பேசாதீங்க. அப்புறம் வீட்டுக்கு போனதும் கடிச்சு வச்சுடுவேன்" அவள் மூக்கை சுருக்கி, பல்லைக் கடித்துக் காட்ட, அடக்கமாட்டாமல் சத்தமாக சிரித்து விட்டிருந்தான் நிரஞ்சன்.

அந்த சிரிப்புடன் தான் அன்று வீடு திரும்பினார்கள் அவர்கள். ஆனால், அதை மனதில் வைத்திருந்து அவன் இன்று வேறு விதமாக அவளுக்கு திருப்பிக் கொடுக்க, கோபத்தில் கனன்றாள் அவள்.

அன்றைய போட்டி முடியும் வரை கணவனை தனியாக பிடிக்க முடியாது, அப்படியே அவர்களுக்கு தனிமை வாய்த்தாலும், மைதானத்தில் வைத்து விவாதிக்க முடியாது என்று வீடு திரும்ப காத்திருந்தாள்.

அவள் முன்னிருந்த மடிக் கணினி திரையில் போட்டி ஓடிக் கொண்டிருக்க, மனம் அதற்குள் செல்ல மறுத்தது.

அவளுக்கு அப்பாவின் நினைவு வந்தது. சில மாதங்களுக்கு முன் வீடு சென்ற நினைவு வந்தது.

மும்பையில் அவர்கள் வீட்டு மாடியில் நடைப் பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள் அப்பாவும், மகளும். இரவில் இருளில் நட்சத்திரங்களை தேடிக் கொண்டே நடந்துக் கொண்டிருந்தாள். மகளிடம் பொதுவான விஷயங்களை பேசியபடி இருந்தார் கார்த்திகேயன்.

திடீரென்று, "என்ன நந்து மா? மீடியா கொஞ்சம் ஓவரா தான் போறாங்க இல்ல? நிரஞ்சன் இந்த விமர்சனங்களை எல்லாம் ரொம்ப சீரியஸா எடுத்துக்கறாரா?" நடந்துக் கொண்டே கார்த்திகேயன் கேட்க,

"இல்லப்பா. அவர் மொபைல் பார்க்கறது, நியூஸ் கேட்கறது எல்லாம் ரேர் ப்பா. அடிக்கடி உலக நடப்பு அப்டேட் பண்ணிப்பார். அவ்ளோ தான். மத்த காசிப் செய்திகளுக்கு எல்லாம் பெருசா மதிப்பு கொடுக்க மாட்டார் பா."

"அப்புறம் ஏன்டா டல்லா இருக்க?" அவர் அக்கறையுடன் கேட்க,

"அவர் தானே ப்பா, பார்க்க மாட்டார் சொன்னேன்? ஆனா, யாராவது அனுப்பி வச்சா?"

"என்னம்மா சொல்ற?"

"ம்ம். இதுக்குனே நாலு பேர் இருப்பாங்களே ப்பா. டேய் இதை பாருனு, டேய் அதை பாரு. உன்னை தான் சொல்லி இருக்காங்ன்னு லிங்க் அனுப்பி வைக்க நிறைய பேர் இருக்காங்களே. நிறைய நேரம் கண்டுக்க மாட்டார் பா. ஆனா, சில டைம் என்னனு பார்க்க ஓபன் பண்ணுவார். அப்படியே அப்செட் ஆகிடுறார்."

"அப்படி லிங்க் அனுப்பற ஆளுங்களை பிளாக் பண்ணி விடு நந்து மா. என்ன இருந்தாலும், நாம எல்லோரும் நார்மல் மனுஷங்க தானே மா? அடிச்சா வலிக்க தானே செய்யும்? ஆனா, மாப்பிள்ளை இதையெல்லாம் கண்டுக்காம இருக்க பழகணும். இல்லன்னா ரொம்ப கொடுமையா இருக்கும் நந்து மா. முன்னாடி மாதிரி கேர்ஃப்ரீ ஆட்டிட்யூட்டோட இருக்கணும் அவர்" கார்த்திகேயன் சொல்ல, மௌனமாய் கேட்டபடி உடன் நடந்தாள்.

"நிரஞ்சன் பழையபடி நல்ல ஃபார்முக்கு வந்துட்டார். அசத்தலா ஆடுறார். அது தான் நமக்கு முக்கியம். இந்த விமர்சனங்களை எல்லாம் ஒரு பொருட்டாவே எடுத்துக்க கூடாது மா.
இப்போ எல்லாம் விமர்சனங்கள் எங்கடா நேர்மையா இருக்கு? எல்லாம் அவனவனுக்கு ஒரு பிஆர் டீம் வச்சு, அவங்கவங்களே புரோமோட் பண்ணிக்கறாங்க.

டெக்னிகல்லா கிரிக்கெட் தெரிஞ்சு விமர்சனம் பன்றவன் ரொம்ப கம்மி டா. தனக்கு தான் எல்லாம் தெரியும்னு நினைச்சுட்டு கண்டபடி விமர்சனம் பண்ணி, கொஞ்சம் கூட குற்ற உணர்ச்சியே இல்லாம தனிப்பட்ட தாக்குதல் நடத்தி, அடுத்தவனை காயப் படுத்தறவங்க தான் இப்போ அதிகம் டா. அவங்க சொல்றதை எல்லாம் மனசுல ஏத்தி, நம்ம நிம்மதியை நாம கெடுத்துக்க கூடாது நந்து மா"
அப்பாவின் அனுபவம் பேச ஆமோதித்தாள் மகள்.

"அப்பா இதுக்காக தான் அவ்வளவு பயந்தேன் நந்து மா. ஆனா, நீங்க ரெண்டு பேருமே இதை சரியா ஹாண்டில் பண்ணுவீங்கன்னு எனக்குத் தெரியும். உங்களுக்கு அந்த முதிர்ச்சி இருக்கு." என்றார் மகளின் தலைக் கோதி,

"கிரிக்கெட் தான் உங்களுக்கு வாழ்க்கை. கவனமா ஆடுங்க." அவர் சொல்ல, புன்னகைத்தாள் நந்தனா.

"நேரமாச்சு. மாப்பிள்ளை வெயிட் பண்ணுவார். நீ போய் தூங்கு டா" என்று அவர் சொல்ல, "நீங்களும் படுங்க பா. நடந்தது போதும்" என்றபடி கீழிறங்கி வந்தாள் நந்தனா.

அவள் படுக்கையில் சரிந்ததும், அதற்காகவே காத்திருந்தது போல அவளை வளைத்தது நிரஞ்சனின் கரங்கள்.

அவன் கைகளில், அவன் காதலில், ஜன்னல் வழி வந்த காற்றில், எப்போதும் போல சிரித்து, சிலிர்த்து காலத்தையே மறந்து போனாள் நந்தனா.

பொழுது புலர்ந்தும் கூட அவள் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்க, மெல்ல அவளை எழுப்பினான் நிரஞ்சன்.

"ப்ச், டேய். ஆளை விடு டா. பொண்டாட்டி பொண்டாட்டி சொல்லியே மயக்கறான். பொண்டாட்டி தானே மயக்கணும்?" தூக்க கலக்கத்தில் அவள் உளற,

"புருஷனும் மயக்கலாம் டி பொண்டாட்டி" குனிந்து அவள் நெற்றியில் செல்லமாக முட்டி, காதில் காதலாக முணுமுணுத்தான் நிரஞ்சன்.

"பிராக்டீஸ் போறேன்" என்று அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே,

"ஐயோ, இதுக்கு மேல என்னால முடியாது. எவ்ளோ பிராக்டீஸ் பண்ணுவ நீ?" அவன் கழுத்தை வளைத்து இழுத்து, தன்னோடு இறுக்கியபடி அவள் பொய்யான கோபத்துடன் கேட்க, சிரித்தான் அவன்.

"இப்ப யாரு ஸ்டார்ட் பண்றா? நீயா? நானா?" அவன் கிசுகிசுக்க, பட்டென்று கண் திறந்தாள் நந்தனா.

இரவு வெகுவாக நேரம் சென்றே உறங்கி இருக்க, போதிய உறக்கம் இல்லா கண்கள் நெருப்பாக எரிய, அவளின் கண்கள் படக்கென்று உறக்கத்திற்காக தானாக மூடிக் கொண்டது.

"பிராக்டீஸ் மேக்ஸ் அ மேன் பெர்ஃபெக்ட் பொண்டாட்டி" அவன் குரலில் சிரிப்பு வழிய, அவள் இதழ்களும் சிரிப்பில் மலர்ந்தது.

"டேய், எதை எதுக்கு சொல்ற நீ?" என்றவள், "எல்லாம் ஆல்ரெடி பெர்ஃபெக்ட்டா தான்.." முடிக்க முடியாமல் அவள் உதடு கடிக்க, நீண்டதொரு விசிலடித்தான் நிரஞ்சன்.

"ப்ச், எப்ப பாரு. என்னை கிண்டல் பண்ணிட்டு… போங்க நிரஞ்சன்" போக சொல்லி விட்டு, அவன் மார்பில் ஒன்றினாள் அவள். ஆழ்ந்த மூச்சொன்றை இழுத்து, மனைவியின் வாசத்தை தனக்குள் நிரப்பிக் கொண்டான் நிரஞ்சன்.

"நெட் பிராக்டீஸ் போறேன் நந்து. நீ நல்லா ரெஸ்ட் எடு. இவெனிங் ஷாப்பிங் போகலாம். இல்லனா, டின்னர்? பீச்? உன் விருப்பம் தான். ஓகே?"

"ம்ம். ஓகே. டைம் என்ன?"

"அஞ்சு மணியாகுது நந்து" என்றபடி, மனைவியின் தலையை தலையணைக்கு மாற்றி விட்டு, எழுந்துப் போனான் அவன்.

எட்டு மணி வரை நன்றாக உறங்கி விட்டு, அதன் பின் எழுந்து குளித்து வெளியில் வந்தாள் நந்தனா.

அவளுக்கு மிக அழகான விடியலை தந்த அந்த நாள் முழுவதும் அழகாகவே நகர்ந்தது.

பெற்றோரின் நட்பை, அன்பை, நெருக்கத்தை பார்த்து வளர்ந்தவள் அவள்.

அந்த அழகிய நாட்களை போலவே, இப்போதும் பெற்றோருடன் அவள் பொழுது இனிமையாய் கழிந்தது.

பெற்றோரின் சின்ன சின்ன வம்பு சண்டையை வாய் பார்த்து அவர்களுக்கு நடுவராக நின்றாள் அவள்.

அம்மாவுடன் இணைந்து சமைத்தாள், அவர் கையால் ஊட்டி விட மதிய உணவை உண்டாள். அப்பாவுடன் அமர்ந்து கிரிக்கெட் பார்த்து விவாதித்தாள். அந்த தந்தைக்கு மகள் கிரிக்கெட் சொல்லிக் கொடுக்க, பெருமிதத்தில் பூரித்தது அவர் கண்கள்.

மதிய வேளையில் அவர் தன் வேலையை பார்க்க கிளம்ப, தனித்து விடப்பட்டனர் தாயும், மகளும்.

மகளின் நீண்ட கூந்தலை சிக்கெடுத்து பின்னலிட்டு கொண்டிருந்தார் பூர்ணிமா. அப்படியே அவளின் மனச் சிக்கலை விடுவிக்க முயன்றார் அவர்.

"உங்க அப்பாவை மருமகனாக்க உங்க தாத்தாக்கு விருப்பமே கிடையாது தெரியுமா நந்து?" பூர்ணிமா கேட்க,

"ம்ம். எப்பவோ ஒரு சண்டையில அப்பா அதை சொல்லி உங்களை திட்டின ஞாபகம் இருக்கு மா" அவள் நமுட்டு சிரிப்புடன் சொல்ல,

"ஆமா, ஆமா. அவருக்கு அதை சொல்லாட்டி தூக்கமே வராது" சலித்து கொண்டு தொடர்ந்தார் பூர்ணிமா.

"பொழுது போகாம கிரிக்கெட் ஆடுற வேலை வெட்டி இல்லாத, வெட்டி பயலுக்கு எல்லாம் என் பொண்ணை கொடுக்க முடியாது சொல்லிட்டார்" பூர்ணிமா சொல்ல,

"அதுக்கு அப்பா என்ன சொன்னாங்க?"

"நீயென்ன இப்ப மாதிரி நினைச்சியா டா நந்து? அப்போ எல்லாம் பெரியவங்க தான் சம்மந்தம் பேசுவாங்க. இந்த காலம் மாதிரி கிடையாது" என்றவர்,

"உங்க அப்பா வீட்ல, சரி தான் உலகத்தில் இல்லாத பொண்ணுன்னு எழுந்து போய்ட்டாங்க. ஆனா, உங்கப்பா என்னை பிடிச்சிருக்கு சொல்லி பிடிவாதமா…"

"இதையும் அப்பா சொல்லி இருக்கார் மா. ஒத்த கால்ல கொக்கு மாதிரி நின்ணு உன்னை கட்டினதுக்கு, ஒத்தையாவே இருந்து இருக்கலாம்னு சொல்வாரே" நந்தனா சொல்ல,

"உங்கப்பாக்கு இருக்க கொழுப்பு இருக்கே" என்று சிரித்த பூர்ணிமா,

"கிரிக்கெட் இல்லனா என்ன பண்ணுவன்னு அன்னைக்கு எங்கப்பா கேட்டப்ப, உங்கப்பா பதில் சொல்ல முடியாம சிலையா நின்னார் நந்து மா. கிரிக்கெட் தவிர ஒன்னுமே தெரியாது அவருக்கு. படிப்பை பாதியிலயே நிறுத்திட்டு தான் கிரிக்கெட் ஆட போய் இருக்கார். அன்னைக்கு அப்படியே மரம் மாதிரி நின்னார்"

"அப்பா பாவம்" வருந்தினாள் மகள்.

"ம்ம். ஆனா, உங்கப்பா அதே கேள்வியை மாப்பிள்ளை கிட்ட கேட்டப்போ. கொஞ்சம் கூட யோசிக்காம பதில் சொன்னார் டா அவர். என் குடும்பத்தை என்னால காப்பாத்த முடியும்னு பளிச்சுன்னு சொன்னார். மாப்பிள்ளை கிரிக்கெட்டில் சாதிச்சது கூட உங்கப்பாவை இம்ப்ரஸ் பண்ணல. உன்னை நல்லா பார்த்துப்பேன் சொன்னது தான் அவருக்கு ரொம்ப பிடிச்சது நந்து மா"

"அப்புறமும் ஏன் மா அவரை வேணாம் சொன்னார் அப்பா. ஏன் பொண்ணு தர முடியாது சொன்னார்?"

"உங்களுக்கு கல்யாணமாகி இரண்டு வருஷம் ஆகப் போகுது. இந்த கேள்வியை இப்போ கேட்கற நந்து. ஆனா, அப்பா முன்னாடியே சொன்னாரே? அது உன் முடிவுன்னு" பெருமூச்சு விட்டு, தலையசைத்தாள் அவள்.

"நீ தான் எங்க உலகம் நந்து மா. மாப்பிள்ளைக்கு உன்னை மனசு நிறஞ்சு தான் தாரை வார்த்து கொடுத்தோம்"

"நான் அவரோட சந்தோசமா தான் இருக்கேன் மா" சட்டென அம்மாவை நிமிர்ந்து பார்த்து சொன்னாள் அவள்.

"தெரியும் நந்து மா. ஒரு அம்மாக்கு மக முகத்தை பார்த்தே கண்டுபிடிக்க முடியாதா? நீ சந்தோசமா இருக்கனு எனக்குத் தெரியும். ஆனா, ஏன் இவ்வளவு குழப்பமா இருக்க?"

இதுவரை யாரும், ஏன் அவள் மகா புத்திசாலி என்று நினைக்கும் தந்தையும், கூடவே இருந்து சதா அன்பை பொழியும் கணவனும் கூட கேட்காத கேள்வியை தாய் கேட்க, அவரை அதிர்ந்து பார்த்தாள் நந்தனா.

"ம்மா.." என்றாள்.

"மனசுல எந்நேரமும் எதையோ போட்டு யோசிச்சு குழப்பிட்டு இருக்க தானே?"

அம்மாவை அதிர்ச்சியுடன் ஏறிட்டாள்.
ஆனால், மறுக்க தோன்றவில்லை.

"அப்பா கதையை எதுக்கு சொன்னேன் தெரியுமா நந்து?" அவள் மறுப்பாக தலையை அசைக்க,

"அந்த காலத்துல இப்போ போல வசதிகள் கிடையாது டா. உங்கப்பா உலகம் சுத்தும் போது, நான் ஊருல தான் இருப்பேன். கிரிக்கெட் மட்டும் தான் அவருக்கு தெரியும். வேற எதுவுமே தெரியாது. அன்பை கூட வெளிப்படுத்த தெரியாத அப்பாவியா தான் இருந்தார் அப்போ. கொஞ்சம் கொஞ்சமா கிரிக்கெட்ல மேல வந்துட்டே இருந்தார் டா. எல்லாம் நல்லா தான் போய்ட்டு இருந்தது, நீயும் என் வயித்துல வந்த.."

"என்னம்மா ஆச்சு?"

"அப்பா கைக்கு வந்த சான்ஸ் நந்து மா. இந்திய டீமுக்கு கிட்டத்தட்ட செலக்ட் ஆகிட்டார். ஆனா, கடைசி நேரம் வேற ஒருத்தருக்கு தூக்கி கொடுத்துட்டாங்க."

"அப்பா சொல்லி இருக்கார் மா. ஞாபகம் இருக்கு" வலியுடன் சொன்னாள் மகள்.

"அன்னைக்கு உங்கப்பா வாழ்க்கையே வெறுத்து போய் ஊருக்கு வந்தார் நந்து. முழுசா ஒரு வாரம் எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி உட்கார்ந்து இருந்தார். பசி, தூக்கம், சுற்றியிருந்த எங்களை… எல்லாத்தையும் மறந்து ஒரு தனி உலகத்துல மூழ்கிட்டு இருந்தார் டா. நான் வற்புறுத்தி உலுக்கி கேட்கவும் தான் விஷயத்தை சொன்னார். எல்லாமே போச்சு பூரணி, நான் என்ன பண்ண போறேன் இனி. உன்னையும், குழந்தையையும் எப்படி காப்பாத்துவேன்? எனக்கு கிரிக்கெட் தவிர எதுவுமே தெரியாதுன்னு வேதனையோட கதறுனார் நந்து மா" அவர் குரலில் இப்போதும் வேதனையின் சாயல்.

அம்மாவிற்கு தேறுதல் சொன்னாள் மகள். அவரின் மடி சாய்ந்து கொண்டாள் நந்தனா.

குனிந்து மகளின் முகம் பார்த்து, "அந்த அதிர்ச்சியை என்னால தாங்க முடியல நந்து. டெலிவரிக்கு பத்து நாள் இருந்தது. ஆனா, அப்பவே வலி எடுத்து நீ பிறந்துட்ட. உன்னைப் பார்த்ததும் அப்பாவுக்கு ஒரு புது நம்பிக்கை வந்திருக்கு நந்து குட்டி"
அவர் சொல்ல,

"அப்பா நிறைய டைம் சொல்லி இருக்கார் மா" என்றாள் நந்தனா சிரித்துக் கொண்டே.

"ஒரு வாரம் உன்னை கீழேயே இறக்கி விடாம, கையில தூக்கி வச்சிட்டே திரிஞ்சார். உனக்கு பசியாத்த மட்டும் தான் என்கிட்டயே கொடுப்பார்னா பார்த்துக்கோ." சிரித்துக் கொண்டனர் இருவரும்.

"நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல நந்து. திடீர்னு மும்பை கிளம்பிட்டார். என்னனு கேட்டா, நான் ஒரு முடிவுக்கு வந்துட்டேன் பூர்ணி. நீயும் என் கூட சீக்கிரமே மும்பை வர மாதிரி இருக்கும். ரெடியா இருன்னு சொல்லிட்டு போனவர் தான்"

"மும்பை டீம் கோச்சா திரும்பி வந்திருப்பார்" பெருமையாக சொன்னாள் நந்தனா.

"ஆமா டா. ஆனா, அன்னைக்கு அப்பா மனசொடிந்து போகாம, தெளிவா ஒரு முடிவெடுத்ததால மட்டும் தான் அவரால கோச்சாக முடிஞ்சது நந்து மா. சும்மா ஒன்னும் யாரும் அவருக்கு அந்த பதவியை தூக்கி கொடுக்கல."

"அப்பா மிரட்டி வாங்கினாங்க. தெரியும் மா"

"அந்த முடிவெடுக்க அவருக்கு எவ்வளவு மனத் தைரியம் தேவைப் பட்டிருக்கும் நந்து? யோசிச்சு பாரு. இன்னைக்கு மாதிரி நியூஸ், ஃபேஸ்புக், டிவிட்டர் எல்லாம் அப்போ கிடையாது. டீமுக்குள்ள நடக்கற எந்த செய்தியும் வெளில வராது. செலக்சன் டீம் எல்லாம் கமிட்டி பார்த்து பண்றது தான். அவங்க வச்சது தான் எழுதப்படாத சட்டம் அங்க. அவங்களை மீறி யாரும், எதுவும் பண்ண முடியாது.

ஆனா, எனக்கு நீங்க வாய்ப்பு கொடுக்கல இல்ல? உங்க ஆளுங்களுக்கு தூக்கி கொடுத்தீங்க இல்ல? அப்போ அதுக்கு பதிலா, நான் கேட்கிற இந்த பதவியை கொடுங்கடான்னு மிரட்டி தான் வாங்கினார் உங்கப்பா. இல்லனா, கிரிக்கெட் கோட்டையான மும்பையில், தமிழ்நாட்டு கார்த்திகேயனுக்கு கோச் ஆகுறது சாத்தியமா? நீயே சொல்லு?"

"அப்பா ஹீரோ தான் இல்லம்மா" அவள் குரலில் அப்படியொரு பெருமிதம்.

"நமக்கு எப்பவுமே அவர் ஹீரோ தான் டா. ஆனா, அவருக்கு நீ தான் எல்லாம். அவர் உன்னை வளர்க்கல. நீ தான் அவரை வளர்த்த நந்து குட்டி. வாழ்க்கை, கிரிக்கெட் ரெண்டுத்து மேலயும் அவருக்கு திரும்பவும் பிடித்தம் வர நீ தான் காரணம்."

தந்தை பல முறை அதை சொல்லியிருக்க, புன்னகைத்தாள் நந்தனா.

"வாழ்க்கை ரொம்ப அழகானது நந்து மா. அது எப்பவும் நமக்கு பல வாய்ப்புகளை கொடுத்துட்டே தான் இருக்கும். நமக்கு நிறைய சாய்ஸ் கொடுக்கும். ஆனா, சரியானதை தேர்ந்தெடுக்கறது நம்ம கையில தானே இருக்கு?

நமக்கு தேவையான, தெளிவான முடிவை நாம தான் எடுக்கணும். நமக்கு என்ன வேணும்னு நாம தான் முடிவு பண்ணனும். நம்மை விட, நமக்கு என்ன வேணும்னு யாரால் சொல்ல முடியும்? சொல்லு?" சிந்தனையில் சுருங்கியது அவள் கண்கள்.

"உனக்கு என்ன குழப்பம்னு எனக்கு தெரியல நந்து மா. ஆனா, நல்லா யோசிச்சு தெளிவான முடிவா எடு. வாழ்க்கை விளையாட்டு இல்லடா. அடுத்த போட்டியில் ஜெய்ச்சுக்கலாம்னு அசட்டையா இதுல இருக்க முடியாது." என்றவர், "பிரச்சனையை அம்மா கிட்ட சொல்ல முடியும்னா சொல்லு நந்து" என்றார் அவள் கன்னம் பற்றி.

'என் வாழ்க்கையில் எல்லாமே இருக்கு மா. ஆனா, எதுவுமே இல்லாத மாதிரி இருக்கு. நிரஞ்சனும், நானும் ஒன்னா தான் ஓடிட்டு இருக்கறோம். ஆனா, ஒன்னை நோக்கி ஓடல. ஆளுக்கொரு பக்கமா ஓடிட்டு இருக்கோம்னு தோணுது. அவர் அவரா தான் இருக்கார். அன்பா தான் இருக்கார். ஆனாலும், எதுவோ குறையுது.

அவர் பிராமிஸ் பண்ண மாதிரி எங்க வாழ்க்கையை அவ்வளவு சுவாரசியமாக்கி இருக்கார். ஆனாலும், ஏதோ ஒன்னு மிஸ்ஸாகுது மா. எதுவுமே திருப்தி தரல. எதுக்காக இப்படி ஓடிட்டு இருக்கேன்னு இருக்கு? எல்லாத்தையும் தூக்கி போட்டுட்டு உட்கார்ந்திடணும் போல இருக்கு மா' மனதில் ஓடிய எண்ணத்தை அம்மாவிடம் சொல்லும் துணிவு இல்லாமல், மனதிலேயே பேசிக் கொண்டாள் அவள்.

"அம்மா கிட்ட சொல்ல முடியலனா பரவாயில்ல நந்து. ஆனா, இப்படி குழப்பிட்டே இருக்காத டா. மனசு அமைதியா இருந்தா தான், நாம நிம்மதியா இருக்க முடியும்" பூர்ணிமாவின் பாசம் அறிவுரைகளாக வர, அமைதியாய் கேட்டுக் கொண்டாள் நந்தனா.

தனித்தனியாக சென்ற மாமனும், மருமகனும் மாலை ஒன்றாக திரும்பி வந்தனர்.

கணவனுடன் காரில் ஏறினாள், காலமும் அவர்களோடு சேர்ந்து காற்று வாங்கியவாறு ஊர் சுற்றியது.

மைதானத்தில் இருந்து வந்த ஆரவார குரல்கள் அவளை நடப்பிற்கு இழுத்து வந்தது.

அம்மாவின் வார்த்தைகள் மீண்டும் மீண்டும் மனதில் வலம் வர, தெளிவாக ஒரு முடிவெடுக்க முடிந்தது.

பல நாட்களாக குழப்பத்திலேயே இருந்தவள் அன்று நிரஞ்சன் அவனாகவே ஆட்டத்தில் இருந்து விலகி இருக்கிறான் என்பதை அறிந்ததும், ஒரு நிலையான முடிவிற்கு வந்திருந்தாள்.

அவள் ஏற்கனவே எடுத்த முடிவு தான். ஆனால், இத்தனை நாட்களாக செயல் படுத்தும் தைரியம் இல்லாமல் இருந்தவளின் மனம் இன்று தனிச்சையாக முடிவை நோக்கி நகர்ந்திருந்தது.

கணினி திரையில் போட்டியை நிறுத்தி விட்டு தனது மெயிலை திறந்தாள் நந்தனா.

ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு அடித்து வைத்திருந்த ஈ-மெயிலை இப்போது படித்து பார்த்து சரிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

அதை உரியவருக்கு அனுப்பும் முன்பு மனம் பதறியது. அவள் கைகள் நடுங்கியது. கண்கள் மளுக்கென்று குளம் கட்டி நின்றது. இத்தனை துன்பமாக இருக்கும் என்று அவள் நினைத்து பார்த்திருக்கவில்லை.

நெஞ்சை அடைக்கும் உணர்வில் கண்கள் கரித்துக் கொண்டு வர, கேமரா கண்களில் விழுந்து விடாமல் இருக்க உள்ளே நகர்ந்து அமர்ந்தாள் அவள்.

கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்து மனப் பதறலை சீர் செய்தாள். நடுங்கிய கைகளால் ஈ -மெயிலை அனுப்பி விட்டு, ஆழ மூச்செடுத்து நிமிர்ந்தாள். மனதில் இனம் புரியா ஆழ்ந்த அமைதி பரவ, கண்களும், இதழ்களும் புன்னகையில் விரிந்தது.

"என்ன ஒரே ஸ்மைலி ஃபேஸா இருக்கு? என்ன விஷயம் பொண்டாட்டி?" அவளுக்கு காஃபி கோப்பையை நீட்டியபடி அருகில் வந்து அமர்ந்தான் நிரஞ்சன்.


ஆட்டம் தொடரும்…

 

[Haashini]

Interesting

 

[Devi Manogaran]

அத்தியாயம் - 16




கணினி திரையில் மீண்டும் போட்டியை ஓட விட்டு, நிரஞ்சன் நீட்டிய காஃபி கோப்பையை வாங்கிக் கொண்டாள் நந்தனா.

"தாங்க்ஸ் மிஸ்டர். நிரஞ்சன் கிருஷ்ணகுமார்" என்றாள், அவனை சீண்டும் விதமாக.

"ஆல்வேஸ் வெல்கம் மிஸஸ். நிரஞ்சன்" என்றான் குறும்பாக.

அவனது மனநிலைக்கு தகுந்தவாறு தன்னை கையாளும் கணவனை காண்கையில் அவளுக்கு கடுப்பாக வந்தது.

போட்டியை நேரலையில் பார்த்தபடி குறிப்புகள் எடுக்க ஆரம்பித்தாள்.

"கோபமா?" இப்போது கேட்பது அவன் முறையானது.

"சாரி, பொண்டாட்டி" நெருங்கி அவளின் கழுத்தில் இருந்த டாட்டுவை வருடிய படி அவன் சொல்ல,

"ப்ச், நிரஞ்சன். எல்லா பக்கமும் கேமரா இருக்கு. கையை எடுங்க முதல்ல" எகிறிய கோபத்துடன் எச்சரித்தாள்.

"இது ஒரு தொல்லை" என்று நகர்ந்து அமர்ந்தான் அவன்.

போட்டி அதன் இறுதி கட்டத்தை நோக்கி பரபரப்பாக செல்ல, இருவரும் அதில் மூழ்கிப் போனர்கள்.

அன்றும் சென்னை அணி அதன் புதிய இயல்பாக ஐந்து ரன்கள் வித்தியாசத்தில் தோற்றிருந்தது.

தொடர் தோல்வியினால் வீரர்களுக்கு மட்டுமல்ல, சென்னை அணியை சார்ந்த அனைவருக்கும் அழுத்தம் கொடுக்கப்பட்டது. நந்தனா மறுநாள் நடக்கவிருக்கும் மீட்டிங்கை நினைத்து இப்பொழுதே மானசீகமாக உடல் சிலிர்த்துக் கொண்டாள்.

அதைக் காட்டிலும் தான் அனுப்பி இருக்கும் ஈ - மெயிலுக்கு எப்படி எதிர்வினை ஆற்றப் போகிறார்களோ என்று இப்போதே பயங்கொள்ள தொடங்கி இருந்தாள் அவள்.

ஆனால், என்ன நேர்ந்தாலும் சரி. அவள் தன் முடிவில் இருந்து மாறப் போவதில்லை என்பது மட்டும் உறுதி.

"திரும்பவும் தோத்துட்டோம் நந்து. பேசியே கொல்ல போறானுங்க. இந்த மீடியா வேற சும்மா இருக்காதே" புலம்பியபடியே எழுந்துக் கொண்டான் நிரஞ்சன்.

அன்றைக்கு அவர்கள் வீடு திரும்பும் போது நள்ளிரவு ஒரு மணியாகி இருந்தது.

மாலை வெயிலிலும், இரவு பனியிலுமாக பல மணி நேரங்கள் வெளியில் அமர்ந்திருந்தால் உடல் வியர்வையில் நனைந்து உலர்ந்திருக்க இருவரும் முதல் வேலையாக குளிக்கப் போனார்கள்.

நிரஞ்சன் குளித்து இடையில் துண்டுடன் வர, அவனைப் பின்னிருந்து இறுக அணைத்துக் கொண்டாள் நந்தனா.

அவனது வெற்று முதுகில் முகம் பதித்து நின்றாள். கையில் எடுத்த உடையை அப்படியே வார்டு ரோபில் திரும்ப வைத்து விட்டு, மெல்ல மனைவியின் கரம் பற்றி அவளை தன்னை நோக்கித் திருப்பினான் நிரஞ்சன்.

இப்போது முகத்தை அழுத்தமாய் அவன் மார்பில் பதித்துக் கொண்டாள் அவள்.

அவர்கள் இருவரின் வாழ்வையும் தலைகீழாக மாற்றப் போவதில்லை என்றாலும், வெகு நிச்சயமாக பெரிதான மாற்றத்தை கொண்டு வரப் போகும் முடிவை, யாரிடமும் கேட்காமல், அவ்வளவு ஏன் கணவனிடம் கூட ஆலோசிக்காமல் எடுத்திருந்தாள் அவள்.

அது அவனுக்கு தெரிய வந்தால் என்ன செய்வான் என்பதை நினைக்கையிலேயே அவளுக்கு உள்ளுக்குள் உதறியது.

அதை விட நாளை சென்னை அணி நிர்வாகம் அவளிடம் கேட்கப் போகும் கேள்விகளுக்கு இப்போதே பதில்களை ஒத்திகைப் பார்க்கத் தொடங்கி இருந்தாள் அவள்.

கணவனிடம் கேட்க வேண்டிய கேள்விகள் வேறு வரிசை கட்டி நின்றது. அதன் முடிவாக வரப் போகும் வார்த்தை போருக்கு அவள் தயாராகவே இல்லை. அவள் உடலிலும் மனதிலும் துளி கூட தெம்பில்லை.

அந்த நிமிடம் கழுத்தை நெரித்த அத்தனையையும் மறந்து விட விரும்பினாள் அவள்.

அவளும், கணவனும் மட்டுமேயான ஓர் உலகத்திற்குள் தொலைந்து போக விரும்பினாள்.

எந்த வித கேள்விகளும் இன்றி அவளை அப்படியே புரிந்துக் கொண்டான் நிரஞ்சன். அவள் உச்சரிக்காமலயே அவள் உணர்வுகளை உள்வாங்கிக் கொண்டவனாக, அவளது உச்சியில் இதழ் பதித்தான்.

அவன் இதழ்கள் மனைவியின் முகத்தில் முத்த ஊர்வலத்தை தொடங்கியது.

அவர்களின் பணிச் சூழல் காரணமாக இருவருமே ஒரு வித மன அழுத்தத்தில் தான் இருந்தனர். கண்ணாடி மனநிலை. இறுகப் பற்றினால் சில்லு சில்லாக நொறுங்கி விடும் நிலை.

அவர்களின் அலைப்புற்ற மனம் அமைதியை விரும்ப, இருவருக்கும் ஒருவரை ஒருவர் அதிகமாக தேடியது.

மார்பில் பதிந்திருந்த மனைவியின் முகத்தை இரு கைகளிலும் அள்ளி எடுத்தவன், அலைபாய்ந்த அந்த கண்களுக்குள் புதைந்துப் போக விரும்பினான். கண்ணிமைக்கும் கணத்தில் அவளை தனக்குள் கொண்டு வந்தவன், அவளுள் தொலைந்துப் போனான்.

மூன்று மணியளவில் அவன் சூடாக தோசை வார்த்து கொடுக்க, தக்காளி சட்னி தொட்டு, அவதி அவதியாக அதை உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருந்தாள் நந்தனா.

"இன்னும் ஒரு தோசை நந்து"

"ம்ஹூம். போதும்" என்றவள், அவனுக்கு தோசை வார்க்க, சூடாக உண்ணத் தொடங்கினான் நிரஞ்சன்.

பத்து நிமிடங்களில் கையில் பிளாக் டீயுடன் அவர்களின் அறைக்கு திரும்பி இருந்தனர். பால்கனி சோஃபாவை நிறைத்தனர்.

இருவருக்கும் நடுவில் கனமான கேள்விகள் கேட்கப்பட காத்திருக்க, தழுவிய காற்றுக்கு உடலை கொடுத்து விட்டு கண் மூடி அமர்ந்திருந்தனர் இருவரும்.

நந்தனா தான் அதற்கு மேலும் தள்ளிப் போட விரும்பாமல் முதலில் பேச்சைத் தொடங்கினாள்.

"இன்னைக்கு மேட்ச் நீங்க ஏன் விளையாடல நிரஞ்சன்?"
எதிர்பார்த்திருந்த கேள்வி தான். ஆனாலும், அவள் கேட்கும் போது பதிலின்றி இருளை வெரித்தான் அவன்.

"ஏன் நிரஞ்சன்?" அவன் பக்கமாக திரும்பி அமர்ந்து, அவன் தோளை தொட்டுக் கேட்டாள்.

"எப்படி சொல்லன்னு தெரியல நந்து. இப்ப யோசிச்சா சில்லியா இருக்கு. ஆனா, அந்த நிமிஷம் எனக்கிருந்த கோபத்துல என்னால அப்படியொரு முடிவு தான் எடுக்க முடிஞ்சது"

"என்ன கோபம் நிரஞ்சன்? எதுக்காக கோபம்? இதுவரை நீங்களா ஒரு மேட்ச் கூட மிஸ் பண்ணது கிடையாது தானே? இப்ப மட்டும் ஏன்?"
கோபத்தில் கிரிக்கெட்டை ஒதுக்கினானா கணவன்? என்ற ஆதங்கம் அவளுக்கு. ஏனோ அவன் முடிவை சாதாரணமாக அவளால் ஏற்றுக் கொள்ளவே இயலவில்லை.

"போன மேட்ச்ல நான் டீம்ல இருந்தேன். ஆனா, எனக்கு ஒரு ஒவர் கூட கொடுக்கல கேப்டன். என்னை பவுலிங் பண்ணவே சொல்லல. அதே தான் பேட்டிங்கும் நடந்தது. நான் இறங்க வேண்டிய இடத்தில ரவி இறங்கினான். டீம்ல இருக்கும் போதே என்னை மதிக்காம ஒதுக்கினா.. எனக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்?"

"நிரஞ்சன் இதெல்லாம் ஒரு காரணமா?"

"எனக்குத் தெரியும். நீ இப்படித் தான் சொல்லுவன்னு. உனக்கு என்னோட வலி புரியப் போறதில்ல. எனக்கு எவ்ளோ இன்சல்டிங்கா இருந்தது தெரியுமா? அதான் இன்னைக்கு வேணும்னு ட்ராப் அவுட் ஆனேன்"

அவளுக்கு அப்படியே தலையில் ஓங்கி அடித்துக் கொள்ள வேண்டும் போலிருந்தது.

அவன் முகத்திலேயே, "குரோ அப்" என்று கத்த வேண்டும் போலிருந்தது.

அவனை நேராகப் பார்த்து, "மேட்ச் தொடங்கும் முன்னமே கேப்டன் கிட்ட கேம் பிளான் இருக்கும். ஆனா, எல்லா நேரமும் அவர் அதை ஃபாலோ பண்ண மாட்டார். மோஸ்ட்லி உள்ளுணர்வை வச்சு அந்த நிமிஷ முடிவெடுக்கறவர் அவர். அது நிறைய நேரம் சரியாவும் இருக்கும். அதனால் தான் சக்சஸ்புல் கேப்டனா இருக்கார் அவர். உங்களுக்கு அது தெரியும் தானே? அவருக்கு கீழ தானே இந்தியன் டீம்ல ஆடுனீங்க? வேர்ல்ட் கப் அடிச்சீங்க?" அவள் நிதானமாக கேட்க, அவனிடம் ஆழ்ந்த அமைதி.

"பஞ்சாப் டீம்ல எல்லோருமே நல்லா பேட் பண்ணுவாங்க. ஒருவேளை நீங்க பவுல் பண்ணி இருந்தா.. நிறைய வோய்டு அண்ட் நோ பால் போட்டு…"

"ஓஹோ. நான் கேவலமா பால் போட்டு அவனுங்களுக்கு ரன்னை வாரி வழங்கி இருப்பேன்னு சொல்ற. அப்படித் தானே?" அடக்க முடியா கோபத்தில் அவன் மார்பு கூடு ஏறியிறங்க கத்தினான் நிரஞ்சன்.

"நான் அப்படி சொல்லவே இல்லையே?"

"அப்போ உன்னோட ரிப்போர்ட் அப்படி சொல்லுச்சா?" கத்தியவனை, அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தாள் நந்தனா.

அவளது வேலையை அவன் இதுவரை கேள்விக் கேட்டதே கிடையாது. இன்று கேட்கும் நிலை வந்திருக்கிறது என்றால், தன் மேலும் கோபமாக இருக்கிறானா கணவன்?

முகத்தை உயர்த்தி, "கிரிக்கெட்டை கத்து தா. வாழ்க்கையை கத்துத் தா. அப்படினு கேட்ட நிரஞ்சன் எங்க போனார்?" அவன் கண்களை பார்த்து அவள் கேட்க, தாடை இறுக அவளின் கண்களை சந்திக்க முடியாமல் பார்வையை திருப்பிக் கொண்டான் அவன்.

"உங்களுக்கு என்ன கோபம் நிரஞ்சன்? முதல்ல யார் மேல கோபம்? என் மேலயா? நான் சொல்லி நீங்க கேட்கப் போறீங்களா என்ன?"

"நீ சொல்லி நான் என்ன கேட்கல நந்து? இல்ல தெரியாம தான் கேட்கறேன். நீ சொல்லி என்ன கேட்கல நான்? நீயே சொல்லு கேட்போம்" கண்களில் கனல் பறக்க கத்தினான்.

அவளுக்கு கைகள் உதறியது. டீ கோப்பையை அழுத்தமாக பற்றினாள்.

"கிரிக்கெட் ஆட எது முக்கியம் நந்தனா? ஃபிட் பாடி ஆர் மைண்ட்?"

"ரெண்டுமே. ஆனா, இட்ஸ் அ மைண்ட் கேம் ஃபர்ஸ்ட். கிரவுண்ட்குள்ள இருக்கற வரை அசாத்திய கவனம் இருக்கணும். அலர்ட்டா இருக்கணும். அது தான் எல்லாத்தையும் விட ரொம்ப முக்கியம்."

"எல்லாம் சொல்றது ஈஸி." என்று சலித்தவன், "நீ சொல்றதை கேட்க கூடாதுன்னு, ஃபாலோ பண்ணக் கூடாதுன்னு எனக்கென்ன வேண்டுதலா நந்து? அதை எப்பவும் மனசுல வச்சுட்டு தான் பால் போடுறேன். ஆனா, அது கொடுக்கற அழுத்தமும், பதட்டமும் என்னை இன்னும் மோசமா பவுல் பண்ண வைக்குது. என்னை என்ன பண்ண சொல்ற? கேம் பிரஸர். அதுக்கும் மேல உன்கிட்ட என்னை நிரூபிக்கணும்னு அந்த பிரஸரும் கூட சேர்ந்துக்குது. எண்ட் ரிசல்ட், என்னை அறியாம நோ பால் போடுறேன். ஐயோ, சொதப்பாத டா நிரஞ்சான்னு மனசுக்குள்ள கத்திட்டு ஓடி வந்தா, அதுவும் தப்பான பாலா போகுது. நான் என்ன பண்ணட்டும் நந்து?" கைகளை காற்றில் வீசி, ஆவேசமாக கத்தினான்.

"பேட்டிங்கை பொறுத்தவரை முதல்ல மைண்ட் தான் ஆக்டிவா இருக்கணும். இல்லையா? நீ ஈசியா சொல்ற. யார்க்கர் பால் கவனம்னு. ஆனா, பவுலர் என்ன பால் போட போறான்னு கணிக்கவே மைக்ரோ செகண்ட்டுக்கும் கம்மியான நேரம் தானே எங்களுக்கு கிடைக்கும். அதுக்குள்ள ஒரு பேட்ஸ்மன் எத்தனை வேலை பார்க்கணும். நீயே சொல்லு?" என்றவன்,

"என்ன மாதிரி பால் வரப் போகுது. என்ன ஷாட் அடிச்சா சரியா இருக்கும்? எந்த பக்கமா அடிக்கறது? எந்த பக்கம் ஆள் நிக்கலனு நோட் பண்ணி அந்த கேப்ல அடிச்சு விடணும். குருட்டாம் போக்குல ஒரு ஷாட் அடிச்சா, அவுட் ஆக வேண்டியது தான். நீ எப்பவும் சொல்ற மாதிரி, எதிர்ல இருக்கவனுக்கு என்னோட மைனஸ் நல்லா தெரியும். சோ, என்னை குழப்பி விட்டு தான் அவனும் பால் போடுவான். ப்ச், ஐ ஹேட் திஸ் நந்தனா" இது போல விளக்கம் அளிப்பதே சோர்வை அளிக்க, தலையை பின்னுக்கு சாய்த்தான் நிரஞ்சன்.

"என்கிட்ட என்ன நிரூபிக்கணும் நீங்க? முதல்ல ஏன் நிரூபிக்கணும்னு நினைக்கிறீங்க? உங்க திறமை உலகத்துக்கே தெரியும் நிரஞ்சன். உங்க அனுபவத்துக்கு முன்னாடி, நான் எல்லாம் ஒன்னுமே கிடையாது. கிரிக்கெட்டில் கத்துக் குட்டி நான் நிரஞ்சன்" வலக் கரத்தை அவன் கன்னத்தில் பதித்து அவள் கேட்க,

"உனக்காக நான் இதுவரை என்ன செய்திட்டேன் நந்து? எதுவுமே செய்யல. உன் அழகை விட, அறிவை பார்த்து மயங்கி தான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணேன். ஏன்னு எனக்கேத் தெரியல. ஆனா, மனசு எப்பவும் உன் பாராட்டுக்கு ஏங்குது. நமக்கு நெருக்கமானவங்க பாராட்டுறதும், தட்டிக் கொடுக்கறதும் தனி தெம்பு தானே?" என்றவன்,

"ஐ ஃபெயில்டு யூ நந்து." என்றான் முடிவாக. அந்த குரலில் இருந்த சோகமும், வருத்தமும், கரகரப்பும் அவளை கண் கலங்க செய்தது. ஏற்கனவே அவன் வார்த்தைகளில் நொறுங்கி போய் இருந்தாள் அவள்.

"என்ன பேசறீங்க நிரஞ்சன்? எனக்காக என்ன செய்யல நீங்க? நமக்கு கல்யாணமாகி ரெண்டு வருஷமாக போகுது. வாய் விட்டு நான் இது வேணும்னு எதையும் கேட்கற மாதிரி நீங்க வச்சதே இல்ல." அவனிடம் இருந்து கசப்பான சிரிப்பொன்று வெளிவந்தது.

"நீயும் சம்பாதிக்கற நந்து. நான் இல்லாமலும், உன்னால எல்லாத்தையும் வாங்கி இருக்க முடியும். இப்பவும் உனக்கானதை நீ தான் வாங்கற. சில நேரம் எனக்கும் சேர்த்து. ஆனா, நான் அதை சொல்லல" என்றவன்,

"கிரிக்கெட்டில் உனக்காக நான் என்ன செய்துட்டேன் நந்து? என்னோட பிரஸர், ஸ்ட்ரெஸ், ஃபெயிலியர் எல்லாத்தையும் உன் மேல தான் கொட்டி இருக்கேன். அதை தவிர உனக்கு என்ன செய்துட்டேன் நான்? அனலிஸ்ட் நந்தனாவின் புருஷனுக்கு ஒழுங்கா கிரிக்கெட் ஆடத் தெரியலன்ற பேரை தான் வாங்கிக் கொடுத்து இருக்கேன். என்னை நினைச்சா எனக்கே கேவலமா இருக்கு" சோஃபாவில் ஓங்கி குத்தினான்.

அவன் மனதில் இத்தனை வருத்தங்கள் இருக்கிறதா? விளையாட்டும், விமர்சனங்களும் கொடுக்கும் அழுத்தம் போதாதென்று, தன்னைத் தானே இத்தனை நிந்தித்து கொண்டானா கணவன்? அவனுக்காக தவித்தாள் நந்தனா. இதை எதிர்பார்த்திருந்தாள் தான். ஆனாலும், நிதர்சனம் எதிர்பார்த்ததை விட மோசமாக இருந்தது.

"நமக்குள்ள கல்யாணம் சரி வராதுன்னு நான் சொல்ல இது தான் ரீசன் நிரஞ்சன். எனக்குத் தெரியும். நம்மை ஒரு நாள் இப்படி கொண்டு வந்து நிறுத்தும் இந்த உலகம்னு. நான் பார்க்கற வேலையை வச்சு, என் அப்பாவை சொல்லி உங்களை ஜட்ஜ் பண்ணுவாங்க, கிரிட்டிசைஸ் பண்ணுவாங்கன்னு எனக்குத் தெரியும். ஆனா, நீங்க அதை பெருசா எடுத்துப்பீங்கன்னு நான் சத்தியமா எதிர்பார்க்கல நிரஞ்சன்."

"எவனோ வேலை வெட்டி இல்லாம என் வேலையை வச்சு உங்க பர்பாமென்ஸை பேசினா, அடப் போடான்னு லெஃப்ட் ஹாண்ட்டில் டீல் பண்ணிட்டு ‍போவீங்கன்னு எதிர்பார்த்தேன்."

"அதான் சொன்னேனே நந்து. என்னால உன்னோட எந்த எதிர்பார்ப்பையும் நிறைவேத்த…" அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே, "ஸ்டாப் இட் நிரஞ்சன்" என்று கத்தி, அவன் பேச்சை நிறுத்தினாள் நந்தனா.

கோபத்தில் அவளுக்கு மூச்சு வாங்கியது. கணவனுக்கு தாழ்வு மனப்பான்மையா? அவளிடம் தன்னை நிரூபிக்க ஏன் துடிக்கிறான் அவன்? அவளுக்கு புரிந்தும் ஏற்றுக் கொள்ள தான் முடியவில்லை.

"ஏன் இப்படி பண்றீங்க நிரஞ்சன்?" அழுகுரலில் அவள் கேட்க,

"உனக்கு புரியாது நந்து. கிரிக்கெட் உனக்கு, உங்கப்பாக்கு.. இங்க நிறைய பேருக்கு ரொம்ப ஈஸியா கிடைச்சுடுச்சு. என்னை மாதிரி முட்டி மோதி மேல வந்தவன் வலியும், வேதனையும்.. எதிர்பார்ப்பும்.. ஏமாற்றமும் உங்களுக்கு புரியவே புரியாது"

நந்தனா கனவில் கூட அவனிடம் இருந்து அப்படியொரு வார்த்தைகளை எதிர்பார்த்திருக்க வில்லை. கோபம் சுனாமியை போல பேரலையாக எழுந்து நின்றது.

"நீங்களா நிரஞ்சன் இப்படி பேசுறது? என்னால நம்பவே முடியல. என் அப்பா… உங்க மாமனார் அவர். அவரைப் பத்தி உங்களுக்கு நிஜமா ஒன்னுமே தெரியாதா?" ஆதங்கத்துடன் அவள் கேட்க, அவரின் சாதனைகளை சொல்ல வந்தான் அவன்.

"இந்தியன் டீம்ல அவருக்கு வாய்ப்பு கொடுக்காம, அவரோட திறமையை மதிச்சு அதுக்கு பதிலா மும்பை டீம் கோச் போஸ்ட் கொடுத்தாங்கன்னு நினைச்சீங்களா?" அவள் கேட்க, அவன் கண்களில் அதிர்ச்சி. விஷயம் புரிய ஆரம்பிக்க, அவன் கண்கள் பெரிதாக விரிந்தது.

"நீ விளையாடினது போதும், உங்களுக்கு எல்லாம் இந்தியன் டீம்ல இடமில்ல போடான்னு அப்பாவை துரத்தி விட்டாங்க. ஆனா, அப்பா சும்மா விடல. தப்பான வழி தான். ஆனா, அவர்கிட்ட யாரும் நேர்மையா நடந்துக்காத போது, அப்பா மட்டும் ஏன் நேர்மையா இருக்கணும்? கமிட்டியை மிரட்டி தான் அசிஸ்டன்ட் கோச் போஸ்ட் வாங்கினார். சும்மா பேப்பர்ல தான் போஸ்டிங் எல்லாம். அப்பாவை அவ்வளவு ஈசியா ட்ரெயின் பண்ண விடல. எத்தனை வருஷ போராட்டம் தெரியுமா? ஆனா, இன்னைக்கு இந்தியன் டீம்ல ஆடுற சில முக்கியமான பிளேயர்ஸ் அப்பாகிட்ட ட்ரெயின் ஆனவங்க. அதுல நிச்சயம் எனக்கு பெருமை தான்."

"சாரி" என்றான்.

அவளோ தொடர்ந்து பேசினாள்.

"நான் கிரிக்கெட்டர் கார்த்திகேயன் பொண்ணு தான். ஆனா, நான் நிக்கற இடம் நானே சம்பாதிச்சது நிரஞ்சன். சிவராஜ் சார் இன்ஸ்டியூட்டில் படிச்சேன். அவ்ளோ தான். அவரோட வேலையை என்னால பார்க்க முடியும்னு நம்பிக்கை வரவும் தான் எனக்கு வேலை கொடுத்தார் அவர். ஒவ்வொரு வருஷமும் அவர்கிட்ட எவ்வளவு பேர் படிக்கறாங்க தெரியுமா? எல்லோருக்கும் அவர் வேலை கொடுக்கறது இல்ல. எல்லோரையும் அவர் கூடவே வச்சுக்கறதும் கிடையாது"

"தெரியும் நந்து. எனக்கு, உன்னை நினைச்சாலே அவ்ளோ பெருமையா இருக்கு. இவ என் பொண்டாட்டின்னு நெஞ்சை நிமிர்த்தி சொல்லிக்கறேன் நான்." காற்றில் அலைபாய்ந்த அவளின் கூந்தலை முகத்தில் இருந்து விலக்கி விட்டான். அவள் கண் பார்த்து,

"ஆனா, அதையே உனக்கு திருப்பி தந்தேனா? இல்லையே. உனக்காக என்ன செஞ்சுட்டேன் நான்? எப்பவும் என்னால உனக்கு தலைகுனிவு தான். கேவலமான விமர்சனங்கள் தான்"

"பிளீஸ், ஸ்டாப் இட் நிரஞ்சன். உங்க கோச் சொல்றதை மட்டும் நீங்க கேட்டா போதும். உங்களைப் பத்தி நியூஸ் போட்டு, விமர்சனம் பண்ணி தங்களுக்கு சீப் பப்ளிசிட்டி தேடிக்கற ஆளுங்களைப் பத்தி கவலையே படக் கூடாது. அவங்களை சொல்றதை எல்லாம்…"

"நான் மயிரா கூட மதிக்கறது கிடையாது நந்து. ஆனா, அவனுங்க உன் பேரை உள்ள கொண்டு வந்தாலே… என்னையும் அறியாம ரியாக்ட் பண்ணிடுறேன்."

இப்படி மனம் திறந்து பேசுவதை என்றோ செய்திருக்க வேண்டும் என்று அக்கணம் மனதார வருந்தினாள் நந்தனா.

கணவனின் குரலில் இருந்த அவசியமற்ற குற்ற உணர்வை அவளால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. படக்கென்று எழுந்து அவனுக்கு மிக நெருக்கமாக அமர்ந்தாள் அவள்.

அவன் முகத்தை இரு கைகளாலும் அழுந்தப் பற்றி, "உங்களை நான் பாராட்டினது இல்ல தான் நிரஞ்சன். ஆனா, எப்படி பாராட்டுறது? நான் சிவராஜ் இல்லனா கேப்டனை பாராட்ட முடியுமா? அது நல்லாவா இருக்கும்? இல்ல சரியா தான் இருக்குமா? அவங்களை போலவே உங்களுக்கும் நான் எப்பவும் ஃபேன் கேர்ள் நந்தனா தான். நீங்க என்ன பண்ணாலும் என்னால வியந்து, வாய் பிளந்து, "வாவ்" சொல்லி பார்க்க மட்டும் தான் முடியும் நிரஞ்சன். கத்தி, ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி, குதிச்சு ஆட தான் முடியும். அதை தான் முன்னாடி செஞ்சேன். இப்பவும் செய்யறேன்."

"கிரவுண்ட்ல நீங்க ஆல் ரவுண்டர் நிரஞ்சன் கிருஷ்ணகுமார். என்னோட டீன் ஏஜ் கனவு கிரிக்கெட் ஹீரோ நிரஞ்சன். நீங்க எப்படி ஆடினாலும், இந்த நந்தனா பார்ப்பா. நீங்க சொதப்பினா கஷ்டப்படுவா, கோபப்படுவா. நீங்க அதிரடி ஆட்டம் ஆடினா, அவளை கையில பிடிக்க முடியாது. நீங்க.. என்னைக்குமே நீங்க தான். என்னை கல்யாணம் பண்ணதால அது மாறப் போறதில்ல நிரஞ்சன். உங்களுக்கு நான் சொல்றது புரியுதா?"

மனம் நெகிழ மனைவியை பார்த்தான் நிரஞ்சன்.

"அனலிஸ்ட் நந்தனா, உங்க பேட்டிங் பவுலிங் அனலைஸ் பண்ணி தான் கிரிக்கெட் கத்துக்கிட்டா. உங்க மேல அவளுக்கு எப்பவும் பிரம்மிப்பு இருக்கும் நிரஞ்சன்"

"நந்து…"

"நீங்க நீங்களா இருங்க. யாருக்காகவும், எதுக்காகவும் உங்களை மாத்திக்க வேணாம். இந்த உலகத்துக்கோ, இல்ல எனக்கோ நீங்க நிரூபிக்க என்ன இருக்கு? உங்க டேலண்ட் உலத்துக்கே தெரியும் நிரஞ்சன். கிரிக்கெட்குள்ள வர்றதுக்கு வேணும்னா உங்களுக்கு லக் தேவைப்பட்டு இருக்கலாம். ஆனா, நீங்க சரியா பெர்பார்ம் பண்ணலன்னா அடுத்தடுத்து உங்களுக்கு வாய்ப்பு கொடுத்து இருக்கவே மாட்டாங்க. ரெண்டு மேட்ச் ஆட விட்டு அப்புறம் டாட்டா காட்டி இருப்பாங்க."

"எனக்கு நல்லா தெரியும். உங்களை எப்படா வெளில உட்கார வைக்கலாம்னு எத்தனை பேர் காத்துட்டு இருக்காங்கன்னு. ஆனா, அவங்களால ஒன்னுமே பண்ண முடியாது. ஏன்னா, உங்களை மாதிரி டேலன்ட்டட் ஆல் ரவுண்டர் அவங்களுக்கு கிடைக்கவே மாட்டாங்க"

"போதும் நந்து." குற்றம் குறைகளை சுட்டினால், விமர்சனங்கள் வைத்தால் கண்ணை சுருக்கி கேட்டுக் கொள்வான். பாராட்டும், புகழ்ச்சியும் அவனை நெளிய வைத்தது.

அதுவும் மனைவியிடம் இருந்து அதை கேட்கும் போது மனம் குளிர்ந்தது என்னவோ உண்மை தான். ஆனாலும், ஒரு வித சங்கடமான உணர்வு.

"சாரி நந்து. உன்ன ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டேன். நான் ரொம்ப இம்மெச்சூர்ட்டா நடந்துக்கறேன் இல்ல?"

"யார் கிட்ட என்கிட்ட தானே டா. நாம நேசிக்கிறவங்க, நம்மளை நேசிக்கிறவங்க மட்டும் தான் நம்மளோட சிறுபிள்ளை தனங்களை காட்ட முடியும். உங்ககிட்ட மெச்சூர்ட்டா நடந்து நான் என்ன சாதிக்கப் போறேன். நான் நானா இருந்தா தானே உங்களால ரசிக்க முடியும். நமக்குள்ள நடிப்புக்கு என்ன அவசியம். நீங்களா இருங்க நிரஞ்சன்"

"எப்பா.. எவ்ளோ பேசுற. எனக்கு உன்ன மாதிரி எல்லாம் பேச வராது நந்து. நான் உன்னை டிசப்பாய்ண்ட் பண்ணலன்னு கேட்கவே அவ்வளவு சந்தோசமா இருக்கு. இனி வர்ற காலத்துலயும்…"

"பிளீஸ் டா. இப்படியே பேசிட்டு இருக்காத. கடுப்பாகுது" நெருக்கமான நேரங்களில் மட்டும் ஒருமைக்கு தாவுவாள் நந்தனா. அவன் கண்களில் சின்னதாய் பளிச்சிடல்.

அவனை நோக்கி கை நீட்டினாள்.
"பிராமிஸ் மீ" என்றாள். புருவம் உயர்த்தினான் நிரஞ்சன்.

"கிரிக்கெட் விளையாட ஆரம்பிச்சப்போ எப்படி இருந்தீங்களோ, அப்படியே இருங்க நிரஞ்சன். அதே கேர் ஃப்ரீ ஆட்டிட்யூட்டோட இருங்க. நீ என்ன வேணும்னாலும் பேசிக்கோ. நான் இப்படி தான் ஆடுவேன்னு ஒரு பார்வை, ஒரு அலட்டல் இருக்கும் பாருங்க. அப்படியே இருங்க. அந்த நிரஞ்சனோட பயங்கரமான ஃபேன் நான். அவர் மேல் தான் காதலில் விழுந்தேன்"

"அவனை தான் கல்யாணம் பண்ணி இருக்க. உனக்காக.. இல்ல.. இல்ல.. நமக்காக.. எனக்காக.. நான் அப்படியே தான் இருப்பேன் நந்து" அழுத்தமாக சொன்னான் நிரஞ்சன்.

அவள் முகத்தில் ஆயிரம் மத்தாப்பின் ஒளி, மகிழ்ச்சியின் பிரவாகமாய்.

"எந்த காரணத்துக்காகவும் இனி மேல் நீங்களா மேட்ச்ல இருந்து வெளில வரக் கூடாது"

"ப்ச், சத்தியமா பண்ண மாட்டேன் நந்து. நான் ஏதோ கோபத்துல பண்ணது உன்னை இவ்ளோ பாதிக்கும்னு நான் நினைச்சே பார்க்கல. சாரி, பொண்டாட்டி" அவள் கன்னம் பற்றி அவன் கேட்க,

"நிரஞ்சன் கிரிக்கெட்டை ஒதுக்கினது.. நீங்க என்ன வேணாலும் சொல்லுங்க. என்னால இன்னும் ஜீரணிக்கவே முடியல. எப்படி, எப்படி, ஏன்னு.. யோசிச்சு பைத்தியமே பிடிச்சுடும் போல ஆகிடுச்சு"

"சாரி.. சாரி.. பொண்டாட்டி"

"மன்னிச்சுட்டேன்" என்றாள் குறும்பு புன்னகையுடன்.

"அப்படியே மறந்துடுவியாம். இதுக்காக நாம திரும்ப சண்டை போட கூடாது. ஓகே?"

"ம்ம். டிரை பண்றேன்" என்றாள் கெத்தாக. சத்தமாக சிரித்தான் நிரஞ்சன். அவன் சிரிப்பில் அவள் முகத்தில் அலாதியான மகிழ்ச்சி.

பல நாட்களாக பேச வேண்டியதை பேசி முடித்து நிம்மதியாக உறங்க போனார்கள். ஆனால், மிக முக்கியமான ஒன்றை அவனிடம் சொல்ல மறந்து போனாள் நந்தனா. ஒருவேளை அப்போதிருக்கும் நல்ல மனநிலையை கெடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்று நினைத்து சொல்லாமல் விட்டாளோ? தாமதிக்காமல் சொல்லி இருக்கலாம்.

காலம் சென்ற பின் எதுவுமே அதன் மதிப்பை இழந்து விடுகிறது தான்.

மறுநாள் காலையிலேயே அவளுக்கு அழைப்பு வந்து விட்டது. சிவராஜ், சென்னை அணி நிர்வாகம், கோச், கேப்டன் என்று தொடர் அழைப்புகள். கேப்டனிடம் இருந்தெல்லாம் அழைப்பை அவள் கனவிலும் எதிர்பார்த்திருக்க வில்லை.

அனைவருக்கும் கொடுக்க பதிலும், விளக்கங்களும் மூட்டை கட்டி எடுத்துக் கொண்டு போனாள் அவள். ஆனால், அதற்கு தேவையற்று தான் போனது.

சென்னை அணி அடுத்து பெங்களூர் அணியை எதிர்த்து ஆடியது.

முதலில் ஆடிய பெங்களூர் அணி இமாலய இலக்கை சென்னைக்கு இலக்காக வைத்திருந்தது.

210 ரன்கள் எடுத்தால் வெற்றி எனும் சவாலான நிலை.

சென்னையின் தொடக்க ஆட்டக் காரர்கள் அதிரடி காட்டினார். ஆனால், அதை அவர்களால் தொடரத் தான் முடியவில்லை.

130 ரன்கள் எடுத்திருந்த நிலையில் நாலு விக்கெட்டுகளை இழந்திருந்தது சென்னை அணி. களத்தில் நிரஞ்சன் இறங்கினான்.

அவனோடு ஜோடியாக நின்றது சென்னை அணியின் தலைவன்.

கேப்டன் அவனுக்கு அருகில் வந்து, அவன் தோளில் தட்டி, "பிளே யுவர் பெஸ்ட் நிரஞ். பார்த்துக்கலாம்" என்று சொல்ல, தலையசைத்தான். அவனுக்கு வீசப்பட்ட முதல் பந்திலேயே அதிரடியை தொடங்கி விட்டான் நிரஞ்சன்.

சிக்ஸ், ஃபோர் என்று பந்துகள் ஒவ்வொரு பக்கமும் பறக்க அவன் கண்கள் தன்னிச்சையாக அங்கிருந்த பெரிய கணினி திரைக்கு சென்றது.

"தலைவா… தலைவா…நிரஞ்சன்… நிரஞ்சன்" என்ற ஆர்ப்பரிப்புக்கு மத்தியில் அவள் முகம். அவனின் ஒரு பாதியின் முகம். கண்களில் நிறைத்து கொண்டான் அவன்.

அவனின் மந்தகாச புன்னகையை அணிந்திருந்த ஹெல்மெட் மறைத்து விட, பேட்டிங் செய்ய தயாராக நின்றான் அவன்.

அடுத்த வீசப்பட்ட சுழற் பந்தை (spin ball) அடிக்க சற்றே தடுமாறித் தான் போனான் நிரஞ்சன்.

"ஈஸி, ஈஸி" என்று எதிர்ப் பக்கத்தில் இருந்து குரல் கொடுத்தார் கேப்டன்.

தலையை உலுக்கி, அடுத்த பந்தை எதிர்நோக்க நின்ற நிரஞ்சனுக்கு அருகில் கிடந்தது பந்து. விக்கெட் கீப்பரிடம் பேசிக் கொண்டே பந்தை கையில் எடுத்த பந்து வீச்சாளர், அவனைக் கடக்கையில் லேசாக திரும்பி நக்கல் சிரிப்புடன் அந்த வார்த்தைகளை உதிர்த்து விட்டுப் போனார்.

பல்லாயிரம் ரசிகர்கள் ஸ்டேடியத்தில் அமர்ந்திருந்தனர். கோடி கணக்கான மக்கள் தொலைக் காட்சியில் நேரலை பார்த்துக் கொண்டிருக்க, கையில் இருந்த பேட்டை தரையில் ஓங்கி அடித்தான் நிரஞ்சன்.

ஆத்திரம் கண்ணை மறைக்க, எதிரில் நின்ற பவுலரை நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு அடிக்கப் போனான் அவன்.

அவனது முழு உயரத்துக்கு ஓங்கி உயர்ந்த வலக் கரம், எதிரில் இருந்தவன் மேல் அப்படியே இறங்கப் பார்த்தது.

"ஓ.. நோ. வாட்ஸ் ஹேப்பனிங்? சாது நிரஞ்சனா அது?" என்று கமென்ட்டேட்டர்ஸ் அதிர்ந்து வியக்க, கண் முன்னால் விரிந்த காட்சியில், கணவனின் புது அவதாரத்தில், திரை முழுவதும் தெரிந்த அவனது கோப முகத்தில் நந்தனாவிற்கு தலை சுற்ற, கண்கள் மங்கி, மயங்கியது.




ஆட்டம் தொடரும்…